Daarstraks was ik naar het station aan het gaan. Wendy was er ook bij, we waren nog eerst met Anne en Katja naar de Colruyt geweest voor wat kleinigheden. Wendy besloot dan in het station een rechtstreekse trein te nemen die een paar minuten vroeger zou vertrekken dan de mijne. Ik ging dus nog even mee naar haar perron. Toen ze dan op de trein stapte ging ik de trappen op om op mijn perron te komen en ik hoorde opeens iemand roepen. Ik keek op en ik zag niet meteen wie er riep.
Ik keek nog een tweede keer en toen was ik net op dezelfde hoogte als een aantal mensen die de trappen afkwamen. En toen herkende ik iemand.
In het midden van dat groepje stond Anders.
Anders Deliens is al lang een vriend van me. Ik heb hem al een hele tijd niet meer gezien. Ik denk dat het toch al makkelijk een jaar geleden is dat ik hem voor het laatst zag, zelfs langer nog.
Anders werkte net als mij en Wouter in Plopsaland de Panne voor een paar jaar. Elke zomer zouden we onze dagen zo veel mogelijk proberen samen te leggen om toch maar samen op de werkvloer te kunnen staan. Echt mooie tijden. Anders en ik waren de twee beste jobstudenten die de Milieu/Sanitair-ploeg van Plopsaland ooit had gezien. Er was geen wc of vuilbak tegen ons bestand. Ze waren zo tevreden met ons werk dat we zelfs een paar keer supervisor waren op drukke dagen. Iets dat normaal gezien niet gedaan wordt met jobstudenten. En elke dag dat we samen werkten was een feest. We hielden mekaar op de been als het lastige, lange of saaie dagen waren. En de pauzes waren ook altijd een meer dan welkom vooruitzicht. Het is door elkaar dat onze job echt een pak dragelijker werd. Veel mensen vragen zich af wat er zo geweldig aan is om jaar na jaar terug te keren om de kak en kots van een bende toeristen op te kuisen. Wel, gasten zoals Anders, die maken het allemaal een pak beter, leuk zelfs.
Dusja, we stonden daar zo een paar secondje, op die trappen, naar elkaar te kijken. Hij kon ten eerste niet geloven dat ik in Brussel was, en ik kon niet geloven dat Anders daar ook juist op die moment was. Er volgde een mannelijke knuffel. En dan meteen weer voortdoen met gesprekken van 2jaar terug. Het was echt geweldig om hem terug te zien. Hij studeert ook aan de VUB, als burgerlijk ingenieur. Hij kon het echt niet geloven dat ik nu ook daar studeerde. We hebben al zoveel mogelijk proberen zeggen in de korte tijd dat we hadden, want treinen wachten niet op reünies van oude vrienden. Volgende week gaan we zeker eens afspreken om ene te gaan pakken en eens goed bij te praten. Voor alle werkdagen die we ondertussen gemist hebben.
Ja, ik moet zeggen: Brussel wordt met de week mooier en mooier...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten