Nederland Nieuwjaar

Ik had het misschien al eerder moeten melden, maar vanaf vandaag zit ik in Nederland. En hier zal ik blijven
tot 2 januari. Mama wou met Oud-Nieuw iets speciaals doen en zag dan deze promotie. Ze vroeg de meningen erover en wij zagen dat wel zitten, ook al wisten we niet echt wat te verwachten. Daarmee zitten we nu dus 400 km noordelijker dan dat we anders zouden zitten.

We zitten in Friesland, in de provincie Drenthe. Een dorpje in de provincie Emmen, Westerbork, wat zoveel zou betekenen als 'Westerlijke Burcht'. Ons hotel was vroeger de abdij van Westerbork en noemt dan ook toepasselijk Abdij Westerbork. Je kan het niet echt aan de buitenkant zien dat het een abdij was, maar daar kunnen allerlei redenen voor zijn: het was een christelijke abdij in protestants Nederland, het staat gewoon op de oude site van de abdij, het was de brouwerij van abdijbier... wie weet. Wel is het interieur redelijk abdij-achtig ingericht. Zo heb je overal het gevoel dat je in een Romaanse kerk zit, behalve dan in de kamers, die zijn hypermodern. Wouter en ik delen en kamer, en mama en Jurgen zitten in de kamer naast ons.
Het dorpje is niet groot, denk Vladslo als je weet waar ik woon, maar ze hebben er wel alles. Een aantal restaurants en bistro's, een echte supermarkt, een cultureel centrum, een marktplein, een oliebollenkraam (in  België zou het een frituur zijn), een museum en dan nog een aantal zaken zoals bakkers en slagers. Je zou je haast beginnen afvragen waar er nog plaats is om gewoon te wonen.
Ook in de omgelegen gebieden is er veel te vinden. In het toeristisch centrum hebben ze ons weten te vertellen dat er een aantal archeologische sites nabij zijn, alsook een grote dierentuin en een oud gevangeniscomplex. We hebben dan ook al een selectie gemaakt van wat we gaan bezoeken en morgen staat de zoo op het programma.
We zijn vandaag ook al oliebollen gaan eten en ik zeg het je, die van bij ons op de kermis, die trekken op niets in vergelijking met deze. Zoals alleen echte Belgen échte frieten kunnen maken, kunnen alleen Nederlanders échte oliebollen maken. En het kraam heeft onlangs zelfs in de krant gestaan vanwege zijn 25-jarig bestaan, dus ervaring genoeg. En dat proef je (niet dat die oliebollen 25jaar oud zijn é).
Ook hebben we even een kort bezoek gebracht aan het kleine, plaatselijke museum. Het Papierknipselmuseum. En je krijgt precies te zien wat de titel doet vermoeden: Papierknipsels. Wat moet je je daar bij voorstellen? Wel, uitgeknipte silhouetten van mensen, taferelen uitgeknipt in zwart papier, religieuze thema's uitgesneden uit allerlei soorten papier en trouwstukjes die geborduurd lijken met papier. Heel indrukwekkend eigenlijk, en waarschijnlijk niet al te makkelijk om te maken. Denk aan een opgevouwen papier, waar je een mannetje uitknipt en dan openvouwt, zodat je er meerdere hebt. Wel, zoiets, maar dan met planten, dieren, mensen, kledij en ontzettend gedetailleerd tot op de millimeter.

Voor de rest deden we het rustig aan en werkten Wouter en ik nog wat voor school.
Nu zitten we elk op onze kamer en genieten we wat van de sfeer hier. Beneden is er een trouw aan de gang (je kan hier ook trouwen in de "kapel") en buiten steken 'die zotte Hollanders' geregeld vuurwerk af. Hopelijk geraken we geen ogen daaraan kwijt.

Misschien ook even melden: Ik heb mijn gsm ten allen tijde bij en sms'en die je mij stuurt, zijn NIET duurder. Het is enkel duurder als ik moet terugzenden. Wat betekent dat concreet: je mag mij gedurende de volgende dagen wel sms'en en ik zal antwoorden als het erom vraagt, maar ik zal waarschijnlijk niet reageren op alle Nieuwjaars-sms'en die ik morgenavond krijg. Denk dus niet dat ik je geen prettig Nieuwjaar toewens, maar het ligt gewoon nogal duur anders. Als er iets concreets te vertellen of melden valt, zal ik zoals altijd antwoorden (tot op zekere hoogte).

Kadootjes

Even een overzicht schetsen van wat de feestdagen al van buit hebben opgebracht:
- 1 cadeaubon twv 20euro van de Free-Recordshop
- 1 cadeaubon twv 20euro van de Saturn
waarmee dan al een cd van Greenday en een Collectiedvd van Age of Empires is aangekocht
- 1 schoendoos met snoep
- 1 dvd film 'Repo Man'
- 3 cd's oa van Avenged Sevenfold en Good Charlotte
- 1 boek 'Metamorfosen' van Ovidius
- 1 doosje smurfenkoeken (dank u, Wouter)
- 1 laptopstand met ventilatie tegen oververhitting
- 2 dvd-boxen van 'House M.D.' seizoen 6 en 7

We kunnen zeggen dat het een goede vangst is dit jaar.
Ik heb gekregen wat ik wou en meer.

En dan nog fijne feesten er bovenop.
Zo kent iedereen wel het klassieke gourmet- of fonduefeestmaal met Kerstmis en Nieuwjaar, maar
nu is er sinds kort iets nieuws op de markt dat ook enorm aan het aanslaan is.
Een soort van gourmet-wok.
Iedereen heeft een eigen kookplaatje en een mini-wokpannetje en kan daarmee dan zijn eigen gerechten
klaarmaken à volonté.
Allileke en Palleke hadden een groot assortiment vlees, vis en groenten klaargezet en ook aan verschillende
sauzen was er geen tekort. Ik denk dat we allemaal veel meer gegeten hebben, dan dat we honger hadden, gewoon om alle mogelijk combinaties die we konden bedenken eens uit te proberen. Echt geweldig. Zwaar aan te raden aan iedereen die voor wok, gezelligheid en feesten is.

Kerst

Zondag vierden we Kerstmis (duh).
Ik had een week geleden al de vraag gekregen van papa of Evelien niet wou meevieren met ons, dus kreeg die meteen een uitnodiging op haar bord om mee te vieren hier in Wilrijk.
Ik ben ze dan kort na de middag gaan ophalen aan het station. Of eerlijk gezegd, Wouter en ik zijn ze gaan ophalen, want ik kan nog geen schoenen aandoen met mijn teen, en daarom mag ik ook nog niet terug rijden.
We lieten ze eerst al wat acclimatiseren aan de nieuwe omgeving in de auto en begonnen ze voor te bereiden op het feestje. Zowel Wouter als ik vonden het nodig om even een bijlage te geven bij de familie die aanwezig ging zijn op het feestje. Het was niet enkel papa, Min, Wannes, Willem, Wouter en ik, maar ook nog Tante Betty, Tante Marleen en Tante Annie die er bij gingen zijn en daar ben je beter op voorbereid. De tantes, de zussen van Min, zijn nogal een ras apart. Het zijn heel toffe dames, maar wel een beetje aan de luide en drukke kant en dat kan soms wel afschrikken. Dus we gaven Evelien even de achtergrond op een paar tantes, zodat ze wist waar ze vandaan kwamen.
Thuis aangekomen werd ze dan half besprongen door Min en papa die haar langs alle kanten welkom heetten en zeiden dat het geweldig was haar te leren kennen. Dan kennis gemaakt met de Willem en Wannes voordat we ons allen in de living zetten om wat te babbelen. De tantes waren er nog niet, dus namen we al een aperitief met het gezin. We deelden ook al de kadootjes uit die we voor elkaar hadden. Elk jaar trekken we één naam van iemand uit het gezin, waar je dan iets voor moet halen. Ik had Min getrokken en zij kreeg een waardebon met een aantal staaltjes van de ICI Paris XL van mij. Ik kreeg de film Repo-man van Willem en een Saturn-waardebon. Evelien zat niet mee in het systeem, maar kreeg van ons allen een boekenbon van de Standaard Boekhandel. En zij gaf ons allen een grote doos vol met snoep (en met groot, bedoel ik groot. Een grote schoendoos van botten) en mij een doosje 'neuzekes' en een bon van de Free-Recordshop.

Daarna kwamen de tantes en deden we een tweede aperitief (geen bezwaren hier). We praatten een beetje terwijl de voorraad drank nogal snel achteruit ging (Tante Annie heeft een tijdje, en veel alcohol, nodig om in gang te geraken). De ene semi-filosofische discussie na de andere kwam naar boven en we hebben ons bij elke toch goed geamuseerd. Dan gingen we aan tafel.
Typisch kerstdiner: Een voorgerechtje, garnalen- of zalmcocktail; soep, bloemkoolsoep; hoofdgerecht, gevulde kalkoen met gestoofde appels, kroketjes en boontjes; en ijs als dessert. En natuurlijk allemaal vergezeld met een hoop wijn.
Het werd wel heel luid na een tijdje en de onderwerpen wat meer bizar, maar Evelien kon zich er nog altijd goed in vinden. Ze deed heel leuk mee de hele tijd en dat luchtte wel op. Ik was bang dat het misschien wat teveel ging zijn.

Uiteindelijk zijn de tantes dan naar huis gegaan en hebben wij het ons nog gezellig gemaakt in de zetel.
Nog een opgenomen film gezien, The Taking of Pelham 1 2 3 met John Travolta en Denzel Washington. Echt een goeie film. Daarna ook nog Little Britain Abroad gezien, tot we te moe waren om nog verder te gaan.
Snel in bed gekropen en oogjes dichtgedaan.

Evelien dan gisteren op de trein gezet, nadat we in 't stad nog in de Quick zijn gaan eten.
Het viel wel op dat het op het einde toch wel wat veel werd voor haar. Maar ze kon dan naar huis gaan en het zal dan wel weer iets rustiger zijn geworden.

Evelien

Donderdag had ik afgesproken met Evelien.
Mama moest 's ochtends naar het ziekenhuis in Torhout, dus bracht ze Evelien ineens mee terug naar huis.
Ik was ook nog een beetje geïmmobiliseerd vanwege de ingreep aan mijn teen de vorige dag. Dus ik moest vrijwel de hele dag met mijn voet omhoog liggen.
We hebben het dus rustig aan gedaan.
Voor diegenen die het nog niet wisten (of geraden hadden), ik ben dus samen met Evelien.
We hebben de hele dag gebabbeld en gelachen. Ook hebben we nog wat geregeld voor de feestdagen. Zo zal ze zondag naar Wilrijk komen om mee Kerstmis te vieren met ons.
De dag was veel te snel voorbij, want rond 17u kwam haar vader haar al terug ophalen.
Nuja, mooie liedjes duren nooit lang.
Maar er komen nog wel dagen om naar uit te kijken, die we samen kunnen doorbrengen.

Ingreep Teen

Woensdagmiddag ben ik naar huis gegaan. Ik had 's avonds een afspraak bij de dokter.
Hij zou mijn ingegroeide nagel opereren.

De ingreep zelf hield niet veel in.
Hij verdoofde mijn teen eerst. Man, maar dat deed pijn. Kennelijk is dat omdat uiteindes zoals tenen en vingers zo hard aangespannen zijn rond de botten. Dus als ze daar vloeistof inspuiten dan lijkt het alsof je vel op barsten staat. En dat doet wel even pijn. Totdat het dan verdoofd is natuurlijk, dan voelt het enkel vervelend aan. Alsof het slaapt.... wat ook zo is eigenlijk.
Daarna heeft hij met een klein scherp mesje in mijn teennagel gesneden. Hij sneed de kant van de ontsteking los en ook onder mijn nagel, zodat het makkelijker los zou komen. Daarna pakte hij een tang vast en trok het losgesneden deel eruit, zodat het ingegroeide gedeelte niet meer in de wonde zat.
Daarna smeerde hij de wonde in met zilvernitraat, een chemische stof die cellen verbrand. Dat zou het wild vlees dat ik al aan het kweken  was, moeten doden, zodat het na een tijdje vanzelf afvalt.

Ok, ik ben nu wel een kwart teennagel kwijt en mijn teen ziet enorm zwart (van dat zilvernitraat), maar het doet toch al niet meer zeer. En nu kan het eindelijk beginnen genezen.

Kerkopdracht

Dinsdag heb ik het merendeel van mijn dag besteed aan het op punt stellen van de Kerkopdracht.
Die opdracht bestond er in dat we een inventaris van alle liturgische voorwerpen van een bepaalde kerk.
We moesten er ook een presentatie bij voorbereiden om een aantal speciale voorwerpen extra in het licht te zetten.
Woensdag was het dan zo ver. De presentatie werd uitgevoerd en de taak ingediend.
En je kan niet geloven hoeveel stress er op dat moment van mijn schouders viel. Het is een redelijk belangrijke taak die mijn eerste semester kan maken of kraken.
En hij is wel goed gegaan, dus dat is een hele geruststelling. Ook hebben we de laatste paar taken en testexamens teruggekregen. Die waren, zoals vorige keer, ook heel goed. Nu nog mijn paper goed schrijven volgend semester en dan ben ik er al voor het Werkcollege.

Status van de Deur

Zoals ik aan het begin van de week al zei, werd mijn deur gesloopt om er voor te zorgen dat er geen slachtoffers werden gemaakt bij een gaslek vlak voor mij deur.
Nu zou de deur dinsdag al vervangen zijn, maar dat is nog niet gedaan.
En ook toen ik woensdagmiddag terug naar huis ging, was er nog niets hersteld.

Ik ben nu benieuwd wanneer hij eigenlijk hersteld gaat worden.

Avontuur met de Deur

Het is alweer een tijdje geleden, maar nu heb ik toch weer een straf verhaal.
Allez, ik vind het straf, want ik maak het mee. En het is niet altijd even plezant.

Vorige week dinsdag zat ik tijdens de dag gewoon wat op mijn pc te tokkelen op mijn kot. De rolluik was naar beneden, maar om toch nog wat licht te hebben laat ik altijd een paar kiertjes open. Zo kan er ook nog altijd lucht binnen.
Het gebeurt wel vaker dat er iemand voorbij mijn raam loopt, dus daar zit ik niet mee in, maar die dinsdag was het anders. Het waren echt twee figuren die voor mijn raam bleven staan. In principe heb ik daar ook geen probleem mee, met die tram en bushalte voor mijn deur. Zo heb ik eens twee Fransozen gehad die joints aan het roken waren. Dus nu stonden die twee daar ook gewoon, maar ik kon door de spleetjes in mijn rolluik zien dat ze zich omdraaiden en dichter bij de raam gingen staan. Die probeerden dus gewoon bij mij naar binnen te kijken. Nu moet ik wel zeggen dat ik reflecterende plastic aan mijn raam heb hangen en het binnen volledig donker was (al mijn licht kwam van buiten of mijn laptopscherm), dus ik denk niet dat ze mij konden zien. Daarmee gingen zij er waarschijnlijk vanuit dat er niemand thuis was, want even later gingen ze langs de kant van de voordeur weg. Ik dacht dat ze gewoon door waren gewandeld. Maar mijn gedachtes waren nog niet koud of ik hoorde een enorm gebonk. Niet snel na elkaar, maar echt altijd met een pauze tussen. Die mannen waren dus gewoon onze voordeur aan het proberen inschoppen. In het midden van de dag! Ik ben dan de gang opgegaan om ze te doen stoppen, maar ze waren al weg voor ik buiten kon komen.
Waarschijnlijk hadden ze de aandacht wel getrokken van een aantal voetgangers.
Maar dat was niet het probleem. Het probleem was meer dat ik niet naar buiten kon.

Onze deur heeft namelijk een dubbel slot met 3 pinnen. één vanboven, één in het midden en één onderaan de deur, die simultaan in de grendel worden geschoven bij het sluiten van de deur. Nu was het zo dat die mannen toch wel de onderste pin uit de grendel hadden geschopt. Die hadden dus gewoon zo hard tegen die deur staan motten, dat de onderkant mee is beginnen geven en gewoon uit het slot werd geschopt. Die deur was dus volledig scheef getrokken en zelfs met sleutel was het onmogelijk om de deur open te krijgen. Er stond zoveel druk op die scheefgetrapte pin, dat je je sleutel gewoon niet meer kon omdraaien. We zaten dus wel degelijk opgesloten in ons kot en degene die buiten waren, waren buitengesloten. Na een hele tijd trekken en doen met een aantal mensen, konden we ze dan toch zo ver forceren om terug min of meer recht te springen, zodat we het slot konden opendraaien en de deur dus geen obstakel meer vormde.
Ze kon terug relatief gesloten worden, maar we voelden er ons toch niet 100% veilig mee, dus heb ik een mail gestuurd naar de kotbaas om hem te waarschuwen van de situatie en met de vraag of hij de deur eens kon komen controleren.
Ik heb daar een hele week geen antwoord op gekregen.

Tot ik zaterdagavond dit kreeg:
"Beste studenten,

Ik ben vandaag langs geweest in jullie gebouw en zag tot mijn genoegen dat alweer alles in orde was, waarvoor dank.

Verder wil ik nog even dit kwijt:

Vandaag waren er werken gepland aan de voordeur om de veiligheid van het gebouw te verbeteren en te verzekeren.

Bij deze werken werd echter een gasleiding geraakt, waardoor brandweer en politie is moeten komen en onder het mum van “nood breekt wet” hebben zij de deuren van 2 kamers moeten indeuken om ons van uw veiligheid te verzekeren. Wij zullen de studenten in kwestie hierover telefonisch contacteren.

Hierbij zijn de sloten of deurlijsten of deuren beschadigd geraakt. Wij moeten echter wachten tot maandag zodat de verzekering de schade kan opmeten. Vanaf dan zullen de reparaties kunnen gebeuren.

In tussentijd zoeken wij naar een tussenoplossing.

Sorry voor het ongemak en dank voor jullie begrip."

 

Ik vroeg mij wel al meteen af hoe je een gasleiding kunt raken door een deur te repareren, maar ik ben natuurlijk geen specialist op dat vlak. Ik ging er ook vanuit dat het mijn deur zeker ging zijn die er aan was gegaan, aangezien die het dichtst bij de voordeur is. Hoewel, ik geen telefoon had gekregen zoals vermeld in de mail. Ook mama had niets gekregen. Dus ergens was ik wel al gesust.

Tot ik natuurlijk gisterenavond deze mail kreeg:

"Beste,

Jullie deuren zijn zaterdag ingebeukt geweest voor de politie om zich ervan te verzekeren dat er niemand in de kamer aanwezig was.

Maandag komt normaal gezien de verzekering de schade opmeten, en er is ook al opdracht gegeven aan de werkmannen om nieuwe deuren te plaatsen.

In tussentijd is er zoals beloofd gezocht naar een tussenoplossing. Jullie zullen dat wel zien bij aankomst.

De sleutels van jullie nieuwe “sloten” zitten in de gemeenschappelijke keuken, onder de elektrische kookplaten.

De zwarte sleutel van het hangslot is van Goedele, de andere is van Kristof.

@Kristof: toen de politie zaterdag in je kamer gevallen is, en wij later werden opgebeld omtrent dit voorval, raadden ze jou aan je gordijnen en rolluiken altijd goed te sluiten!

Er zitten in jouw kamer enkele begeerde spullen die je best niet kan tonen aan de mensen op de straat. 

Nogmaals onze excuses voor het ongemak en dank voor jullie begrip, wij doen ons uiterste best om alles zo snel mogelijk terug als vroeger te krijgen.

Intussen is jullie voordeur wel een pak veiliger geworden."

