Ik zat gisteren op de trein, op weg naar Brussel, toen ik opeens een heel scherp gepiep hoorde. Zo het gepiep dat je hoort als er iemand met natte schoenen over een gladde vloer wandelt. Toen ik opkeek om te zien waar het vandaan kwam, zag ik een ouder koppel zitten. Tussen hen in stond er een houten kratje op het tafeltje. En op dat kratje zat een kleine vogel.
Het was een kleine papegaai. Niet groter dan een uit-de-kluiten-gewassen kanarie. Zijn lichaam was volledig groen, maar hij had een rood kopje en een gele band langs zijn hals.
En dat was het vogeltje dat vrolijk heel de treinwagon bij elkaar zat te tjirpen. Niet dat het rondvloog en mensen lastig viel, zeker niet. Het bleef gewoon op zijn doosje zitten, dat ook dienst deed als vervoer, maar waar ze hem even hadden uit gelaten. En hij was maar aan het rondkijken en met zijn pluimen bezig. Altijd maar zijn pluimen open zetten, waardoor hij opeens twee keer zo breed was, en dan met zijn pootje of snavel alles weer goed leggen, om dan meteen naar de raam te gaan en zich er in te bekijken. Het was me toch maar een ijdeltuit.
De eigenaars hadden hem dan ook een potje zonnebloempitten gegeten, waar hij er af en toe eentje van pakte. En ze streelden hem geregeld, maar dan lag zijn pluimage weer in de war en moest hij opnieuw beginnen met zich op te maken. Echt een grappig diertje.
Dat deed me er dan ook terug aan denken dat onze specht terug is.
Wij hadden vroeger geregeld bezoek van een groene specht, ook groen van lichaam en typisch rode kop. Een tijd geleden is hij gestopt met onze tuin te bezoeken. Waarschijnlijk doordat er zoveel katten, kippen en konijnen rondlopen nu en hij het veel te druk vindt. Dat klein vee is van onze buurman die zijn dieren niet goed binnen kan houden. En zoals ze zeggen, het gras is altijd groener aan de overkant, dus die dieren komen dan ook maar in onze tuin van het gras proeven. Daarom is de specht waarschijnlijk een tijd weggeweest.
Maar nu zag ik hem dit weekend geregeld in de tuin zitten. Tussen al de gevallen bladeren, ze één voor één omdraaien om te zien of er iets onder zat, beetje pikken en dan naar de volgende. De hele tijd heen en weer huppelen in cirkeltjes, om de insecten uit de grond te krijgen. Heel de tijd dezelfde routine ook: huppelen, blaadje omdraaien, pikken, huppelen, blaadje omdraaien, pikken... Ik ben wel blij dat hij terug is. Het geeft zo iets extra aan je tuin. Zo een mooie groene specht zie je niet elke dag, dus wetende dat er een zijn thuis van je tuin heeft gemaakt is wel leuk.
Als je zo even naar die vogels kijkt, dan begin je echt wel maniertjes in hen te herkennen. Dan zie je hoe intelligent ze eigenlijk wel zijn en dat ze ook werken met systemen en plannen. Het is intrigerend om ze zo bezig te zien soms.
maandag 28 november 2011
zaterdag 26 november 2011
Vrijdag 25/11
En om de week af te sluiten.
Gisteren ook voor het eerst terug les gehad op vrijdag. Een maand lang hadden we geen Wijsbegeerte, omdat we niet genoeg studiepunten hebben voor dat vak. We zouden teveel zien in de les. Of toch teveel zaken die we niet moeten kennen voor ons examen.
Tante Nonneke heeft een technologie update doorgevoerd en werkt nu met een hypermoderne headset om haar stem kracht mee te geven. Wel een hippe accessoire en nog praktisch ook, want nu kan je ze tenminste verstaan.
Achteraf naar mijn kot gegaan om daar alles op te ruimen. Evelien had haar gerief daar ook nog laten liggen, omdat ze dan met mij terug naar huis kon gaan. Dan moest ze dat niet allemaal meesleuren. Zonder problemen op onze trein geraakt dan. Maar natuurlijk is de NMBS niets zonder vertragingen en kregen we al snel te horen dat wegens de slechte staat van de sporen tussen Gent en Brussel, we een vertraging van 20min zullen oplopen. Dat kwam een beetje scheef uit natuurlijk, aangezien Evelien haar aansluiting in Lichtervelde moet halen.We hadden dus maar snel afgesproken dat ze mee kwam tot in Diksmuide en dat ze dan, na meegegeten te hebben met ons, naar huis werd gebracht door mij. We hadden dan ook nog even de tijd om een plan te bespreken om Evelien wat tijd te besparen. We hebben dinsdag namelijk les tot 18u en woensdag al om 9u, dus als Evelien heen en terug moet naar Torhout, verliest ze veel tijd en kan ze niet meer deftig eten, slapen en werken. Daarom heb ik voorgesteld dat ze die nacht ook in Brussel doorbrengt, bij mij of bij Anne. Dat gaat ze nu voorstellen aan haar moeder.
Want die begint dingen te denken, en we weten allemaal dat er iets goed mis is, als vrouwen beginnen te denken. Dat eindigt bijna altijd met miserie (grapje, dames, grapje!).
Wouter zijn dan gisterenavond ook begonnen met onze Beta-test van Star Wars The Old Republic. We zijn er laaiend enthousiast over. Wij zijn al jaren WoW gewoon als de standaard voor mmorpg's. Maar SWtoR tilt het toch naar het volgende niveau als je het mij vraagt. Het ziet er misschien nog niet zo prachtig uit grafisch, maar het is dynamisch. Je hebt net zo goed het gevoel dat werelden leven, dat er iets aan de hand is, dat je een onderdeel van iets bent. Meer nog, dankzij de voice-acting en de dialoogkeuzes die volledig ingesproken zijn, kan je echt reageren op opmerkingen en situaties. Iets wat je in WoW niet kon en je dus eigenlijk meer een hersenloze ja-knikker was. Ook is er nu meer ruimte voor groepen. Als je een gesprek aangaat met iemand en een ander groepslid is bij je, kan je allebei voor een andere optie kiezen. Dan wordt er een dobbelsteen gerold en wie het hoogste gooide, krijgt de reactie te zien. De andere krijgen nog wel de uitkomst van hun eigen keuze, zodat ik bijvoorbeeld niet corrupt word door Wouter zijn Dark-keuzes. Ook het vechten is heel dynamisch. Vijanden verschuilen zich, maar kunnen met het tactisch gebruik van bommen of the Force terug tevoorschijn gehaald worden. Het voelt niet statisch aan.
Ik heb al veel feedback gegeven, zowel positieve als negatieve. De negatieve meestal door bugs of zaken die nog makkelijk te herstellen zijn. Maar voor mij is het nu al min of meer duidelijk wat er ons staat te wachten in de toekomst van mmorpg's.
Gisteren ook voor het eerst terug les gehad op vrijdag. Een maand lang hadden we geen Wijsbegeerte, omdat we niet genoeg studiepunten hebben voor dat vak. We zouden teveel zien in de les. Of toch teveel zaken die we niet moeten kennen voor ons examen.
Tante Nonneke heeft een technologie update doorgevoerd en werkt nu met een hypermoderne headset om haar stem kracht mee te geven. Wel een hippe accessoire en nog praktisch ook, want nu kan je ze tenminste verstaan.
Achteraf naar mijn kot gegaan om daar alles op te ruimen. Evelien had haar gerief daar ook nog laten liggen, omdat ze dan met mij terug naar huis kon gaan. Dan moest ze dat niet allemaal meesleuren. Zonder problemen op onze trein geraakt dan. Maar natuurlijk is de NMBS niets zonder vertragingen en kregen we al snel te horen dat wegens de slechte staat van de sporen tussen Gent en Brussel, we een vertraging van 20min zullen oplopen. Dat kwam een beetje scheef uit natuurlijk, aangezien Evelien haar aansluiting in Lichtervelde moet halen.We hadden dus maar snel afgesproken dat ze mee kwam tot in Diksmuide en dat ze dan, na meegegeten te hebben met ons, naar huis werd gebracht door mij. We hadden dan ook nog even de tijd om een plan te bespreken om Evelien wat tijd te besparen. We hebben dinsdag namelijk les tot 18u en woensdag al om 9u, dus als Evelien heen en terug moet naar Torhout, verliest ze veel tijd en kan ze niet meer deftig eten, slapen en werken. Daarom heb ik voorgesteld dat ze die nacht ook in Brussel doorbrengt, bij mij of bij Anne. Dat gaat ze nu voorstellen aan haar moeder.
Want die begint dingen te denken, en we weten allemaal dat er iets goed mis is, als vrouwen beginnen te denken. Dat eindigt bijna altijd met miserie (grapje, dames, grapje!).
Wouter zijn dan gisterenavond ook begonnen met onze Beta-test van Star Wars The Old Republic. We zijn er laaiend enthousiast over. Wij zijn al jaren WoW gewoon als de standaard voor mmorpg's. Maar SWtoR tilt het toch naar het volgende niveau als je het mij vraagt. Het ziet er misschien nog niet zo prachtig uit grafisch, maar het is dynamisch. Je hebt net zo goed het gevoel dat werelden leven, dat er iets aan de hand is, dat je een onderdeel van iets bent. Meer nog, dankzij de voice-acting en de dialoogkeuzes die volledig ingesproken zijn, kan je echt reageren op opmerkingen en situaties. Iets wat je in WoW niet kon en je dus eigenlijk meer een hersenloze ja-knikker was. Ook is er nu meer ruimte voor groepen. Als je een gesprek aangaat met iemand en een ander groepslid is bij je, kan je allebei voor een andere optie kiezen. Dan wordt er een dobbelsteen gerold en wie het hoogste gooide, krijgt de reactie te zien. De andere krijgen nog wel de uitkomst van hun eigen keuze, zodat ik bijvoorbeeld niet corrupt word door Wouter zijn Dark-keuzes. Ook het vechten is heel dynamisch. Vijanden verschuilen zich, maar kunnen met het tactisch gebruik van bommen of the Force terug tevoorschijn gehaald worden. Het voelt niet statisch aan.
Ik heb al veel feedback gegeven, zowel positieve als negatieve. De negatieve meestal door bugs of zaken die nog makkelijk te herstellen zijn. Maar voor mij is het nu al min of meer duidelijk wat er ons staat te wachten in de toekomst van mmorpg's.
Ik ben de reïncarnatie van de Duivel
Ja, dat ben ik omdat ik Evelien niet op mijn kot heb opgesloten vrijdagochtend, maar naar de VUB heb laten gaan toen ik vertrok om mijn kerkbezoek te doen.
Toen ik na het kerkbezoek aankwam in de VUB bij Anne haar kot, werd ik begroet door een stel zombies en Evelien. Kennelijk hadden die het de avond daarvoor zo vreselijk laat gemaakt, dat ze nu nog moe waren. Ze lagen namelijk nog te slapen toen Evelien daar een uur daarvoor aankwam. Stel je voor, je kruipt pas om 2u in je bed en je slaapt tot 10u met. Dan ben je toch wel een wrak, zeker? Toch veel meer dan de mensen die pas om 3u30 zijn gaan slapen en al wakker zijn van 7u30 en die ondertussen nog een kerk zijn gaan bezoeken in de Marollen?
Dusja, ik was een hele dag lang de grootste klootzak en de bron van al het kwaad in de wereld dat ze ooit hadden gezien. Omdat ik Evelien niet bij hen had gelaten, want dan had ze hen niet kunnen wakker maken 's ochtends.
Dat Katje problemen maakt, kan ik geloven. Zij ziet er wel uit als iemand die haar slaap nodig heeft en die gemakkelijk humeurig is bij gebrek daaraan, ook al is het maar één slechte nacht.
Dat Anne problemen maakt, kan ik minder geloven. Ze zegt wel dat het al drie nachten achter elkaar is dat ze slecht en weinig heeft geslapen, maar dat is toch mijn schuld niet? Als ze die andere beter had geslapen, dan had ze er nu toch geen problemen mee gehad? En ja, dan krijg ik ook naar mijn hoofd dat ik ze wakker had gesms't donderdagochtend. Maar dan heb ik zo iets van, als Wendy en Anne als gsm's hadden uitgewisseld, dan zat je ook niet met dat probleem, want ik werd net zo goed wakker gemaakt dan.
Dat Wendy klaagt, kan ik niet geloven. Die zag er het minst vermoeid uit van de drie, en die speelde meer 'dronken' dan 'oververmoeid', je kon het zien, want ze kan niet acteren. Moest zijn dan toch echt moe geweest zijn, kan ik alleen maar zeggen: Ja, wanneer is die eens niet moe? En ze zou misschien eens vroeger in haar bed kunnen kruipen als ze thuis is.
Hoe het ook mag zijn.
Dit was de laatste keer dat we het zo doen. Niet van een avond weggaan of blijven slapen ofzo. Maar ik ga gewoon niet voor 12u bij hen aankloppen achteraf, want dan ben ik weer de Duivel zelf.
Ik heb dan ook de hele vrijdag lang snedige opmerkingen en vieze blikken gekregen. Ik ben er ook achter gekomen dat zij toch echt wel hun Schoonheidsslaap nodig hebben.
Toen ik na het kerkbezoek aankwam in de VUB bij Anne haar kot, werd ik begroet door een stel zombies en Evelien. Kennelijk hadden die het de avond daarvoor zo vreselijk laat gemaakt, dat ze nu nog moe waren. Ze lagen namelijk nog te slapen toen Evelien daar een uur daarvoor aankwam. Stel je voor, je kruipt pas om 2u in je bed en je slaapt tot 10u met. Dan ben je toch wel een wrak, zeker? Toch veel meer dan de mensen die pas om 3u30 zijn gaan slapen en al wakker zijn van 7u30 en die ondertussen nog een kerk zijn gaan bezoeken in de Marollen?
Dusja, ik was een hele dag lang de grootste klootzak en de bron van al het kwaad in de wereld dat ze ooit hadden gezien. Omdat ik Evelien niet bij hen had gelaten, want dan had ze hen niet kunnen wakker maken 's ochtends.
Dat Katje problemen maakt, kan ik geloven. Zij ziet er wel uit als iemand die haar slaap nodig heeft en die gemakkelijk humeurig is bij gebrek daaraan, ook al is het maar één slechte nacht.
Dat Anne problemen maakt, kan ik minder geloven. Ze zegt wel dat het al drie nachten achter elkaar is dat ze slecht en weinig heeft geslapen, maar dat is toch mijn schuld niet? Als ze die andere beter had geslapen, dan had ze er nu toch geen problemen mee gehad? En ja, dan krijg ik ook naar mijn hoofd dat ik ze wakker had gesms't donderdagochtend. Maar dan heb ik zo iets van, als Wendy en Anne als gsm's hadden uitgewisseld, dan zat je ook niet met dat probleem, want ik werd net zo goed wakker gemaakt dan.
Dat Wendy klaagt, kan ik niet geloven. Die zag er het minst vermoeid uit van de drie, en die speelde meer 'dronken' dan 'oververmoeid', je kon het zien, want ze kan niet acteren. Moest zijn dan toch echt moe geweest zijn, kan ik alleen maar zeggen: Ja, wanneer is die eens niet moe? En ze zou misschien eens vroeger in haar bed kunnen kruipen als ze thuis is.
Hoe het ook mag zijn.
Dit was de laatste keer dat we het zo doen. Niet van een avond weggaan of blijven slapen ofzo. Maar ik ga gewoon niet voor 12u bij hen aankloppen achteraf, want dan ben ik weer de Duivel zelf.
Ik heb dan ook de hele vrijdag lang snedige opmerkingen en vieze blikken gekregen. Ik ben er ook achter gekomen dat zij toch echt wel hun Schoonheidsslaap nodig hebben.
Filmavond
Omdat we dan toch zo snel terug waren van het museum gingen we bij Anne op kot nog een film kijken, nadat we gegeten hadden.
We hadden ons langs alle kanten in haar kleine kamertje gepositioneerd. Allemaal rond de tv, gebiologeerd naar Finding Nemo kijken. We hebben ons er echt goed mee georganiseerd. De accenten van de meeste personages zijn gewoon geniaal. Dat krijg je nu wel als je een film rond Australië laat afspelen. Dus nu zullen we nog geregeld lachen met Hi, name's Bruce en Dude, let's see how Squirt flies solo. De sfeer zat er weer dik in. Normaal gezien gingen we allemaal bij Anne blijven slapen. Anne in haar bed, Katje en Wendy op matrassen op de grond in haar kamer, Evelien buiten de kamer, in de gemeenschappelijke ruimte, op de grond en ik daar op de zetel.
Maar ik had de volgende ochtend al vroeg een afspraak in Brussel-Centraal om de kerk te gaan bezoeken die mijn groepje heeft. Dus ik prefereerde eigenlijk om toch nog naar mijn kot te gaan, dan kon ik sneller in Centraal komen en moest ik niemand storen 's ochtends. Evelien wou ook liever met mij meekomen, want hoewel ze al enorm verbeterd is de laatste weken, is ze nog altijd beetje twijfelachtig over dingen als blijven slapen bij anderen. Bij mij vindt ze dat geen probleem, maar op de gang, waar er nog anderen passeren, bij iemand anders, is zo nog net iets te ver, volgens haar. Nuja, dat gaat nog wel veranderen, denk ik.
Dus ik ben met haar naar mijn kot nog gegaan.
Daar hebben we haar ook geïnstalleerd op de grond naast mijn bed. Ze weigerde namelijk te ruilen, zodat zij in mijn bed sliep en ik op de grond. Ze claimt dat ze het al bijna gewoon is van op de grond te slapen en dat ze daar beter slaapt dan in de meeste bedden. Wij hebben ons dan ook nog op mijn bed gezet en een film opgezet. Een redelijk lange film eigenlijk, want het was 3u30 tegen dat we ons in ons bed legden.
Ik ben er ook wel wat dankbaar voor dat ze is meegekomen tot bij mij, want er waren nog een aantal dingen die ik met haar wou bespreken. Een paar algemene zaken over school, maar ook een paar persoonlijke, die zowel bij haar als bij mij op het hart wogen. Die ga ik hier niet uit de doeken doen, uit respect voor Evelien. Alles is nu trouwens in orde, dus geen zorgen. We hebben ons goed gehad.
We hadden ons langs alle kanten in haar kleine kamertje gepositioneerd. Allemaal rond de tv, gebiologeerd naar Finding Nemo kijken. We hebben ons er echt goed mee georganiseerd. De accenten van de meeste personages zijn gewoon geniaal. Dat krijg je nu wel als je een film rond Australië laat afspelen. Dus nu zullen we nog geregeld lachen met Hi, name's Bruce en Dude, let's see how Squirt flies solo. De sfeer zat er weer dik in. Normaal gezien gingen we allemaal bij Anne blijven slapen. Anne in haar bed, Katje en Wendy op matrassen op de grond in haar kamer, Evelien buiten de kamer, in de gemeenschappelijke ruimte, op de grond en ik daar op de zetel.
Maar ik had de volgende ochtend al vroeg een afspraak in Brussel-Centraal om de kerk te gaan bezoeken die mijn groepje heeft. Dus ik prefereerde eigenlijk om toch nog naar mijn kot te gaan, dan kon ik sneller in Centraal komen en moest ik niemand storen 's ochtends. Evelien wou ook liever met mij meekomen, want hoewel ze al enorm verbeterd is de laatste weken, is ze nog altijd beetje twijfelachtig over dingen als blijven slapen bij anderen. Bij mij vindt ze dat geen probleem, maar op de gang, waar er nog anderen passeren, bij iemand anders, is zo nog net iets te ver, volgens haar. Nuja, dat gaat nog wel veranderen, denk ik.
Dus ik ben met haar naar mijn kot nog gegaan.
Daar hebben we haar ook geïnstalleerd op de grond naast mijn bed. Ze weigerde namelijk te ruilen, zodat zij in mijn bed sliep en ik op de grond. Ze claimt dat ze het al bijna gewoon is van op de grond te slapen en dat ze daar beter slaapt dan in de meeste bedden. Wij hebben ons dan ook nog op mijn bed gezet en een film opgezet. Een redelijk lange film eigenlijk, want het was 3u30 tegen dat we ons in ons bed legden.
Ik ben er ook wel wat dankbaar voor dat ze is meegekomen tot bij mij, want er waren nog een aantal dingen die ik met haar wou bespreken. Een paar algemene zaken over school, maar ook een paar persoonlijke, die zowel bij haar als bij mij op het hart wogen. Die ga ik hier niet uit de doeken doen, uit respect voor Evelien. Alles is nu trouwens in orde, dus geen zorgen. We hebben ons goed gehad.
Koninklijk Museum voor Midden-Afrika
De nocturne die we donderdag deden, ging naar Tervuren. Dat ligt iets buiten Brussel en is gemakkelijk te bereiken met de tram vanaf de VUB en zelfs vanaf mijn kot.
We gingen dan naar het KMVMA, een museum waar ik in geen 10jaar meer ben geweest. Ik keek er echt naar uit.
Na de les nog even langs gegaan bij Anne, want Evelien had ook haar slaapgerief mee. Nadat we allemaal de onnodige ballast kwijt waren, namen we de tram bij de VUB naar Montgomery. Daar stapten we dan over en een paar minuten later waren we al in Tervuren Station. En dat ligt op 300m van het Museum. We waren er deze keer ook veel sneller dan de vorige keer.
Toen waren we maar rond 19u begonnen aan de nocturne. En donderdag waren we om 17u10 al bij het Museum. En de nocturne begint om 17u, dus de timing kon niet beter geweest zijn.
Het museum zelf heeft echt wel veel te bieden. Vele artefacten uit afrika, opgezette dieren, kunst, tentoonstellingen rond projecten in modern Afrika. Een extra toer door de kelders van het museum. Die werden normaal gebruikt voor opslag van overtollige goederen, die niet tentoongesteld kunnen worden. Nu zijn die ook opengesteld aan het publiek en kan je eens zien waar ze al hun rommel bijhouden. Het was een leuke avond. We hebben weer goed kunnen lachen, zoals gewoonlijk. Wendy, Anne, Evelien, Katje en ik waren de vaste groepsleden en deze keer ging ook een vriendin van Anne nog mee, Michelle. Die had gehoord van Anne hoe tof het was de vorige keer en die was ook benieuwd om eens mee te komen. Dus zo kwam het dat we met een nieuw lid van Museum Fever een leuke avond beleefden.
Het aantal dieren dat zij hebben, is gewoon hallucinant. De meesten zijn afkomstig uit het voormalig Belgisch Congo. Waar Belgen geregeld naartoe gingen om op de grote Afrikaanse dieren te jagen. Die brachten ze dan terug mee naar België en die werden dan als trofeeën opgezet en tentoongesteld in de musea of als privécollectie, die dan later ook wel in het museum belande. Ook een indrukwekkend aantal insecten en vlinders. De motten en vlinders in Afrika zijn prachtig. Sommige hebben echt van die lange staarten aan hun vleugels hangen. Afrika moet echt knap geweest zijn toen. Nu kan ik me wel indenken dat de helft van de insecten die aanwezig zijn, wel al uitgestorven zijn ofzo.
Er was ook een extra tentoonstelling rond het leven rondom water. Met alle voordelen die een watercultuur beidt. Dus transport, visvangst, communicatie, religie... alles wat je je maar kunt indenken. Ook hebben ze een aantal interessante archeologische vondsten. Het is natuurlijk allemaal ingepakt om aantrekkelijk te zijn voor jongere kinderen, dus bij vele objecten of exposés krijg je niet de hoeveelheid info die je zou verwachten of willen. Maar met een beetje opzoekwerk in de zijlijn kan je daar wel omheen werken.
We waren daar na een tweetal uurtjes wel al terug buiten. Dat is misschien wel jammer, maar we kunnen altijd terugkomen, mochten we willen. Ik raad het iedereen trouwens aan. Het is echt de moeite.
We gingen dan naar het KMVMA, een museum waar ik in geen 10jaar meer ben geweest. Ik keek er echt naar uit.
Na de les nog even langs gegaan bij Anne, want Evelien had ook haar slaapgerief mee. Nadat we allemaal de onnodige ballast kwijt waren, namen we de tram bij de VUB naar Montgomery. Daar stapten we dan over en een paar minuten later waren we al in Tervuren Station. En dat ligt op 300m van het Museum. We waren er deze keer ook veel sneller dan de vorige keer.
Toen waren we maar rond 19u begonnen aan de nocturne. En donderdag waren we om 17u10 al bij het Museum. En de nocturne begint om 17u, dus de timing kon niet beter geweest zijn.
Het museum zelf heeft echt wel veel te bieden. Vele artefacten uit afrika, opgezette dieren, kunst, tentoonstellingen rond projecten in modern Afrika. Een extra toer door de kelders van het museum. Die werden normaal gebruikt voor opslag van overtollige goederen, die niet tentoongesteld kunnen worden. Nu zijn die ook opengesteld aan het publiek en kan je eens zien waar ze al hun rommel bijhouden. Het was een leuke avond. We hebben weer goed kunnen lachen, zoals gewoonlijk. Wendy, Anne, Evelien, Katje en ik waren de vaste groepsleden en deze keer ging ook een vriendin van Anne nog mee, Michelle. Die had gehoord van Anne hoe tof het was de vorige keer en die was ook benieuwd om eens mee te komen. Dus zo kwam het dat we met een nieuw lid van Museum Fever een leuke avond beleefden.
Het aantal dieren dat zij hebben, is gewoon hallucinant. De meesten zijn afkomstig uit het voormalig Belgisch Congo. Waar Belgen geregeld naartoe gingen om op de grote Afrikaanse dieren te jagen. Die brachten ze dan terug mee naar België en die werden dan als trofeeën opgezet en tentoongesteld in de musea of als privécollectie, die dan later ook wel in het museum belande. Ook een indrukwekkend aantal insecten en vlinders. De motten en vlinders in Afrika zijn prachtig. Sommige hebben echt van die lange staarten aan hun vleugels hangen. Afrika moet echt knap geweest zijn toen. Nu kan ik me wel indenken dat de helft van de insecten die aanwezig zijn, wel al uitgestorven zijn ofzo.
Er was ook een extra tentoonstelling rond het leven rondom water. Met alle voordelen die een watercultuur beidt. Dus transport, visvangst, communicatie, religie... alles wat je je maar kunt indenken. Ook hebben ze een aantal interessante archeologische vondsten. Het is natuurlijk allemaal ingepakt om aantrekkelijk te zijn voor jongere kinderen, dus bij vele objecten of exposés krijg je niet de hoeveelheid info die je zou verwachten of willen. Maar met een beetje opzoekwerk in de zijlijn kan je daar wel omheen werken.
We waren daar na een tweetal uurtjes wel al terug buiten. Dat is misschien wel jammer, maar we kunnen altijd terugkomen, mochten we willen. Ik raad het iedereen trouwens aan. Het is echt de moeite.
Donderdag 24/11
Donderdagochtend was een beetje mottig begonnen.
Ik lag namelijk nog te slapen toen Wendy me wakker sms'te met de vraag of ik aan Anne kon vragen of zij haar slaapgerief al mocht afzetten bij Anne op kot. Wendy had het nummer van Anne niet. Dus ik wakker, Anne wakker, Anne humeurig, ik humeurig. Nuja, dat was wel het minste. Anne zei dat Wendy het maar moest komen zetten, dat ze er geen probleem van maakte. Natuurlijk wisten we niet dat Wendy toen nog maar net op de trein was gestapt in Duffel en dat het nog een hele tijd ging duren tot ze echt bij Anne was. Dus een tijd later kreeg ik van Anne weer een sms waarin ze vroeg waar Wendy bleef, dus ik terug wakker. Ik wist ook niet wat en hoe, dus dan maar naar Wendy ook gestuurd. Een hele soep. Uiteindelijk geen problemen meer mee gehad.
Dan naar de les van Prof. Balis. Hij maakte er deze keer geen spel van, dus het was best intensief om de theorie te volgen.
Ik lag namelijk nog te slapen toen Wendy me wakker sms'te met de vraag of ik aan Anne kon vragen of zij haar slaapgerief al mocht afzetten bij Anne op kot. Wendy had het nummer van Anne niet. Dus ik wakker, Anne wakker, Anne humeurig, ik humeurig. Nuja, dat was wel het minste. Anne zei dat Wendy het maar moest komen zetten, dat ze er geen probleem van maakte. Natuurlijk wisten we niet dat Wendy toen nog maar net op de trein was gestapt in Duffel en dat het nog een hele tijd ging duren tot ze echt bij Anne was. Dus een tijd later kreeg ik van Anne weer een sms waarin ze vroeg waar Wendy bleef, dus ik terug wakker. Ik wist ook niet wat en hoe, dus dan maar naar Wendy ook gestuurd. Een hele soep. Uiteindelijk geen problemen meer mee gehad.
Dan naar de les van Prof. Balis. Hij maakte er deze keer geen spel van, dus het was best intensief om de theorie te volgen.
Woensdag 23/11
Woensdag hebben we, zoals altijd, Werkcollege. En dat kan gedoceerd zijn door een aantal mensen. Als het een van de proffen is dan mag je een best theoretische aanpak verwachten, behalve natuurlijk als Prof. Balis weer een soort raad-het-plaatje speelt. Als de assistenten echter de les geven, dan kan je er geld op inzetten dat er een taak aan verbonden is. Iets opzoeken in de bib, een technische fiche opstellen, bibliografieën opmaken... noem maar op. Zo ook deze woensdag.
Ze hadden ons een aantal dagen vanop voorhand gevraagd om een twaalftal kleurpotloden mee te brengen naar de les, alsook een gewoon potlood en een gom. Dat sprak meteen tot de meeste mensen hun verbeelding. Het idee om met kleurpotloden aan het werk te moeten gaan, klinkt vreemd, vooral aan een universiteit. Dan kreeg je van die ideeën die de ronde deden waarin de assistenten heel neerbuigend tegen ons gaan doen, zoals 'Als je klaar bent met je taak, mag je spelen met je kleurpotloden, zodat je de andere kindjes niet stoort bij hun werk' enzo. De assistenten behandelen ons dan ook geregeld als kleine kinderen. Dus dan moet je er niet van verschieten dat er zo'n moppen de kop op steken.
De eigenlijke opdracht bestond er in dat we per twee moesten werken. We kregen elk een postkaart met een schilderij op afgebeeld. Je kent dat wel, toeristische postkaarten die verkrijgbaar zijn in musea. Daarbij kregen we ook nog een wit blad. Het was de bedoeling om aan elkaar het schilderij te beschrijven dat op onze postkaart stond, zonder het werk te laten zien. De andere moest dan met die aanwijzingen in de hand een schets maken van het werk op het witte blad. Alle grote elementen moesten zo gedetailleerd mogelijk weergegeven zijn, achtergronden, voorwerpen, ruimtes... allemaal aanwezig. En de tekenaar moest dan ook raden welk werk hij/zij aan het tekenen was. Een soort van Xtreme Art Pictionary ofzo.
Het was echt een toffe opdracht. Ik werkte samen met Katja. Op de kaart die ik had, stond er de Boerenbruiloft van Breughel. Een redelijk bekend werk. Alleen jammer dat het tekentalent van Katja wat te wensen overlaat. Nuja, alle belangrijke aspecten waren grofweg aanwezig en ze kon het toch wel raden wat ze getekend had. Het werk dat ik moest schetsen, was Yellow Christ van Paul Gauguin. Een redelijk normaal werk, op de kleuren na. Paarse lucht, gele mensen, geel gras en oranje bomen. Ik dacht eerst dat Katja mij aan het lijntje aan het houden was, maar plots had ik door dat het echt de stijl van Gauguin was. Dus iedereen blij.
Echt leuke opdracht. En aangenaam om nog eens gewoon te spelen als oefening op beschrijven, begrijpen en reconstrueren.
Ze hadden ons een aantal dagen vanop voorhand gevraagd om een twaalftal kleurpotloden mee te brengen naar de les, alsook een gewoon potlood en een gom. Dat sprak meteen tot de meeste mensen hun verbeelding. Het idee om met kleurpotloden aan het werk te moeten gaan, klinkt vreemd, vooral aan een universiteit. Dan kreeg je van die ideeën die de ronde deden waarin de assistenten heel neerbuigend tegen ons gaan doen, zoals 'Als je klaar bent met je taak, mag je spelen met je kleurpotloden, zodat je de andere kindjes niet stoort bij hun werk' enzo. De assistenten behandelen ons dan ook geregeld als kleine kinderen. Dus dan moet je er niet van verschieten dat er zo'n moppen de kop op steken.
De eigenlijke opdracht bestond er in dat we per twee moesten werken. We kregen elk een postkaart met een schilderij op afgebeeld. Je kent dat wel, toeristische postkaarten die verkrijgbaar zijn in musea. Daarbij kregen we ook nog een wit blad. Het was de bedoeling om aan elkaar het schilderij te beschrijven dat op onze postkaart stond, zonder het werk te laten zien. De andere moest dan met die aanwijzingen in de hand een schets maken van het werk op het witte blad. Alle grote elementen moesten zo gedetailleerd mogelijk weergegeven zijn, achtergronden, voorwerpen, ruimtes... allemaal aanwezig. En de tekenaar moest dan ook raden welk werk hij/zij aan het tekenen was. Een soort van Xtreme Art Pictionary ofzo.
Het was echt een toffe opdracht. Ik werkte samen met Katja. Op de kaart die ik had, stond er de Boerenbruiloft van Breughel. Een redelijk bekend werk. Alleen jammer dat het tekentalent van Katja wat te wensen overlaat. Nuja, alle belangrijke aspecten waren grofweg aanwezig en ze kon het toch wel raden wat ze getekend had. Het werk dat ik moest schetsen, was Yellow Christ van Paul Gauguin. Een redelijk normaal werk, op de kleuren na. Paarse lucht, gele mensen, geel gras en oranje bomen. Ik dacht eerst dat Katja mij aan het lijntje aan het houden was, maar plots had ik door dat het echt de stijl van Gauguin was. Dus iedereen blij.
Echt leuke opdracht. En aangenaam om nog eens gewoon te spelen als oefening op beschrijven, begrijpen en reconstrueren.
Flauw excuus
Het is lang geleden dat ik nog eens een blog geschreven heb, wel dat is te wijten aan het feit dat ik het de afgelopen dagen enorm druk had. Dinsdag is mijn laatste post online gekomen en sindsdien is het erg stil geweest op The Daily. Dat neemt de essentie van een dagelijkse update weg natuurlijk en ik heb altijd geprobeerd om de eerstvolgende dag te schrijven, moest er eens een dag tussen zitten waarop ik niet kon schrijven. Welja, ook hier het geval. Nu de eerste dag dat ik even kan zitten en op het gemak wat schrijven. Ik heb wel korte notities gemaakt tijdens de laatste dagen, zodat ik jullie nu kan melden wat er gebeurd is.
Ik zal ze dag per dag of onderwerp onderscheiden, anders krijg je weer zo een post van een hoofdstuk lang.
Ik zal ze dag per dag of onderwerp onderscheiden, anders krijg je weer zo een post van een hoofdstuk lang.
dinsdag 22 november 2011
Star Wars The Old Republic
Het is dus officieel, ik keer niet terug naar World of Warcraft!
Het spel heeft zijn beste tijd gehad en ondanks vele uren, dagen, weken spelplezier er aan te danken te hebben, moet ik er vaarwel tegen zeggen. Er zit gewoon bijna niets meer in. Zaken worden gerecycled, de gameplay wordt te simpel op aandringen van whiners die niet kunnen gamen en het straalt gewoon niet meer de flair uit van vroeger. Ook zitten ze aan het einde van hun Latijn qua verhaal. Tot nu toe hadden ze de rest van het verhaal uit Warcraft 3, een strategy game, om op voort te bouwen en dat hebben ze enorm goed gedaan. Je voelde je echt deel van die wereld. Nu echter, zijn alle losse eindjes vastgeknoopt en moeten ze nieuwe dingen beginnen denken. Het probleem is dat ze de afgelopen jaren zo zijn bezig geweest met de bestaande verhalen af te maken, dat ze geen oog hadden voor de toekomstige en dat er nu bijna geen aanloop is naar de volgende uitbreiding, Mists of Pandaria. Ik bedoel, alle grote schurken zijn verslagen, de Horde en Alliance zijn weer eeuwig oorlog aan het voeren, de wereld is al duizend keer gered, heel de wereld is in kaart gebracht (zelfs in de ruimte)... en nu opeens moeten we geloven dat er nog een heel nieuw continent ergens op de planeet lag, met een ras van kungfu-vechtende panda's? Panda's die eigenlijk in Warcraft 3 als easter egg bedoelt waren. Sorry, maar ze gaan veel moeten doen om mij daar nog van te kunnen overtuigen.
In plaats daarvan hou ik al een aantal jaren een ander spel in het oog. Star Wars: The Old Republic, gebaseerd op de Knight Of The Old Republic rpg van Bioware. Het speelt zich af in het universum van Star Wars, maar wel een goede 2000jaar vóór de films. Dus Jedi en Sith zijn nog massaal aanwezig in het dagelijks leven en voeren een enorme open oorlog. Het ziet er enorm goed aangepakt uit en vooral met zorg voorbereid, zodat zowel fans en niet-fans er het meeste uit kunnen halen. Er zijn al veel kandidaten geweest om de troon van WoW over te nemen, maar deze is de enige die een realistische kans maakt om het waar te maken.
En nu ben ik uitgenodigd voor de Beta-fase. Beta is een testfase die vlak voor de release wordt uitgevoerd. De laatste bugs en foutjes worden uit het spel gehaald, alles wordt nog eens opgepoetst en er worden nog meningen beluisterd van de testers. Er wordt van ons verwacht het spel te spelen zoals we normaal zouden doen, maar na elke quest, elke interactie, elk prulletje dat we maar doen, een feedback geven met onze bedenkingen, zodat zij dat nog kunnen verwerken en aanpassen. Hoe goed iets te vinden is, of onze personages wel sterk genoeg, of ze niet te sterk zijn, of er grafische bugs zijn, of je door de wereld valt op een bepaalde plek, of er een manier is om het spel te exploiteren voor snel veel geld te krijgen... daar moeten we allemaal op letten.
Het is misschien een kleine rol, maar het voelt toch wel goed om te weten dat je ergens meegeholpen hebt aan het verwezenlijken en afmaken van een spel van die omvang.
Het spel heeft zijn beste tijd gehad en ondanks vele uren, dagen, weken spelplezier er aan te danken te hebben, moet ik er vaarwel tegen zeggen. Er zit gewoon bijna niets meer in. Zaken worden gerecycled, de gameplay wordt te simpel op aandringen van whiners die niet kunnen gamen en het straalt gewoon niet meer de flair uit van vroeger. Ook zitten ze aan het einde van hun Latijn qua verhaal. Tot nu toe hadden ze de rest van het verhaal uit Warcraft 3, een strategy game, om op voort te bouwen en dat hebben ze enorm goed gedaan. Je voelde je echt deel van die wereld. Nu echter, zijn alle losse eindjes vastgeknoopt en moeten ze nieuwe dingen beginnen denken. Het probleem is dat ze de afgelopen jaren zo zijn bezig geweest met de bestaande verhalen af te maken, dat ze geen oog hadden voor de toekomstige en dat er nu bijna geen aanloop is naar de volgende uitbreiding, Mists of Pandaria. Ik bedoel, alle grote schurken zijn verslagen, de Horde en Alliance zijn weer eeuwig oorlog aan het voeren, de wereld is al duizend keer gered, heel de wereld is in kaart gebracht (zelfs in de ruimte)... en nu opeens moeten we geloven dat er nog een heel nieuw continent ergens op de planeet lag, met een ras van kungfu-vechtende panda's? Panda's die eigenlijk in Warcraft 3 als easter egg bedoelt waren. Sorry, maar ze gaan veel moeten doen om mij daar nog van te kunnen overtuigen.
In plaats daarvan hou ik al een aantal jaren een ander spel in het oog. Star Wars: The Old Republic, gebaseerd op de Knight Of The Old Republic rpg van Bioware. Het speelt zich af in het universum van Star Wars, maar wel een goede 2000jaar vóór de films. Dus Jedi en Sith zijn nog massaal aanwezig in het dagelijks leven en voeren een enorme open oorlog. Het ziet er enorm goed aangepakt uit en vooral met zorg voorbereid, zodat zowel fans en niet-fans er het meeste uit kunnen halen. Er zijn al veel kandidaten geweest om de troon van WoW over te nemen, maar deze is de enige die een realistische kans maakt om het waar te maken.
En nu ben ik uitgenodigd voor de Beta-fase. Beta is een testfase die vlak voor de release wordt uitgevoerd. De laatste bugs en foutjes worden uit het spel gehaald, alles wordt nog eens opgepoetst en er worden nog meningen beluisterd van de testers. Er wordt van ons verwacht het spel te spelen zoals we normaal zouden doen, maar na elke quest, elke interactie, elk prulletje dat we maar doen, een feedback geven met onze bedenkingen, zodat zij dat nog kunnen verwerken en aanpassen. Hoe goed iets te vinden is, of onze personages wel sterk genoeg, of ze niet te sterk zijn, of er grafische bugs zijn, of je door de wereld valt op een bepaalde plek, of er een manier is om het spel te exploiteren voor snel veel geld te krijgen... daar moeten we allemaal op letten.
Het is misschien een kleine rol, maar het voelt toch wel goed om te weten dat je ergens meegeholpen hebt aan het verwezenlijken en afmaken van een spel van die omvang.
Finding Pizza Discussion
Na de lessen nog met Anne en Katja een pizza gaan halen en die op Anne haar kot opgegeten. Naar de film Finding Nemo gekeken. Echt lachen. Beetje nostalgie.
Ook een sms-gesprek met Wendy gehad. Ze doet nogal knorrig de laatste tijd, dus ik vroeg wat er was. Het zit haar wat tegen dat ik altijd zeg dat ze zaagt. Tja, mensen die mij kennen, weten dat ik nogal graag kritiek geef waar het mij uitkomt en dat ik altijd en overal alles wel kan verbeteren, zolang ik het zelf niet moet doen. Ach ja, dat heeft nu waarschijnlijk weer een slachtoffer geëist. Niet bedoelt, totaal niet. Het is gewoon zo dat Wendy nogal vaak de neiging heeft om over kleinigheden haar mening te uiten als haar die dwars zitten. In principe heb ik daar geen probleem mee. Maar in haar geval zijn het soms echt zo'n nutteloze zaken om mee in te zitten of energie in te steken om erover te morren. Uiteindelijk ben ik van mening dat ze niet echt iets heeft om over te klagen. Misschien dat het daar ook uit voorkomt. Omdat ze nog niet zo'n enorm emotioneel zware dingen heeft meegemaakt zoals een broer verliezen, familie moeten opgeven, vrienden zien vertrekken of nog andere nare dingen die ik niet ga opsommen, dat ze niet weet hoe gelukkig ze nu moet zijn, zo zonder zorgen. Want zo'n dingen wegen de rest van je leven op je schouders. En dan weet je wel, dat je beter elke dag opstaat met een lach, want je weet hoe diep de put is, eens je er terug in valt. Of zegt ze dat midden in een gesprek over iets anders, een gesprek waar ze niet aan mee kan doen bijvoorbeeld. En natuurlijk valt dat andere gesprek dan even stil en dan zit je daar. En ok, ik geraak dan gefrustreerd.
Ik hou ook van discussies. Het is niet dat ik meteen mijn mening wil opleggen aan anderen, ik wil gewoon dat er reactie op komt, dat we allebei kunnen praten over wat er dwars zit en dat je daar uiteindelijk allebei beter uitkomt.
Ok, uit het verleden moet ik toegeven, zoveel mensen zijn er niet die graag discussiëren. Jammer.
En die mensen weten dan ook niet dat ik het doe uit goede wil en niet om alleen maar hen af te breken en te bekritiseren. Ik ben een man van veel woorden, enorm veel woorden, teveel woorden... maar geen slechte man.
Nuja, misschien moet ik er toch maar iets aan doen. Ik heb er al veel mensen mee geholpen, maar al evenveel mensen mee gekwetst. Maar moet ik wel weer een spel spelen van geven en nemen, waaruit dan uiteindelijk zal blijken, dat ik weer meer mag geven dan nemen? Ik geloof in de goedheid van mensen, iedereen is de beste persoon in de wereld als ze willen, maar ze moeten willen. Willen luisteren, willen spreken, willen actie ondernemen, willen leven... anders zijn ze gevangenen van zichzelf.
En ik ga geen namen noemen, maar er zijn al een paar personen bij wie ik dit actief heb meegemaakt. Ik ben blij dat ze er uiteindelijk door zijn gekomen. En ik denk zij ook. Dat het leven voor hen ook leuker is nu. En dat is niet door mij, zeker niet. Maar van alles dat ik tegen hen zei, moest er maar een klein beetje goed aangekomen zijn en van daar uit konden zij dan hun weg zelf vinden, dat het iets was waar ze op konden steunen en van wisten dat ze er nu nog steun van hebben.
Ik had me voorgenomen hier in Brussel nooit meer voor psycholoog te spelen...
Het blijkt toch sterker te zijn dan mezelf.
Ook een sms-gesprek met Wendy gehad. Ze doet nogal knorrig de laatste tijd, dus ik vroeg wat er was. Het zit haar wat tegen dat ik altijd zeg dat ze zaagt. Tja, mensen die mij kennen, weten dat ik nogal graag kritiek geef waar het mij uitkomt en dat ik altijd en overal alles wel kan verbeteren, zolang ik het zelf niet moet doen. Ach ja, dat heeft nu waarschijnlijk weer een slachtoffer geëist. Niet bedoelt, totaal niet. Het is gewoon zo dat Wendy nogal vaak de neiging heeft om over kleinigheden haar mening te uiten als haar die dwars zitten. In principe heb ik daar geen probleem mee. Maar in haar geval zijn het soms echt zo'n nutteloze zaken om mee in te zitten of energie in te steken om erover te morren. Uiteindelijk ben ik van mening dat ze niet echt iets heeft om over te klagen. Misschien dat het daar ook uit voorkomt. Omdat ze nog niet zo'n enorm emotioneel zware dingen heeft meegemaakt zoals een broer verliezen, familie moeten opgeven, vrienden zien vertrekken of nog andere nare dingen die ik niet ga opsommen, dat ze niet weet hoe gelukkig ze nu moet zijn, zo zonder zorgen. Want zo'n dingen wegen de rest van je leven op je schouders. En dan weet je wel, dat je beter elke dag opstaat met een lach, want je weet hoe diep de put is, eens je er terug in valt. Of zegt ze dat midden in een gesprek over iets anders, een gesprek waar ze niet aan mee kan doen bijvoorbeeld. En natuurlijk valt dat andere gesprek dan even stil en dan zit je daar. En ok, ik geraak dan gefrustreerd.
Ik hou ook van discussies. Het is niet dat ik meteen mijn mening wil opleggen aan anderen, ik wil gewoon dat er reactie op komt, dat we allebei kunnen praten over wat er dwars zit en dat je daar uiteindelijk allebei beter uitkomt.
Ok, uit het verleden moet ik toegeven, zoveel mensen zijn er niet die graag discussiëren. Jammer.
En die mensen weten dan ook niet dat ik het doe uit goede wil en niet om alleen maar hen af te breken en te bekritiseren. Ik ben een man van veel woorden, enorm veel woorden, teveel woorden... maar geen slechte man.
Nuja, misschien moet ik er toch maar iets aan doen. Ik heb er al veel mensen mee geholpen, maar al evenveel mensen mee gekwetst. Maar moet ik wel weer een spel spelen van geven en nemen, waaruit dan uiteindelijk zal blijken, dat ik weer meer mag geven dan nemen? Ik geloof in de goedheid van mensen, iedereen is de beste persoon in de wereld als ze willen, maar ze moeten willen. Willen luisteren, willen spreken, willen actie ondernemen, willen leven... anders zijn ze gevangenen van zichzelf.
En ik ga geen namen noemen, maar er zijn al een paar personen bij wie ik dit actief heb meegemaakt. Ik ben blij dat ze er uiteindelijk door zijn gekomen. En ik denk zij ook. Dat het leven voor hen ook leuker is nu. En dat is niet door mij, zeker niet. Maar van alles dat ik tegen hen zei, moest er maar een klein beetje goed aangekomen zijn en van daar uit konden zij dan hun weg zelf vinden, dat het iets was waar ze op konden steunen en van wisten dat ze er nu nog steun van hebben.
Ik had me voorgenomen hier in Brussel nooit meer voor psycholoog te spelen...
Het blijkt toch sterker te zijn dan mezelf.
FUCK INTERNET!! .... with a vengeance
Ja, het is die tijd van de week weer. Mijn internet is weer kaduuk. Maaaaar... het is niet hetzelfde probleem als anders, denk ik. Nu komt het in combinatie met een elektriciteitspanne. Dik feestje natuurlijk.
Het was al een paar dagen dat het internet weer lastig deed, met aan- en afspringen. En ik dacht natuurlijk weer dat hetzelfde probleem dat ik dacht opgelost te hebben een aantal weken geleden, terug was. Maar toen dat de normale maatregelen, die al vaak de situatie opgelost hadden, niet mochten baten, begon ik een beetje te panikeren.
Nuja, ik dacht dat het zichzelf wel ging oplossen.
Toen ik daarnet wou vertrekken naar school, zat ik opeens in het donker. Blijkbaar had de elektriciteit ook besloten er collectief mee op te houden. Dus ik ging eens naar de kelder om te zien hoe het met de elektriciteitskast was gesteld. Alles zag daar in orde uit. Natuurlijk, zoals elke mens zou doen, de hoofdschakelaar eens af en terug aan gezet. Mocht niet baten. Dan maar naar mijn kamer gegaan om mama te bellen, zodat zij naar de huisbaas kon bellen, want ik zou echt dringend naar de les moeten vertrekken. Terwijl ik belde, hoorde ik dan dat er nog een meisje was die noch internet noch elektriciteit had. Dan maar naar het noodnummer gebeld. Daar te horen gekregen dat er op onze teller geen naam staat en waarschijnlijk afgesloten is daarom. Dus dan maar de huisbazen gebeld. Natuurlijk krijg je die mensen niet meteen te pakken. Uiteindelijk toch een van de twee aan de telefoon gekregen en hem meegedeeld wat er aan de hand is. Die ging er naar kijken.
Ondertussen is er iemand naar kot gestuurd, maar ik zou niet weten hoe het verder verlopen is. Nu zit ik hier op het internet van de VUB. Een beetje bloggen over mijn frustraties.
Volgens mij ligt het probleem aan onze modem of router. Die zal geregeld problemen geven, waardoor we soms met internetproblemen zitten. En nu zal die een paar keer extra kortsluiting gemaakt hebben en na de zoveelste keer het hele net meegepakt hebben in zijn val. En daarom zitten we nu in het donker.
Het was al een paar dagen dat het internet weer lastig deed, met aan- en afspringen. En ik dacht natuurlijk weer dat hetzelfde probleem dat ik dacht opgelost te hebben een aantal weken geleden, terug was. Maar toen dat de normale maatregelen, die al vaak de situatie opgelost hadden, niet mochten baten, begon ik een beetje te panikeren.
Nuja, ik dacht dat het zichzelf wel ging oplossen.
Toen ik daarnet wou vertrekken naar school, zat ik opeens in het donker. Blijkbaar had de elektriciteit ook besloten er collectief mee op te houden. Dus ik ging eens naar de kelder om te zien hoe het met de elektriciteitskast was gesteld. Alles zag daar in orde uit. Natuurlijk, zoals elke mens zou doen, de hoofdschakelaar eens af en terug aan gezet. Mocht niet baten. Dan maar naar mijn kamer gegaan om mama te bellen, zodat zij naar de huisbaas kon bellen, want ik zou echt dringend naar de les moeten vertrekken. Terwijl ik belde, hoorde ik dan dat er nog een meisje was die noch internet noch elektriciteit had. Dan maar naar het noodnummer gebeld. Daar te horen gekregen dat er op onze teller geen naam staat en waarschijnlijk afgesloten is daarom. Dus dan maar de huisbazen gebeld. Natuurlijk krijg je die mensen niet meteen te pakken. Uiteindelijk toch een van de twee aan de telefoon gekregen en hem meegedeeld wat er aan de hand is. Die ging er naar kijken.
Ondertussen is er iemand naar kot gestuurd, maar ik zou niet weten hoe het verder verlopen is. Nu zit ik hier op het internet van de VUB. Een beetje bloggen over mijn frustraties.
Volgens mij ligt het probleem aan onze modem of router. Die zal geregeld problemen geven, waardoor we soms met internetproblemen zitten. En nu zal die een paar keer extra kortsluiting gemaakt hebben en na de zoveelste keer het hele net meegepakt hebben in zijn val. En daarom zitten we nu in het donker.
maandag 21 november 2011
And he only had 50 days left 'til retirement...
Wie bovenstaande 'pun' niet snapt, moet meer slechte horrorfilms zien of Stephen King novels lezen... hoewel, beide is eigenlijk niet zo aangeraden.
Wie de grap wel snapt: geen nood, mijn vader is niet vermoord op een ongelofelijk melige manier die je van een kilometer afstand kon zien aankomen. Het was gewoon een leuke quote die ik wou gebruiken.
Wat ik er mee wil zeggen, is dat papa vandaag is gaan werken en aan zijn 'final countdown' is begonnen. Als je vandaag er bij rekent moet hij nog exact 50 werkdagen werken. Dus dat zijn nog 10 volle werkweken en dan is hij er vanaf en moet hij op verplicht pensioen.
Papa werkt al sinds hij 16 is, denk ik. En nu nadert hij het moment waarop hij al die jaren werk eindelijk vaarwel mag zeggen en beginnen genieten van het leven. Het bedrijf waar hij nu bij werkt, Lanxess Rubber, voormalig Bayer Rubber, kon sinds 1978 op papa's medewerking en inzet rekenen. In die 33 jaar heeft papa verschillende posities gehad en heeft zich uiteindelijk weten opwerken tot hoofd van het magazijn. Hij is de laatste maanden al bezig geweest met zijn opvolger te trainen en alle zaken af te ronden. Ergens kijkt hij er wel naar uit, om te stoppen, maar langs de andere kant heb ik wel het gevoel dat hij graag werkte daar. Dat was toch een groot deel van zijn leven. Hopelijk valt hij binnen een paar maanden niet in een gat, maar blijft hij heel actief, zoals nu. Ik denk dat ons papa daarom nog altijd zo jong van geest is. Hij bleef altijd actief, werkte zijn volledige leven, heeft nog een hoop jonge gasten in huis... hij heeft gewoon geen tijd om oud te worden. Nu gaat hij daar natuurlijk wel tijd voor hebben. Rusten mag, maar teveel rust roest. En ik zou het jammer vinden moest hij een beetje beginnen wegzakken.
Maar daar moet ik me nog geen zorgen over maken, want hij heeft al een hele waslijst opgesteld van de dingen die hij allemaal wilt doen eens hij op pensioen is. Als je hem moet geloven, zal hij de komende jaren gewoon niet meer thuis zijn, maar de hele wereld afreizen en in de voetsporen van bekende wereldreizigers en auteurs treden. Papa is altijd een romanticus geweest op die manier. Ik hoop dat het hem lukt.
Wie de grap wel snapt: geen nood, mijn vader is niet vermoord op een ongelofelijk melige manier die je van een kilometer afstand kon zien aankomen. Het was gewoon een leuke quote die ik wou gebruiken.
Wat ik er mee wil zeggen, is dat papa vandaag is gaan werken en aan zijn 'final countdown' is begonnen. Als je vandaag er bij rekent moet hij nog exact 50 werkdagen werken. Dus dat zijn nog 10 volle werkweken en dan is hij er vanaf en moet hij op verplicht pensioen.
Papa werkt al sinds hij 16 is, denk ik. En nu nadert hij het moment waarop hij al die jaren werk eindelijk vaarwel mag zeggen en beginnen genieten van het leven. Het bedrijf waar hij nu bij werkt, Lanxess Rubber, voormalig Bayer Rubber, kon sinds 1978 op papa's medewerking en inzet rekenen. In die 33 jaar heeft papa verschillende posities gehad en heeft zich uiteindelijk weten opwerken tot hoofd van het magazijn. Hij is de laatste maanden al bezig geweest met zijn opvolger te trainen en alle zaken af te ronden. Ergens kijkt hij er wel naar uit, om te stoppen, maar langs de andere kant heb ik wel het gevoel dat hij graag werkte daar. Dat was toch een groot deel van zijn leven. Hopelijk valt hij binnen een paar maanden niet in een gat, maar blijft hij heel actief, zoals nu. Ik denk dat ons papa daarom nog altijd zo jong van geest is. Hij bleef altijd actief, werkte zijn volledige leven, heeft nog een hoop jonge gasten in huis... hij heeft gewoon geen tijd om oud te worden. Nu gaat hij daar natuurlijk wel tijd voor hebben. Rusten mag, maar teveel rust roest. En ik zou het jammer vinden moest hij een beetje beginnen wegzakken.
Maar daar moet ik me nog geen zorgen over maken, want hij heeft al een hele waslijst opgesteld van de dingen die hij allemaal wilt doen eens hij op pensioen is. Als je hem moet geloven, zal hij de komende jaren gewoon niet meer thuis zijn, maar de hele wereld afreizen en in de voetsporen van bekende wereldreizigers en auteurs treden. Papa is altijd een romanticus geweest op die manier. Ik hoop dat het hem lukt.
zondag 20 november 2011
Te dunne muren
Ik post nog even dit berichtje, slapen zit er toch niet meteen in.
Het zit namelijk zo dat Willem daarstraks naar een feestje is geweest. En daar heeft hij drank moeten serveren of bedienen ofzo. En zoals iedereen, die ooit al eens achter de toog op een fuif gestaan heeft, weet wordt er wel eens iets geconsumeerd als er zoveel drank langs uw handen passeert. En wat nog meer mensen zouden moeten weten als ze geregeld in contact met alcohol komen, is dat je verschillende soorten drank niet mag mengen. Drink je bier, blijf bij bier; drink je jenever, blijf bij jenever; cocktails, Duvels, Tequila... kies er één uit en blijf er bij. Als je het op elkaar kapt, komt dat meestal niet goed.
Welnu, mijn kamer ligt vlak naast de wc, met het hoofdeinde van mijn bed tegen de muur van de wc. En ik kan jammer genoeg vaststellen dat Willem toch redelijk zwaar gemengd heeft. Hopelijk is zijn maag snel genoeg leeg, dan kan ik ook rustig slapen, zonder dat al dat geklots en gekreun door de muren dringt.
Het zit namelijk zo dat Willem daarstraks naar een feestje is geweest. En daar heeft hij drank moeten serveren of bedienen ofzo. En zoals iedereen, die ooit al eens achter de toog op een fuif gestaan heeft, weet wordt er wel eens iets geconsumeerd als er zoveel drank langs uw handen passeert. En wat nog meer mensen zouden moeten weten als ze geregeld in contact met alcohol komen, is dat je verschillende soorten drank niet mag mengen. Drink je bier, blijf bij bier; drink je jenever, blijf bij jenever; cocktails, Duvels, Tequila... kies er één uit en blijf er bij. Als je het op elkaar kapt, komt dat meestal niet goed.
Welnu, mijn kamer ligt vlak naast de wc, met het hoofdeinde van mijn bed tegen de muur van de wc. En ik kan jammer genoeg vaststellen dat Willem toch redelijk zwaar gemengd heeft. Hopelijk is zijn maag snel genoeg leeg, dan kan ik ook rustig slapen, zonder dat al dat geklots en gekreun door de muren dringt.
zaterdag 19 november 2011
MAS
Het MAS in Antwerpen is het nieuwe museum. De naam MAS staat dan ook voor Museum Aan de Stroom, maar de meeste mensen maken er al snel Museum Aan't Scheld van. Het ligt aan de kaai, niet al te ver van het Steen.
Prof. Huvenne had een excursie gepland vandaag, dus waren we vanochtend om 11u allemaal present op de kaaien. Ik had papa deze week al gevraagd of hij het zag zitten mee te gaan, want hij was ook nog niet in het MAS geweest. Dus ik ben samen met hem en Min naar Antwerpen getrokken. Zij gingen het museum doen op hun eigen tempo, terwijl ik met de klasgroep bij de prof bleef. Die gaf eerst een korte inleiding tot het MAS zelf, het hoe en waarom, voordat hij ons naar de 3e verdieping leidde. Daar hingen namelijk een hele hoop werken die oorspronkelijk uit het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Brussel kwamen en tijdelijk in het MAS ten toon gesteld zijn. Prof. Huvenne is de directeur van het KMSK, dus dat verklaard wel waarom hij daar precies zijn tour wou geven. Het zijn de werken die hij natuurlijk al vanbinnen en -buiten kent. Hij heeft dan ook een dikke 2u besteed aan een vijftal werken die daar hingen. Wat hij te vertellen had, was best wel interessant, maar hij kan echt niet boeiend vertellen. Hij moedigt zijn publiek niet aan om te luisteren, spreekt niet duidelijk en draait zich altijd weg van zijn publiek. Het was dus enorm lastig om 2u lang de aandacht bij de les te houden.
Na zijn rondleiding heb ik papa gebeld, hem gemeld dat wij nog de rest van het MAS met ons groepje wilden doen, zodat hij naar huis kon gaan als hij wou. Dan met de meisjes van mijn kliek iets gaan eten en dan terug naar het MAS. Wendy en Alessia hadden toen wel al afgehaakt, omdat het hun niet interesseerde of omdat ze moe waren of andere problemen hadden. Dus Anne, Katja, Evelien, Sara en ik schoten nog over om het museum te doen. Meteen naar de bovenste etage gegaan, daar begonnen met de expo. Heel interessant over leven en dood in stamverband en primitieve culturen. Sjamanisme en godenverering, kostuums, beeldjes, maskers, juwelen.. allerlei prachtige voorwerpen uitgestald. Daarna steeds verder naar beneden gaan. Zo kwamen we nog Zuid-Amerika, Japan, Europese Middeleeuwen en Antwerpse geschiedenis tegen. Enorm veel godsdienstkunst uit verschillende culturen: boeddhisme, taoïsme, islam, christendom, jodendom, natuurgodsdienst... en alles wat daar nog tussen te vinden is. Prachtige voorwerpen die een mooi beeld scheppen van elke overtuiging.
Halverwege ging Sara ook al door, omdat ze toch op een degelijk uur thuis moest zijn, of nog ergens heen moest, dus toen waren we nog met 4. Ok, nadien vielen er geen meer af, dus zo spectaculair is het niet om over te praten. Nadat we alles nog gezien hebben, de bus genomen. Bleek dat het dezelfde bus is die hier in Wilrijk stopt, dus ik kon vanaf het MAS gewoon blijven zitten. Anne stapte af aan de Rooseveltplaats op haar andere bus en Katja en Evelien namen de trein in Antwerpen-Centraal.
Het was een enorm leuke dag, vooral nadat we vrijheid kregen om zelf te kiezen wat we zagen en bespraken. De sfeer en humor zat weer enorm goed. Ik ben echt een fan van musea doen met de groep. Dat maakt cultuur opdoen zoveel aangenamer.
Prof. Huvenne had een excursie gepland vandaag, dus waren we vanochtend om 11u allemaal present op de kaaien. Ik had papa deze week al gevraagd of hij het zag zitten mee te gaan, want hij was ook nog niet in het MAS geweest. Dus ik ben samen met hem en Min naar Antwerpen getrokken. Zij gingen het museum doen op hun eigen tempo, terwijl ik met de klasgroep bij de prof bleef. Die gaf eerst een korte inleiding tot het MAS zelf, het hoe en waarom, voordat hij ons naar de 3e verdieping leidde. Daar hingen namelijk een hele hoop werken die oorspronkelijk uit het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Brussel kwamen en tijdelijk in het MAS ten toon gesteld zijn. Prof. Huvenne is de directeur van het KMSK, dus dat verklaard wel waarom hij daar precies zijn tour wou geven. Het zijn de werken die hij natuurlijk al vanbinnen en -buiten kent. Hij heeft dan ook een dikke 2u besteed aan een vijftal werken die daar hingen. Wat hij te vertellen had, was best wel interessant, maar hij kan echt niet boeiend vertellen. Hij moedigt zijn publiek niet aan om te luisteren, spreekt niet duidelijk en draait zich altijd weg van zijn publiek. Het was dus enorm lastig om 2u lang de aandacht bij de les te houden.
Na zijn rondleiding heb ik papa gebeld, hem gemeld dat wij nog de rest van het MAS met ons groepje wilden doen, zodat hij naar huis kon gaan als hij wou. Dan met de meisjes van mijn kliek iets gaan eten en dan terug naar het MAS. Wendy en Alessia hadden toen wel al afgehaakt, omdat het hun niet interesseerde of omdat ze moe waren of andere problemen hadden. Dus Anne, Katja, Evelien, Sara en ik schoten nog over om het museum te doen. Meteen naar de bovenste etage gegaan, daar begonnen met de expo. Heel interessant over leven en dood in stamverband en primitieve culturen. Sjamanisme en godenverering, kostuums, beeldjes, maskers, juwelen.. allerlei prachtige voorwerpen uitgestald. Daarna steeds verder naar beneden gaan. Zo kwamen we nog Zuid-Amerika, Japan, Europese Middeleeuwen en Antwerpse geschiedenis tegen. Enorm veel godsdienstkunst uit verschillende culturen: boeddhisme, taoïsme, islam, christendom, jodendom, natuurgodsdienst... en alles wat daar nog tussen te vinden is. Prachtige voorwerpen die een mooi beeld scheppen van elke overtuiging.
Halverwege ging Sara ook al door, omdat ze toch op een degelijk uur thuis moest zijn, of nog ergens heen moest, dus toen waren we nog met 4. Ok, nadien vielen er geen meer af, dus zo spectaculair is het niet om over te praten. Nadat we alles nog gezien hebben, de bus genomen. Bleek dat het dezelfde bus is die hier in Wilrijk stopt, dus ik kon vanaf het MAS gewoon blijven zitten. Anne stapte af aan de Rooseveltplaats op haar andere bus en Katja en Evelien namen de trein in Antwerpen-Centraal.
Het was een enorm leuke dag, vooral nadat we vrijheid kregen om zelf te kiezen wat we zagen en bespraken. De sfeer en humor zat weer enorm goed. Ik ben echt een fan van musea doen met de groep. Dat maakt cultuur opdoen zoveel aangenamer.
vrijdag 18 november 2011
Brasil Brasil
Gisterenavond de Museum Nocturne gedaan die gepland was.
Rond de middag naar de VUB gegaan om les van Prof. Balis te volgen. Natuurlijk weer een hele praktijkles ervan gemaakt. Deze keer wel met een net iets andere aanpak. Nu moesten we gewoon bepalen, welke stijl, datum en kunstenaar er achter een werk zat en waarom.
Ik heb de indruk dat Prof. Balis iemand is die punten geeft voor denkproces en de moeite doen, niet voor juiste antwoorden. Ok, juiste antwoorden zal hij ook wel liever hebben, en uw denkproces moet je wel volledig kunnen staven, maar hij is meer belust op concepten en hypothesen vormen dan exacte kennis kunnen reproduceren.
Na de les dan afscheid genomen van Sara, want zij kon niet meegaan naar de nocturne. De rest van ons ging nog eerst even mee naar Anne haar kot, want anders was het nog net iets te vroeg om te gaan eten. Dus nog even wat tv gekeken en al wat gelachen en gebabbeld. Daarna gaan kijken of de pizzeria, waar Anne en Katja geregeld gaan eten, al open was. Bleek niet het geval te zijn. Hebben we dus nog een tijd moeten wachten buiten. Het was dan iets voor 18u toen we binnen konden in de Pavarotti, het restaurant. Het was er echt gezellig, niet te groot, maar wel leuk ingericht. Met een leuke playlist, de hele avond door, om de sfeer nog wat te versterken. Daar hebben we dan allemaal een lekkere pizza gegeten en nog wat meer gelachen en gebabbeld. Het enige minder was misschien dat Wendy de smaak van een verse Quattro Formaggi niet gewoon was. Ze eet dat wel graag uit de diepvries, maar die kaas smaakt veel sterker bij een verse. Daarmee heb ik wel net iets meer pizza gekregen, dan ik gedacht had te eten.
De volgende stop was Brussel-Centraal. Het museum dat we gingen bezoeken was namelijk het BOZAR en dat ligt maar een straat of twee van het station vandaan. Eens aangekomen was het wel even zoeken naar waar we onze tickets moesten ophalen, maar we hadden het uiteindelijk gevonden. Er waren gisteren twee tentoonstellingen die aan de criteria van de nocturne voldeden. 'Brasil, Brasil' en 'Art of Brasil'. De ene ging over kunst over Brazilië en de andere over kunst uit Brazilië. Ok, misschien niet teveel verschil, maar het waren wel twee volledig andere tentoonstellingen. Zo was die van 'Art of Brasil' over het concretisme aan het handelen, een soort van een positivistische,wetenschappelijke manier van het benaderen van kunst. Je kon het bijna kubistisch noemen in de beginfasen, maar het werd wel een pak modernistischer en meer naar objèt trouvé toe naarmate het vorderde in de tijd. Natuurlijk was alles enorm abstract en waren er maar weinig instanties waarbij je echt iets kon halen uit het kunstvoorwerp. De meeste hadden niet eens een titel. Het was een beetje teleurstellend, omdat je weinig of niet erover kan discussiëren, maar we hebben ons er toch geamuseerd. Het was ook best druk.
Dat viel al beter mee tegen dat we bij de volgende tentoonstelling binnen gingen. We hadden wel al onze rugzakken teruggenomen en dat betekende dat we maar met een paar naar binnen mochten, terwijl de andere op de tassen pasten. Dus Evelien en ik gingen eerst, want Evelien moest nog een trein terug naar Brugge halen en ik zou ze afzetten aan het station. Dat ze toch niet in haar eentje 's nachts door Brussel moest lopen. Daarna waren het Wendy en Alessia die gingen en Anne en Katje deden de laatste "shift". Deze tentoonstelling ging meer over het werk over Brazilië. Het stond dan ook chronologisch. Eerst en vooral waren er werken over de vroege koloniale fase die men meemaakte in Zuid-Amerika. Er werden vooral inheems mythen afgebeeld en de christelijke superioriteit over de inboorlingen. Daarna nadat de eerste steden waren gesticht, zoals die van Rio De Janeiro, en de edelen er plantages en villa's kwamen stichten. Daar zien we dan veel portretten en panorama's. Daarna de revolutionaire periodes die het volk vrijmaakten van de Westerse beschavingen. En het terugvinden van hun verloren cultuurgeschiedenis. Dat was wel mooi in beeld gebracht door zo typische Maya-standbeeldjes die gemaakt waren uit potten, pannen en deksels. Je zou op het eerste zicht nog niet gezien hebben dat het moderne materialen waren. En daarna kwamen natuurlijk ongeveer dezelfde kunstvoorwerpen als in de andere tentoonstelling, die van de laatste 75jaar ongeveer.
Na de tentoonstelling dan naar het station gegaan. Alessia en Wendy gingen al door. Knuffel van Wendy gekregen op commando van Alessia. Vreemd, maar gegeven paard kijk je niet in de mond. Dan nog een anderhalf uur met Anne en Katja over allerlei zaken zitten praten en onnozel doen. Moe, maar tevreden kwam ik terug op kot aan.
Het was een machtige avond. Met nog wat bijschaven hier en daar, kan het idee van Museum Fever (de naam van onze groep) nog echt voor leuke resultaten zorgen.
Rond de middag naar de VUB gegaan om les van Prof. Balis te volgen. Natuurlijk weer een hele praktijkles ervan gemaakt. Deze keer wel met een net iets andere aanpak. Nu moesten we gewoon bepalen, welke stijl, datum en kunstenaar er achter een werk zat en waarom.
Ik heb de indruk dat Prof. Balis iemand is die punten geeft voor denkproces en de moeite doen, niet voor juiste antwoorden. Ok, juiste antwoorden zal hij ook wel liever hebben, en uw denkproces moet je wel volledig kunnen staven, maar hij is meer belust op concepten en hypothesen vormen dan exacte kennis kunnen reproduceren.
Na de les dan afscheid genomen van Sara, want zij kon niet meegaan naar de nocturne. De rest van ons ging nog eerst even mee naar Anne haar kot, want anders was het nog net iets te vroeg om te gaan eten. Dus nog even wat tv gekeken en al wat gelachen en gebabbeld. Daarna gaan kijken of de pizzeria, waar Anne en Katja geregeld gaan eten, al open was. Bleek niet het geval te zijn. Hebben we dus nog een tijd moeten wachten buiten. Het was dan iets voor 18u toen we binnen konden in de Pavarotti, het restaurant. Het was er echt gezellig, niet te groot, maar wel leuk ingericht. Met een leuke playlist, de hele avond door, om de sfeer nog wat te versterken. Daar hebben we dan allemaal een lekkere pizza gegeten en nog wat meer gelachen en gebabbeld. Het enige minder was misschien dat Wendy de smaak van een verse Quattro Formaggi niet gewoon was. Ze eet dat wel graag uit de diepvries, maar die kaas smaakt veel sterker bij een verse. Daarmee heb ik wel net iets meer pizza gekregen, dan ik gedacht had te eten.
De volgende stop was Brussel-Centraal. Het museum dat we gingen bezoeken was namelijk het BOZAR en dat ligt maar een straat of twee van het station vandaan. Eens aangekomen was het wel even zoeken naar waar we onze tickets moesten ophalen, maar we hadden het uiteindelijk gevonden. Er waren gisteren twee tentoonstellingen die aan de criteria van de nocturne voldeden. 'Brasil, Brasil' en 'Art of Brasil'. De ene ging over kunst over Brazilië en de andere over kunst uit Brazilië. Ok, misschien niet teveel verschil, maar het waren wel twee volledig andere tentoonstellingen. Zo was die van 'Art of Brasil' over het concretisme aan het handelen, een soort van een positivistische,wetenschappelijke manier van het benaderen van kunst. Je kon het bijna kubistisch noemen in de beginfasen, maar het werd wel een pak modernistischer en meer naar objèt trouvé toe naarmate het vorderde in de tijd. Natuurlijk was alles enorm abstract en waren er maar weinig instanties waarbij je echt iets kon halen uit het kunstvoorwerp. De meeste hadden niet eens een titel. Het was een beetje teleurstellend, omdat je weinig of niet erover kan discussiëren, maar we hebben ons er toch geamuseerd. Het was ook best druk.
Dat viel al beter mee tegen dat we bij de volgende tentoonstelling binnen gingen. We hadden wel al onze rugzakken teruggenomen en dat betekende dat we maar met een paar naar binnen mochten, terwijl de andere op de tassen pasten. Dus Evelien en ik gingen eerst, want Evelien moest nog een trein terug naar Brugge halen en ik zou ze afzetten aan het station. Dat ze toch niet in haar eentje 's nachts door Brussel moest lopen. Daarna waren het Wendy en Alessia die gingen en Anne en Katje deden de laatste "shift". Deze tentoonstelling ging meer over het werk over Brazilië. Het stond dan ook chronologisch. Eerst en vooral waren er werken over de vroege koloniale fase die men meemaakte in Zuid-Amerika. Er werden vooral inheems mythen afgebeeld en de christelijke superioriteit over de inboorlingen. Daarna nadat de eerste steden waren gesticht, zoals die van Rio De Janeiro, en de edelen er plantages en villa's kwamen stichten. Daar zien we dan veel portretten en panorama's. Daarna de revolutionaire periodes die het volk vrijmaakten van de Westerse beschavingen. En het terugvinden van hun verloren cultuurgeschiedenis. Dat was wel mooi in beeld gebracht door zo typische Maya-standbeeldjes die gemaakt waren uit potten, pannen en deksels. Je zou op het eerste zicht nog niet gezien hebben dat het moderne materialen waren. En daarna kwamen natuurlijk ongeveer dezelfde kunstvoorwerpen als in de andere tentoonstelling, die van de laatste 75jaar ongeveer.
Na de tentoonstelling dan naar het station gegaan. Alessia en Wendy gingen al door. Knuffel van Wendy gekregen op commando van Alessia. Vreemd, maar gegeven paard kijk je niet in de mond. Dan nog een anderhalf uur met Anne en Katja over allerlei zaken zitten praten en onnozel doen. Moe, maar tevreden kwam ik terug op kot aan.
Het was een machtige avond. Met nog wat bijschaven hier en daar, kan het idee van Museum Fever (de naam van onze groep) nog echt voor leuke resultaten zorgen.
woensdag 16 november 2011
Werkcollege
Elke woensdag heb ik van 9u tot 13u Werkcollege Kunstgeschiedenis en Archeologie.
Meestal draait het dan rond de theorie rond beide richtingen. Wat betekent kunst, wat verstaat men onder archeologie, het vakjargon, begrippen en instrumenten om de disciplines mee te benaderen... we krijgen er veel info. En normaal is het veel luisteren en schrijven. Natuurlijk zou het geen werkcollege zijn, moesten we niet geregeld een oefening moeten maken. Meestal zijn die ook niet veel werk en relatief simpel. Ga naar de bib, zoek iets op, schrijf het op een bepaalde manier neer en je bent klaar. Vrij makkelijk en weeral meer schriftelijk.
Vandaag echter was het Prof. Balis die les kwam geven in het Werkcollege. Hij is diegene van de les op donderdag over Kunstwetenschap. Hij kwam vandaag de les in en proclameerde terstond dat hij ons wat meer kuntsgevoel ging bijbrengen. Een aanleg om meteen weg te zijn met kunst als we het zien. En dat de enige manier om dat te oefenen er in bestond dezelfde oefening te herhalen met zoveel mogelijk kunst. We hebben het hier dan over de Iconografische Analyse. Ik heb daar een tijd terug ook al een blog over geschreven. Wel, nu was het de bedoeling dat we klassikaal een aantal werken voor onze neus geschoven kregen en dat we zo goed en zo kwaad als we konden, moesten analyseren wat er op afgebeeld stond. Meestal beginnende met de naïeve, onwetende houding om dan verder te gaan met de mythe of Bijbel-passage die het uitbeeldde.
Prof. Balis was er van overtuigd om ons op die manier een beetje op gang te brengen, dus moedigde hij ons de hele tijd aan om na te denken. Als we een idee hadden, moesten we het gewoon roepen, ook al was je niet zeker. Het denkproces en je redenatie die achter je idee zit, was al punten waard voor hem. Nu moet het wel gezegd worden, we zitten met een 30tal mensen in de klas. En als er een 7tal actief meededen met de oefening, 4 uur lang, dan zal het veel geweest zijn. Het waren de hele tijd dezelfde mensen die de antwoorden gaven, inclusief mezelf. De anderen van de klas hadden gewoon geen idee, geen zin, geen ... gewoon niets. Als je dan bedenkt dat de eerste stap gewoon bestaat uit zeggen wat je ziet, letterlijk, zonder achterliggende verhalen of betekenissen, dan vraag je toch af wat sommige mensen uitsteken in deze richting, waar kijken en beschrijven een enorm aspect van is. Ok, ik kan geloven dat er sommige zijn die uit het secundair onderwijs komen en nooit echt zo'n aanpak hebben gekregen of nooit hebben moeten spreken voor een klas. Dat die personen dan wat last hebben van plankenkoorts om luidop zomaar iets te zeggen en dan nog eens niet 100% zeker zijn van hun stuk, daar kan ik inkomen. Dat ze het dan liever voor zichzelf houden, is begrijpelijk. Maar nadat er een paar mensen al hebben geantwoord en je merkt dat jouw antwoorden correct waren of toch heel dichtbij, kan je best je kans eens wagen. De prof kan je maar opmerken en een mentale nota maken van je dat je actief meedoet. Maar als je gewoon blijft zitten en zwijgen en de les gewoon ondergaat, dan vind ik dat jammer. Uiteindelijk moeten we leren uitdrukken wat er uitgedrukt is in kunst en cultuur. Wat moet je dan als je nog niet eens je eigen gedachten kan uitdrukken?
Soit, het was een leuke les. Prof. Balis heeft er iets leuks van proberen maken. Geregeld een grapje er tussen gooien, leuke schilderijen, leuke opdracht... Ik heb er van genoten, heb ook weer nieuwe dingen geleerd en ik ben content van mijn dag.
En dan nog lasagne met Wendy, Katja en Anne gaan eten. Ze is niet slecht, maar ik heb het gevoel dat ik hetzelfde soort lasagne al eens ben tegengekomen in de Aldi of Lidl.
Meestal draait het dan rond de theorie rond beide richtingen. Wat betekent kunst, wat verstaat men onder archeologie, het vakjargon, begrippen en instrumenten om de disciplines mee te benaderen... we krijgen er veel info. En normaal is het veel luisteren en schrijven. Natuurlijk zou het geen werkcollege zijn, moesten we niet geregeld een oefening moeten maken. Meestal zijn die ook niet veel werk en relatief simpel. Ga naar de bib, zoek iets op, schrijf het op een bepaalde manier neer en je bent klaar. Vrij makkelijk en weeral meer schriftelijk.
Vandaag echter was het Prof. Balis die les kwam geven in het Werkcollege. Hij is diegene van de les op donderdag over Kunstwetenschap. Hij kwam vandaag de les in en proclameerde terstond dat hij ons wat meer kuntsgevoel ging bijbrengen. Een aanleg om meteen weg te zijn met kunst als we het zien. En dat de enige manier om dat te oefenen er in bestond dezelfde oefening te herhalen met zoveel mogelijk kunst. We hebben het hier dan over de Iconografische Analyse. Ik heb daar een tijd terug ook al een blog over geschreven. Wel, nu was het de bedoeling dat we klassikaal een aantal werken voor onze neus geschoven kregen en dat we zo goed en zo kwaad als we konden, moesten analyseren wat er op afgebeeld stond. Meestal beginnende met de naïeve, onwetende houding om dan verder te gaan met de mythe of Bijbel-passage die het uitbeeldde.
Prof. Balis was er van overtuigd om ons op die manier een beetje op gang te brengen, dus moedigde hij ons de hele tijd aan om na te denken. Als we een idee hadden, moesten we het gewoon roepen, ook al was je niet zeker. Het denkproces en je redenatie die achter je idee zit, was al punten waard voor hem. Nu moet het wel gezegd worden, we zitten met een 30tal mensen in de klas. En als er een 7tal actief meededen met de oefening, 4 uur lang, dan zal het veel geweest zijn. Het waren de hele tijd dezelfde mensen die de antwoorden gaven, inclusief mezelf. De anderen van de klas hadden gewoon geen idee, geen zin, geen ... gewoon niets. Als je dan bedenkt dat de eerste stap gewoon bestaat uit zeggen wat je ziet, letterlijk, zonder achterliggende verhalen of betekenissen, dan vraag je toch af wat sommige mensen uitsteken in deze richting, waar kijken en beschrijven een enorm aspect van is. Ok, ik kan geloven dat er sommige zijn die uit het secundair onderwijs komen en nooit echt zo'n aanpak hebben gekregen of nooit hebben moeten spreken voor een klas. Dat die personen dan wat last hebben van plankenkoorts om luidop zomaar iets te zeggen en dan nog eens niet 100% zeker zijn van hun stuk, daar kan ik inkomen. Dat ze het dan liever voor zichzelf houden, is begrijpelijk. Maar nadat er een paar mensen al hebben geantwoord en je merkt dat jouw antwoorden correct waren of toch heel dichtbij, kan je best je kans eens wagen. De prof kan je maar opmerken en een mentale nota maken van je dat je actief meedoet. Maar als je gewoon blijft zitten en zwijgen en de les gewoon ondergaat, dan vind ik dat jammer. Uiteindelijk moeten we leren uitdrukken wat er uitgedrukt is in kunst en cultuur. Wat moet je dan als je nog niet eens je eigen gedachten kan uitdrukken?
Soit, het was een leuke les. Prof. Balis heeft er iets leuks van proberen maken. Geregeld een grapje er tussen gooien, leuke schilderijen, leuke opdracht... Ik heb er van genoten, heb ook weer nieuwe dingen geleerd en ik ben content van mijn dag.
En dan nog lasagne met Wendy, Katja en Anne gaan eten. Ze is niet slecht, maar ik heb het gevoel dat ik hetzelfde soort lasagne al eens ben tegengekomen in de Aldi of Lidl.
dinsdag 15 november 2011
Londen
Het is waarschijnlijk nog heel verre toekomstmuziek, maar we zijn van plan naar Londen te gaan.
Het groepje waar ik op school altijd mee rondhang heeft nu het idee om eens een weekend naar Londen te gaan en daar dan de National Gallery, Tate Modern en British Museum te gaan doen. Ik hoop dat ik het mij nog goed herinner en deze drie wel degelijk in Londen staan. Anders, shame on me.
Het zijn ook dezelfde mensen waarmee ik donderdag die museum nocturnes ga doen. We zijn echt geïnteresseerd in ons vak en willen er echt wel een grondig inzicht in krijgen. We hebben er tenslotte voor gekozen ons beroep er van te maken.
En, in tegenstelling tot vorige pogingen tot studeren van mijn kant, is dit een richting waar je wel degelijk voor de wereld in kan gaan en al doende bijleren.
De plannen voor de Londen-reis zijn nu nog heel vaag. We moeten zorgen dat iedereen zonder problemen mee zou kunnen en dat we manieren hebben om er te geraken. Eens we vertrokken zijn en er concrete info begint op te stapelen, zal het wel snel geklaard zijn.
Ik kijk er zeker naar uit, ook al staat het nog maar in de stijgers, want ik weet dat een weekend vol kunst en cultuur met de bende ook gelijkstaat met een hele hoop plezier.
Het groepje waar ik op school altijd mee rondhang heeft nu het idee om eens een weekend naar Londen te gaan en daar dan de National Gallery, Tate Modern en British Museum te gaan doen. Ik hoop dat ik het mij nog goed herinner en deze drie wel degelijk in Londen staan. Anders, shame on me.
Het zijn ook dezelfde mensen waarmee ik donderdag die museum nocturnes ga doen. We zijn echt geïnteresseerd in ons vak en willen er echt wel een grondig inzicht in krijgen. We hebben er tenslotte voor gekozen ons beroep er van te maken.
En, in tegenstelling tot vorige pogingen tot studeren van mijn kant, is dit een richting waar je wel degelijk voor de wereld in kan gaan en al doende bijleren.
De plannen voor de Londen-reis zijn nu nog heel vaag. We moeten zorgen dat iedereen zonder problemen mee zou kunnen en dat we manieren hebben om er te geraken. Eens we vertrokken zijn en er concrete info begint op te stapelen, zal het wel snel geklaard zijn.
Ik kijk er zeker naar uit, ook al staat het nog maar in de stijgers, want ik weet dat een weekend vol kunst en cultuur met de bende ook gelijkstaat met een hele hoop plezier.
maandag 14 november 2011
Bier, Pizza en Assassins
Ik heb het me vanavond gezellig gemaakt.
Na de les over de oudheid van vanmiddag, had ik ongelofelijk veel zin in pizza. Geen idee hoe het komt. Julius Caesar en Augustus werken meestal niet zo een honger op bij mij. Dus toen ik thuiskwam heb ik gekeken of ik hier in de buurt ergens aan pizza kon geraken. En ja hoor, niet zo ver hier vandaan is een Pizzahut. Dus ik heb me eventjes online geregistreerd en heb meteen een pizza besteld. Een barbecue.
Die was hier even later al, ik denk dat ik nog geen 20min heb moeten wachten.
Dan een blikje bier opengetrokken en mij voor de Xbox gezet. Gewoon genieten. Assassin's Creed is een geweldig spel. De manier waarop Constantinopel is weergegeven uit het begin van de 16e eeuw is geweldig. De stad bruist echt van het leven en alles voelt heel realistisch aan. Je zou haast beginnen geloven dat de Assassins en Templars echt deel hebben uitgemaakt van onze geschiedenis.
Wendy vandaag ook weer gezien. Ze is weer volledig fit en klaar om er weer in te vliegen op school. Ook zij is een enorme fan van de Assassin's Creed serie. Ze kan er bijna niet over zwijgen, maar het is zeker en vast aangenaam om er met iemand over te kunnen praten. Ook al hebben we onze meningsverschillen hier en daar.
Maar ik ben blij dat ze terug is, ik heb ze beetje gemist.
Na de les over de oudheid van vanmiddag, had ik ongelofelijk veel zin in pizza. Geen idee hoe het komt. Julius Caesar en Augustus werken meestal niet zo een honger op bij mij. Dus toen ik thuiskwam heb ik gekeken of ik hier in de buurt ergens aan pizza kon geraken. En ja hoor, niet zo ver hier vandaan is een Pizzahut. Dus ik heb me eventjes online geregistreerd en heb meteen een pizza besteld. Een barbecue.
Die was hier even later al, ik denk dat ik nog geen 20min heb moeten wachten.
Dan een blikje bier opengetrokken en mij voor de Xbox gezet. Gewoon genieten. Assassin's Creed is een geweldig spel. De manier waarop Constantinopel is weergegeven uit het begin van de 16e eeuw is geweldig. De stad bruist echt van het leven en alles voelt heel realistisch aan. Je zou haast beginnen geloven dat de Assassins en Templars echt deel hebben uitgemaakt van onze geschiedenis.
Wendy vandaag ook weer gezien. Ze is weer volledig fit en klaar om er weer in te vliegen op school. Ook zij is een enorme fan van de Assassin's Creed serie. Ze kan er bijna niet over zwijgen, maar het is zeker en vast aangenaam om er met iemand over te kunnen praten. Ook al hebben we onze meningsverschillen hier en daar.
Maar ik ben blij dat ze terug is, ik heb ze beetje gemist.
zaterdag 12 november 2011
Gaming Saturdays
Ik heb vandaag schandalig veel geld opgedaan!
Ik heb al een paar maanden games op het oog en die dan ook gepre-ordered. De meeste daarvan hadden zelfs nog geen release datum op het moment van het bestellen. Wat blijkt nu, die zijn grotendeels deze week uitgekomen. Zo kreeg ik deze week al de melding dat The Elder Scrolls V: Skyrim was uitgekomen en dat mijn special editie klaar lag voor mij. Natuurlijk bestel ik mijn games in de Gamemania in Ieper en is het niet zo vanzelfsprekend om vanuit Brussel daar aan te geraken. Daarom kon ik nog wel wachten tot dit weekend. Bestelde games worden namelijk 7 dagen vastgehouden. Daarna worden ze verkocht aan de eerste de beste, als je ze nog niet bent komen opeisen. Aangezien gisteren een feestdag was, kon ik er maar ten vroegste vandaag omgaan. Dus deze ochtend zo snel mogelijk in de auto gesprongen, mijn editie gaan halen en terug naar huis. Ik was echter nog geen halfuur thuis, toen ik twee sms'en kreeg. Die vertelden me, dat mijn andere pre-orders, die normaal pas in de loop van volgende week zouden uitkomen, óók al beschikbaar waren. Ik kon dat eerst moeilijk geloven. Ik kwam net van de Gamemania en Sean en Julien wisten niet dat die vandaag gingen binnenkomen. Dus ik ben nog maar eens teruggegaan. Waar dat de winkel deze ochtend leeg was, stond er nu een stuk of 50man aan te schuiven. En niet alleen voor de nieuwe spellen die uitgekomen waren, maar ook gewone klanten.
Nuja, ik kan wel geloven dat zaterdagmiddag het ideale moment is om met je klein kind een nieuw DS- of Wii-spel te komen uitkiezen, maar moeten oma, opa, tante, nonkel, broer, zus en beide ouders daar ook voor meekomen? En dan nog domme vragen stellen. "U bent toch zeker dat dit werkt voor de Wii é? Die van Nintendo, met die dingen waar ge mee moet zwaaien?" "Nee, madam, wij staan hier maar hele dagen in een game-winkel. Wij weten niets van games en hun consoles af. En het feit dat er in grote letters op het doosje 'Wii' geschreven staat, zegt ons totaal niets."
Dat zijn dus dingen die je niet moet vragen als er 50man achter u staat te wachten.
Even snel mijn games opgehaald, demonstratief alles vlot laten verlopen. Je weet wel, zoals het moet. Nog even voor helpdesk gespeeld ook.
Aangezien Sean en Julien het al druk genoeg hadden met de kassa, ben ik even vrijwilliger geweest om vragen van mensen te beantwoorden. natuurlijk allemaal beetje in de trend van het bovenstaande voorbeeld. Ook wel iets beleefder geantwoord, het is tenslotte niet mijn reputatie die er onder zou lijden.
Veel dank gehad en vertrokken.
Nuja, lang verhaal kort.
Ik zit nu thuis en heb tot mijner beschikking:
- 1 Skyrim met Leergebonden Artbook en 30cm hoog Drakenbeeld
- 1 Saints Row: The Third met Professor Genki's Hyperordinary Pre-order Pack
- 1 Assassin's Creed: Revelations Animus Editie met 3D holografische verpakking, Assassin's Creed Encyclopedia en vele ingame extra's en bonussen
- 1 lege bankrekening
- 1 aanzet tot enorm goed plannen, want anders zal ik tijd tekort komen met al die toppers in huis
Ik heb al een paar maanden games op het oog en die dan ook gepre-ordered. De meeste daarvan hadden zelfs nog geen release datum op het moment van het bestellen. Wat blijkt nu, die zijn grotendeels deze week uitgekomen. Zo kreeg ik deze week al de melding dat The Elder Scrolls V: Skyrim was uitgekomen en dat mijn special editie klaar lag voor mij. Natuurlijk bestel ik mijn games in de Gamemania in Ieper en is het niet zo vanzelfsprekend om vanuit Brussel daar aan te geraken. Daarom kon ik nog wel wachten tot dit weekend. Bestelde games worden namelijk 7 dagen vastgehouden. Daarna worden ze verkocht aan de eerste de beste, als je ze nog niet bent komen opeisen. Aangezien gisteren een feestdag was, kon ik er maar ten vroegste vandaag omgaan. Dus deze ochtend zo snel mogelijk in de auto gesprongen, mijn editie gaan halen en terug naar huis. Ik was echter nog geen halfuur thuis, toen ik twee sms'en kreeg. Die vertelden me, dat mijn andere pre-orders, die normaal pas in de loop van volgende week zouden uitkomen, óók al beschikbaar waren. Ik kon dat eerst moeilijk geloven. Ik kwam net van de Gamemania en Sean en Julien wisten niet dat die vandaag gingen binnenkomen. Dus ik ben nog maar eens teruggegaan. Waar dat de winkel deze ochtend leeg was, stond er nu een stuk of 50man aan te schuiven. En niet alleen voor de nieuwe spellen die uitgekomen waren, maar ook gewone klanten.
Nuja, ik kan wel geloven dat zaterdagmiddag het ideale moment is om met je klein kind een nieuw DS- of Wii-spel te komen uitkiezen, maar moeten oma, opa, tante, nonkel, broer, zus en beide ouders daar ook voor meekomen? En dan nog domme vragen stellen. "U bent toch zeker dat dit werkt voor de Wii é? Die van Nintendo, met die dingen waar ge mee moet zwaaien?" "Nee, madam, wij staan hier maar hele dagen in een game-winkel. Wij weten niets van games en hun consoles af. En het feit dat er in grote letters op het doosje 'Wii' geschreven staat, zegt ons totaal niets."
Dat zijn dus dingen die je niet moet vragen als er 50man achter u staat te wachten.
Even snel mijn games opgehaald, demonstratief alles vlot laten verlopen. Je weet wel, zoals het moet. Nog even voor helpdesk gespeeld ook.
Aangezien Sean en Julien het al druk genoeg hadden met de kassa, ben ik even vrijwilliger geweest om vragen van mensen te beantwoorden. natuurlijk allemaal beetje in de trend van het bovenstaande voorbeeld. Ook wel iets beleefder geantwoord, het is tenslotte niet mijn reputatie die er onder zou lijden.
Veel dank gehad en vertrokken.
Nuja, lang verhaal kort.
Ik zit nu thuis en heb tot mijner beschikking:
- 1 Skyrim met Leergebonden Artbook en 30cm hoog Drakenbeeld
- 1 Saints Row: The Third met Professor Genki's Hyperordinary Pre-order Pack
- 1 Assassin's Creed: Revelations Animus Editie met 3D holografische verpakking, Assassin's Creed Encyclopedia en vele ingame extra's en bonussen
- 1 lege bankrekening
- 1 aanzet tot enorm goed plannen, want anders zal ik tijd tekort komen met al die toppers in huis
Egypte
Als reactie op het einde van mijn vorige blog, heeft Bieke daarstraks wat details over haar reis vrijgegeven.
Ze gaat naar Egypte!
Meer bepaald Hurghada. En ze stijgt vanavond om 18u30 op om volgende week zaterdagnacht terug aan te komen. Ze gaat daar een hele week zon, zee en strand tegemoet. Dat zal daar wel een enorm feestje worden. Ze zal goed kunnen rusten en genieten van wat er daar te doen is. Hurghada is nogal een toeristisch oord, dus vervelen zal ze zich zeker niet. Ik weet niet met wie ze gaat, waarschijnlijk haar vriend. Haar zus is wel al een keer geweest, denk ik. Misschien daarom dat ze ook naar daar gaat.
Egypte is voor mij altijd al een droom geweest om naar toe te gaan. Het heeft me altijd aangesproken als een land dat tot de verbeelding spreekt, met zijn rijke geschiedenis en cultuur. Ik zou dan, persoonlijk, ook niet in Hurghada gaan liggen bakken op het strand of de nachten wegfeesten, maar eerder de hele Nijl afvaren op zoek naar alle mooie plekjes.
Ik wens ze alvast veel plezier daar, een goede reis en een tof verblijf.
En hopelijk zal Bieke dit jaar niet moeten klagen over "te witte benen" met de feestdagen ;)
Ze gaat naar Egypte!
Meer bepaald Hurghada. En ze stijgt vanavond om 18u30 op om volgende week zaterdagnacht terug aan te komen. Ze gaat daar een hele week zon, zee en strand tegemoet. Dat zal daar wel een enorm feestje worden. Ze zal goed kunnen rusten en genieten van wat er daar te doen is. Hurghada is nogal een toeristisch oord, dus vervelen zal ze zich zeker niet. Ik weet niet met wie ze gaat, waarschijnlijk haar vriend. Haar zus is wel al een keer geweest, denk ik. Misschien daarom dat ze ook naar daar gaat.
Egypte is voor mij altijd al een droom geweest om naar toe te gaan. Het heeft me altijd aangesproken als een land dat tot de verbeelding spreekt, met zijn rijke geschiedenis en cultuur. Ik zou dan, persoonlijk, ook niet in Hurghada gaan liggen bakken op het strand of de nachten wegfeesten, maar eerder de hele Nijl afvaren op zoek naar alle mooie plekjes.
Ik wens ze alvast veel plezier daar, een goede reis en een tof verblijf.
En hopelijk zal Bieke dit jaar niet moeten klagen over "te witte benen" met de feestdagen ;)
vrijdag 11 november 2011
Wisselvallige donderdag
Gisteren werd nogal gekarakteriseerd door zijn wisselvalligheid.
's Ochtends werd ik gebeld door mama, die mij wist te vertellen dat het er niet al te goed uitzag voor de treinen. Er zouden 's nachts al weinig werknemers op zijn komen dagen en dat was tijdens de ochtend niet anders. Zo waren er al 30 lijnen die zeker niet gingen rijden om 7u, 42 lijnen tegen 8u en uiteindelijk een kleine 65 tegen dat de dag goed en wel begonnen was, waardoor de het meeste treinpersoneel, dat normaal niets met die staking te maken had, ook spontaan het werk neerlegde uit solidariteit. Het zag er dus maar bleekjes uit om nog met de trein ergens te geraken die dag. Mama zei dan ook dat ze mij en Wouter maar meteen ging komen ophalen 's avonds. Omdat zij en Jurgen vanochtend moesten vertrekken met de bus richting Champagnestreek, zijn zij gisterenavond al naar Moorslede gegaan om daar te overnachten. Maar dat betekende wel dat mijn broer en ik al zeker thuis moesten zijn, want anders raakten we niet hier. We zijn dus home alone het hele weekend.
Wendy dan kort gehoord in een paar smsen. Ze kwam nog niet terug naar school, maar ze had haar bloed uitslag teruggekregen en ze heeft niets meer dan een bacteriële keelontsteking. Maar ze kan er toch maar niet achter komen waarom ze dan altijd zo moe is... Misschien kan ze eens vroeger in bed kruipen, dat helpt meestal tegen vermoeidheid. Nuja, ergens toch opgelucht dat het dat maar is, want anders was ze voor langer uit de strijd.
Nog een aantal levels gehaald in Guitar Hero. Mijn doel is om level 71 te halen, omdat ik dan Arthas en Frostmourne vrijspeel, een personage en wapen uit World of Warcraft, om te gebruiken in mijn optredens.
Ik begin echt goed te worden met dat spel, ik kan vrijwel alles op medium spelen, dus met vier knoppen, en al een heel aantal op hard, met 5. De muziek wordt ook steeds beter naarmate je het meer speelt en het realistischer aanvoelt om de combinaties in te geven.
Ik ben een uur vroeger naar het station getrokken, voor het geval dat ik totaal niet in Etterbeek kon geraken. Ik zou dan nog tijd genoeg hebben om naar mijn kot terug te keren en mijn fiets te nemen en zo op school te komen. Maar natuurlijk, toen ik aankwam in het station, was er nergens een spoor te vinden van enige vertraging. Integendeel, de treinen waren nog nooit zo stipt geweest als gisteren. Dusja, eigenlijk zonder problemen op de VUB aangekomen. Katja zei het ook. Die moet van Leuven komen en woont vlak naast het station. Ze had de hele dag nog geen trein zien passeren, maar toen ze even naar het station ging om te controleren of er nog iets te redden viel, kwam haar trein zoals gepland aan. En zo waren er nog. Evelien die van Torhout moest komen, had laten weten dat er enorme vertraging op haar lijn ging zijn en dat we plaats voor haar moesten houden, want dat ze hoogstwaarschijnlijk een uur later ging aankomen. Wel zij stond ook gewoon in de les op het bedoelde uur. Je kan er echt niet aan uit soms.
Ik heb me dan maar beziggehouden met Katja en Anne tot de les begon. Dat zijn toch ook twee speciale gevallen. Daar kan je u echt massaal mee amuseren.
In de les van Prof. Balis gezeten. Hij geeft kunstwetenschappen en doet dat met veel plezier. Ik weet niet of ik dat al eerder vermeld had, maar hij heeft zo dezelfde manier van doen als ons papa, zo diezelfde manier van vertellen en enthousiast doen over iets. Hij had het vandaag nog verder over iconografie en stijl en stijlanalyse. Echt heel interessant en goed geïllustreerde les. Zoals ik al eerder vermeldde, is het bespreken van kunst in al zijn opzichten een beetje een detective aangelegenheid. Speuren naar clues en aanwijzingen om achter de waarheid te komen. Beetje actualiteit: Val van Icarus van Breughel. Ook was ik zwaar in vorm, want telkens Prof. Balis een vraag stelde, was ik degene die een antwoord wist. Ik denk dat die mensen mij snel graag gaan hebben op de VUB. Ook zat ik bij Katja en Anne en was het dus geregeld zwaar lachen geblazen. Hoewel, hoe zwaar kan je echt lachen in een les zonder dat het opvalt? Het is namelijk zo dat de prof er een paar grappige gewoontes op na houdt. Zoals nogal geobsedeerd zijn door 'pikante' taferelen en de vrouwelijke rondingen. Hij schrikt er dan ook niet voor terug om er geregeld met zijn handen over te staan draaien als hij weer eens een naakte vrouw projecteert. Lachen geblazen. Vooral in een klas vol meiden.
Toen was het tijd om naar kot terug te keren. En ik heb geen idee wat er toen gebeurd is, maar ik kreeg massa's buikpijn opeens. Krampen en afzien, man, niet te doen. Ik moest dan ook nog eens snel mijn valies maken, want Wouter had laten weten dat ze al bijna aan mijn kot waren. Dus alles snel snel gedaan, wat niet ten goede kwam van mijn krampen. Ik lag bijna dubbel van de pijn. Zo dan nog een 2-tal uren in de auto moeten zitten om thuis te komen. Omdat de meeste mensen niet konden rekenen op de NMBS was er veel meer autoverkeer dan normaal, wat de exodus uit Brussel ook niet vergemakkelijkte. 's Avonds was er dan wel een overvloed aan afgelaste treinen en vertragingen, dus het optimisme van tijdens de dag hield niet lang meer stand. Toch min of meer heelhuids thuisgekomen, maar ik kon bijna niet meer rechtop zitten. En het was niet dat ik naar de wc moest ofzo, gewoon zware pijn. Ik zou denken mijn appendix, maar die is er al een paar jaar geleden uitgehaald. Ik zal nog eens een dokter moeten opzoeken.
En dan waren mijn broer en ik alleen thuis. Ik heb mijn xbox, op Wouter's aanvraag, meegenomen en ook de Guitar Hero. We hebben ons er zot mee geamuseerd. Lekker luide muziek en zo vals als een kat meezingen op de meest zware metal, hardrock of punk die je je maar kan indenken. Zo hebben we dan ook level 71 gehaald en ons daarna ziek gelachen met dat vrijgespeelde personage. We hebben hem onder andere een ijshoorntje als microfoon gegeven. Zo leek het alsof hij op het podium de hele tijd ijs aan het vreten was tijdens het zingen. Nuja, wij zijn een dwaas stel. Als je mijn broer tenminste van WoW kunt weghouden. Hij is nu zogezegd op pauze, omdat de examens er aan komen en hij wacht op een aantal releases van andere spellen die hij eerst wilt uitproberen alvorens te beslissen of hij terug naar WoW gaat.
Ik heb Bieke gisteren ook nog kort even gehoord. Ik heb al een aantal dagen geleden gezien dat ze op haar msn-status zei dat ze op reis gaat naar de zon en sinds gisteren (of eergisteren) heeft ze toegevoegd dat het nog maar x aantal dagen slapen was voor ze vertrok. Ik heb geen idee waar of wat ze precies gaat doen, maar ik wou haar toch even veel plezier wensen, dus heb ik haar een kort bericht gestuurd. Even later kreeg ik er antwoord op. Ook niet veel, maar dat hoeft niet. Het was gewoon leuk. Misschien dat ik er nadien nog wel iets over ga horen. Eigenlijk jammer dat ze gestopt is met bloggen. Zo kon je makkelijk over zo'n dingen op de hoogte blijven.
Dus zoals je ziet, de dag bestond uit goede en mindere dingen die elkaar nogal redelijk snel afwisselden.
's Ochtends werd ik gebeld door mama, die mij wist te vertellen dat het er niet al te goed uitzag voor de treinen. Er zouden 's nachts al weinig werknemers op zijn komen dagen en dat was tijdens de ochtend niet anders. Zo waren er al 30 lijnen die zeker niet gingen rijden om 7u, 42 lijnen tegen 8u en uiteindelijk een kleine 65 tegen dat de dag goed en wel begonnen was, waardoor de het meeste treinpersoneel, dat normaal niets met die staking te maken had, ook spontaan het werk neerlegde uit solidariteit. Het zag er dus maar bleekjes uit om nog met de trein ergens te geraken die dag. Mama zei dan ook dat ze mij en Wouter maar meteen ging komen ophalen 's avonds. Omdat zij en Jurgen vanochtend moesten vertrekken met de bus richting Champagnestreek, zijn zij gisterenavond al naar Moorslede gegaan om daar te overnachten. Maar dat betekende wel dat mijn broer en ik al zeker thuis moesten zijn, want anders raakten we niet hier. We zijn dus home alone het hele weekend.
Wendy dan kort gehoord in een paar smsen. Ze kwam nog niet terug naar school, maar ze had haar bloed uitslag teruggekregen en ze heeft niets meer dan een bacteriële keelontsteking. Maar ze kan er toch maar niet achter komen waarom ze dan altijd zo moe is... Misschien kan ze eens vroeger in bed kruipen, dat helpt meestal tegen vermoeidheid. Nuja, ergens toch opgelucht dat het dat maar is, want anders was ze voor langer uit de strijd.
Nog een aantal levels gehaald in Guitar Hero. Mijn doel is om level 71 te halen, omdat ik dan Arthas en Frostmourne vrijspeel, een personage en wapen uit World of Warcraft, om te gebruiken in mijn optredens.
Ik begin echt goed te worden met dat spel, ik kan vrijwel alles op medium spelen, dus met vier knoppen, en al een heel aantal op hard, met 5. De muziek wordt ook steeds beter naarmate je het meer speelt en het realistischer aanvoelt om de combinaties in te geven.
Ik ben een uur vroeger naar het station getrokken, voor het geval dat ik totaal niet in Etterbeek kon geraken. Ik zou dan nog tijd genoeg hebben om naar mijn kot terug te keren en mijn fiets te nemen en zo op school te komen. Maar natuurlijk, toen ik aankwam in het station, was er nergens een spoor te vinden van enige vertraging. Integendeel, de treinen waren nog nooit zo stipt geweest als gisteren. Dusja, eigenlijk zonder problemen op de VUB aangekomen. Katja zei het ook. Die moet van Leuven komen en woont vlak naast het station. Ze had de hele dag nog geen trein zien passeren, maar toen ze even naar het station ging om te controleren of er nog iets te redden viel, kwam haar trein zoals gepland aan. En zo waren er nog. Evelien die van Torhout moest komen, had laten weten dat er enorme vertraging op haar lijn ging zijn en dat we plaats voor haar moesten houden, want dat ze hoogstwaarschijnlijk een uur later ging aankomen. Wel zij stond ook gewoon in de les op het bedoelde uur. Je kan er echt niet aan uit soms.
Ik heb me dan maar beziggehouden met Katja en Anne tot de les begon. Dat zijn toch ook twee speciale gevallen. Daar kan je u echt massaal mee amuseren.
In de les van Prof. Balis gezeten. Hij geeft kunstwetenschappen en doet dat met veel plezier. Ik weet niet of ik dat al eerder vermeld had, maar hij heeft zo dezelfde manier van doen als ons papa, zo diezelfde manier van vertellen en enthousiast doen over iets. Hij had het vandaag nog verder over iconografie en stijl en stijlanalyse. Echt heel interessant en goed geïllustreerde les. Zoals ik al eerder vermeldde, is het bespreken van kunst in al zijn opzichten een beetje een detective aangelegenheid. Speuren naar clues en aanwijzingen om achter de waarheid te komen. Beetje actualiteit: Val van Icarus van Breughel. Ook was ik zwaar in vorm, want telkens Prof. Balis een vraag stelde, was ik degene die een antwoord wist. Ik denk dat die mensen mij snel graag gaan hebben op de VUB. Ook zat ik bij Katja en Anne en was het dus geregeld zwaar lachen geblazen. Hoewel, hoe zwaar kan je echt lachen in een les zonder dat het opvalt? Het is namelijk zo dat de prof er een paar grappige gewoontes op na houdt. Zoals nogal geobsedeerd zijn door 'pikante' taferelen en de vrouwelijke rondingen. Hij schrikt er dan ook niet voor terug om er geregeld met zijn handen over te staan draaien als hij weer eens een naakte vrouw projecteert. Lachen geblazen. Vooral in een klas vol meiden.
Toen was het tijd om naar kot terug te keren. En ik heb geen idee wat er toen gebeurd is, maar ik kreeg massa's buikpijn opeens. Krampen en afzien, man, niet te doen. Ik moest dan ook nog eens snel mijn valies maken, want Wouter had laten weten dat ze al bijna aan mijn kot waren. Dus alles snel snel gedaan, wat niet ten goede kwam van mijn krampen. Ik lag bijna dubbel van de pijn. Zo dan nog een 2-tal uren in de auto moeten zitten om thuis te komen. Omdat de meeste mensen niet konden rekenen op de NMBS was er veel meer autoverkeer dan normaal, wat de exodus uit Brussel ook niet vergemakkelijkte. 's Avonds was er dan wel een overvloed aan afgelaste treinen en vertragingen, dus het optimisme van tijdens de dag hield niet lang meer stand. Toch min of meer heelhuids thuisgekomen, maar ik kon bijna niet meer rechtop zitten. En het was niet dat ik naar de wc moest ofzo, gewoon zware pijn. Ik zou denken mijn appendix, maar die is er al een paar jaar geleden uitgehaald. Ik zal nog eens een dokter moeten opzoeken.
En dan waren mijn broer en ik alleen thuis. Ik heb mijn xbox, op Wouter's aanvraag, meegenomen en ook de Guitar Hero. We hebben ons er zot mee geamuseerd. Lekker luide muziek en zo vals als een kat meezingen op de meest zware metal, hardrock of punk die je je maar kan indenken. Zo hebben we dan ook level 71 gehaald en ons daarna ziek gelachen met dat vrijgespeelde personage. We hebben hem onder andere een ijshoorntje als microfoon gegeven. Zo leek het alsof hij op het podium de hele tijd ijs aan het vreten was tijdens het zingen. Nuja, wij zijn een dwaas stel. Als je mijn broer tenminste van WoW kunt weghouden. Hij is nu zogezegd op pauze, omdat de examens er aan komen en hij wacht op een aantal releases van andere spellen die hij eerst wilt uitproberen alvorens te beslissen of hij terug naar WoW gaat.
Ik heb Bieke gisteren ook nog kort even gehoord. Ik heb al een aantal dagen geleden gezien dat ze op haar msn-status zei dat ze op reis gaat naar de zon en sinds gisteren (of eergisteren) heeft ze toegevoegd dat het nog maar x aantal dagen slapen was voor ze vertrok. Ik heb geen idee waar of wat ze precies gaat doen, maar ik wou haar toch even veel plezier wensen, dus heb ik haar een kort bericht gestuurd. Even later kreeg ik er antwoord op. Ook niet veel, maar dat hoeft niet. Het was gewoon leuk. Misschien dat ik er nadien nog wel iets over ga horen. Eigenlijk jammer dat ze gestopt is met bloggen. Zo kon je makkelijk over zo'n dingen op de hoogte blijven.
Dus zoals je ziet, de dag bestond uit goede en mindere dingen die elkaar nogal redelijk snel afwisselden.
woensdag 9 november 2011
Hall's Iconografisch handboek
Ik heb deze avond ook nog een boek besteld.
Het gaat hier over James Hall's "Hall's Iconografisch handboek".
Dit boek kan heel praktisch gebruikt worden in de komende jaren van mijn studies. Ik heb verteld over de museumbezoeken van afgelopen zaterdag en dat we daarbij een werk moesten bespreken en doorgronden. Wel, daarbij moesten we eigenlijk een iconografische analyse maken van het afgebeelde.
Dat gebeurt in 3 stappen:
- Pre-iconografische perceptie
Je moet naïef naar het werk kijken, alsof je totaal geen achtergrond van cultuur hebt. Gewoon zeggen wat je ziet. Beschrijven wat er letterlijk staat. Zo voorkom je dat je te snel conclusies gaat trekken en simpele, voor de hand liggende zaken over het hoofd ziet.
- Iconografische perceptie
Je gaat kijken in je culturele achtergrond en kennis naar wat het werk uitbeeldt. Mythes, sagen, religies, historische gebeurtenissen en personen... je gaat alles op het werk een naam proberen geven. Meestal helpt de titel van het werk of een soort terugkerend, vast kenmerk om iets of iemand te identificeren.
- Iconografische interpretatie
Je zoekt de bedoeling achter het afgebeelde. Je weet nu wat het is en welke boodschap het op zichzelf kan uitstralen, een moreel of waarschuwing, maar is dat wat de auteur ook bedoelde? Daar ga je dan naar op zoek in de laatste stap, door het zoeken van meer symboliek, uitbreidingen op een vast tafereel, extra's en knipogen.
Deze stappen zijn eigenlijk vrij eenvoudig. Als je ooit hebt opgelet in de lessen godsdienst of geschiedenis, of je hebt al eens een boek vastgepakt of een historische film of documentaire bekeken, ben je redelijk snel mee met het meeste uitgebeelde. Maar voor alle momenten waar dit niet het geval is, kan je Hall's iconografisch handboek gebruiken.
bv: Het werk dat ik zaterdag koos, ging over de 'Verloren Zoon'. Ik denk dat de meeste mensen die parabel wel kennen. Maar zo niet, kan je gaan kijken in het handboek en zal je heel kort de hoofdpunten uit die parabel zien staan, samen met een aantal veelgebruikte taferelen daarvan in de kunst en veelvoorkomende kenmerken. Zo kan je, als je de titel weet, snel achter het verhaal komen, of als je een paar kenmerken op het schilderij tegenkomt, die opzoeken om zo op 'Verloren Zoon' uit te komen.
Het is dus een heel praktisch boek. Noem het een Michelin-gids voor de aspirerende Kunstwetenschapper
Het gaat hier over James Hall's "Hall's Iconografisch handboek".
Dit boek kan heel praktisch gebruikt worden in de komende jaren van mijn studies. Ik heb verteld over de museumbezoeken van afgelopen zaterdag en dat we daarbij een werk moesten bespreken en doorgronden. Wel, daarbij moesten we eigenlijk een iconografische analyse maken van het afgebeelde.
Dat gebeurt in 3 stappen:
- Pre-iconografische perceptie
Je moet naïef naar het werk kijken, alsof je totaal geen achtergrond van cultuur hebt. Gewoon zeggen wat je ziet. Beschrijven wat er letterlijk staat. Zo voorkom je dat je te snel conclusies gaat trekken en simpele, voor de hand liggende zaken over het hoofd ziet.
- Iconografische perceptie
Je gaat kijken in je culturele achtergrond en kennis naar wat het werk uitbeeldt. Mythes, sagen, religies, historische gebeurtenissen en personen... je gaat alles op het werk een naam proberen geven. Meestal helpt de titel van het werk of een soort terugkerend, vast kenmerk om iets of iemand te identificeren.
- Iconografische interpretatie
Je zoekt de bedoeling achter het afgebeelde. Je weet nu wat het is en welke boodschap het op zichzelf kan uitstralen, een moreel of waarschuwing, maar is dat wat de auteur ook bedoelde? Daar ga je dan naar op zoek in de laatste stap, door het zoeken van meer symboliek, uitbreidingen op een vast tafereel, extra's en knipogen.
Deze stappen zijn eigenlijk vrij eenvoudig. Als je ooit hebt opgelet in de lessen godsdienst of geschiedenis, of je hebt al eens een boek vastgepakt of een historische film of documentaire bekeken, ben je redelijk snel mee met het meeste uitgebeelde. Maar voor alle momenten waar dit niet het geval is, kan je Hall's iconografisch handboek gebruiken.
bv: Het werk dat ik zaterdag koos, ging over de 'Verloren Zoon'. Ik denk dat de meeste mensen die parabel wel kennen. Maar zo niet, kan je gaan kijken in het handboek en zal je heel kort de hoofdpunten uit die parabel zien staan, samen met een aantal veelgebruikte taferelen daarvan in de kunst en veelvoorkomende kenmerken. Zo kan je, als je de titel weet, snel achter het verhaal komen, of als je een paar kenmerken op het schilderij tegenkomt, die opzoeken om zo op 'Verloren Zoon' uit te komen.
Het is dus een heel praktisch boek. Noem het een Michelin-gids voor de aspirerende Kunstwetenschapper
Bloeddonatie
Morgen is er op de VUB ook de ik-weet-niet-hoeveel-maandelijkse Bloeddonatie van het Rode Kruis.
Ikzelf ben een enorme fan van bloed geven. Ik vind het een nobel doel. Vrijwillig een deel van jezelf afstaan om iemand anders het leven te redden. Bij wijze van spreken natuurlijk, ik weet ook dat het merendeel van het bloed voor tijdens lichte ingrepen en operaties is, en niet meteen in de spoedafdeling terechtkomt. Of zelfs voor onderzoek gewoon.
Kortom, je helpt altijd wel iets of iemand verder met je bloed.
Ik heb al vaak de kans gekregen om bloed te gaan geven en ik heb me keer op keer aangemeld. Ik mocht niet altijd doneren, wegens ziekte ofzo, maar toch, het is meestal het gebaar dat telt.
En zo dit jaar ook. Als ik morgen in de VUB geraak (zie vorige blog), ga ik mij zeker aanmelden. Ik weet niet of ik toegelaten ga worden of dat ze mijn bloed zouden kunnen gebruiken, wegens de recente klierkoorts. Hoewel, het is nu ondertussen ook al een paar maanden geleden. En ok, dat blijft voor jaren in je lichaam zitten, tot zelfs heel je leven, maar het zou maar al te gek zijn moesten die mensen nooit meer bloed mogen geven. Daarbij, dat is een virus, en ik denk dat die voornamelijk in cellen zitten, en niet in je bloed. Maar ik ben geen dokter, dus ik wil geen geld inzetten op die gedachte.
We zien wel.
Ze hebben al het bloed nodig dat ze kunnen krijgen. Dus wil ik de mensen die deze blog lezen toch ook aanzetten om zich er voor aan te melden.
Het duurt niet lang, je kan het met vrienden doen, je hebt er vrijwel geen last van, ze zorgen goed voor je, je krijgt meestal nog een hoop extra's en je helpt er mensen mee... En als dat niet genoeg motivatie is: stel je voor dat er je iets overkomt, dan zou je toch ook het liefst willen dat er genoeg bloed op voorraad is om je te redden?
Dus iedereen, zoek het plaatselijke centrum op, zij het in Gent, Brussel, Antwerpen of aan de Kust, en doneer!
Ikzelf ben een enorme fan van bloed geven. Ik vind het een nobel doel. Vrijwillig een deel van jezelf afstaan om iemand anders het leven te redden. Bij wijze van spreken natuurlijk, ik weet ook dat het merendeel van het bloed voor tijdens lichte ingrepen en operaties is, en niet meteen in de spoedafdeling terechtkomt. Of zelfs voor onderzoek gewoon.
Kortom, je helpt altijd wel iets of iemand verder met je bloed.
Ik heb al vaak de kans gekregen om bloed te gaan geven en ik heb me keer op keer aangemeld. Ik mocht niet altijd doneren, wegens ziekte ofzo, maar toch, het is meestal het gebaar dat telt.
En zo dit jaar ook. Als ik morgen in de VUB geraak (zie vorige blog), ga ik mij zeker aanmelden. Ik weet niet of ik toegelaten ga worden of dat ze mijn bloed zouden kunnen gebruiken, wegens de recente klierkoorts. Hoewel, het is nu ondertussen ook al een paar maanden geleden. En ok, dat blijft voor jaren in je lichaam zitten, tot zelfs heel je leven, maar het zou maar al te gek zijn moesten die mensen nooit meer bloed mogen geven. Daarbij, dat is een virus, en ik denk dat die voornamelijk in cellen zitten, en niet in je bloed. Maar ik ben geen dokter, dus ik wil geen geld inzetten op die gedachte.
We zien wel.
Ze hebben al het bloed nodig dat ze kunnen krijgen. Dus wil ik de mensen die deze blog lezen toch ook aanzetten om zich er voor aan te melden.
Het duurt niet lang, je kan het met vrienden doen, je hebt er vrijwel geen last van, ze zorgen goed voor je, je krijgt meestal nog een hoop extra's en je helpt er mensen mee... En als dat niet genoeg motivatie is: stel je voor dat er je iets overkomt, dan zou je toch ook het liefst willen dat er genoeg bloed op voorraad is om je te redden?
Dus iedereen, zoek het plaatselijke centrum op, zij het in Gent, Brussel, Antwerpen of aan de Kust, en doneer!
NMBS
Misschien hebben er nog onder jullie het nieuws opgevangen over de staking van de NMBS morgen?
Eigenlijk is het niet zo zeer morgen dat ze staken, maar vanavond. De staking zou gewoon 24u duren. Dus van 22u vanavond tot 22u morgen, zal het treinverkeer grondig verstoord worden.
Hoewel, de vakbonden zeiden dat het juist om het personeel gaat dat de treinstellen onderhoud en schoonmaakt, dus als zij niet werken, zou dat geen invloed hebben op de reizigers. Ergens gezien wel logisch. Zolang de bestuurders, conducteurs en infrastructuurbegeleiders maar aan het werk zijn.
De NMBS heeft echter een goed punt aangewezen op die redenering: elke trein die zij laten rijden, moet elke dag zijn check-up krijgen inzake hygiëne, mechanisch onderhoud en veiligheid. Als zij niet 100% kunnen garanderen dat treinen in orde zijn, bv door het gebrek aan onderhoudspersoneel, zullen zij die treinen niet laten rijden, en zullen de gewone passagiers alsnog enorme hinder kunnen ondervinden.
Nu kan je zeggen: "God, moeten die mannen nu weeral staken!?" of "Waarom laat de NMBS die treinen nu niet gewoon rijden, ze zullen wel niet uit elkaar vallen zeker?!" en je zou in allebei de gevallen gelijk hebben. Volgens mij wilde de vakbonden zich in een iets beter daglicht stellen, na al zo vaak uitgejouwd te zijn door gewone passagiers vanwege onnodige en veel te veel stakingen, en hadden zij daarom het idee van het eens anders aan te pakken. Een manier waarop de gewone mensen geen last hadden.
Maar dan ziet de NMBS zijn kans schoon om toch nog een stok in de wielen van de vakbond te gooien, door opeens wel een protocol toe te passen, die, laten we eerlijk zijn, ze anders zeker niet zo streng toepassen (het verbaast me dat er nog geen treinen rondrijden die aan elkaar hangen met Duct Tape). Door dit te doen, krijgt de vakbond weer slechte punten en begint men zich er steeds verder vanaf te keren, terwijl de NMBS niets moet doen en gewoon zijn gang kan gaan, terwijl het volk mort als er maar weer eens een trein te laat rijdt, wat ons al niet meer verwondert.
Het resultaat: Een kleine groep mensen mogen hun machtsspelletjes spelen, terwijl de rest van het land niet in de les geraakt, niet op hun werk geraakt, niet naar huis kan, niet op reis kan en nog vele andere dingen waar zij normaal dagelijks voor op de trein rekenen.
En ik maar leren in geschiedenis dat de vakbonden voor verbetering in het leven van de arbeidersklasse zorgden...
Eigenlijk is het niet zo zeer morgen dat ze staken, maar vanavond. De staking zou gewoon 24u duren. Dus van 22u vanavond tot 22u morgen, zal het treinverkeer grondig verstoord worden.
Hoewel, de vakbonden zeiden dat het juist om het personeel gaat dat de treinstellen onderhoud en schoonmaakt, dus als zij niet werken, zou dat geen invloed hebben op de reizigers. Ergens gezien wel logisch. Zolang de bestuurders, conducteurs en infrastructuurbegeleiders maar aan het werk zijn.
