Kriekjesvla

Gisteren heb ik, zoals eerder gemeld, nog eens kriekjesvla gemaakt.
Het was wel eventjes zoeken naar wat er precies allemaal in moest, maar met een oud recept ergens uit te vissen, was het probleem snel opgelost.
Ik was alleen niet van plan het tot op de letter te volgen.
Vorige keer hadden we namelijk net iets te weinig gemaakt. Dus ik zou het nu aanpassen aan een extra pot krieken.
En ook vond ik dat de smaak niet helemaal juist zat, dus had ik me al voorgenomen om het recept licht aan te passen.
Zo heb ik er nu echte vanillepudding in gedaan ipv gewoon vanillesuiker, wat er normaal niet in mag, en een beetje kaneel, om toch maar een draai aan de smaak te geven.
De smaak is echt anders en is nu een pak beter, de vanille komt veel meer naar voren en ook de kaneel doet zijn best in de smaak, ook al is het heel subtiel. De textuur is ook veel vaster en voller. Vroeger kon het nog zijn dat de vla uiteen viel, maar nu is ze schoon vast, zonder het koek-achtige te verliezen aan de pudding.
En toen ze uit de oven kwam, heb ik er nog een beetje poedersuiker over gedaan. Als het ware als een kers op de taart, hoewel de kersen al in de taart zaten...
Hier is het vernieuwde recept alleszins met veel goedkeuring en enthousiasme onthaald. Dus ik denk dat ik het vanaf nu zo zal maken. Mama en Jurgen kunnen er gewoon niet van blijven.
Misschien dat er in de toekomst nog wel variaties op komen. Ik ga het nog eens bekijken. Hier en daar wat ideeën opdoen.
Ik sta eigenlijk steeds liever in de keuken. Ik kook best wel graag en ik begin er geregeld creativiteit in te steken. Ik zou het zeker niet erg vinden een huisman te zijn (op vlak van koken dan). Een beetje zoals papa, die kan ook goed koken en heeft zijn specialiteiten die uniek voor hem zijn, zoals zijn spaglagne (naam nog niet vastgelegd, denk spaghetti+lasagne).

Ik kan niet wachten tot het 16u is, om nog een stukje te nemen met een tas koffie.
Lekker genieten

Varia

Niet veel speciale dingen gebeurd deze laatste dagen.
Paar kleine dingen.

Boek
We kregen ons sterk aangeraden om 'The Story of Art' van Gombrich te lezen. Dat boek is nogal moeilijk te vinden hier in België. Dus Wendy is eens gaan zoeken op een aantal aankoopsites zoals Amazon of Bol.com. Eigenlijk heb ik redelijk wat gezocht terwijl zij ging eten, maar dat is naast de kwestie. Ik was er van overtuigd om een hardcover versie te nemen, maar zij wou liever de pocket-versie nemen, aangezien die goedkoper was. Uiteindelijk nam ze dan toch de duurdere, omdat het mocht van haar ma, maar kreeg ik naar mijn kop gesmeten dak haar had laten twijfelen. Ik was dan ook nog eens een pipo, omdat ik vroeg of ik het boek dan eventueel eens mocht lenen dan. Ze vond het zelfs zo erg dat ik haar eerst heb overtuigd de dure editie te kopen en dan te vragen of ik hem eens mocht inzien, dat ik na een tijd zei dat het al goed was en ik zelf een versie bestelde. Natuurlijk was ik dat al de hele tijd van plan, maar ik wou me even van de domme houden.

Wendy
Nee, geen paragraaf waarin ik eindelijk toegeef dat ik iets heb met haar, moest je dat verwacht hebben (en ik weet dat jullie er zijn!). Helaas, kom later nog maar eens terug.
Het gaat meer over haar gezondheid. Iedereen in de klas is wel al ziekjes geweest de laatste tijd. Hoesten, kuchen, niezen, snotteren... het hele pakket doet zowat de ronde. Ik ben er nu eindelijk min of meer vanaf al, dus zoveel te beter. Maar Wendy lijkt er nu zwaar mee te zitten. Je ziet het wel, ze ziet zo bleek als een lijk, kleine, waterige oogjes en een rode neus. Zelf zegt ze de ene keer dat ze precies aan het sterven is en de andere moment doet ze alsof ze volledig gezond is. Ok, ik weet dat je wat kan zwanzen, en ik weet dat je ziek zijn wat kan schommelen, maar bij haar is het toch ook wat extreem. Daarbij komt dat ze de laatste dagen al een beetje aan de stille kant is, wat ook niet van haar doen is. Ze is moe, zegt ze zelf, maar ze blijft wel tot 1u 's nachts wakker. Allez, daar kan ik ook geen eind aan knopen. Ik zit er wat mee in.

Baard
Ik heb mijn baard nog eens volledig afgeschoren. En het is koud.
Ik mis mijn baard...
Ik dacht dat het een goed idee ging zijn om me nog eens volledig op te frissen voor de winter. Dat mijn baard er een beetje dikker kon doorkomen. Winterbaard als het ware.
Slecht idee.
En ik zie er niet uit.

Kriekjesvla
Lang geleden, toen de dieren nog konden praten, maakte ik wel eens geregeld kriekjesvla. Een soort van pudding/broodpudding met krieken in. Lekker zoet, niet ongezond en redelijk makkelijk klaar te maken. Ik maakte het best wel veel klaar en was er redelijk goed in ook. Maar voor één of andere reden ben ik daar mee gestopt. Waarschijnlijk vanwege het verder studeren, dat ik gewoon te weinig thuis was om het klaar te maken, aangezien ik geen oven op kot had.
Welnu, vorige keer dat ik hier in Diksmuide was, heb ik een paar restjes bij elkaar gegooid (wel van de correcte ingrediënten natuurlijk) en nog eens een poging gedaan die traditie te reanimeren. Mits wat inschattingsfoutjes was het zeker geen slecht resultaat. Het smaakte zelfs naar meer. Daarom zijn mama en Wouter nu naar de winkel gestuurd (ze moesten ook nog andere dingen doen, dus waarom geen twee vliegen in één klap?) om de missende ingrediënten. Ik ga dan vanavond of morgen in de dag weer een hele voorraad maken en eens kijken of ik het recept niet wat kan verbeteren of wat variatie aanbrengen.
Mhmmm.... Kriekjesvla

Bieke
In de nacht van woensdag op donderdag kreeg ik een sms van Bieke. Ze zei dat ze die dag eens aan mij gedacht had, vanwege de datum. Ze had het op 26 oktober. Het was toen wel juist 00.02u, dus eigenlijk al de 27e. Het is namelijk zo dat op de 26e oktober 2006, exact 5jaar geleden (allez, op die dag é) we voor het eerst samen waren. Ik had er eigenlijk ook wel aan gedacht toen ik in mijn agenda keek die middag, maar ik had er niet lang bij stilgestaan. Ok, 5 jaar is best wel lang. En als ik nu terugdenk aan die dagen, dan is het toch met een glimlach op mijn gezicht. Leuke herinneringen. Maar niet om lang bij stil te blijven staan.
Daarom dat ik het ook wat vreemd vond dat Bieke daar een sms over stuurde. Ik ben wel blij dat ik haar nog eens hoorde (las?), maar uiteindelijk was de dag al voorbij, ze had eigenlijk niets meer moeten sturen...
Nuja, wie begrijpt er vrouwen nu eigenlijk echt?

Stil
Nu dat ik hier een tijdje alleen zit, valt het me eigenlijk echt op hoe hard ik al gewend ben geraak aan achtergrond lawaai.
Het is hier echt stil.
De stilte is bijna overdonderend.
Ze maakt meer lawaai dan alle vrachtwagens, politiewagens, ambulances, dronkaards, schoolkinderen en roddelwijven bij elkaar, die dagelijks (en nachtelijks) voor mijn raam passeren.
Misschien kan ik hier wel 'The Sound of Silence' horen...

Koffie met de professor

Vandaag een redelijk rustige dag achter de rug.
Gewoon heel vroeg les, dus ik ben wel wat moe nog en ik denk dat ik bij gevolge er vanavond snel in zal liggen.

Maar tot die tijd, op het gemakje nog wat werken voor school. We hebben vandaag een nieuwe taak gekregen. Het ziet er wel uit als iets leuks.
We moeten in groepen van drie een kerk uitkiezen en dan een inventaris opmaken van alle voorwerpen met functie of betekenis in die kerk. Waarbij er dan ook foto's, plattegrond en een hoop uitleg hoort. Nadien moeten we dan onze kerk presenteren en aanduiden waarop een eventuele bezoeker zeker moet letten als hij daar zou binnenwandelen.
Nogal een geluk dat ik een kerk op 100m van mijn deur heb nu...

Nog een kleinigheidje, in de eerste week van dit schooljaar hebben we tijdens het werkcollege een oriënteringsproef moeten afleggen. Zogezegd om te kunnen peilen wat ons niveau is op vlak van kunst en geschiedenis. Die hebben we vandaag ook teruggekregen. Ben wel content met het resultaat. Waar de meeste toch serieuze hiaten vertoonden, had ik goede punten. Mag ook wel, na 2 jaar geschiedenis te hebben gestudeerd.

