Ik zit dit weekend weer in Wilrijk bij ons papa.
Gisteren met Anne meegekomen op de trein, want zij moet in Zandhove zijn, dus dat is ook vertrekken van de Rooseveltplaats in Antwerpen. Dus de reis op de trein viel nog heel goed mee. Anne is zo een heel spontane die zeker geen blad voor de mond neemt. Mede-oprichtster van het concept 'Geitenhumor' (ik zal daar ooit nog wel eens over uitwijden) en algemeen zonnig figuur. Je kan dus wel geloven dat het zeker niet erg was om een halfuurtje op de trein te moeten zitten. Ik denk dat ik daar wel aan kan wennen ook, iedere 14 dagen.
Nu dan, thuisgekomen bij papa. Wouter was er al van donderdag. Kennelijk heeft hij donderdag heel weinig les en vrijdag totaal geen, en kan daarom altijd al vroeger naar huis gaan. Willem was er ook al, Wannes nog op weg van Leuven. Dus ik zei eens dag bij de gasten, maar ging dan nog een tijd bij papa en Min zitten voor het eten. Eerst de gewone zaken wat besproken. Je weet wel, hoe is het op school, alles goed, is het rustig op kot, heb je dat mailtje gezien waarin de mama tegen mij zaagt over weekenden die omgeruild moeten worden...? Allemaal redelijk normaal.
Dan savooistoemp met worst gegeten. Niet echt mijn ding, maar het is eens iets anders. En uiteindelijk smaakte het niet slecht.
Daarna even aan de afwas ontsnapt, om een tijdje later terug naar beneden te gaan. Daar trof ik Min en papa in diep gesprek aan. Het zit namelijk zo dat Min al een hele tijd problemen heeft op haar werk en ze nog altijd een enorme terugslag ondervindt van het overlijden van Dries. Door dat het ene probleem het andere in stand houdt, kan ze met geen van de twee om en daar lijdt ze wel onder. Daarom zou er echt iets moeten veranderen aan haar werksituatie. Ze heeft er al verschillende weekenden terug over gebabbeld met mij, als second opinion op wat ons papa haar aanraadde. Meestal kom ik wel met dezelfde conclusies als hem, maar dan is ze wel blij dat ze weet dat er nog mensen zijn die zo'n oplossingen zien.
En toen besloten ze het eventjes te laten rusten, want ze waren content dat ik nog even naar beneden was gekomen, want ze wilden het even met mij over iets hebben.
Ik dacht al van, oei, wat heb ik nu weer gedaan en ik ga hier weer een preek krijgen ofzo. Maar papa vroeg gewoon hoe dat ik mij nu voelde. Ik vond dat een beetje vreemde vraag, aangezien ik voor het eten al had gezegd dat alles in orde was en dat ik een goede week achter de rug had enzo. Hij verduidelijkte dat hij het vroeg omdat ik een tijd terug toch een pak minder pep had. Ik ging er dan van uit dat het ging over mijn klierkoorts, want daar had ik inderdaad wel een hoop problemen mee, maar die zijn nu goed onder controle te houden. En dan zei hij dat het niet mijn lichamelijke toestand was, maar mijn mentale. Mijn gemoedsrust, hoe dat ik mij voelde in het algemeen.
Sommige van jullie zullen de blog van een paar weken terug wel gelezen hebben over de zelfreflectie enzo, dus toen was ik wel mee met wat hij bedoelde. Hij zegt dat ik er namelijk de laatste weken steeds beter bij loop. Dat ik veel optimistischer ben, dat ik straal, dat ik voller lach dan vroeger en dat ik veel meer open ben. En dat het echt wel opvalt dat ik algemeen gezien veel gelukkiger ben.
En hij wou weten hoe het kwam en of het wel echt zo was enz. Dus ik mocht nogmaals beginnen vertellen over de geweldige leef- en leeromgeving waar ik mij in Brussel bevind. Hij luisterde heel geboeid en stelde vragen en begon bijna even enthousiast te worden als ik over alles wat ik daar heb en meemaak.
Zo is papa wel, die kan zich in een andere persoon plaatsen, meedoen en meevoelen met wat een spreker voelt. Die is blij, die kan zich daar echt in vinden. Dat is echt leuk om iets tegen te zeggen. Je moet je niet schamen om bij hem iets geanimeerd te vertellen. Terwijl mama dan bijvoorbeeld na een tijdje aan mij vroeg of ik niet aan de drugs heb gezeten omdat ik precies wat teveel energie had. En niet enkel om te lachen, vroeg ze dat.
Dus na een paar uren leuk gebabbeld te hebben over de oorzaken en gevolgen van mijn herrijzenis uit de lethargie, kwam ik tot de conclusie dat mijn laptop nog op stond en ik eigenlijk nog aan het chatten was met een aantal mensen, waaronder Sara van mijn klas. Dus Sara, als je dit leest, nogmaals sorry dat ik u zo plots verliet, maar ik had een goede reden :p
Morgen gaan Wouter en ik naar FACTS. We gaan met de auto, zodat we Wendy ook nog kunnen oppikken, want die weet anders niet goed hoe daar te geraken.
Het gaat hopelijk weer plezant worden. Kijk morgen maar uit naar een verslag.
Nog een fijn weekend iedereen!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten