Gevederde vrienden

Ik zat gisteren op de trein, op weg naar Brussel, toen ik opeens een heel scherp gepiep hoorde. Zo het gepiep dat je hoort als er iemand met natte schoenen over een gladde vloer wandelt. Toen ik opkeek om te zien waar het vandaan kwam, zag ik een ouder koppel zitten. Tussen hen in stond er een houten kratje op het tafeltje. En op dat kratje zat een kleine vogel.
Het was een kleine papegaai. Niet groter dan een uit-de-kluiten-gewassen kanarie. Zijn lichaam was volledig groen, maar hij had een rood kopje en een gele band langs zijn hals.
En dat was het vogeltje dat vrolijk heel de treinwagon bij elkaar zat te tjirpen. Niet dat het rondvloog en mensen lastig viel, zeker niet. Het bleef gewoon op zijn doosje zitten, dat ook dienst deed als vervoer, maar waar ze hem even hadden uit gelaten. En hij was maar aan het rondkijken en met zijn pluimen bezig. Altijd maar zijn pluimen open zetten, waardoor hij opeens twee keer zo breed was, en dan met zijn pootje of snavel alles weer goed leggen, om dan meteen naar de raam te gaan en zich er in te bekijken. Het was me toch maar een ijdeltuit.
De eigenaars hadden hem dan ook een potje zonnebloempitten gegeten, waar hij er af en toe eentje van pakte. En ze streelden hem geregeld, maar dan lag zijn pluimage weer in de war en moest hij opnieuw beginnen met zich op te maken. Echt een grappig diertje.

Dat deed me er dan ook terug aan denken dat onze specht terug is.
Wij hadden vroeger geregeld bezoek van een groene specht, ook groen van lichaam en typisch rode kop. Een tijd geleden is hij gestopt met onze tuin te bezoeken. Waarschijnlijk doordat er zoveel katten, kippen en konijnen rondlopen nu en hij het veel te druk vindt. Dat klein vee is van onze buurman die zijn dieren niet goed binnen kan houden. En zoals ze zeggen, het gras is altijd groener aan de overkant, dus die dieren komen dan ook maar in onze tuin van het gras proeven. Daarom is de specht waarschijnlijk een tijd weggeweest.
Maar nu zag ik hem dit weekend geregeld in de tuin zitten. Tussen al de gevallen bladeren, ze één voor één omdraaien om te zien of er iets onder zat, beetje pikken en dan naar de volgende. De hele tijd heen en weer huppelen in cirkeltjes, om de insecten uit de grond te krijgen. Heel de tijd dezelfde routine ook: huppelen, blaadje omdraaien, pikken, huppelen, blaadje omdraaien, pikken... Ik ben wel blij dat hij terug is. Het geeft zo iets extra aan je tuin. Zo een mooie groene specht zie je niet elke dag, dus wetende dat er een zijn thuis van je tuin heeft gemaakt is wel leuk.

Als je zo even naar die vogels kijkt, dan begin je echt wel maniertjes in hen te herkennen. Dan zie je hoe intelligent ze eigenlijk wel zijn en dat ze ook werken met systemen en plannen. Het is intrigerend om ze zo bezig te zien soms.