Deze middag dan een broodje gaan eten met Wendy op school. En ik weet niet meer hoe we er op waren gekomen, maar we waren opeens de Klassieke Oudheid aan het bekritiseren. Vooral rond het feit dat men bij die term meteen aan Griekenland en Rome denkt, alsof dat er tijdens die periode nergens anders iets te doen was. China was al enorm machtig, Zuid-Amerika had al zijn enorme Azteken-, Maya- en Incarijken, in onze streken hadden we enorm veel strijdcultuur en natuurreligie. We duidden het aan met een term die we in de les hadden gezien, Diffusionisme. Die gaat er van uit dat culturen en technieken altijd een plaats van oorsprong hebben en dan worden doorgegeven naar andere regio's en volkeren waarbij ze veranderingen ondergaan. Zo kan je daarbij denken dat Noormannen beschikken over bronzen potten, omdat de Grieken die verhandelden met de Romeinen, die dat naar Frankrijk verscheepten, het daar bij de Galliërs terecht kwam en dat die zo vaak door Noormannen geplunderd werden dat die de bronzen voorwerpen ook begonnen te gebruiken. Dus daarbij lijkt alsof bronzen potten juist uit Griekenland komt en dat de Noormannen nooit zelf op dat idee gekomen zouden zijn. Dat is dus zever. Het is een enorm verouderd idee om Griekenland en Rome centraal te plaatsten in de Klassieke Oudheid en ze te verheerlijken. Ze waren namelijk niet de enige en zeker ook niet de beste maatschappijen in de wereld.
Nuja, terwijl Wendy en ik daarover zo zitten te discussiëren, komt toch wel onze prof van archeologie naast ons zitten met een koffie. Wij natuurlijk beginnen grijnzen, want hij was degene die ons het begrip had aangeleerd. Wat een toeval toch?
Hij vroeg dus wat er was, en hebben wij dan maar uitgelegd waarover we bezig waren. En hij gaf ons gelijk. Dat het nog een heel oude manier van denken was om Rome en Griekenland centraal te plaatsen tijdens de Klassieke Oudheid. We hebben er dan nog een tijdje mee gebabbeld. Hij had dan nog twee collega's bij zich die ook meepraatten. Het was best wel gezellig.
Ik denk wel dat hij nu denkt dat Wendy en ik enorme slijmballen zijn. Ik heb hem namelijk verteld dat hij echt wel goed les geeft, heel gedreven is in de les en dat ons dat ook extra motiveert om op te letten. Natuurlijk moesten zijn collega's eerst enorm lachen daarmee en hij keek ook even van 'die is hier aan het slijmen'. Maar toen ik de uitleg deed over een paar proffen die gewoon vooraan in een aula aankomen, hun les voorlezen en dan terug weggaan, terwijl hij uitnodigt tot dialoog en heel expressief lesgeeft, kon hij het wel verstaan. Er kwamen zelfs anekdotes boven van saaie proffen die hij heeft gehad tijdens zijn opleiding. Bedenk ook wel: Dries Tys, die prof, is nog niet zo oud. Ik gok hem maar eind 20, begin 30 ofzo.
Hij kent nu ook expliciet Wendy en mijn naam, dus we gaan in het oog gehouden worden. Maar ik ben er wel van overtuigd dat het hem opviel dat we naast de les ook nog bezig zijn met de les. Dat we zelf durven denken en niet gewoon opvangen wat er in de les wordt gezegd, maar er iets mee doen.

This is Halloween

Uit de film 'Nightmare before Christmas'. Echt een meesterwerk, met prachtige muziek, kleurrijke personages en een goed verhaal. Dit is de introductie tot Halloweentown en Jack Skellington, meester van het vieren van Halloween. Zeker een film die je moet gezien hebben.

Kapotte Roltrap

Gisteren niet kunnen bloggen.
Ik had maar weer eens problemen om op het internet te geraken. Dat lijkt toch altijd wel een probleem te zijn, nadat ik een weekend ergens anders ben geweest. Misschien is het iets met automatische instellingen of voorkeuren, maar het begint me wel zwaar de keel uit te hangen. Elke maandag eerst een paar uren doorbrengen met een computer terug in orde te krijgen, is niet iets waar ik een ritueel van wil maken. Nuja, het is weer in orde gekomen (niet door mij, natuurlijk, maar gewoon uit zichzelf).

En het is koud!
Gisteren was het al frisjes, maar met die natheid van vandaag er nog bij. Ik ven verkleumd tot op het bot.
Nogal een geluk dat ik een goede radiator op mijn kamer heb. Ik had gedacht dat het heel lang ging duren om mijn kamer te verwarmen, omdat die zo groot was, en de radiator al redelijk oud. Maar eens je die knop opendraait, dan zie je het oude beestje gaan. In geen tijd is het lekker warm op mijn kot en het is echt zo een knusse warmte.

Heb ik ook wel nodig, die warmte. Bovenop het echt koud te hebben, zijn mijn spieren ook nog enorm stijf. Voornamelijk door zondag denk ik. Het redelijk lang rijden en dan een hele dag rondwandelen en rechtstaan op die beurs, was misschien al wat veel voor mijn systeem, maar wat er gisteren dan nog gebeurde, maakte het helemaal goed. Het zit zo dat ik iets besteld had in de Gamemania in Ieper, een paar maanden terug. Ik had gedacht dat, als dat aankomt, ik het volgende weekend het zou kunnen ophalen als ik bij ons mama ben. Natuurlijk kan ik zoveel maanden op voorhand niet weten dat er weekenden veranderen of niet, dus bleek dat ik in Antwerpen zou zitten. Nu heeft Gamemania een regel rond voorbestelen, namelijk dat je maximum 7 dagen na levering je aanspraak mag maken op je pre-order, anders heeft de winkel het recht die aan de eerst volgende klant te verkopen. Allemaal goed en wel, maar daar betaal je geen voorschot voor, om je pakketje in de handen van iemand anders te zien gaan, terwijl jij al mooi maanden op voorhand jouw exemplaar hebt aangevraagd. Dat is dus vorige week woensdag aangekomen, dus ik had tot morgen om het op te pikken. Natuurlijk ligt Ieper niet naast Brussel (al een geluk ergens) en moest ik wel het een en ander plannen om er te geraken.
Ik ben dus gisterenochtend op de trein gestapt in Antwerpen, richting Kortrijk, daar overgestapt op die naar Ieper. In Ieper aangekomen, had ik een uur de tijd om naar de andere kant van de stad te lopen en terug, om dan terug op de trein te stappen, zodat ik nog juist op tijd in Brussel zou aankomen, om mijn gerief van het weekend op kot af te smijten en terug naar het station te gaan om mijn trein nog te nemen om op tijd in de les te zitten. Ik kan u vertellen, 5u op een trein zitten met een uur stadslopen daartussen, is niet goed voor u spieren. Nuja, ik heb wat ik moest hebben.
En spierpijn natuurlijk.

En om dan nu op de titel van de blog te komen.
Ik ben een Kapotte Roltrap!
Achtergrondverhaal hierover: Wendy zegt geregeld (en met geregeld bedoel ik, bijna de hele dag door) 'pipo' tegen mij, omdat ik, hoe kan het ook anders, wel eens de pipo uithang. Niet dat ik iets speciaals doe ofzo. Telkens ik iets zeg of doe dat grappig of insinuerend is, maar waarop ze niet meteen iets kan terugzeggen, krijg ik meteen de benaming 'pipo' naar mijn hoofd gegooid.
Nu zijn we op Facts nog een paar vrienden van haar tegengekomen. Zagen er wel toffe gasten uit. En Wendy beschreef die mannen als 'echt wel pipos'. En om haar punt nog meer te bewijzen, kwam ze met de stelling: 'Ik trek pipos aan'.
Gisteren stonden we op het perron te wachten op onze trein. En wat ons opviel was dat de roltrap naar ons perron echt al een lange tijd kapot is. Kennelijk heeft het station geen haast die te herstellen. Toen we erover spraken, kwam Wendy aan met een verhaal over hoe dat de roltrap bij haar in het station ook een enorm lange tijd defect was. Waardoor ze een nieuwe stelling deed: 'Ik trek kapotte roltrappen aan'.
Dus hiermee kunnen we, dankzij gefaalde logica, concluderen dat pipos en roltrappen in essentie hetzelfde zijn, want Wendy trekt ze beiden aan. Daarom heb ik Wendy uitgedaagd.
Gevolg: gedurende de hele dag heeft Wendy me 'Kapotte Roltrap' genoemd ipv Pipo telkens ze de neiging had om me zo te noemen, waardoor ze is gaan beseffen hoeveel ze eigenlijk 'pipo' zegt tegen mij en wat voor een stom woord 'kapotte roltrap' wel niet is.
Ik heb daar natuurlijk mijn plezier in.

Facts 2011

Vandaag was dan de dag waar we zo lang naar hebben uitgekeken.
Facts 2011!
De beurs komt eenmaal per jaar naar Gent om de expo om te toveren in een waar paradijs voor sci-fi, fantasy en anime-lovers. Heel dit weekend was het mogelijk om je te storten op de vele kleurrijke kostuums, presentaties, bekende acteurs en tekenaars en de vele standjes met koopwaar.
Zaterdag is normaal de hoogdag, de drukste dag met de meeste aantrek. En natuurlijk zou ik ook zaterdag gegaan zijn, net zoals vorig jaar. Maar Wendy kwam daar een stokje voor steken (niet express natuurlijk). Zij moest namelijk gisteren werken, en kon daarom niet naar Facts gaan. Daarom had ik voorgesteld om zondag te gaan, dan is ze toch al zeker niet meer alleen daar. Sean en Roel bleken dan ook al zondag te gaan, dus eigenlijk was iedereen er collectief toe gekomen om de afgesproken datum in de mist te laten en gewoon allen vandaag te komen.

De dag begon al vroeg voor Wouter en ik, wij moesten het langst onderweg zijn om op de beurs te geraken. Niet omdat we er het verst af waren, of we er niet snel konden geraken met ons vervoer, maar omdat we eerst nog even een omweg langs Duffel moesten maken. Ik had namelijk beloofd aan Wendy dat ik ze wel mee zou nemen als we de auto tot onze beschikking hadden, en dat was zo. En gisteren kreeg ik ook nog een smsje met de veelzeggende vraag 'Kan er nog iemand mee in de auto?', waarmee ze meedeelde dat een vriendin van haar, die ze kent van op de volksdans, ook graag gebruik zou willen maken van Taxi Fruru. Geen probleem natuurlijk, ze wonen op een kilometer van elkaar en ik moest toch de omweg maken voor haar.
Dan in Gent aangekomen, eerst de weg zoeken naar de Expo, wat al niet simpel is met al die verbouwingen, en dan nog de parking op. Op weg naar de beurs dan nog even gestopt bij de bankcontact om wat broodnodige centjes op te pikken. Daar zagen we al een gigantische rij die stond aan te schuiven aan de ingang en we dachten eventjes van 'oei'. Maar tegen dat we de centen uit de muur hadden gehaald was er al geen rij meer, dus vlot naar binnen.
Daar dan Roel tegengekomen in zijn kostuum van Ukitake, een captain uit de anime Bleach. Normaal gingen Wouter en ik ook in ons kostuum zijn, maar door mijn eigen dommigheid lag het nog op kot in Brussel. En Wouter wou dan ook niet meer dat van hem aandoen. Dus dat is zeker voor volgend jaar, want nu heb ik ook de specifieke katana van mijn personage gekocht, Zaraki Kenpachi, ook uit Bleach, dus kan ik er volledig uitzien dan.
Eerst en vooral wat acclimatiseren, want die sfeer die er hangt, valt je echt wel op. Gewoon al die mensen en drukte. Allemaal mensen met eenzelfde gedachtegang en interesses. Robots, Orcs, Jedis, Elfen en Aliens, je kan het je zo gek niet bedenken of ze waren er wel. De eerste zalen waren vooral voor clubs en verenigingen om hun waren te showen en leden te werven. Daar was ook de Ubisoft-stand weer met de Just Dance game voor de Wii, waar er vorig jaar wel veel plezier mee gemaakt is. De volgende zaal was vooral voor de films en acteurs en daar kon je allerlei merchandise verkrijgen van de meest bekende films en series. De acteurs van dit jaar waren heel indrukwekkend. Zo was Dirk Benedict er weer, Face uit de originele A-Team, maar ook Tom Felton, Draco Malfoy uit Harry Potter, en Torri Higginson, Dr. Weir uit Stargate Atlantis, waren van de partij. Ook velen van de cast uit de originele Star Wars waren aanwezig. De acteurs die kleinere rollen hadden, zoals Boba Fett, R2-D2, een paar rebel en imperial officieren. Dat was ook verfrissend, om de mensen te zien die niet altijd even hard in de spotlights staan, of waar het gezicht niet van gekend is in de film.
De derde zaal was dan volledig gewijd aan striptekenaars en schrijvers. Je kon er gehandtekende schetsen verkrijgen en speciale edities van vele van de strips die in omloop zijn. Zo heb ik een collectieboek van een hele reeks van Spiderman comics gekocht, die meteen aansluiten op de serie die ik twee weken terug in Mechelen heb gekocht. Kort daarna dan de katana gezien, kort overleg gepleegd met Wouter en Wendy, en dan toch maar besloten over te gaan op de koop. Wendy dan ook overtuigd eens te genieten van het leven, geen gierige te zijn en toch eens wat geld uit te geven. Het zit zo dat ze al een paar keer heeft laten weten dat ze enorm graag Arwen's Evenstar ketting ziet uit de films van Lord Of The Rings. Die was nu verkrijgbaar op de beurs, echt heel prachtig gemaakt, en je zag gewoon in haar oogjes dat ze het graag wou hebben. Dus met een beetje pushen heeft ze het dan toch gekocht. Het is echt een knappe ketting.
Sean en Nina dan ook een paar keer gezien. Nooit voor erg lang, wat wel vreemd is. Ik had gedacht dat we er toch min of meer samen naar toe zouden gaan, maar dat was niet het geval. Ze kwamen en verdwenen de hele tijd naar believen. Ok, dat mogen ze natuurlijk doen, maar ik vond het wat jammer. Uiteindelijk heb ik Sean al een hele tijd niet meer gezien en dit zou nog eens iets zijn dat we samen deden. Nina heeft wel een hele tijd bij ons gelopen en wat zitten babbelen. Vooral met Wendy, die kunnen het precies wel vinden met elkaar. Wendy zei het ook, dat Nina toch niet zo'n slechte leek, totdat we zeiden dat die eigenlijk geen andere modus heeft dan feestmodus (waar dat ze de hele dag in verkeerde). Toen drong het wat door dat dat inderdaad wat vervelend kan zijn in het dagelijkse leven. Nuja, jammer toch wel.

Al bij al was het een zalige dag, gewoon niet te beschrijven. Ik heb me geweldig geamuseerd met Wouter, Roel en Wendy, en dan natuurlijk Sean af en toe en de vrienden van Roel en Wendy die we geregeld tegen kwamen. De sfeer zat er in, ik ben blij met de nieuwe aanwinsten en ik heb weer iets om gelukkig op terug te kijken. Wouter bleef ineens in Gent, Wendy en haar vriendin heb ik nog thuis afgezet.

Wel iets waar ik nog iets kleins over wil zeggen.
Zowel Nina, als Roel, als Sean, hebben me vandaag zitten plagen of ronduit aangesproken over het idee dat ik iets met Wendy zou hebben. En zij zijn niet de eerste. Op school doet er ook al zo iets de ronde. Ik wil daarom graag hier even zeggen voor iedereen hoe het zit.
Ik heb niets met Wendy, en er is ook niets aan de horizon dat daarop kan wijzen. We zijn gewoon vrienden en klasgenoten. Ok, we doen veel dingen samen, maar dat is gewoon omdat we graag dingen samen en genieten van elkaars gezelgschap. Zij is grappig en verteld leuke dingen, en ik zal ook wel mijn plussen hebben waar zij graag gebruik van maakt, maar verder niets. Ik ben geïnteresseerd in haar, omdat er mij iets aanspreekt in haar, maar niet op vlak van liefde of gevoelens. Gewoon als vrienden. Ik plaag haar wel eens met wat dubbelzinnigheden, of ik doe wel eens of ik wat flirt, maar dat is allemaal maar voor de lol en humor, niet omdat ik het meen. Ik zou er wel een pak serieuzer over doen, moest het wel zo zijn.
Ik wil gewoon duidelijk zijn, want ik zou het echt jammer vinden als ze door die geruchten begint te twijfelen en daardoor ik een toffe vriendin kwijtgeraak.

Ok, zorgen op tafel, comic in de hand, katana op de kast en glimlach op het gezicht.
Goeie avond, iedereen!!

Babbel met de Patriarch

Ik zit dit weekend weer in Wilrijk bij ons papa.
Gisteren met Anne meegekomen op de trein, want zij moet in Zandhove zijn, dus dat is ook vertrekken van de Rooseveltplaats in Antwerpen. Dus de reis op de trein viel nog heel goed mee. Anne is zo een heel spontane die zeker geen blad voor de mond neemt. Mede-oprichtster van het concept 'Geitenhumor' (ik zal daar ooit nog wel eens over uitwijden) en algemeen zonnig figuur. Je kan dus wel geloven dat het zeker niet erg was om een halfuurtje op de trein te moeten zitten. Ik denk dat ik daar wel aan kan wennen ook, iedere 14 dagen.

Nu dan, thuisgekomen bij papa. Wouter was er al van donderdag. Kennelijk heeft hij donderdag heel weinig les en vrijdag totaal geen, en kan daarom altijd al vroeger naar huis gaan. Willem was er ook al, Wannes nog op weg van Leuven. Dus ik zei eens dag bij de gasten, maar ging dan nog een tijd bij papa en Min zitten voor het eten. Eerst de gewone zaken wat besproken. Je weet wel, hoe is het op school, alles goed, is het rustig op kot, heb je dat mailtje gezien waarin de mama tegen mij zaagt over weekenden die omgeruild moeten worden...? Allemaal redelijk normaal.
Dan savooistoemp met worst gegeten. Niet echt mijn ding, maar het is eens iets anders. En uiteindelijk smaakte het niet slecht.
Daarna even aan de afwas ontsnapt, om een tijdje later terug naar beneden te gaan. Daar trof ik Min en papa in diep gesprek aan. Het zit namelijk zo dat Min al een hele tijd problemen heeft op haar werk en ze nog altijd een enorme terugslag ondervindt van het overlijden van Dries. Door dat het ene probleem het andere in stand houdt, kan ze met geen van de twee om en daar lijdt ze wel onder. Daarom zou er echt iets moeten veranderen aan haar werksituatie. Ze heeft er al verschillende weekenden terug over gebabbeld met mij, als second opinion op wat ons papa haar aanraadde. Meestal kom ik wel met dezelfde conclusies als hem, maar dan is ze wel blij dat ze weet dat er nog mensen zijn die zo'n oplossingen zien.
En toen besloten ze het eventjes te laten rusten, want ze waren content dat ik nog even naar beneden was gekomen, want ze wilden het even met mij over iets hebben.

Ik dacht al van, oei, wat heb ik nu weer gedaan en ik ga hier weer een preek krijgen ofzo. Maar papa vroeg gewoon hoe dat ik mij nu voelde. Ik vond dat een beetje vreemde vraag, aangezien ik voor het eten al had gezegd dat alles in orde was en dat ik een goede week achter de rug had enzo. Hij verduidelijkte dat hij het vroeg omdat ik een tijd terug toch een pak minder pep had. Ik ging er dan van uit dat het ging over mijn klierkoorts, want daar had ik inderdaad wel een hoop problemen mee, maar die zijn nu goed onder controle te houden. En dan zei hij dat het niet mijn lichamelijke toestand was, maar mijn mentale. Mijn gemoedsrust, hoe dat ik mij voelde in het algemeen.
Sommige van jullie zullen de blog van een paar weken terug wel gelezen hebben over de zelfreflectie enzo, dus toen was ik wel mee met wat hij bedoelde. Hij zegt dat ik er namelijk de laatste weken steeds beter bij loop. Dat ik veel optimistischer ben, dat ik straal, dat ik voller lach dan vroeger en dat ik veel meer open ben. En dat het echt wel opvalt dat ik algemeen gezien veel gelukkiger ben.
En hij wou weten hoe het kwam en of het wel echt zo was enz. Dus ik mocht nogmaals beginnen vertellen over de geweldige leef- en leeromgeving waar ik mij in Brussel bevind. Hij luisterde heel geboeid en stelde vragen en begon bijna even enthousiast te worden als ik over alles wat ik daar heb en meemaak.
Zo is papa wel, die kan zich in een andere persoon plaatsen, meedoen en meevoelen met wat een spreker voelt. Die is blij, die kan zich daar echt in vinden. Dat is echt leuk om iets tegen te zeggen. Je moet je niet schamen om bij hem iets geanimeerd te vertellen. Terwijl mama dan bijvoorbeeld na een tijdje aan mij vroeg of ik niet aan de drugs heb gezeten omdat ik precies wat teveel energie had. En niet enkel om te lachen, vroeg ze dat.
Dus na een paar uren leuk gebabbeld te hebben over de oorzaken en gevolgen van mijn herrijzenis uit de lethargie, kwam ik tot de conclusie dat mijn laptop nog op stond en ik eigenlijk nog aan het chatten was met een aantal mensen, waaronder Sara van mijn klas. Dus Sara, als je dit leest, nogmaals sorry dat ik u zo plots verliet, maar ik had een goede reden :p

Morgen gaan Wouter en ik naar FACTS. We gaan met de auto, zodat we Wendy ook nog kunnen oppikken, want die weet anders niet goed hoe daar te geraken.
Het gaat hopelijk weer plezant worden. Kijk morgen maar uit naar een verslag.
Nog een fijn weekend iedereen!!

500 bezoekers

Ik heb net gezien dat ik de kaap van 500 bezoekers voorbij ben!
Dat is toch iets of wat een mijlpaal, vind ik, ook als is het niet bijzonder veel.
Ik ben een goede twee maanden bezig met deze blog, dus ik vind dat toch al een redelijke opkomst, als je gaat kijken hoeveel bezoekers dat gemiddeld zouden zijn.
Ik weet van een aantal mensen dat ze geregeld of zelfs dagelijks kijken, maar zelfs met die in beschouwing genomen, moeten er nog meer mensen zijn die wel eens meelezen.
Daarom...

Dankt u allen!
Ik hoop dat mijn schrijfsels jullie wat kunnen entertainen of boeien.
En ik zal mijn best doen het altijd zo interessant mogelijk te maken.

Het Occulte

Iedereen vraagt het zich wel eens af. In een serie zie je een stel tieners gewoon naar de bibliotheek gaan en een afdeling binnengaan waar ze eigenlijk verboden zijn. Het ogenblik dat ze daar tussen die boekenrekken staan, dooft het licht en wordt alle geluid buitengesloten. Ze zitten in de Occulte sectie van de bibliotheek, waar ze dan allerlei vreemde boeken vinden met spreuken en enge mythes en rituelen. Hoe komt het toch dat ze dat in elke bibliotheek in Amerika lijken te hebben en bij ons niet?
Wel, ik ben vandaag dan met mijn gat in de boter gevallen, want op de VUB hebben ze wel degelijk zo een sectie.

We liepen vandaag door de bib, omdat Wendy en Katja eens wilden rondkijken naar de boeken die er allemaal waren, toen ik plots in één van de bib-karren een boek over vampiers vond. Ik dacht dat dat nogal een vreemde vorm van literatuur was voor in een universiteitsbibliotheek te liggen. Ik bekeek het eens. Het bleek een wetenschappelijke uitgave te zijn van een studie naar de Nosferatu. Het is natuurlijk een moderne uitgave van een redelijk oud boek. Ik was er wel in geïnteresseerd, maar ik liet het op dat moment maar links liggen.
Kort daarna hadden we les. Kunstwetenschappen, heel interessant, heel toffe prof ook, vind ik. Maar ik bleef wel de hele tijd met dat boek over vampiers in mijn achterhoofd zitten. Ik ben altijd al wat geïntrigeerd geweest door weerwolven, vampiers, zombies, chupacabras, bigfoot... al die zever, dus ben ik na de les toch teruggegaan naar de bib op zoek naar dat boek.
Dat was natuurlijk dan al terug op de rekken gezet en ik wist het niet meer terug te vinden (aangezien ik zo lomp was het plaatsingsnummer niet te onthouden). Even een zoekopdracht uitgevoerd op de terminals die voorradig zijn in de bib en ik kon al met wat richtlijnen op zoek.
Bleek dat dat boek ergens op een nogal ongemakkelijke plaats staat. Beetje vanachter en op een plek waar je niet zo gauw zal kijken. En dat niet alleen. Heel die boekenkast wordt ondergebracht onder de Occulte Wetenschappen (staat trouwens niet zo ver van de religieuze wetenschappen). En daar vond ik mijn boek, maar dat niet alleen. Mythes en sagen, volksverhalen, monsterhandleidingen, rituelen en sekten... je kan werkelijk over elk onderwerp wel iets vinden. En dan nog allemaal als wetenschappelijke werken uitgegeven.
Ik denk dat ik daar toch meermaals een boek ga uitlenen, want dat is iets dat ik niet aan me voorbij kan laten gaan.

Ik heb nu een oud boek mee over vampiers. Over hoe ze te herkennen en te bestrijden, wat hun gewoontes en rituelen zijn. Een soort handboek of studieboek voor een vampierjager. Eigenlijk echt grappig.
Die achter de balie keek ook eventjes vreemd toen ik dat boek wou uitlenen. Nuja, zolang dat ik geen demonen uit de diepte ga oproepen of maagden begin te offeren, moet hij maar gewoon zijn job doen en mij die boeken meegeven.

Carmine

Ik heb daarstraks nog een mailtje gekregen van Bieke. Eigenlijk een mail van Youtube, waarin staat dat het profiel van Bieke een filmpje met mij wilt delen. De boodschap was dat ze op één van mijn blogs wou antwoorden met dat filmpje, maar dat het niet echt lukte. Daarom zet ik het maar in een eigen blogbericht. En aangezien ik niet kan antwoorden op die mail, en ik te lui ben om gewoon een mail naar Bieke te sturen met dankjewel in, meld ik het hier even.
Dank je wel.

Het filmpje gaat over de band Carmine die Little Lion Man van Mumford & Sons covert. Carmine is een groepje dat langzaamaan meer en meer faam aan het verkrijgen is. Ik had er eerst nog niet teveel van gehoord, maar via Bieke heb ik ze een goed jaar geleden toch ook leren kennen. Ik denk dat het meisje van de band in haar klas zat ofzo, daarmee dat ze al snel in aanraking kwam met de muziek. Het is heel goede muziek. Het genre op zich is niet echt mijn ding, maar ik luister er toch graag naar. De muziek straalt altijd een zeker gevoel uit. Het is heel mooi geschreven en de teksten en melodie werken zeker in op emoties. Het is muziek waar je je kan in herkennen als je in een gevoelsmatige buit bent. Zij hebben ook al een cd uitgebracht en een paar optredens achter de rug. Zoals ik zei, ze worden steeds groter (al weet ik niet precies waar ze nu al zijn). Dit filmpje is blijkbaar van een MNM-showcase (ik denk dat het zoiets is, elke radiozender noemt het anders) waar zij worden uitgenodigd als aanstormend talent om de aftrap te geven van de top1000 hitlijst. Ik denk dat iedereen wel al min of meer van Mumford & Sons heeft gehoord, en als dat niet het geval is, heb je toch al zeker het liedje Little Lion Man ooit opgevangen. Als dat nog altijd niet het geval is, schaam u, graaf een put en kruip er in... of zoek het eventjes op op Youtube, je zal het je niet beklagen. Ik heb ook in een vorige post, The Cave van Mumford & Sons geplaatst, dus ook de moeite eens te bekijken.

Ik ben blij dat ik het filmpje doorgekregen heb. Ten eerste ben ik toch een redelijke fan van Mumford & Sons en kan ik altijd wel van hun muziek genieten, en ten tweede is de groep Carmine zeker niet slecht. Het meisje (ik heb haar naam nog geweten ze, schiet me er niet voor dood) heeft een prachtige stem en weet het goed te gebruiken in de liedjes die ze zingt. Ook de instrumentale begeleiding is geweldig. Het is ook verfrissend om Little Lion Man in een ander daglicht te zien. Normaal gezien is de sfeer die van een Mumford & Sons-liedje, gezongen door een man. Maar als je dat lied, diezelfde melodie, diezelfde tekst, opnieuw hoort, maar vanuit een Carmine-standpunt, gezongen door een vrouw, dan merk je wel dat er qua gevoel en inhoud toch ook een verschuiving heeft plaatsgevonden. Het is niet meer hetzelfde lied, en toch ook weer wel.

Zonder nog langer te zagen, hier is het filmpje.
Geniet er van.

AZ-Sint Jan

Dit berichtje typ ik vanuit de cafetaria van het ziekenhuis in Brugge.
Nee, er is niets gebeurd met mij of iemand anders. Ik zit hier gewoon.

Ik ben gisteren niet naar kot vertrokken. Mede omdat ik eerst nog eens wou afspreken met Sean (daarover later meer) en het andere omdat ik nog wat materiaal nodig heb op kot. Mama wou dus in de loop van de week langskomen met nog wat gerief, maar blijkt dat alleen vandaag echt zou passen. Dus ik ben dan maar thuis gebleven en dan deze ochtend mee vroeg opgestaan om met mama naar de revalidatie te komen. Vanwege haar CVS en fibromialgie heeft ze namelijk allerlei problemen met haar spieren enzo. Nu heeft ze sinds een paar maanden ook testen gehad waaruit blijkt dat ze chronische hyperventilatie heeft. Iets waarbij haar longen maar een 4e van de lucht opnemen die ze zouden moeten opnemen. Redelijk lastige dingen om mee te leven toch. Het lukt wel, maar het is niet gemakkelijk.
Daarom, die revalidatie en sporten zouden haar lichaam toch op peil moeten houden en haar moeten aanleren van met diepe teugen te ademen. En daarom zit ik hier. Mama gaan sporten, Kristof in de cafetaria met zijn laptopke.
Straks dan eerst langs de Makro om de boodschappen en dan iets eten. Dan zet ze me af op kot en kan ik deze middag nog naar de les. Alles volgens plan.

Zoals hierboven vermeld, ben ik gisteren nog even naar Sean geweest.
Het was al een hele tijd geleden dat ik hem nog gezien had, dus het deed wel eens goed. Hij stelt het redelijk goed, gezien de situatie dan. Hij heeft geregeld werk en waarschijnlijk zit er toch een vast contract aan te komen. Dat is dus wel mooi, dat hij iets van stabiliteit krijgt. Ook hebben ze een nieuw huis gevonden en al gekocht. In Ieper, de St.-Jacobsstraat. Daar hadden zede vorige keer dat ik ze zag al over gesproken, maar stond er nog niets vast. Nu is het blijkbaar al bijna volledig geschilderd en trekken ze er vrijdag in. Dus dat is dan iets dat ik de volgende keer toch ook ga bezoeken. En anders,... gohja, hij heeft wat gevraagd hoe het was met Evelien en ik op school. En toen ik heel enthousiast begon te vertellen over de toffe omgeving, het leuke studeren en al de vrienden die we hadden, begonnen zijn oogjes toch te tranen.
Ik denk dat het hem toch wel diep zit dat hij alles moet opgeven om voor dat beetje stabiliteit in het leven van zijn moeder te moeten zorgen. Dat hoop ik althans.
Volgend weekend zie ik hem ook weer, want hij gaat ook naar FACTS in Gent. Ook zondag, omdat hij zaterdag moet werken, dus dat komt goed uit. Aangezien ik ook zondag ging, omdat Wendy zaterdag niet kon.

Ik ga hier eens rondkijken of ik iets te drinken kan vinden.

edit: Aaaah, dat is goeie koffie! ^^

Wouter is een aap

Mijn broer dus. Normaal kom ik nog redelijk overeen met hem, vooral de laatste jaren. Allebei hebben we net iets meer verstand gekregen, en net iets minder kinderachtig geworden. Maar hij kan nog altijd zo een idioot zijn.
Niets nieuws onder de zon daar, maar ik ben er toch maar steeds weer van verbaasd hoe diep het zit.

Donderdag avond kreeg ik namelijk op msn opeens een bericht van hem.
Dat is al vreselijk vreemd op zich, aangezien we bijna nooit chatten met elkaar. Daar heeft hij het namelijk altijd te druk voor. En zelfs al doet hij de moeite, dan komt er nog niets zinnigs uit. Je weet wel, World of Warcraft komt voor op alles, zelfs familie.
Nu had hij toch een bericht gestuurd met de vraag tot wanneer ik les had vrijdag.
Ok, ergens wel logische vraag, want we moeten altijd zorgen dat we tezamen aankomen thuis. Anders moet mama een paar keer heen en weer naar het station rijden, en dat kost benzine en moeite enz....
Dus ik zeg dat ik van 13u tot 15u les heb, waarna ik dan nog even naar mijn kot ga en de trein rond 17u neem in Brussel, zodat hij iets voor 18u moet zorgen dat hij die in Gent heeft. Ah, maar dat bedoelde hij niet.
Hij heeft namelijk vrijdag geen les (bullshit) en hij zou naar Brussel komen om mijn kot eens te zien. Dus ik dacht dat hij rond 15u ook zou maken dat hij in Brussel ging zijn, eventjes mijn kot binnen om eens te kijken wat het was, terwijl ik mijn gerief bij elkaar pakte. Nee, hij zou 's ochtends komen, rond 11u, en dan kon hij een hele dag Guitar Hero spelen op mijn kot. En dan konden we na de les naar huis gaan.
Ja, dat zag je van hier, dat hij hier een beetje de hele tijd op mijn kot komt zitten, als ik hier niet ben. Ik zou er dan ook maar voor moeten zorgen dat hij op het internet kan met mijn login, dus mijn maandelijks limiet opgebruiken. En natuurlijk zou hij ook eten nodig hebben over de middag, en moest ik daar ook maar voor zorgen.
Daar heb ik toch wel hartelijk voor bedankt. Hij mocht van mij part komen, maar dan niet om zich koning ter rijk te wanen in mijn kamer. Ik zou het ook makkelijker vinden om samen in Brussel te kunnen vertrekken, dan waren we zeker dat we bij elkaar zaten, moest er weer zo'n mensenmassa opstappen in Gent (en dat was ook het geval) en de kans dat hij de trein weer zou missen (zoals de vorige keer) was bijna nihil. Maar niet op die manier. Dus ik heb hem iets anders voorgesteld.
Dat hij naar Brussel zou komen, mee zou gaan naar de VUB, daar iets eet samen met mij en Wendy, kunnen ze mekaar ook leren kennen, en dan bij ons in de les komen zitten alvorens naar huis te gaan. Zo heeft hij nog een productieve dag gehad.
Dan had ik ook nog met Anders afgesproken, en Wouter kent hem ook goed, dus hem terugzien zou ook nog een bonus zijn, als hij langskwam.
Soit, dus iedereen was zich er al wat op aan het voorbereiden dat Wouter er bij ging zijn.

Vrijdag, het was 10.20u. Ik was me juist aan het klaarmaken om Wouter te gaan ophalen aan het station (want hij zou mijn kot nooit kunnen vinden met simpele richtlijnen). En opeens kreeg ik doodleuk een smsje.
"Shit... Door wekker geslape, nu par wakker :\ kga da nie meer halen. Skip the plan :\"
Dus hij spreekt dan van alles af, iedereen plant dan dingen zodat ze er op voorzien zijn dat hij er bij gaat zijn, en dan kan hij zomaar 2u lang door een wekker heen slapen?
Dan zie je ook dat hij er niet teveel waarde aan hecht. Vooral omdat hij vrijwel meteen na die sms online kwam op World of Warcraft.
Je moet Wouter niet goed kennen om te weten dat het eerder van was van 'Ah, ik kan niet een hele dag op mijn krent zitten en spelletjes spelen, dus het is me de moeite niet waard', dan 'ik heb door de wekker heen geslapen'. Zo veel betekent planning en organisatie dus voor Wouter. Ja knikken om van het 'gezaag' af te zijn, om dan later er met een goedkoop excuus vanaf te geraken.
Dusja, Wendy heeft Wouter niet gezien (ok, daar gaat ze nu ook wel niet wakker van liggen), Anders ook niet (maar hij is wel al genoeg mee, om te weten hoe het komt) en Wouter mocht een uur lang rechtstaan in van Gent tot Diksmuide, terwijl ik comfortabel zat. Hij heeft dan ook geen eten gehad 's middags, want dat zou hij bij mij gekregen hebben.
Maar, dat was het allemaal zó waard, want hij heeft dan toch een hele dag WoW kunnen spelen. Is dat dan niet geweldig?

Hij faalt op elk vlak op school, hij doet nooit iets rond het huis, hij heeft geen vrienden (toch niet in het echte leven), gaat nooit weg, heeft vrijwel geen hobbies als we hem niet meesleuren en is asociaal op elk moment van de dag (eigenlijk alleen als hij achter zijn pc zit, maar dat is net mijn punt....).
Ik weet ook dat ik niet perfect ben op die vlakken, maar bij mij is er op zijn minst verbetering in. Ik heb vrienden, ik geniet nu van school, mijn punten zijn verbeterd, ik heb hobbies waar ik me actief voor inzet,... ok, het is allemaal maar in de laatste jaren zo gekomen. Maar er is verandering.
Bij Wouter totaal niet, dat is het ergste.
Die is gewoon van de wereld aan het vervreemden en het steekt mij zwaar tegen. Want dit was niet het enige voorval dat ongeveer zo ging.
Wouter is gewoon een aap!