 

Dus mijn hart viel wel al meteen in mijn schoenen. Ik wist niet wat ik moest verwachten van hoe mijn kamer er uit ging zien. En wat er van die deur over ging blijven. En hoe veilig ik nog wel kon zijn in mijn kamer. En hoe veilig mijn spullen die avond nog waren, aangezien ik pas deze ochtend terug ben gekomen. En dan nog, zou ik wel op mijn kot kunnen blijven dan, als de schade te groot ging zijn? Ik was best wel wat in paniek. Ik heb dan ook vreselijk slecht geslapen vannacht.

De ochtend dan naar Brussel gekomen. 2 Meter van mijn voordeur ligt het voetpad open, dus daar zal de lek wel geweest zijn. De voordeur is inderdaad versterkt. Je kan niet meer tussen de deur en de omkadering, dat is volledig afgeplakt met een soort van rubber, die vacuüm trekt denk ik. Alleszins goed materiaal als je het mij vraagt. Dan de deur van mijn kamer. Die zag er minder fraai uit. Zowel de linker- als rechterdeur zijn beschadigd. Vooral de rechter dan, want die wordt echt gebruikt als deur, maar omdat die zich op slot draait in de linker, hebben ze er beide goed van gehad. Zowel voor- als achterkant is volledig versplinterd rond het slot. Ze hebben er een tijdelijk slot in gestoken en met nagels snel wat knutselwerk gedaan om de deur min of meer weer bij elkaar te krijgen. Dus ze kan wel op slot, maar ik zou er geen geld op inzetten als last line of defense. Heel mijn kamer lag overhoop. Overal stof, stukjes hout, splinters. Mijn meubels aan de kant geschoven, dingen verplaatst of op een hoop gesmeten. Mijn kot was echt een ravage...

Ondertussen is het al terug opgeruimd en ik heb een bericht gekregen dat de verzekering in orde is, dus dat ze morgen komen voor een nieuwe deur te steken (of beter te herstellen).

Ik kijk er al naar uit...

Gsm

Toen Wendy, Evelien en ik deze ochtend in Brussel-Noord op de trein stapten, merkten we dat er mensen altijd voorbij een bepaalde vierzit liepen, ook al zat daar niemand. Wij waren op zoek naar plaatsen, dus we liepen er langs om te kijken wat er was. Natuurlijk lag er gewoon een krantje en een leren zakje op de stoel, en daarom durfden de mensen er niet te gaan zitten. Stel je voor, ergens gaan zitten waar er een stukje papier ligt...

Nuja, dat doet er eigenlijk niet toe. Wat er wel toe deed was dat leren zakje. Dat lag op de stoel waar ik op ging zitten en ik wou dat aan de kant leggen. Toen ik het oppakte merkte ik pas dat er iets in zat. Het was een gsm. Ik zag dan ook dat dat leren zakje zo een gsm-houder is die je aan je broeksriem moet hangen. Waarschijnlijk was er gewoon iemand opgestaan en vertrokken, zonder ooit te zien of te merken dat hij zijn/haar gsm kwijt was.
Ik ga eerlijk zijn, het was een mooie gsm. Zeker nog niet oud, touchscreen, WiFi... alles nog in orde. Bovendien nog een Samsung, dus ik had er een lader voor die zou passen. En ik was voor een fractie van een seconde echt aan het twijfelen om gewoon de Sim-kaart er uit te wippen en de mijne er in te steken.
Een paar seconde erna schaamde ik mij hier al enorm voor. Hoe kon ik zoiets denken. Ik moest gewoon zorgen dat die gsm terug bij de eigenaar kwam. Wendy en Evelien waren er ook van overtuigd dat we iets moesten doen zodat de gsm kon teruggevonden worden.
Ik heb dan maar een sms gestuurd naar de laatst gebruikte nummer, waarin ik zei dat de eigenaar van die gsm hem kwijt was geraakt op de trein en dat, als de persoon die de sms kreeg de eigenaar kende, hij die maar moest op de hoogte brengen. Ik vermeldde ook dat ik de gsm ging afgeven in het station in Etterbeek, dus dat ze daar maar moesten zoeken of toch bellen naar de NMBS.

In Etterbeek aangekomen deed ik dat dan ook en werd er de lijn genoteerd waarop we de gsm vonden.
Ik weet niet hoe het systeem van de NMBS verder gaat op dat vlak, maar ik hoop dat de eigenaar zijn/haar gsm snel terugkrijgt.
Vandaag dus een beetje een goede daad gedaan.

Hattering

Woensdagochtend dan vroeg naar de les vertrokken.
Totaal niet fris (ik sleur nog altijd met wat chronische vermoeidheid), maar wel opgewekt om aan de test te beginnen.

We kwamen net op tijd aan, want de NMBS had weer eens vertraging. Meteen aan onze test begonnen.
Die viel goed mee. Het enige probleem was te vinden bij de paleografie, die niet al te simpel was. Nu kan je denken 'Ja, nogal logisch dat een examen niet al te simpel is', en daar zou je gelijk in hebben. Maar de moeilijkheid van paleografie zou te vinden moeten zijn in het ontcijferen van een handschrift, niet in het vervloeken van het aantal pixels dat de woorden volledig verandert door een slechte kopie. Nuja, het is nog relatief goed gelukt, dus we zijn content.
Dan nog even les gekregen en op het einde kregen we een aantal taken en testen terug.
Mijn resultaten zijn, om het bescheiden te zeggen, goed. Ik heb vier 9's en een 10. Allemaal op 10, dus ik ben wel tevreden. Hopelijk hou ik dat niveau aan.

Daarna iets gegeten en de trein op gegaan. Evelien was er ook bij. Ze had speciaal wat langer gebleven om dan met mij op de trein te kunnen zitten. Ik moest namelijk naar huis, omdat ons mama deze maand de gastvrouw is voor de Red Hats.

Omdat ze niet content meer waren van het restaurant waar ze anders afspraken, zijn ze al een paar maanden begonnen met, elk op hun beurt, af te spreken bij één van de leden thuis. Die moet dan koken en de avond verzorgen. Deze maand was het aan mama.
En zij wou wat hulp in huis hebben voor het koken en de bediening. Dus Jurgen en ik mochten ons opofferen om paraat te staan voor haar.
Niet erg, vind ik, want dan had ik nog eens een mogelijkheid om Sean te spreken.
Hij gaat altijd mee naar de Hatterings van zijn moeder en mama vond altijd al dat hij er dan wat verloren bij zat. Dat is ook de reden dat ze mij er bij wou hebben, dan kon ik mij met hem bezig houden en heeft hij misschien ook nog iets aan zijn avond.
En dat is goed gelukt. Het was al een paar weken geleden dat ik hem zag, maar toch ging het gesprek meteen verder waar we het hadden laten liggen. We hebben ons 4u lang weten bezighouden zonder problemen. Praten over games, mijn school, zijn job, het internet, zijn persoonlijke situatie thuis enz.... Het was echt gezellig en ik heb het gevoel dat het hem wel eens deugd deed.

Ik ben ook met een goed gevoel gaan slapen.

Een logeerpartijtje

Na de lezing was het al redelijk laat geworden en kon Evelien niet terug meer naar Torhout.
Ze is dus nog maar eens blijven logeren.

We hebben het ons nog gezellig gemaakt.
Zij heeft nog wat in haar gedachtenboek geschreven. Een soort van dagboek, maar dan meer met gevoelens en gedachten in. Ze legt er eigenlijk haar ziel in bloot en daarom is het héél privé.
Natuurlijk ben ik er heel nieuwsgierig naar...

Dinsdag dan wat proberen uitslapen. Eigenlijk wat verplicht geweest ertoe. Ik was al relatief vroeg wakker, maar ik kon Evelien met geen stokken wakker krijgen, dus ik bleef ook maar braaf liggen.

In de voormiddag en namiddag dan nog zoveel mogelijk proberen blokken, want woensdag hadden we een examen van ons Werkcollege over de paleografie en onze parate kennis.
Dus hebben we aan onze parate kennis geblokt... hoe vreemd dat dat ook klinkt.

Nautical Archaeology

Zoals maandag al vermeld, ben ik naar een lezing geweest over maritieme archeologie.
Het is namelijk zo dat er, doordat er een belangrijke samenkomst is van de wereldtop inzake nieuwe reglementering, er een soort van Archaeological Awareness-week is georganiseerd. Overal ter wereld staat archeologie en de studie van sites en vondsten in de kijker. Of toch in de wetenschappelijke wereld. Het gonst overal van de discussies over de nieuwe reglementering die vondsten zou moeten beschermen van causale vernietiging en zogenaamde schatgravers.

In die context heeft de VUB een aantal bekende namen kunnen strikken om een lezing te komen geven over hun vakgebied. Het zijn allemaal archeologen, maar elk met hun eigen specialisatie die hen groot heeft gemaakt.

Zo had je als eerste James Delgado, een bekend maritiem archeoloog. Hij werkt vooral met scheepswrakken zoals de Titanic, Mary Celeste, Carpathia en nog veel meer. Hij is ook een enorm publiek figuur. Hij is in verscheidene documentaires en shows van National Geographic Channel te zien. En persoonlijk, een soort van held voor mij. Ik was echt laaiend enthousiast toen ik hoorde dat hij ging komen. Ik heb hem al vaak gezien op de tv, altijd maar bezig met zijn vak. Wrakken zoeken, objecten onderzoeken, hypotheses opstellen, maar niet op zo'n manier dat het sensatiebelust is. Hij blijft altijd met zijn ogen op de doelstellingen van de expeditie. Om hem dan in het echt te zien en hem te horen praten over zijn onderzoek... geweldig.

De volgende naam was Nic Flemming, een al veel oudere archeoloog. Hij is ondertussen al slecht te been en moet zich voortbewegen in een rolstoel, maar aan zijn intelligentie is er zeker niets. Hij is specialist in ruïnes die zich onder de zeespiegel bevinden. Hij is meer een traditionele archeoloog, altijd op zoek naar artefacten. Het enige verschil met wat wij aangeleerd worden, is dat hij meestal een wetsuit aan moet trekken om naar zijn site te gaan. In zijn jonge jaren dook hij zelf veel, maar met de leeftijd heeft hij genoegen moeten nemen met de supervisie van talrijke expedities. Hij is echt een toffe peer. Hij was de meest vrolijke van de drie. Hij had zoveel te vertellen over alles dat hij al gezien en gevonden had. Genoeg anekdotes om je een week zoet mee te houden. Zo echt het 'gezellige professor'-type.

De laatste kan ik helaas niet vernoemen. Ten eerste was zijn naam nogal complex en ten tweede zou ik de spelling er nooit juist op krijgen. Het was namelijk een Aziaat (ik wil nog afzien van welk land hij kwam, China of Japan). Zijn specialiteit ligt bij een recente ontdekking. Namelijk die van de verloren gewaande vloot van Kublai-Khan, een mongool die Japan wou binnenvallen met een enorme vloot, maar die nooit is aangekomen. Hoogstwaarschijnlijk is de vloot in een orkaan (of zoals ze ze daar noemen thyphoon) terecht gekomen en gezonken. Een tijd terug zijn er dan toch sporen van teruggevonden en is er een grootschaals project op poten gezet om alles van de vloot terug te vinden. Met groot succes. Er zijn al vele schatten gevonden en het onderzoek loopt nog op volle gang.

Drukke week

Het begint steeds meer en meer een gewoonte te worden om eerst de helft van de week te laten passeren, om dan een samenvattingsmoment te houden op later moment.
Ik weet het, dat is niet ideaal om te lezen. Moest ik een blog volgen die over dagelijkse dingen gaat, zou ik ook willen dat er elke dag iets verschijnt, hoe klein ook, in plaats van dat het op één dag een hele hoop posts zijn.

Vergeef het mij, maar ik steek het weer op de omstandigheden.
Geen internet, een lezing, een logé, blokken, lessen en een Hattering kwamen tussen mij en mijn computer.
Maar ik zal dat in de volgende blogs proberen goed maken door te vertellen wat er nu wel allemaal juist aan de hand was.

Maritieme archeologie

Ik zit nu in een unieke lezing over maritieme archeologie. Ik zal hier later zeker nog over bloggen, maar het internet op mijn kot is weer lastig aan het doen.
Dus in het slechtste geval heb je wat geduld nodig.
Tot later

1000 bezoekers!

Ik heb ook net gezien dat ik weer een mijlpaal voorbij ben.
De duizendste pageview is gemaakt. Al duizend keer hebben jullie een tekstje van mij gelezen.
En daar dank ik jullie allen voor.

Als jullie nog verder ideeën of opmerkingen hebben om mijn blog te verbeteren of aan te passen, laat maar komen. Alle feedback is zeer gewenst.

En nogmaals dankjewel voor het lezen!

Podoloog en Kerstmarkt

Gisteren waren onze ouders al vroeg weg. Zij gingen al naar Moorslede, omdat Jurgen nog moest werken en mama vanalles in orde wou maken voor de gasten die middag.
Wouter en ik bleven achter. Ik moest nog rond 11u in Oostende zijn voor mijn afspraak bij de podoloog. Dat is de specialist die voor mijn steunzolen zorgt. Ze zijn alweer een drietal jaar oud en ik begon het te voelen dat ze wat aan het afslijten waren. Dus we maakten ons klaar en vertrokken goed op tijd naar Oostende.
Gezellig in de auto, zingen en babbelen. Bij de podoloog dan te horen gekregen dat mijn steunzolen nog niet zo vreselijk slecht waren en dat ze met een paar herstellingen weer zo goed als nieuw kunnen zijn. Het enige nadeel is wel dat ik ze voor een week kwijt ben dan. Maar ja, het is beter dan niets en beter dan nieuwe kopen. Uiteindelijk, als je met goedkopere herstellingen nog een anderhalf jaar verder kan, moet je geen grote kost doen.
Dus mijn steunzolen achtergelaten bij de podoloog en dan vertrokken naar Moorslede.

Daar kwamen vrienden van de familie aan met hun kinderen. We hebben samen gegeten en gepraat. Niets speciaals eigenlijk. En dan begonnen we ons af te vragen wat we konden doen die middag. Ze hadden al vooraf voorgesteld om misschien een kerstmarkt te doen, maar niets specifieks afgesproken. Dus verdergaand op dat idee kwamen ze er opeens op om naar Rijsel te rijden om daar de kerstmarkt te doen.
Toen ik dat hoorde, fronste ik toch wel even mijn wenkbrauwen. Met twee auto's, à la minute naar Rijsel rijden, op een zaterdagmiddag, met mooi weer, op het eerste weekend van die kerstmarkt? Ik zei ook dat het misschien beter was om dat op een andere moment te doen en nu iets anders te plannen, maar zoals gewoonlijk was ik een partypooper en een luierik die niets wilt doen. Daarom waren we een uur later alweer op terugweg van Rijsel, want er was in heel Rijsel geen parkeerplaats meer vrij (geloof me, we hebben héél Rijsel afgereden) en het volk was als een vloedgolf over de straten. Het was gewoon zo druk, het was niet te geloven. Maar ja, je mag dan niet zeggen dat je wel had gedacht dat het zo ging gaan.
We zijn dan afgezakt naar Ieper, waar er ook een kerstmarkt was, maar die was eerder afgeschreven door de ouders, omdat het te klein zou zijn.

Daar enorm makkelijk parkeerplaats gevonden, gezellig door de winkelstraat gewandeld en dan naar de markt gegaan. Daar was een kleine, maar gezellige kerstmarkt geplaatst, met een ijspiste en een aantal kraampjes. Het was inderdaad niet de grootste kerstmarkt die je ooit gezien hebt, maar het was gezellig en knus en de sfeer was er. Meer moet dat toch niet zijn? Eerst gingen we dan nog iets drinken in Markt 22, een tof café nabij de lakenhallen. Daarna de kraampjes afgelopen. Ik heb twee nieuwe hangertjes gekocht. Ik ben het huidige een beetje beu gezien. Daarom heb ik er twee nieuwe uitgekozen, allebei uit hout. Het eerste is een abstracte Afrikaanse vorm en het andere een bijna Noorse geometrische figuur. Ik ga ze wel pas dragen vanaf de feestdagen. Wouter is dan in de winkelstraat nog gaan zien voor een nieuwe gsm. En tegen dan was het al bijna tijd om naar het restaurant, waar we gereserveerd hadden, te gaan.

Het was niet ver van bij Jurgen thuis, dus we konden het makkelijk te voet doen. Hoewel ik er toch tegenop zag.
Ik liep namelijk al een hele dag (sinds de podoloog) rond zonder steunzolen en met een pijnlijke teen. Dus mijn voeten en benen moesten langs alle kanten compenseren voor de gebrekkige steun die ik van mijn voeten kreeg. Ik had dan ook in korte tijd overal pijn. Beginnend vanuit mijn enkels en zo opkruipend naar mijn kuiten, knieën, bekken en uiteindelijk zelfs mijn rug. Het was toch wel een beetje afzien, dus ik denk dat ik deze week niet teveel ga proberen rondwandelen.

In het restaurant dan nog heel lekker gegeten. Vooral bezig geweest met Wouter en de kinderen.
Daarna gingen Wouter en ik dan nog terug naar Vladslo met de auto. De vrienden bleven slapen en daarom hadden we de keuze uit naar huis gaan of op de zetel en de grond te slapen. We hadden onze keuze nogal snel gemaakt.

Dokterbezoek

Vrijdagavond ben ik ook nog even naar de dokter geweest.
Ik heb al verteld over mijn teen en de ingegroeide nagel die ik daar heb.
Wel, ik verzorg dat nu al twee weken elke ochtend en avond. Goed uitwassen, ontsmetten met Iso Betadine, steriel verband errond en geregeld ook wat laten verluchten. Zoals mama zei dat ik het moest doen. Het doet geregeld goed pijn, dus ik was wel bereid er mee bezig te zijn. En ik dacht dat het wel werkte. Er is al naar gekeken en het zou al aan het genezen moeten zijn. En vaak was het zo dat de pijn veel minder was of zelfs uitbleef. Ook de wond begon er beter uit te zien, dacht ik.
Verkeerd gedacht natuurlijk. Ik had mijn sokken nog niet goed uit of mama zei al dat het er vreselijk uitzag en dat ik er waarschijnlijk geen enkele moment zorg voor had gedragen enzovoort.
Ik vind het maar normaal dat mijn verband er wat vuiler uitzag en de wond wat blauwer nadat je er een hele dag mee hebt rondgelopen.

Nuja, mama stond er op dat we naar de dokter van wacht gingen. Dus Jurgen en ik maar in de auto gesprongen en naar Esen gereden (wat gelukkig het volgende dorp is). Bij de dokter aangekomen dan het verhaal gedaan en hij ging er naar kijken. Meteen al zei hij dat het er inderdaad niet proper uitzag, maar dat het kwam omdat het zo groot was. Bij de meeste mensen is dat maar een hoekje van hun teen die er onder lijdt, bij mij is het de hele rechterkant. Toen hij de wonde zelf beter bekeek, trok hij wel een beetje een zuur gezicht. Hij vroeg me meteen of ik toevallig Iso Betadine gebruikte om het te verzorgen. Toen ik zei van wel, schudde hij het hoofd en legde uit dat Iso Betadine op zo'n wond wel eens voor wild vlees kan zorgen. En daar had ik er dus al genoeg van. Hij schreef dan ook meteen een antibiotica-kuur voor en zei dat ik over een achttal dagen dan contact moest opnemen met een dokter of chirurg die het kon verwijderen. Het wild vlees en de nagel, niet mijn teen.
Toen we thuis kwamen, zag mama dus ook al snel in dat het niet mijn schuld was dat het zo slecht ging ermee. Dat mijn 'goede' zorgen van de afgelopen weken het eigenlijk erger hadden gemaakt. Niets aan te doen, uiteindelijk. Buiten dan de medicatie nemen.

Ik neem dan nu al een dikke twee dagen de medicatie en ik merk wel dat het een effect heeft. Mijn teen is minder gezwollen en verkleurd en ook de wonde is weer aan het reageren. Er komt weer een hoop vuil uit en ook het wild vlees dat zich begon te vormen, begint los te laten. Nu nog een weekje volhouden en dan onder het mes ermee.

Kerkbezoek

Deze ochtend dan teruggekeerd naar onze kerk in de Marollen.
Alle stoelen geteld, details genoteerd, afbeeldingen gefotografeerd en onze inventaris afgemaakt.
We zijn nu klaar om aan onze tekst en presentatie te beginnen.
Het is echt een mooie kerk en toch wel speciaal als je de tijd neemt om het in detail te bekijken.

Wikipedia van de kerk

Daar ook berichtje van Bieke gekregen dat ze niet op dezelfde trein als ik ging zitten die avond en dat we dus maar eens op een andere keer moesten afspreken. Als het wat beter paste, want daar hebben we nog niet teveel geluk mee gehad. Nu niet echt iets aan te doen. Ze heeft het tenslotte druk en ik ook. En het zou al een klein wonder zijn, moesten we echt een dag vinden waarop het voor beiden past.
Dan met Evelien en Wouter op de trein gezeten, dus ik zat zeker niet zonder goed gezelschap.
Al had ik wel het gevoel dat ik wat vreemd deed. Of dat was toch wat Wouter deed uitschijnen.
Ik ga misschien gewoon blij geweest zijn van naar huis te gaan? Of dat ik met mijn broer en vriendin onderweg was?

Ice Age Marathon

Na de film zijn Anne, Katja, Wendy en ik dan terug naar de VUB gegaan.
We hadden nog geen zin om een einde aan de avond te maken. Het was tenslotte nog maar 21u30 toen we terug waren bij Anne haar kot. Dus we besloten nog maar iets doen.
Dat zijnde de films van 'Ice Age' bekijken. Alledrie, na elkaar.
Misschien een beetje overdreven, maar zeker amusant. Nogmaals hebben we vaak kramp gekregen in onze kaken van het lachen en werden er referenties gemaakt naar vorige films of de 'Puss in Boots'-film.
Het was echt een enorm leuke, ontspannen avond.
We hebben er nieuwe bijnamen aan overgehouden, afkomstig uit de bekeken films.
Nu heten we Katja 'Kitty Softpaws', Wendy 'Peaches', Anne 'Cat Ooooh' en Kristof 'Puss in Boots'.
Als je al de voorgenoemde films hebt gezien, weet je meteen wie wie is en kan je er misschien uithalen waarom we zo noemen.

Uiteindelijk was het bedtijd, maar al veel te laat voor mij om naar huis te gaan. Dus ik heb mij dan maar naast de zetel op een matras gelegd en daar even in mijn kleren geslapen. Katja en Anne sliepen op de kamer, Wendy op de zetel naast mij. Deze ochtend moest ik dan wel weer vroeg op, want ik had weer een afspraak bij de kerk van mijn opdracht. Dus 's ochtends heel stilletjes mijn schoenen en gerief bij elkaar gepakt en vertrokken. Eerst nog een schoon zicht van Wendy haar rug gezien, want kennelijk kruipt haar t-shirt omhoog. En dan op weg naar Brussel-Centraal.

Kerstmarkt en Puss in Boots

Deze donderdag was iets anders als de voorgaande.
Deze week was er niet echt een museum dat onze interesse kon wekken, dus besloten we maar een alternatief plan uit te voeren.
Zo kwam het idee om naar de kerstmarkt te gaan. In Brussel is er elk jaar een grote kerstmarkt, verspreid doorheen de hele binnenstad. Allerlei verschillende kraampjes met alle mogelijke waren kan je daar terugvinden. Van de traditionele kerstmutsen en glühwein tot Japanse theesets en leergebonden dagboeken. Er was wel voor elk wat wils. Ook de ijspiste en het reuzenrad zullen weer veel bezoekers aantrekken.
Het was niet bijster mooi weer, met de koude wind die overal doorheen ging, maar het was toch gezellig. De sfeer die er hing, al de geuren, kleuren en lichtjes, maakten het weer volledig goed. Ook de jenever en glühwein maakten veel goed.

Kort daarna was het dan tijd voor Sara en Evelien om naar huis te gaan. Zij konden niet langer blijven.
Dus gingen Wendy, Katja, Anne en ik verder naar de Hijzel. Het eerste dat we daar zagen, was het prachtige lichtschouwspel dat zich rondom de befaamde 'Balls of Steel' had gedraaid. Het Atomium was mooi verlicht en zorgde van ver al voor een mooi lichtspel. We kwamen dan al snel aan in het Bruparck, waar zowel mini-europe, Océade als de kinepolis liggen. Wij haasten ons naar de kinepolis, want we zouden de film maar nipt halen.
De keuze was snel gemaakt. We waren al een hele week aan het uitkijken naar de film 'Puss in Boots'. Voor wie het niet weet, de film is een spin-off in de Shrek-serie. Het gaat over het personage Puss in Boots vóór hij Shrek leerde kennen. Als een soort van 'secret origin'-story, zoals vele superhelden nu krijgen. Het verleden van Puss en zijn vroeger heldendaden krijg je te zien in de film. Ik ga niet teveel verklappen voor diegenen die hem nog willen zien, maar ik kan wel één ding zeggen: Hij is geweldig!
Het is echt een superfilm. Wij hebben ons met vier continue in een deuk gelegd van het lachen. Maar er zijn ook gevoelige of actievolle momenten. Het is allemaal prachtig gebalanceerd. Hoewel het verhaal enorm voorspelbaar is (toch tot een zeker niveau. Het is tenslotte een kinderfilm) blijft het genieten van de eerste tot de laatste minuut. Het is een film die echt op zichzelf kan staan. Buiten dan het personage van Puss zelf, is er geen enkele referentie naar Shrek.
Ik heb wel al gehoord van verscheidene recensies en kranten dat het een onnodige film is, dat het niets nieuws biedt, maar daar ben ik het zeker niet mee eens. Iedereen kan er natuurlijk een andere mening over hebben, maar ik vond het een goede film. En ik raad hem iedereen aan.

Dus als je eens een avondje uit wilt, maar je weet niet wat gedaan. Bel dan je vrienden of vriendinnen of partner op en wandel eens langs de kerstmarkt in jouw buurt of ga naar de cinema en bekijk 'Puss in Boots'. Ik beloof het je, je zal niet teleurgesteld zijn.

Vreemde figuren in Brussel

Donderdagochtend was wat vreemd.
Ik was enorm moe, ik kon niet uit mijn bed geraken. Ik was echt ziek.
Toen ik nog een paar uurtjes ben blijven liggen, ging het al beter en ben ik naar het station gegaan voor de les te volgen.

Op weg naar daar, kwam ik al de eerste vreemde figuur tegen. Of niet zozeer de figuur was vreemd, maar het was gewoon wat ongemakkelijk.
Het is zo dat er een oude zigeunerin tussen een busje en de voorgevel van een huis op haar hurken zat. En er was duidelijk het geluid van stromend water te horen.
Dus mijn gok is dat die gewoon in het midden van de straat is beginnen pissen. En die was ondertussen dan nog een gesprek met iemand aan het voeren. En nog niet zo stil ook. Ze riep bijna heel de straat bij elkaar terwijl ze daar zo zat.
Echt vreemd.
Natuurlijk ben ik niet echt blijven staan om er lang naar te kijken. Integendeel, toen ik door had wat die daar eigenlijk aan het doen was, ben ik iets sneller beginnen wandelen. Niet te lang bij stil staan. Zoiets doe je toch niet in het midden van de straat?

De tweede vreemde figuur kwam ik in het Noord station van Brussel tegen.
Ik stond op het perron te wachten op mijn trein. Ik sta dan altijd in de buurt van de roltrappen. Opeens hoorde ik beneden bij de roltrappen een hels kabaal en even later werd de roltrap stilgezet. Een aantal mensen gingen kijken wat er aan de hand was, maar niemand bleef er echt lang staan en keerden snel terug, dus ik nam aan dat er niets aan de hand was. Waarschijnlijk een rolstoelgebruiker die de trap op moet ofzo. Even later schoot de roltrap terug in gang en kwamen er twee mensen naarboven.
Eén van hen was gewoon een medewerker van de NMBS, een conductrice, en de persoon die zij bij de hand hield, was een oudere man. Het was kennelijk rond die oudere man te doen.
Hij leek me rond 80-85 jaar oud en gebruikte een wandelstok. Verder had hij een baret op en droeg hij een vest met verscheidene medailles opgespeld. Wat ook opviel, was dat hij maar één oog had. Het andere oog was volledig overgroeid met huid, een oogkas waar vel over gespannen was. En uiteindelijk, één kant van zijn gezicht was volledig bedekt met bloed. Kennelijk was die man eerder van de roltrap gevallen. Nu was er dan iemand bij hem om hem te begeleiden en hem te verzorgen op het perron tot er hulp kwam. De meneer sprak Frans en de conductrice zei hem het rustig aan te doen totdat er een ambulance kwam en dat zij hem ging verzorgen ondertussen. Die man begon daar opeens uit te schieten tegen die vrouw dat er totaal geen nood was voor een ambulance. Waar zou dat nu goed voor zijn? Alles was dik in orde met hem, of dat hield hij toch zo vol. Natuurlijk kwam er kort nadien een man van de securail bij, die onder zachte dwang de man neerzette zodat er naar zijn wonden gekeken kon worden.
Wat er verder gebeurd is, weet ik niet. Mijn trein was er toen en ik moest vertrekken.
Maar die man gaat me nog een hele tijd bij blijven. Dat is waarschijnlijk zo een typische veteraan. Eén die in de tweede wereldoorlog heeft meegevochten en alles al gezien heeft in het leven (ook al is het maar met één oog). Zo het type van veteraan die een wonde zou afwimpelen met een straf verhaal zoals 'Ik heb ooit nog eens een marathon gelopen, met mijn gewonde maat op mijn rug, terwijl er een scherf van een Duitse granaat in mijn reet zat'. Zo de echte mannen van vroeger.

Kort blogje

Een paar kleine dingetjes voor vandaag:

1) Wendy's Verjaardag
Hip Hip HOERA!! Ons Wendy is vandaag een jaartje ouder geworden. Ze heeft er lang op moeten wachten, maar nu is ze eindelijk 18! Meerderjarig, maar nog lang niet volwassen, zoals ze zeggen. Of zoals vrouwen vana die leeftijd beginnen tellen: 18 + x aantal jaar ervaring. Trouwens, ik denk niet dat ze veel om het stemrecht en de belastingen gaat geven, maar eerder om de leeftijdrestrictie op haar playstation-account die nu is weggevallen. Vanaf nu kan ze online mensen dooddoen. 18+ zijn, heeft toch zijn voordelen, nietwaar?

2) Alduin The World-Eater
Mijn beeldje van Alduin staat op mijn kot. Eindelijk!
Het beeldje van een draak, gezeten op een rots, is een onderdeel van de collectors' edition van Skyrim, een game die ik onlangs gekocht heb. Door de grootte van het beeldje (het is toch een 30tal cm hoog en 20cm breed) kon ik het, tot nu toe, nog niet vervoeren. Maar mama is deze week nog eens voorraad komen afzetten, dus heeft ze het ineens meegebracht. Het staat nu te pronken op mijn bureau. De Noorse Drakengod van Destructie en Chaos, in al zijn glorie, vereeuwigd in een oorverdovende brul.

3) Ziekjes
Ik voel me de laatste tijd niet zo lekker.
Altijd wat moe, zweetaanvallen, lusteloos, warmte- en koudemomenten...
Ik ga er mee moeten oppassen. Ik wil niet ziek worden, want dan heb ik nog kans belangrijke dingen te missen voor de examens. Ook die ingegroeide teennagel, die verzorgd zou moeten zijn, wilt maar niet genezen. En hoewel hij geen pijn meer doet, blijft er toch altijd vuil uitkomen. En ik was het al twee keer per dag uit en ontsmet het.

No presents

Wat ik nog wou zeggen:
Sinterklaas is definitief afgelopen voor mijn broer en mij. Vorig jaar was de laatste keer. Dus nu een schraal begin van december. Het doet wel wreed om de enige te zijn in een klasgroep die geen jaarvoorraad chocolade heeft gekregen dit weekend of vandaag.

Nieuws van in de les

Hier zit ik nu, in de minst interessante les van dit semester. Ik mag dan wel tussen twee bevallige jongedames zitten, het verandert weinig aan de monotone klanken die de aula worden ingestuurd door Prof. Huvenne. Versta me niet verkeerd, ik ben zeker genoeg geïnteresseerd in wat hij te zeggen heeft over de geschiedenis van de kunst. Kunst beslaat een enorm groot deel van mijn richting nu en ik zie er niet tegen op om voor de zoveelste keer te horen hoe de renaissance begon, maar zijn manier van praten nodigt niet uit tot luisteren. Hij dreunt maar door, neemt nooit pauze waar hij zou moeten, maar onderbreekt wel zijn zinnen langs alle kanten met euh's en 'dingen'. Hij spreekt gewoon niet vlot en bij gevolg lopen we ook enorm achter op de andere lessen. De lessen zijn namelijk zo gepland dat je over het algemeen een parallel verloop van de tijdlijnen vast kunt stellen. Sommige proffen raken heel even een bepaald onderwerp aan in hun lessen en gaan er van uit dat 'jullie dat wel al bij collega Huvenne hebben besproken' wat totaal nog niet het geval is.

Laat ik het slechte nieuws nu maar achterwege laten en me richten op de positieve zaken.
Allereerst, ik heb internet op mijn iPod in de klas. Ik ga het niet elke keer gebruiken, maar ik vind het handig om te weten. Zo kan ik in de les vaak iets snel opzoeken, moest ik iets niet meteen begrijpen. Zo heb ik dit daarnet in de les archeologie al toegepast.

Ten tweede, ik kijk enorm uit naar vanavond. Ik heb Evelien er van overtuigd te blijven slapen. Ik heb het er ongetwijfeld al over gehad hoe zij elke dinsdag laat thuis komt om woensdag weer vroeg te moeten vertrekken. Ik had al een paar keer voorgesteld om ze te laten overnachten op mijn kot, zodat ze toch nog wat werk kan verzetten en morgen genoeg rust heeft gehad.
Zoals je ook al eerder hebt kunnen lezen, kom ik de laatste tijd steeds beter overeen met haar, dus ben ik er van overtuigd dat vet een fijne avond wordt.

Als laatste wil ik nog even melden dat ik twee aangename verrassingen heb gekregen in de les deze middag op vrijwel hetzelfde moment. Het waren sms'en. De ene was van Palleke met een grappige sms. Het ging over het kindewijsje 'zie ginds komt de stoomboot', maar dan ingevuld met de namen van onze Waalse politici. Het geeft een enorm humoristisch resultaat. Het is dan ook geen geheim dat Palleke een relatief Vlaamsgezinde instelling heeft. Maar hij gaat zelden zijn boekje te buiten en verpakt zijn kritiek meestal in humor.
De tweede sms was van Bieke die vroeg of ik deze week ook weer op de trein ging zitten richting Diksmuide. Voor zover ik weet (ik ben al een paar weken achtereen naar mama gegaan in het weekend)is het al een hele tijd geleden dat ze nog eens de trein op vrijdag heeft genomen. Of toch degene die ik zou nemen. Ook al een tijd geleden dat in nog iets van haar hoorde, buiten dan vorige week kort toen ik vroeg hoe haar Egypte-reis was geweest, een paar weken terug. Wie weet dat ik haar nog eens zie. Ik zie het alleszins zitten om nog eens met haar te kunnen praten.

Verjaardag Mama

Gisteren dan kort na de middag aangekomen in Vladslo, nadat we voor de grap mama hadden doen geloven dat we eigenlijk met heel het gevolg in Moorslede stonden, bij Jurgen. Ze was er zó van overtuigd dat ze duidelijk in haar email Vladslo had gezegd, maar wij maar volhouden dat er wel degelijk Moorslede had ingestaan. Nuja, kort na het telefoongesprek reden we de oprit op en zag ze natuurlijk dat het maar om te lachen was.

Even gedag zeggen aan iedereen en een gelukkige verjaardag aan ons mama gewenst, met dikke knuffel bij (allez, niet te dik, want ze had al heel de week last van haar rug). Ons in de living gezet en de kadootjes beginnen geven aan mama. Jurgen, Wouter en ik gaven haar een paar boekencollecties van National Geographic met allerlei prachtig fotomateriaal van over de hele wereld. En Allileke en compagnie gaven haar drie boeken van Aspe. Mama gaat voor de hele serie, dus jaar per jaar komt ze steeds dichter bij de complete set. Dan heb ik mij snel even omgekleed, want ik had mijn kleren van de vorige avond nog aan (wel met proper ondergoed). Toen ik fris en monter weer beneden stond, hadden ze de champagne en de taart al bovengehaald. De champagne had Palleke meegebracht, die is daar wel in thuis en de taart was speciaal besteld bij de glutenvrije bakker. Laure-Anne heeft gluten-intolerantie en moet dus goed opletten bij alles waar bloem in zit. Daarom, glutenvrije taart. Smaakte bijna beter als gewone taart, als je het mij vraagt.
Daarna nog wat gebabbeld, gelachen en spelletjes gespeeld met de meisjes.

Tegen 19u moesten we dan naar het restaurant gaan. Het is een nieuw restaurant op de markt in Diksmuide. Mama was er vorige week al met een vriendin gaan eten en ze was er zo van onder de indruk dat ze er meteen haar verjaardag ook gepland had. Het restaurant noemt Nikolaas en het ligt vlak naast het stadhuis. Het was vroeger ook een gebouw van de gemeente. Nu hebben ze het volledig verbouwd en heringericht. Het was een redelijk zwaar, oud gebouw, maar ze hebben er iets moois van gemaakt. Het is heel ruim met veel ramen en weinig pilaren in de ruimte zelf. Er kan echt wel een hoop volk binnen. Ook de decoraties zijn leuk gedaan. Het is niet extravagant, maar ook niet kaal. Zo staat er bv ook een oude motor bij de ingang. En die vergroot wel het contrast oud-nieuw dat doorheen het gebouw te vinden is. Ik ben natuurlijk geen kenner van binnenhuisarchitectuur of decoratie, maar ik vond het gezellig.
De mensen waren heel vriendelijk, de bediening was vlot en ze stonden altijd klaar om vragen te beantwoorden of suggesties te geven. Ik nam een dagsoep als voorgerecht. Het was pompoensoep, maar echt lekkere soep. Daarna een steak met een peperroomsausje. Het is lang geleden dat ik nog zo'n goeie steak heb gegeten. Dat was uitmuntend. Zo'n zacht vlees en perfect gebakken en dan die saus erbij die echt juist gebalanceerd was, zodat ze niet overheerste, maar mooi aanvulde. Wouter had me dan ook aangeraden er een Chimay bij te drinken, een abdijbier. Dat alles smaakte enorm goed en ik heb goed gegeten. Achteraf nog een koffie voor mij. Ik was mijn koekjes natuurlijk meteen aan de kindjes kwijt. En daarmee bedoel ik Anne-Sophie en Wouter. Laure-Anne mag ze niet.
Uiteindelijk veel gebabbeld, leuke gesprekken gehad, weer spelletjes gespeeld ook en veel afgelachen. Het was een leuk feest. De volwassenen hebben zich wat bezig gehouden met elkaar en de jongeren ook. Ik had nog altijd het gevoel alsof ik aan het oppassen was en ik vond dat niet erg. Ik geloof dat ik dat meer ga doen als ik de kans krijg.

Het enige punt van spanning kwam van bij ons mama. Toen ze even naar de wc ging, kwam ze op de terugweg naar mij en zei dat ik eens moest raden wie er nog in het restaurant zat. Ik had geen flauw idee wie het kon zijn (ik bedoel maar, Diksmuide is groot en ik ken niet iedereen). Blijkbaar zat de vader van Bieke, Bart, ook in het restaurant. Met nog iemand, al zou ik niet weten wie het was. Het kan Glen geweest zijn, als hij al zijn haar heeft afgeschoren (ik heb die mensen in bijna twee jaar of langer niet gezien). Nuja, ons mama maakte er iets of wat een probleem van. Ik vond het niet erg. Uiteindelijk moeten die mensen ook eten en mogen die ook eens iets gaan drinken. En het zou me sterk geleken hebben dat die niet eens naar een nieuw restaurant op de markt zouden gaan. Het is tenslotte vlak naast hun deur. Voor hetzelfde geld kennen ze de mensen van het restaurant zelfs. Dus ik besloot er maar niet op in te gaan. Hopelijk smaakte hun eten of drinken hen ook, dat is alles dat ik kan zeggen.

Na dan de koffie of het dessert genuttigd te hebben, was het tijd om naar huis te gaan. Laure-Anne was al een beetje moe aan het worden, en omdat ze ook nog wat ziekjes was, werd ze tegen het einde van de avond toe, een beetje ambetant. En bij gevolg wij dus ook. Maar al bij al, ging het nog goed. Zij gingen naar terug naar St-Amands en wij richting Vladslo.

Mama was heel content met haar verjaardag. Ze had de cadeaus gekregen die ze vroeg, ze had lekker gegeten en ze had goed kunnen babbelen.
En ik heb me ook goed geamuseerd, maar ik was echt uitgeteld tegen dat ik in mijn bed lag. Twee relatief drukke dagen achter elkaar, waarbij er één nacht zat waar ik enorm licht geslapen had. Ik ben blij dat ik vanochtend lang kon blijven liggen.

Oppas Kristof

Ik zit nu aan tafel met Anne-Sophie. Zij is braaf haar biologie aan het studeren, terwijl ik even blog over de afgelopen avond.

Een tijdje terug was er al afgesproken dat Wouter eens oppas ging spelen bij onze tante. Ze moesten 's avonds ergens naartoe en wilden onze nichtjes niet alleen laten. Dus Wouter vond dat niet erg om eens te overnachten bij hen en daarmee hun gerust te stellen. Daarbij kwam dan ook de vraag of ik daar wel voor te vinden was, omdat ik, eerlijk gezegd, makkelijker tot bij hen geraak dan Wouter. Uiteindelijk werkt nonkel Pascal (vanaf nu Palleke) in het Brusselse en moet die bijna passeren langs mijn kot.
Gisteren was het dus zo dat Palleke en Allileke (Tante Hilde) weer eens weg moesten en ze iemand nodig hadden om op de meisjes te passen.
Dus dan was het mijn beurt.

Na de les meteen naar mijn kot teruggekeerd om alles bij elkaar te nemen, want Palleke zou mij al snel komen ophalen. Na een beetje manoeuvreren doorheen het vreselijk drukke en vakbondsactie-aangedreven Brusselse verkeer, waren we op weg naar St.-Amands. Allileke en Palleke maakten hun snel klaar, gingen nog eens even over de belangrijkste punten en vertrokken dan al snel naar hun etentje.
Laure-Anne was wat ziek, dus daar moest ik rekening mee houden. Ze had last van vermoeidheid en hoofdpijn. Ze had van Allileke nog een pijnstiller gekregen, dus moest ik haar maar opnieuw een geven vlak voor het slapengaan, moest het nog niet beter zijn. Ook kreeg ik een voorraad pillekes en siroop in mijn handen gedrukt die ik op vaste tijdstippen moest toedienen aan de meisjes.
Laure-Anne was eerst heel loom, wat echt wel te wijten was aan het ziekjes zijn. Hoewel dat ik ook al hints had gekregen dat het misschien wat kon liggen aan het weggaan van de mama. Dat ze dat niet zo graag heeft en daarom wat lusteloos was. Daarom heb ik haar eerst wat laten doen zodat ze op haar plooi kon komen. Anne-Sophie en ik zijn dan maar begonnen aan het eten.
Kip met stukjes appel in currysaus en rijst. Heel erg lekker. We hadden wel wat teveel gemaakt. De meisjes zijn al niet zo'n grote eters en Laure-Anne had dan nog niet zoveel eetlust ook. We hadden dus nog een mooi potje om opzij te zetten voor een volgende keer.
Maar tijdens het eten hadden we wel de indruk dat Laure-Anne wat over haar ziek zijn heen begon te komen. Ze was toch alleszins enthousiast aan het vertellen over de intriges bij haar op school. Over hoe er een meisje was, dat niemand graag heeft, want ze is echt wel een bitch, die dat samen was met een jongen die keitof was. En die jongen wou het dan uitmaken met dat meisje, maar die durfde niet, dus de vriendinnen van die jongen moesten dat voor hem doen, waaronder Laure-Anne. En die ene was dan enorm boos dat het uit was, maar die jongen was enorm blij, want hij huppelde bijna weg, naar het schijnt. En dat was vorige week. En nu heeft die jongen iemand anders, en is dat ene meisje boos op het nieuwe vriendinnetje, want ze had die gezien als een vriendin van haar en vriendinnen gaan wel niet gaan lopen met elkaars vriendje, behalve in dat geval, want die ene was echt wel een bitch en die verdiende dat.
Allemaal enorm interessant, vooral omdat het uit de mond van een 11-jarige komt.
Het niveau van intriges dat die meemaken tijdens het verloop van één week, is gewoon verbazingwekkend. En bedenk u, ik heb al de gedistilleerde versie gegeven hier. Die was echt een kwartier aan een stuk aan het tateren daarover.
Maar ze was tenminste weer actief.

Na het eten was het dan de bedoeling dat we allemaal nog wat gingen studeren. Ik voor de januari zittijd en de meisjes voor de aankomende testen en examens in december. Maar omdat Laure-Anne nog wat ziek was (opeens wel terug), moest ze niet meer blokken van mij, maar eerder een warm bad gaan pakken. Dus Anne-Sophie nam haar Chemie erbij, ik mijn Gombrich' Story of Art en we vlogen erin. Ondertussen nog wat gebabbeld ook. Alles heel leuk gehouden. Ze vroeg geregeld hulp bij haar Chemie als er iets was dat niet helemaal duidelijk was vanuit de les. Dan kwam Laure-Anne terug naar beneden en gaf ik ze hun medicamenten. Natuurlijk siroop gemorst, dus het plakte overal. Daarna een yoghurtje genomen voor Anne-Sophie en mij, en een ijsje voor Laure-Anne, die zich meteen voor de tv zette. Dan nog wat geblokt, gebabbeld en gelachen tot het tijd was voor de jongste om te gaan slapen.
Ze wou natuurlijk niet, want weerom was ze al niet meer ziek, maar dat zou bij mij toch niet pakken. Ze lag er dan ook snel in, maar ik moest beloven geregeld te komen kijken. Dan wist ze dat er altijd iemand in de buurt was, voor het geval dat. Dus ben ik om de tien minuten eens gaan kijken. Natuurlijk lag ze al bij de eerste check-up al te ronken, en dat werd steeds luider geronk bij elke keer dat ik ging kijken.

Dan met Anne-Sophie nog wat tv gekeken ook. Naar Ultimate Survival met Bear Grylls, die man die zich speciaal in survival omstandigheden zet om dan de meest bizarre overlevingstips te gebruiken en illustreren. Dat gaf natuurlijk niet altijd een even smakelijk beeld, maar we hebben ons ook meermaals platgelegd van het lachen. Kort daarna was het dan ook bedtijd voor ons en zijn we naar onze kamers getrokken. In mijn geval gewoon een matras op de grond, maar meer heb ik niet nodig. Met de deur op een kier en met één oog open ging ik slapen, je weet nooit of er iets gebeurd. Een tijdje later kwamen Allileke en Palleke terug, dus kon ik wat dieper zakken.

Nu zijn we allemaal op en klaar om te vertrekken naar Diksmuide.
Het is namelijk mama haar verjaardag! 47 jaren jong! Dat wordt een feestje.

Little Piece of Heaven

Dit is een liedje dat ik een tijd geleden op facebook zag staan. Iemand linkte het naar een vriend van me, dus kon ik dat ook zien. Ik ben altijd wel eens benieuwd naar nummers en bands die ik niet ken, dus bekeek ik het.
Het nummer is van Avenged Sevenfold, een band die niet meteen bekend staat om zijn zachte nummers. Ik had er al iets van gehoord, maar nog nooit muziek van hen. Het liedje kwam ook met een clipje van Youtube, dus dat maakte het ook al aantrekkelijker. Uiteindelijk speel ik het nu geregeld af. De eerste keer dat je het hoort klinkt het vooral luid en een beetje metal-achtig. Maar naarmate je het steeds meer hoort merk je de zachtere klanken en momenten op en die maken het lied goed. Er zit ook veel variatie in de melodie en zelfs hier en daar een stijlverandering in de muziek, hoewel dat dat natuurlijk ook kenmerkend kan zijn voor Avenged Sevenfold.

Het clipje dat er bijhoort is eigenlijk een tekenfilm/cartoon. En het vertelt het verhaal dat gezongen wordt, zodat je meteen mee bent met de tekst. Nogmaals, de eerste keer dat je het ziet, kan het nogal grof en vreemd overkomen, maar daar moet je je dan even overheen zetten, het wordt beter naar het einde toe. Ook de manier waarop ze het zingen of het visueel in beeld brengen, brengt af en toe genoeg humor naar boven om niet te grof over te komen. En uiteindelijk moet je goed blijven luisteren naar de tekst, want daarin zit de uiteindelijke boodschap.
En die gaat als volgt (denk ik): Wat er ook gebeurd, wie je ook bent en wat je ook gedaan hebt, als je oprechte spijt toont en de andere is bereid je te vergeven, kan je samen een nieuwe start maken.
Ik zou dus zeggen, kijk en luister, maar hou dat in je achterhoofd als je bij momenten komt waar je toch even je wenkbrauwen optrekt. Het wordt veel luchthartiger naar het einde toe en je kan zelfs zeggen dat er een relatief happy ending is.

Coudenberg

Zoals het nu al een deftige gewoonte is geworden, zijn we op deze prachtig, regenachtige donderdagavond weer naar een museum getrokken.
Het was deze keer niet zozeer een museum als wel een archeologische site. We zijn namelijk naar het Coudenberg gegaan, onder het BELvue-museum op de kunstberg, vlak naast het Koninklijk Paleis in Brussel.
Onder de straten van de kunstberg zijn namelijk de restanten van het oude kasteel gevonden dat daar oorspronkelijk lag. De oude straten en muren liggen nog allemaal intact onder het huidige wegdek.
Heel interessant natuurlijk, vooral voor onze richting.
Zo kon je in delen van de site mooi de overgang zien tussen verschillende architecturale periodes. De eerste, oudste gedeelten van muren waren nog in oude, rode baksteen. Allemaal heel stevig en dik gemaakt. En de gangen bestonden uit tongewelven. Dat is typisch voor het Romaans. Daarna kreeg je de overgang naar fijnere muren, met lichtere steen waartussen kleinere naden zaten. Op de kruisingen van gangen, waren er dan kruisbogen en spitsbogen te zien. Daar kon je dan weer duidelijk Gotiek in herkennen. Ook op de originele straatstenen wandelen deed vreemd aan, wetende dat er een paar meter boven je het huidige, drukke Brusselverkeer reed. Het is heel mooi in beeld gebracht. Met leuke verlichting en knap ingedeelde ruimtes.

Ook hadden we als extra dat er twee acteurs (denk ik toch) een tijd lang verhalen vertelden. In twee talen dan nog wel. Dus ze zeiden één zin in het Nederlands en de volgende in het Frans. Zo had je altijd wel één zin die je perfect kon verstaan en de andere die je met context en wat parate kennis van de andere taal ook makkelijk kon verstaan. En het gaf zeker een mooi resultaat. Zo vertelden ze ook poëzie, waarvan er één volledig in het Nederlands, het andere in het Frans. Vooral omdat het zo'n tong-twisters zijn ook. Ze klonk al ongelofelijk indrukwekkend in het Nederlands, maar die Franse was toch wel een klasse apart. En dan hoor je pas echt hoe majestueus en sierlijk het Frans wel is.

Al bij al een leuke avond weer. Ik denk niet dat ik het snel ga opgeven van op die manier musea te bezoeken.

Continued

Ik zou mij normaal morgenochtend bezig gehouden hebben met mijn blog terug op niveau te brengen, maar op vraag van een enthousiaste fan, heb ik toch maar besloten het vandaag nog te doen (ook al twijfel ik eraan of ze het vandaag nog zal zien).

De reden dat ik al sinds maandag niets gepost heb, is eigenlijk gewoon tijdgebrek. Ook een beetje weinig goesting, maar vooral tijdgebrek. Dat in combinatie met bitter weinig dingen die gebeuren en de moeite waard zijn om over te schrijven, werken het schrijven van meerdere posts een beetje tegen. Ik zou natuurlijk ook elke avond een korte post geschreven hebben met 'Vandaag ging alles goed, ik ben naar de les geweest en het was leuk.', maar dan denk ik dat ik al snel niet zo origineel meer zou zijn. Wat natuurlijk niet wegneemt dat de laatste dagen heel leuk waren.

Er zijn ook een aantal dingen die op dit moment nog een beetje onzeker zijn. Met de examens die voor de deur staan, het weer dat drastisch begint om te slaan, de dagen die alsmaar korter worden en mensen die het leven delen met mij. Er zijn verschillende factoren die meespelen in het spel. Over de eerste voorbeelden kan ik over praten, de laatste iets minder.

Allereerst, Examens!
December is deze week begonnen. Ik weet het, eigenlijk pas vandaag. Maar na een preek van ons mama gekregen te hebben dit weekend over dat het nu wel eens hoog tijd wordt dat ik er stevig invlieg (ook al waren mijn herexamens goed), ben ik deze maandag toch ook al begonnen met dat extra beetje meer leren per dag. Een paar uurtjes van de dag kruipen dus vanaf nu sowieso in het blokken voor de januari zittijd. Ik zie het heel goed zitten. De lessen gaan nog altijd vlot, kan ik goed bijhouden en herhaal ik geregeld. De taken beginnen vorm te krijgen en zitten op schema. De literatuur die gelezen moet worden, wordt verslonden als bedlectuur. Dus ik hou me wel up-to-date met mijn studies.

Het weer! En daarbij aansluitend, de korte dagen!
Dat is natuurlijk iets dat iedereen ondervind. We konden de afgelopen weken niet zozeer klagen over verschrikkelijk weer. Het was geen zomer, maar we hebben erger gehad al. Maar deze week was toch gekenmerkt door veel wind, koude temperaturen, regen... gewoon onaangenaam weer. Ook enorme schommelingen in druk kwamen vaak voor. En omdat ik al geregeld een letsel aan gewrichten en botten heb opgelopen, kan ik het dan ook doorheen mijn lichaam voelen als er weer een verandering aan zit te komen. En deze week heb ik al de hele tijd pijn aan mijn gewrichten gehad, niet te doen. Neem daar dan ook nog eens de ongelofelijk korte dagen en lange nachten bij, en je kan je wel indenken dat dat niet meteen het meest optimale klimaat is om in te leven. Ik heb de hele tijd pijn, ik ben ongelofelijk moe, maar omdat ik nog veel te doen heb, kom ik niet toe aan dat extra beetje slaap, waardoor het allemaal wat begint op te stapelen.
Ik zal er uiteindelijk wel door geraken. Het is gewoon een kwestie van aanpassen.

De mensen!
Ja, nu een beetje complexer te werk gaan. Net zoals ik last ondervindt van mijn omgeving, doet mijn vriendenkring dat ook. En de één kan daar nu wel iets makkelijker tegen dan de ander en dat merk je. Niet iedereen is altijd in zijn even fijne, happy doen. Er is altijd wel iemand die slecht geslapen heeft, iets verkeerd gegeten heeft, iets slecht heeft meegemaakt... noem maar op. En meestal is die persoon dan (afwisselend) de rotte plek in de mand, die de rest wat aansteekt. Daar kan natuurlijk niemand iets aan doen, maar je voelt het wel. De sfeer is meer dan eens wat gespannen. Het volgende gaat nu waarschijnlijk ongelofelijk seksistisch klinken, maar het feit dat ik met een hele groep vrouwen zit, helpt de problematiek zeker niet. Mannen die gaan problemen bij problemen aanpakken en zich voor de rest zich weinig van aantrekken. Maar bij de meiskes merk ik wel dat die dat via andere wegen doen. Die proberen door ergens anders hun frustratie op uit te werken, hun originele probleem aan de kant te schuiven. Of zo lijkt het toch voor mij (wat weet ik er ook van, ik ben maar een man?). En het is vandaag echt even in mij opgekomen van 'Waarom zit er niet nog een man in ons groepje, dat zou ik nu zo hard kunnen gebruiken'. Normaal heb ik er zeker geen probleem mee om de enige jongen te zijn, maar op sommige momenten kan ik vrouwenlogica gewoon niet volgen, of zij de mijne niet.
De gemoederen liepen ook hoog op vanmiddag tussen mij en Wendy. We hadden een discussie over mythologie. Ik ga de details niet vertellen, want dat zou gewoon teveel zijn. Maar het kwam er op neer dat ik weer veel te kritisch was tegenover anderen en dat ik haar op die manier gekwetst heb. Het begon allemaal goedbedoeld, maar je weet wat ze zeggen 'The road to Hell is paved with good intentions'. Het was dus daarna een hele tijd ijzige stilte tussen ons. Zelfs zo dat ik op sommige momenten de indruk kreeg dat ze gewoon bang was van mij. Het is ondertussen al terug wat bijgelegd. Ik heb me verontschuldigd en zij heeft mijn excuses aanvaard. Maar ik voel me toch nog schuldig.
Het laatste dat ik hier kwijt wil gaat over Evelien.
Die is sinds vorige week ook een beetje aan een gedaanteverandering begonnen. En ik moet zeggen, het staat me wel aan welke kant ze uit aan het gaan is. Ze is meer open aan het worden en ze lacht terug meer. Ze is heel sociaal met iedereen. Het is trouwens niet bijzonder dat de metafoor van een vlinder die uit haar cocon breekt nu in mij opkomt, want ze is zot van vlinders. Ik hoop dat het zo blijft. Ik geniet van de nieuwe Evelien en ik heb het gevoel dat ik opnieuw met haar kan praten. Dat doen we dan ook enorm veel. Zoveel zelfs dat ik nog zal moeten vrezen voor een tekort aan sms'en in de maand. En ik heb er 10.000. Het is dan ook vaak zo dat we nog naar elkaar aan het zenden zijn tot in de vroege uurtjes. Iets dat me ook niet echt ten goede komt, maar iets dat ik toch wil doen omdat ik er van geniet en me amuseer met haar. Dat neemt dus ook weer tijd en moeite in, hoewel het in dit geval wel voor een positief doel is.

Zoals je kan zien, enorm druk en allerlei dingen die me van het bloggen afhielden.
Ik zal proberen de komende dagen terug op peil te komen. Maar met de agenda van de komende dagen, zie ik dat nog wel in orde komen.