Oude Bekende

Daarstraks was ik naar het station aan het gaan. Wendy was er ook bij, we waren nog eerst met Anne en Katja naar de Colruyt geweest voor wat kleinigheden. Wendy besloot dan in het station een rechtstreekse trein te nemen die een paar minuten vroeger zou vertrekken dan de mijne. Ik ging dus nog even mee naar haar perron. Toen ze dan op de trein stapte ging ik de trappen op om op mijn perron te komen en ik hoorde opeens iemand roepen. Ik keek op en ik zag niet meteen wie er riep.
Ik keek nog een tweede keer en toen was ik net op dezelfde hoogte als een aantal mensen die de trappen afkwamen. En toen herkende ik iemand.
In het midden van dat groepje stond Anders.
Anders Deliens is al lang een vriend van me. Ik heb hem al een hele tijd niet meer gezien. Ik denk dat het toch al makkelijk een jaar geleden is dat ik hem voor het laatst zag, zelfs langer nog.

Anders werkte net als mij en Wouter in Plopsaland de Panne voor een paar jaar. Elke zomer zouden we onze dagen zo veel mogelijk proberen samen te leggen om toch maar samen op de werkvloer te kunnen staan. Echt mooie tijden. Anders en ik waren de twee beste jobstudenten die de Milieu/Sanitair-ploeg van Plopsaland ooit had gezien. Er was geen wc of vuilbak tegen ons bestand. Ze waren zo tevreden met ons werk dat we zelfs een paar keer supervisor waren op drukke dagen. Iets dat normaal gezien niet gedaan wordt met jobstudenten. En elke dag dat we samen werkten was een feest. We hielden mekaar op de been als het lastige, lange of saaie dagen waren. En de pauzes waren ook altijd een meer dan welkom vooruitzicht. Het is door elkaar dat onze job echt een pak dragelijker werd. Veel mensen vragen zich af wat er zo geweldig aan is om jaar na jaar terug te keren om de kak en kots van een bende toeristen op te kuisen. Wel, gasten zoals Anders, die maken het allemaal een pak beter, leuk zelfs.

Dusja, we stonden daar zo een paar secondje, op die trappen, naar elkaar te kijken. Hij kon ten eerste niet geloven dat ik in Brussel was, en ik kon niet geloven dat Anders daar ook juist op die moment was. Er volgde een mannelijke knuffel. En dan meteen weer voortdoen met gesprekken van 2jaar terug. Het was echt geweldig om hem terug te zien. Hij studeert ook aan de VUB, als burgerlijk ingenieur. Hij kon het echt niet geloven dat ik nu ook daar studeerde. We hebben al zoveel mogelijk proberen zeggen in de korte tijd dat we hadden, want treinen wachten niet op reünies van oude vrienden. Volgende week gaan we zeker eens afspreken om ene te gaan pakken en eens goed bij te praten. Voor alle werkdagen die we ondertussen gemist hebben.

Ja, ik moet zeggen: Brussel wordt met de week mooier en mooier...

Een beetje van alles

School:
Eerst en vooral. Het belangrijkste dat er nu aan de hand is. De reden waarom ik hier zit.
Alles is dik in orde met de school. De lessen zijn nu vrijwel allemaal al op een stevig tempo bezig. De onderwerpen worden steeds verder uitgediept en ze worden altijd maar interessanter.
Qua uren valt het ook nog wel goed mee. Soms heb ik een voor- of namiddag vrij. Dat is handig om lessen voor te bereiden of samen te vatten al. Dan heb ik mijn weekends en avonden min of meer vrij.
Het enige waar ik het een beetje zwaar mee heb, zijn mijn dinsdag en woensdag. Het zit zo dat we dinsdag van 13u tot 18u les hebben, dus dat is wel een hele brok al. En dan woensdag van 9u tot 13u. En dan kan ik woensdagmiddag de vakken van die twee dagen samenvatting, waardoor ik woensdag tot relatief laat ook bezig ben.
Dat zijn toch de twee dagen waarop ik merk dat die klierkoorts nog niet uit mijn systeem is. Dat gaat het nooit zijn natuurlijk, maar je kan er normaal wel steeds beter mee om. Ik ben nu dus bezig een manier te bedenken om een beetje die klap op te vangen, zodat die geen weerslag op donderdag en vrijdag meer heeft op me. Het lukt al aardig met geregeld leven en goed proberen rusten als het kan, zonder een luie dag in te voeren (Volgens ons mama het slechtste dat je kan hebben. Rust roest, zegt ze. En zij kan het weten met haar CVS). Het draait er om om toch in beweging te blijven en actief te werken zonder dat je door je reserves brandt. Nu, ik heb nog wel even tijd om daar achter te komen, en nu red ik me ook al goed.
En ik ben echt nog altijd massa's enthousiast over de richting waar ik nu in zit. Ook al is hetgeen we nu zien toch al redelijk bekend van bij de geschiedenis. Ze handelen dan ook min of meer over dezelfde thema's natuurlijk, al merk je wel dat hun visies en richtpunten hemelsbreed naast elkaar liggen.
Daarbij aansluitend, de proffen zijn stuk voor stuk geweldige mensen. Die weten waarover ze het hebben en geven hun vak graag. Een grapje af en toe tussendoor is geen taboe en ze zijn niet bang om leerlingen eens iets te laten zeggen of zelf te laten nadenken (in tegenstelling tot Leuven). De assistenten daarentegen, denken dat wij een bende kleuters zijn. Ze betuttelen ons. Alsof we tot nu toe nog nooit van een boek of museum gehoord hebben. Het is vreselijk irritant. Nuja, hopelijk zien ze snel genoeg in dat we toch slimmer zijn dat we er uit zien... of sommigen dan toch.
Vandaag dan ook al een korte presentatie moeten naar voren brengen over een zoekopdracht in de bib. Koud kunstje voor Evelien en mij natuurlijk, aangezien we zo'n dingen de afgelopen twee jaar al geblinddoekt en met de handen op de rug, moesten doen. Wendy plukte daar dan vandaag ook de vruchten van, als enige leek in ons groepje. En aangezien Wendy een Bever is en Evelien een Flauwe, mocht ik dan ook de presentatie doen. Kennelijk heb ik het redelijk goed gedaan. Maar goed ook, want het staat op punten. Permanente evaluatie enzo.

Conditie:
Een ander punt. Ik heb het hierboven al gehad over de klierkoorts enzo, maar er is nog iets waar ik de laatste tijd aan werk. Mijn gewicht. Eeuwige vijand van de vrouw, maar ook bij mij steekt hij soms wel eens tegen. Dat is ook de reden dat ik een paar maanden geleden echt aan een dieet ben gestart en het ook volhoudt. Daarom wou ik nog even melden dat er ondertussen een 12-tal kilo af is al. Mijn hemden beginnen iets te los te zitten en mijn riem moet al een gaatje dichter gedaan worden. Ook als ik in de spiegel kijk, zie ik al een verschil. De striemen die ik had zijn aan het vervagen en ik heb al geen ton meer waar mijn buik zou moeten zijn. Het is nog niet helemaal perfect, maar het is een werk in uitvoering. Ik voel het ook aan mijn gewrichten, dat ze minder snel beginnen pijn doen bij het wandelen. Mijn conditie en spieren komen er ook weer bovenop. Mijn been- en armspieren vooral. Een beetje meer spiermassa kan nooit kwaad. Mijn doel is eigenlijk Wouter.
Altijd wat jaloers geweest op Wouter, omdat hij nooit zoveel tegenslag heeft gehad, zoals breuken en operaties waardoor hij weken tot maanden stil moest zitten en kon vervetten. Dus ik ga proberen tot op zijn gewicht te komen.

Guitar Hero:
Ja, ik ben daar weer met mijn Guitar Hero. Alsof dat ik niets anders te doen heb zeker?
Wel het gaat mij gewoon om een paar liedjes die echt wel de moeite zijn. Warriors of Rock heeft echt een heel sterke playlist. Ik heb ondertussen al de liedjes die je kan vrijspelen vrij gespeeld. En er is toch eentje die me heeft laten zweten. Ik speel op normal, dat is met 4/5 toetsen, dus het kan nog altijd moeilijker. Maar jongens, lagen mijn vingers zwaar in de knoop.
Het liedje is Black Widow of La Porte en het is echt veel te zot. Het nummer op zich is heel goed, maar het is verdorie snel en het duurt lang. Op het filmpje ga je zien dat alle knoppen gebruikt worden, dus dat maakt het nog een pak moeilijker. Maar zo krijg je een idee van wat het moest zijn.

Songs

Got this one from Roxy ^^

 

En deze van Bieke

Zelfreflectie

Ik heb een beetje zitten nadenken over een paar zaken.
Niet piekeren ofzo, maar gewoon dingen die in me opkomen.
Je kent dat wel, waarheden over jezelf die opeens in je opkomen, een licht dat opeens opgaat in je hersenen waardoor je beseft dat je een deel van jezelf opeens veel beter snapt.
Dat is wat ik dit weekend ook heb gehad.

Een paar weken terug ben ik hier in Brussel beginnen studeren en heb ik, daarbij aansluitend, in mijn blog gezegd dat ik me nog nooit zo thuis heb gevoeld, als hier. Door de mensen, de universiteit, de studies, de sfeer... alles gewoon. Ik voel me echt goed. Nog altijd trouwens. Hoe meer ik de mensen hier leer kennen, hoe meer ik te weten kom over mijn omgeving en hoe vaker ik naar de lessen ga, ik ben steeds meer en meer op mijn gemak.
En daar begint het denken.
Niet dat me op mijn gemak voelen een probleem is, verre van, maar wat het kan betekenen voor mij.
Ik ga van het principe uit 'Je weet niet wat je hebt, tot je het kwijt bent', maar pas het omgekeerd toe. Als je iets altijd hebt gehad, het dan kwijt bent geraakt waardoor je dacht het nooit meer terug te krijgen, maar het dan toch onverwachts ergens terug vindt, ben je gewoon buiten zinnen. Dat kan zo'n geluk mee brengen. Zo'n opluchting. Ja, dat is het meer, intense opluchting. Een last die van je schouders valt. Een last die je al zo lang meesleept dat je het al niet meer merkte dat je hem had. Tot je merkt hoe licht je bent zonder hem.
Dat gevoel heb ik hier in Brussel. Met al de mensen hier. Ik voel me hier begrepen, alsof ik jaren in een andere wereld heb geleefd en nu eindelijk ben waar ik moet zijn.

Het heeft me ook laten inzien dat ik vroeger maar dacht dat ik gelukkig was. Ik heb nooit gedacht depressief te zijn of echt droevig over mijn leven. Altijd dacht ik dat ik het zo slecht nog niet had, of dat vertelde ik mezelf toch meestal. En ja, ik lachte en zwansde wel, maar het lachen was anders. Niet helemaal zoals het zou moeten. En dit is niet iets van het laatste half jaar ofzo. Dit gaat bijna een decennium terug. En het gaat misschien cliché klinken, maar ik denk dat het lag aan het feit dat ik naar West-Vlaanderen ben verhuisd. Heb ik nooit echt kunnen accepteren. Er werd me de kans ook niet toe gegeven. Meteen bij mijn aankomst werd ik gepest, uitgescholden omdat ik 'anders' was, omdat ik 'vreemd' sprak. Ik kreeg al meteen een stempel. En ik denk dat dat een stempel op me heeft gedrukt. En een aantal mogelijkheden die ik had, zwaar beperkt heeft. Ik dacht al lang dat ik er over was, dat het me al niet meer kon deren. Maar het zat gewoon weg. Het was zwak, maar het is altijd diep in me begraven gebleven. Tot nu...
Ik heb echt het gevoel dat het nu iets tastbaar is, iets dat naar de oppervlakte is gekomen. Dat het niet meer in de diepte van mijn onderbewustzijn is verborgen. Dat ik die rotte plek kan vastpakken en weghalen. Dat ik het nu controleer, in plaats van dat het mij beperkt in het mezelf zijn.

Daarbij aansluitend heb ik ook een nieuw inzicht gekregen in mijn vorige relaties. Over de relaties zelf, ga ik weinig zeggen. Die zijn voorbij, sommigen al beter dan de andere, maar allemaal bijzonder in de zin dat ze me gemaakt hebben tot wie ik nu ben. En sommigen nu nog.
Het gaat meer om de motivatie die ik had. Mijn ex'en zeiden wel eens dat ik teveel moeite wil doen, dat ik te weinig ruimte laat, dat ik verstikkend kan zijn. Ik weet waarom.
Dat was het enige dat ik had. Alleen mijn relatie kon me bewust blij maken. Daar kon ik in lachen en gelukkig zijn met de persoon van wie ik hield. Het was iets dat niet was afgesloten voor me. En daarom dat ik misschien ook te veel wou doen, begon te verstikken, omdat ik dat niet meer kwijt wou. Het was mijn enige bron van geluk voor een lange tijd, een relatie. Niemand vindt het leuk een relatie te moeten beëindigen, maar onbewust was ik ook doodsbang dat te verliezen wat mij wel gelukkig maakte, en daarom panikeerde ik ook vaak tijdens relaties. Bang dat ik weer alleen kwam te staan. Zoals in het begin.
Pas op, ik hield van elk meisje waar ik samen mee was. Ik was altijd verliefd, vlinders in de buik, zwevend van geluk enzo. Ze betekenden allemaal enorm veel voor mij. En zoals eerder, sommigen nu nog altijd, als goede vrienden, waar ik nog altijd op kan vertrouwen. Maar waar ik tot voor kort het gevoel had altijd van hen te kunnen houden, en hen nodig te hebben, te weten dat ze daar zijn, dat ebt nu langzaam weg. Want ik kan terug alleen gelukkig zijn vanuit de grond van mijn hart. Ik heb niet meer iemand nodig om van te houden, om mijn hart te laten lachen, om mijn geluk door te kunnen sturen. Ik ben nu in een omgeving die dat doet voor mij. Nu kan ik loslaten, iets waar ik vroeger moeite mee had.

Een relatie nu zou geweldig zijn, een bonus die me alleen maar gelukkiger kan maken. Ik zou kunnen genieten van bij een meisje te kunnen zijn, om haar lief te hebben, om voor haar te zorgen, om samen dingen te doen, zorgeloos. Omdat ik dat graag doe, omdat ik er meer kracht uit kan putten, zonder bang te moeten zijn dat mijn wereld kan vergaan.
Maar het is geen vereiste meer voor mijn leven.
Ik kan nu alleen gelukkig zijn ook.
Dat weet ik.
Dat voel ik.

Dagje Mechelen

Zoals gezegd ben ik gisteren in de middag met Wendy naar Mechelen gegaan.
Daar begint het verhaal van de dag echter niet.

Die begon heel vroeg in de ochtend. Ik moest Min naar haar werk brengen, om dan met de auto terug naar huis te komen. Anders had ik die middag geen vervoer. Papa heeft namelijk niet graag dat er met de grote auto wordt gereden. Dusja, met een beetje opofferingsvermogen kan je wel door het slaapgebrek heen bijten.
Daarna moest ik nog een paar winkels doen in Wilrijk en papa vroeg ook of ik ook ineens zijn horloge binnen kon gaan doen voor herstellingen. Dat is waarom ik eerst naar de Saturn ben gegaan, gezien heb dat Guitar Hero daar belachelijk duur is, naar de gamemania ben gegaan, te horen gekregen heb dat het bij hen is uitverkocht, boodschappen gedaan in de GB, horloge binnengebracht, eens binnen gegaan bij de boekhandel, om dan terug te keren naar de Saturn om te merken dat die laatste Guitar Hero ondertussen al weg was.
Ik had wel het advies gekregen van de Gamemania om eens naar de filialen in Merskem en Deurne te gaan, want volgens de computer waren ze daar nog wel binnen.
Het zit zo dat het bedrijf dat Guitar Hero maakt, sinds een paar maanden is opgedoekt en dat alle Guitars die nu nog in omloop zijn, de enige zijn die nog te verkrijgen zijn. Het zijn echt de laatste.

Ik zou dan net na de middag naar Wendy zijn vertrokken, maar ik besloot even een omweg te maken langs Merksem. Natuurlijk was die daar ook al weg. Gelukkig konden ze me in Deurne wel helpen. Dus ik heb mijn Guitar Hero. Toch nog op tijd vertrokken naar Wendy.
Ze even thuis opgepikt in Duffel en dan verder naar Mechelen. Ik had gedacht dat het moeilijker ging zijn om naar daar te geraken, maar al de verbindingen zijn nog redelijk goed.
Ons geparkeerd op de veemarkt (waar nergens staat aangeduid dat je een parkeerticket moet kopen, dus ik heb een boete van 15euro aan mijn jas). En op de veemarkt was ook de Archeobooks winkel. We gingen natuurlijk volledig de verkeerde kant op, dus we hebben eerst al de rest van de veemarkt gezien, voor we merkten dat die boekenwinkel 50m naar de andere kant van de auto was.

Heel interessante winkel, met een toch aanzienlijk aanbod aan boeken. Het is niet groot, maar als je iets nodig hebt, denk ik wel dat ze je in 90% van de gevallen kunnen helpen. Behalve als je natuurlijk niet weet hoe een werk heet of wie het geschreven heeft. Gelukkig had Wendy het opgeschreven, maar ongelukkig had Wendy dat lijstje dan ook weer thuis vergeten. Ik heb het werk van Scarre 'The Human Past' gekocht, een werk waar ik vorig jaar in de KUL veel mee moest werken tijdens de lessen archeologie. Een uitstekend werk ook.
Wendy ging naar huis met een boek over Klassieke Oudheid en een zakwoordenboek voor archeologie. Omdat we veel met boeken in het Engels werken, nam ze dat mee voor het gemak.
Daarna nog eens de Gamemania bezocht, die handig genoeg daar praktisch naast lag, en Wendy ook haar Guitar Hero laten ophalen. Zij heeft namelijk een PS3, ik een Xbox360, en dat zijn verschillende versies. Ik had voor mij ook geïnformeerd hier of ze een X360 versie in Mechelen hadden, maar dat natuurlijk niet. En Wendy is ook al met de laatste PS3 versie gaan lopen. Dan nog wat Guitar Hero spellen er bijgehaald om de playlist al wat uit te bereiden.
Wendy stelde ook voor om nog naar een Comicbook store te gaan. Ze zat tijdens het secundaire onderwijs in Mechelen op school en wist dus wel hier en daar interessante plekjes aan te duiden. Zoals ook die comicbooks. Heel interessante verzamelingen hebben ze daar. Ik voelde me meer en meer een Geek worden toen ik er binnen was. Heb me moeten inhouden, maar ben toch naar huis gegaan met de verzamelalbums van 'The Amazing Spiderman'.
Daarna nog een koffietje gaan drinken (allez, Wendy een chocomelk) en dan een boete onder de ruitewisser vinden als afsluiter van de dag. Het was al bij al een geweldige, leuke, maar ongelofelijk dure namiddag.
Weer leuk kunnen praten met Wendy ook. Ik zweer het, die kan blijven praten over dingen. En ik kan er nog altijd humor van maken. Dus leuke sfeer altijd.
Wendy dan thuis afgezet met al haar spullen en dan zelf terug richting Wilrijk.

Thuisgekomen en een poging willen doen om te starten met rocken. Willem was echter nog aan het gamen. Nuja, hij heeft evenveel recht op de Xbox als wie dan ook. Dus moest ik nog een hele tijd op hete kolen zitten met die supercoole gitaar in mijn handen. Dan uiteindelijk toch kunnen beginnen. Wannes is natuurlijk een beest met die gitaar. Die speelt die liedjes op Hard en is nog niet eens buiten adem. Een echte held.
Ik hou het nog meestal op easy, maar waag me wel eens aan medium. Eens ik terug op kot zit, ga ik er wel zwaar invliegen ze. Ik ga de beste ooit worden. En dan kan ik ook beginnen met de story-mode te spelen om meerdere aanpassingen voor decor en rockers vrij te spelen en ook nieuwe songtracks te unlocken. Er zitten echt goede liedjes tussen en ook liedjes waar ik nog nooit van gehoord heb, maar die ik wel kan leren appreciëren. Natuurlijk ook vannacht niet teveel slaap gekregen. De adrenaline van het rocken stroomde nog door de aderen.

Dus, wie binnenkort nog eens op bezoek komt, kan altijd rekenen op een potje Guitar Hero ^^

Niets te melden

Eigenlijk een heel rustige dag vandaag.
Daarom niet veel te melden.

Hoewel, nu ik toch aan het typen ben, kan ik maar beter wat zeggen.
Vandaag wat vroeger naar de VUB gegaan met Wendy. Het zit namelijk zo dat wij Sociale Geografie hebben gekozen als keuzevak. We wisten echter niet wanneer we dit vak gingen krijgen, het stond ook nog niet op het uurrooster. Alle andere vakken wel al, zelfs al voor het tweede semester. Maar dat niet. Dus we zijn gisteren al naar het secretariaat gegaan.
Daar konden ze ons na veel rondbellen vertellen dat we dat vak in het eerste semester hebben van 10u tot 13u op woensdag. En dat het volledig samenvalt met ons Werkcollege van Kunstwetenschappen en Archeologie. Dat is natuurlijk het grootste en meest belangrijke vak dat we hebben en dat kunnen we totaal niet missen.
Helaas, we hebben dus moeten beslissen om ons keuzevak uit het raam te smijten en een nieuw te kiezen. Daar hebben we vandaag informatie over opgezocht. Ze hebben deze keer niet de hele VUB moeten rondbellen, ze stuurden ons gewoon de hele VUB rond. Uiteindelijk een email gekregen bij een vrouw van de persoon die ons er bij zou helpen. Bleek dat de email te zijn van de persoon die recht tegenover haar zat. Dus ik zie ook daar het praktisch nut niet van in. Maar ja.
Nu net de mail met het verzoek verstuurd. Ook Wendy een kopie er van bezorgd, zodat ze maar juist haar naam en rolnummer moet aanpassen en ook het verzoek kan insturen. Ze weet niet goed hoe zo een mail te schrijven. Ons nieuwe keuzevak zou Studie van de Renaissance en Humanisme worden. Hopelijk kan het nog veranderen zonder problemen.

Morgen dan ook met Wendy naar Mechelen. Een boekenwinkel dat zich specialiseert in archeologische werken opzoeken. Ben benieuwd.

Ook net gebeld met Nele. Ze was al een hele week aan het proberen mij te bereiken, maar zowel zij als ik hadden het net iets te druk. Nu kwam ze net terug van haar stage als verpleegkundige en zag ze haar kans schoon. Alles gaat goed met haar, ze woont nu in bij Fréderic omdat de situatie bij haar pa thuis niet meer te houden was. We gaan in het kort nog eens kijken om af te spreken, want het is al veel te lang geleden dat we elkaar gezien hebben.

Eigenlijk nog best veel te melden....

Disneyfoto's

Je hebt er lang op moeten wachten, maar hier zijn ze dan.
Een greep uit het veel te grote gamma aan foto's van de Disneyreis.

Disneyfoto's 2

Kwaliteiten

Gisterenavond nog een mailtje gekregen van Bieke. Ze heeft een opdracht of een project waarin ze mensen die haar kennen moet gaan interviewen en hen vragen naar haar kwaliteiten en talenten enzo. Daarbij horen dan familie en vrienden vooral, maar ook klasgenoten en collega's op het werk. Allez, eigenlijk iedereen die iets positiefs over je kan zeggen. Kreeg ik het dus ook blijkbaar.
Je moest aan de hand van wat situaties zeggen wat er dan bij jou opkwam. Zo had je bijvoorbeeld "Mijn toekomstige werknemer belt je, jij vertelt over mij. Wat zeg je hem?". En dan moet je zoeken naar goede eigenschappen die van toepassing zijn op het gebied van werken. Dingen zoals stiptheid en hard werken komen dan naar voor. En dan nog eentje zoals "We gaan naar een feestje, je stelt me voor bij je vrienden, wat vertel je hen?". Dan gaat het dan weer over meer sociale aspecten en je vrijetijdsbesteding. Ik neem toch aan dat je op zo'n moment niet zegt 'Ze is een stipte, harde werker', maar wel 'Ze heeft een goed gevoel voor humor en leuke hobbies'.
Daarna waren er ook een aantal termen opgesomd. Moest je eigenlijk simpelweg er een paar uitnemen die haar het best zouden beschrijven.Viel al bij al nogal mee. Ook al is het soms lastig om daar zo op te komen. Van die goede eigenschappen zie je meestal maar op het moment zelf, als de situatie zich voordoet waarin ze naar boven komen. En ook, in al de jaren dat ik Bieke ken, is zij enorm veranderd. Maar dat betekent ook wel dat een aantal eigenschappen ook verschoven zijn. Welke moet je dan opnoemen? Degene waar dat ze vroeger op kon rekenen, of enkel in het heden, of waar dat ze trots op kon zijn tot een jaar geleden, maar nu even niet meer? Want voor mij had Bieke van vijf jaar terug andere sterke punten, dan Bieke nu. En ze zijn allebei Bieke.
Soit, ik denk er waarschijnlijk te veel over na. Ik heb mijn best gedaan het in te vullen. Ze moet maar zien of ze het kan gebruiken voor haar opdracht.

Maar nu we toch over kwaliteiten bezig zijn, wilt toeval het dat ik (en de rest van de klas) gisteren onze LeMo-test hadden. Ik denk dat het staat voor Leergedrag- en Motivatietest. Een serie vraagjes waaruit zij dan kunnen peilen hoe ver het staat met je studievaardigheden. Na de test krijg je dan een document waar dat je sterke punten op staan en aan welke punten je moet werken. Natuurlijk zijn die laatste heel optimistisch 'sleutelpunten' genoemd en niet ronduit zwakke punten, want dat zou te duidelijk en in-your-face zijn (en dat zou mijn motivatie al kunnen schaden. Oh the horror!). Het is wel een test volledig bestaande uit zelfreflectie. Dat wil zeggen: Met welke uitspraak ga je akkoord? Geef een getal 1-5, waarbij 1 helemaal niet akkoord is en 5 helemaal wel akkoord. Je kan die testen dus zo hard beïnvloeden als je zelf wilt. En dan nog, wie kan er nu daadwerkelijk een getal plakken op zijn of haar manier van studeren of je motivatie om te studeren? Bij sommige vragen werkte het wel, maar bij de meeste had je gewoon iets van ... 'eh?'.
Ook de organisatie was een beetje scheef. Zo kregen we in de loop van het weekend al een mail over de LeMo. Daarin stond er van alles en nog wat, maar geen deftige informatie, dit mede doordat er een groot deel van de mail corrupt was en je dus alleen maar een hoop leestekens zag, die helaas geen woorden vormden. Na wat slimme deductie van een aantal leerlingen, zijn we er toch achter gekomen wat er in die mail stond. Je moest namelijk vóór dinsdagmiddag je email doorsturen naar iemand, zodat die je account kon aanmaken. Je email! Hetzelfde adres waarop ze die mail gestuurd hebben. Ok, dat nog aan de kant. We zouden dan gisteren die test afleggen met nog wat begeleiding in één van de computerlokalen. Ware het niet dat we dinsdagavond nog een mail kregen, waarin alles rond die test stond en ik dus die test al van op voorhand had ingevuld. Eigen schuld, dikke bult. Ik mocht gisteren een uurtje met mijn duimen draaien.

Van de uitslag moet ik zeggen, het is een beetje zoals ik verwacht had. Mijn zelfstandigheid is mijn sterkste maar ook mijn zwakste punt. Dat vooral in het feit dat ik graag zelf werk, kritisch ben en buiten de les mij ook interesseer in de leerstof. Maar ook dat ik geen aanwijzingen van de leerkracht of anderen volg, en waardoor ik soms heel belangrijk advies in de wind sla.
Verder ben ik ook sterk in grote hoeveelheden informatie te memoriseren en in groepswerken. (je krijgt dat zo te zien in een chart, zoals dat je statistieken van je character in vechtspelletjes of sportgames hebt). Op al de rest, dus motivatie, moeten studeren, stuurloos leergedrag, concreet verwerken, willen studeren... etc doe ik het gemiddeld. Niet slecht, zelfs meer naar de goede kant.
Ze zetten er dan ook bij wat ze eigenlijk verstaan onder elke eigenschap en dan een bespreking van wat je er aan kan doen, of niet moet doen om er aan te werken, naargelang het aantal punten dat je op dat item hebt gescoord. Uiteindelijk toch redelijk handig. Het is niet dat ze je een test laten doen, dan een uitslag geven en dat je er dan je plan mee moet trekken. Er is al een sturing. En ze staan er natuurlijk ook op dat je van die leren-leren cursussen bij hen gaat volgen, moest je echt hulp willen.