De NMBS heeft echter een goed punt aangewezen op die redenering: elke trein die zij laten rijden, moet elke dag zijn check-up krijgen inzake hygiëne, mechanisch onderhoud en veiligheid. Als zij niet 100% kunnen garanderen dat treinen in orde zijn, bv door het gebrek aan onderhoudspersoneel, zullen zij die treinen niet laten rijden, en zullen de gewone passagiers alsnog enorme hinder kunnen ondervinden.
Nu kan je zeggen: "God, moeten die mannen nu weeral staken!?" of "Waarom laat de NMBS die treinen nu niet gewoon rijden, ze zullen wel niet uit elkaar vallen zeker?!" en je zou in allebei de gevallen gelijk hebben. Volgens mij wilde de vakbonden zich in een iets beter daglicht stellen, na al zo vaak uitgejouwd te zijn door gewone passagiers vanwege onnodige en veel te veel stakingen, en hadden zij daarom het idee van het eens anders aan te pakken. Een manier waarop de gewone mensen geen last hadden.
Maar dan ziet de NMBS zijn kans schoon om toch nog een stok in de wielen van de vakbond te gooien, door opeens wel een protocol toe te passen, die, laten we eerlijk zijn, ze anders zeker niet zo streng toepassen (het verbaast me dat er nog geen treinen rondrijden die aan elkaar hangen met Duct Tape). Door dit te doen, krijgt de vakbond weer slechte punten en begint men zich er steeds verder vanaf te keren, terwijl de NMBS niets moet doen en gewoon zijn gang kan gaan, terwijl het volk mort als er maar weer eens een trein te laat rijdt, wat ons al niet meer verwondert.
Het resultaat: Een kleine groep mensen mogen hun machtsspelletjes spelen, terwijl de rest van het land niet in de les geraakt, niet op hun werk geraakt, niet naar huis kan, niet op reis kan en nog vele andere dingen waar zij normaal dagelijks voor op de trein rekenen.
En ik maar leren in geschiedenis dat de vakbonden voor verbetering in het leven van de arbeidersklasse zorgden...
dinsdag 8 november 2011
Zieke en Musea
Vandaag les gehad van 13u tot 18u.
Oudheid, Archeologie en Kunstgeschiedenis.
De eerste twee vielen echt goed mee en waren, zoals altijd interessant, maar kunstgeschiedenis is toch wel een beetje een sleur. Er zit niets leuks of interessants in, de prof kan geen weg uit zijn eigen cursus, hij herhaalt duizend keer hetzelfde en vergeet daarna andere dingen compleet te vermelden. Nuja, hij is vandaag dan toch een halfuur eerder gestopt, omdat hij naar Antwerpen moest.
Over een paar weken gaan we dan ook met de klas naar het MAS in Antwerpen. Ik ben er nog niet geweest, ik hoop dat het de moeite is.
Wendy was er vandaag niet. Ze is kennelijk massa's ziek. Ze heeft gisteren, naar eigen zeggen, iets verkeerds gegeten, waardoor ze vannacht bijna niet heeft geslapen. En dus vandaag heel ziek zijn, met veel slapen en kotsen en al die andere fijne dingen die er bij komen. Hopelijk kan ze nu wel eens naar een dokter zonder problemen (Ik weet niet wat mensen zo vreselijk vinden aan dokters. Ok, ze kosten geld, maar daarvoor doen ze hun job wel en maken ze u beter). Hopelijk heeft ze er niet te lang last van, want eens je een paar lessen mist is het een niet zo simpel om ze in te halen en terug op schema te komen.
Morgen zal ze trouwens het werkcollege missen. Nu denk ik ook wel dat ze niet vervelend gaan doen als je eens een keer afwezig bent en een ziekenbriefje hebt, maar toch...
En Anne heeft een concreet plan opgesteld voor de musea die we kunnen bezoeken na onze uren. Ze heeft namelijk gezien dat er museumnocturnes zijn. Dagen waarop musea veel langer open zijn en speciale acties houden.
Dat ziet er alleszins heel aantrekkelijk uit, dus ik ben alvast voor dat idee.
We gaan straks nog verder afspreken hoe we het precies gaan doen.
Oudheid, Archeologie en Kunstgeschiedenis.
De eerste twee vielen echt goed mee en waren, zoals altijd interessant, maar kunstgeschiedenis is toch wel een beetje een sleur. Er zit niets leuks of interessants in, de prof kan geen weg uit zijn eigen cursus, hij herhaalt duizend keer hetzelfde en vergeet daarna andere dingen compleet te vermelden. Nuja, hij is vandaag dan toch een halfuur eerder gestopt, omdat hij naar Antwerpen moest.
Over een paar weken gaan we dan ook met de klas naar het MAS in Antwerpen. Ik ben er nog niet geweest, ik hoop dat het de moeite is.
Wendy was er vandaag niet. Ze is kennelijk massa's ziek. Ze heeft gisteren, naar eigen zeggen, iets verkeerds gegeten, waardoor ze vannacht bijna niet heeft geslapen. En dus vandaag heel ziek zijn, met veel slapen en kotsen en al die andere fijne dingen die er bij komen. Hopelijk kan ze nu wel eens naar een dokter zonder problemen (Ik weet niet wat mensen zo vreselijk vinden aan dokters. Ok, ze kosten geld, maar daarvoor doen ze hun job wel en maken ze u beter). Hopelijk heeft ze er niet te lang last van, want eens je een paar lessen mist is het een niet zo simpel om ze in te halen en terug op schema te komen.
Morgen zal ze trouwens het werkcollege missen. Nu denk ik ook wel dat ze niet vervelend gaan doen als je eens een keer afwezig bent en een ziekenbriefje hebt, maar toch...
En Anne heeft een concreet plan opgesteld voor de musea die we kunnen bezoeken na onze uren. Ze heeft namelijk gezien dat er museumnocturnes zijn. Dagen waarop musea veel langer open zijn en speciale acties houden.
Dat ziet er alleszins heel aantrekkelijk uit, dus ik ben alvast voor dat idee.
We gaan straks nog verder afspreken hoe we het precies gaan doen.
maandag 7 november 2011
Oudheid
Vandaag niet veel te melden. Maandag staat er altijd Maatschappijgeschiedenis van de Oudheid op het programma.
Les gehad van 16u tot 18u, maar de rest vrij.
Beetje voorbereidend werk op een hoop taken gemaakt die er aan zitten te komen.
Ook te laat in de les geraakt, want de NMBS had weer vertraging opgelopen.
Normaal zit ik vooraan in de klas, nu zat ik eens helemaal achteraan.
Is weer eens een nieuwe ervaring, ik vond het nog niet zo slecht.
Wendy daarentegen was er knorrig door. Je kan nu eenmaal niet altijd je zin krijgen.
De les op zich was wel interessant.
Wendy is trouwens nog altijd "ziek". Ze is eigenlijk vooral moe.
Dat in combinatie met een stop in haar oren en gezwollen klieren en je kan al een beetje raden hoe laat het is.
Natuurlijk moet ze daarvoor eerst bij een dokter geraken om het zeker te weten.
En dan nog de moed bijeen rapen om bloed te laten trekken.
Hopelijk heeft ze geen klierkoorts, want dat is niet leuk.
Les gehad van 16u tot 18u, maar de rest vrij.
Beetje voorbereidend werk op een hoop taken gemaakt die er aan zitten te komen.
Ook te laat in de les geraakt, want de NMBS had weer vertraging opgelopen.
Normaal zit ik vooraan in de klas, nu zat ik eens helemaal achteraan.
Is weer eens een nieuwe ervaring, ik vond het nog niet zo slecht.
Wendy daarentegen was er knorrig door. Je kan nu eenmaal niet altijd je zin krijgen.
De les op zich was wel interessant.
Wendy is trouwens nog altijd "ziek". Ze is eigenlijk vooral moe.
Dat in combinatie met een stop in haar oren en gezwollen klieren en je kan al een beetje raden hoe laat het is.
Natuurlijk moet ze daarvoor eerst bij een dokter geraken om het zeker te weten.
En dan nog de moed bijeen rapen om bloed te laten trekken.
Hopelijk heeft ze geen klierkoorts, want dat is niet leuk.
zondag 6 november 2011
Weekendverslag
En nu ik eindelijk voor een iets langere tijd een internetverbinding heb, kan ik eindelijk verslag doen van dit weekend. Ik ben er van overtuigd dat jullie zitten te popelen om te weten te komen hoe ik het heb gesteld op de Proms enzo. Zo niet, ook goed.
Ik had vrijdag dus een redelijk mooie dag achter de rug. Ik had verteld dat ik was gaan tekenen in de Botanique en dat ik in mijn eentje naar het Natuurhistorisch Museum ben gegaan.
Ik ben kort na dat berichtje naar het station hier gegaan, om de trein richting Antwerpen te nemen. Na een 20tal minuten was ik dan in Berchem aangekomen. En ben ik nog eventjes in de Panos een belegd broodje gaan halen. Ik had namelijk nog niets gegeten voor de avond en ik zou het jammer gevonden hebben om op de Proms honger geleden te hebben.
Daarna heb ik me onder de brug nabij het station gepositioneerd om even later door Nonkel Pascal opgepikt te worden. Tante Hilde en Wouter waren nog eerst Anne-Sophie bij haar meter gaan afzetten, en dan gingen zij ook naar het Sportpaleis komen.
We geraakten de auto op de vaste stek kwijt, mits een kleine aanpassing. Normaal parkeren we ons onder een brug op een onverharde berm, maar aangezien ze bij de vorige editie allebei een boete gekregen hebben van 120euro omdat ze daar stonden, hebben we ons wijselijk naast de brug geparkeerd. 5 Meter verder en 120euro goedkoper, dat is toch nogal wat, vind je niet?
We waren vlot genoeg binnen. Er was wel veel volk, maar het liep niet te hard in de weg. Toen we ons typeren Night Of The Proms-lichtje kregen, viel het mij opeens op dat ik al een jaar lang met het vorige aan mijn sleutelbos rondliep. En dat het nog altijd even helder scheen als op de eerste avond. In feite zelfs helderder dan het nieuwe lichtje dat ik toen kreeg. Nu heb ik een blauw en een rood. Volgend jaar voor een groene gaan en de collectie is compleet. Tenzij ze terug witte invoeren natuurlijk, dan doe ik er nog een editie langer over...
De Proms zelf waren geweldig. De kranten en andere bezoekers hadden niet gelogen: Het was een spetterende editie. Nochtans leek het er van in het begin toch niet op. Ik had het gevoel of ze maar heel moeilijk op gang geraakten en dat sommige acts iets te geforceerd over kwamen of niet helemaal duidelijk van hun bedoeling waren. De muziek en zang van Il Novecento en Fine Fleur respectievelijk, waren zoals elk jaar weer geweldig. Zij zijn eigenlijk de basis van heel het Proms-gebeuren en ik vind dat ze soms niet altijd even veel eer krijgen. De artiesten zijn natuurlijk het centrum van de aandacht, maar zij doen maar een 5tal liedjes op de avond, terwijl het orkest en koor toch bij elk nummer weer moeten presteren.
De artiesten waren goed: John Miles deed deze keer echt enorm actief mee, niet alleen met zijn gebruikelijke Music Was My First Love; Mick Hucknall van de band Simply Red was ook buitengewoon goed; Angie Stone viel heel goed mee, hoewel ik eerst niet goed wist wat ik moest verwachten; Het kwartet van Italiaanse sopranen DIV4S verbaasde me toch ook. Die hadden echt prachtige en krachtige stemmen en konden zeker en vast een mooi stukje opera zingen. Zij zouden in de sporen van Andrea Bocelli moeten treden, hij was het ook die hen aanraadde bij de Proms; Maar de meeste sfeer werd toch wel door Seal opgewerkt. Die man die kan zingen, dansen, springen, lachen, draaien, roepen... dat is een wandelende show op zich. Hij kon de Proms zeker een laatste duwtje geven nabij het einde om het helemaal 'af' te maken. Ik denk dat veel mensen het met me eens zullen zijn dat Seal deze Proms toch wel groot heeft gemaakt.
Na de show dan met Tante Hilde naar huis gegaan. We zouden eerst met hun vrienden nog langs de Waggel gaan, een cafeetje bij hen in de buurt, maar dat bleek gesloten te zijn. We hebben dan nog maar iets gedronken thuis en nog wat gebabbeld over vanalles. Voornamelijk over domme programma's zoals Jackass, Dirty Sanchez, Ultimate Survival en Surviverman. Shows waarin mensen, om verschillende redens hun persoonlijke en menselijke grenzen opzoeken. En natuurlijk ook bekritiseren dat die ook goed zot moeten zijn. Het was uiteindelijk iets na 3u toen we in bed kropen. En ik moest er al om 7u uit om terug naar Brussel te gaan...
Lekker vroeg opgestaan gisteren. Ontbeten met Tante Hilde. Wat gebabbeld over de cavia's. Ze hebben sinds deze zomer 3 cavia's. Dat zijn er ondertussen al 6, want hoewel dat het mannetje geholpen is, schijnt het dat ze een zwanger vrouwtje hadden meegekregen. En ze zou zelfs heel nipt zwanger geweest moeten zijn. Dus tegen het einde van de grote vakantie was hun cavia-gehalte al verdubbeld. Het zijn toffe beestjes.
Het is toen ook dat de eerste halve liter koffie gedronken werd, want anders bleef ik niet wakker.
Daarna werd ik afgezet aan Brussel-Centraal, waar ik met de rest van de kliek had afgesproken. De meesten waren er wel al, maar het was wachten op Wendy en Katja. Anne, Alessia en ik hadden wel de onweerstaanbare drang om naar de Starbucks in het station te gaan. Daar is dan de volgende halve liter koffie genuttigd. Na een volledige liter koffie op een goed uur tijd gedronken te hebben, lukte het me wel wat om wakker te blijven.
De laatsten kwamen aan en we gingen naar het museum. Nogal een geluk dat er een paar de weg wisten, of toch min of meer, want anders waren we er nooit geraakt. Dit statement was sarcastisch, het museum ligt op 5min wandelen van het station en wij hebben er toch een goede 20min over gedaan. Maar geen geklaag, we waren goed aangekomen.
In het Museum voor Schone Kunsten Brussel, kregen we onze eerste opdracht van de dag. We werden opgedeeld in groepen van 5 en in een zaaltje van het museum achtergelaten. Daar moesten we een keuze maken uit de werken die tentoongesteld waren en er een bespreking over geven. 'Alsof jullie al volleerde kunstwetenschappers zijn' om Prof. Balis te citeren. We namen een schilderij van Jan Sanders van Hemesen (Hemiksem) dat over de parabel van de Verloren Zoon ging. De opdracht ging heel goed, we konden de betekenissen en het verhaal er goed uithalen, net zoals een aantal symbolische voorwerpen. Was wel een leuke opdracht. Het voelde zo een beetje aan als speurderswerk. Details zoeken, connecties maken, achtergrondkennis hebben,... dat zijn wel dingen waar ik me mee bezig kan houden. Dus in de overige tijd heb ik dezelfde oefening op andere werken toegepast. Het is verbazend hoeveel je van een werk of verhaal te weten kan komen door juist te kijken en te zeggen wat je ziet.
Dan was het middagpauze en hadden we tijd om te eten en ons te verplaatsten naar het Jubelparkmuseum voor Kunst en Geschiedenis. Mooi museum, enkel jammer dat we er ongelofelijk weinig van te zien kregen. We hebben zo ongeveer een anderhalf uur in de kamer met Ivoren Kunst gestaan, omdat een Professor daar kennelijk zoveel over te vertellen had (Het was toch allemaal beter met de Congo bij België, nietwaar?). Daarna nog een korte opdracht gekregen per drie. Een bepaald voorwerp in het museum opzoeken en er een technische fiche voor opstelling met de info die voor handen was. Meestal schatting en het infoplaatje dus.
Nuja, op dat punt waren we toch al allemaal zo vreselijk moe (een paar mensen extreem moe zelfs), dat het ons niet meer uitmaakte. We konden vroeger dan gepland weg, omdat we onze opdrachten redelijk snel hadden afgemaakt. Dus allemaal richting station, op weg naar Brussel-Noord. Daar ging vrijwel iedereen zijn eigen weg, dus was de groepsdag gedaan.
Zaterdag was echt geweldig. Ik heb me massa's geamuseerd met Katja, Wendy, Anne, Alessia, Evelien en Sara. Die meisjes zijn echt geweldig. Je kan er mee lachen, mee zwanzen, onnozel doen, maar als het moet ook gewoon eens praten, serieus zijn, je beklag over iets doen. Ik ben echt goed terecht gekomen bij hen. Ik weet niet wat ik gedaan heb om het te verdienen, maar ik ben er gelukkig mee. Ze zijn allemaal uniek in wat ze doen en hoe ze het doen. Ze komen van alle hoeken van het land. Ze zijn elk een ras apart, maar voor mij zijn het allemaal schatten!
Ik heb dan ook met een aantal nog de rest van de avond lang zitten sms'en. De pret die dag mocht en zou niet eindigen!
Soit, dan aangekomen op kot, mijn spullen gepakt en opgepikt door Tante Hilde. Bij hun thuis geweest, goed gegeten ook voor de verjaardag van Tante Hilde. Nog veel plezier gemaakt met Wouter, Anne-Sophie en Laure-Anne. Regelingen getroffen om te babysitten de komende weken. Wouter doet de eerste shift, ik de tweede, hij terug de derde enz. Ze zullen namelijk redelijk wat alleen zitten de komende weken. Dus dat is weer plezier verzekerd.
In het naar huis gaan bij mama in de auto gezeten (Wouter zat bij Jurgen, ze waren met 2 auto's gekomen). Bijna 2u lang ruzie gemaakt over domme dingen. Ik wou slapen, maar dat kon niet. Want dan kwam het er op neer dat ik mijn lichaam aan het uitputten was. Allez ja, het is niet alsof ik de hele dag voor school bezig was of dat de Proms een jaarlijkse traditie is en je na zo'n dag en nacht wel eens wat moe kan zijn. En dan nog de vaste preek over dat zij hét van het is en wij ondankbare apen zijn.
Deze ochtend gebruncht, nog een paar keer geposeerd voor een opdracht van mama's fotografie en daarna de trein op naar Brussel.
Over het algemeen gezien: Een geweldig weekend. Ik heb er echt van genoten. Ik heb veel kunnen babbelen met Tante Hilde (die tevens mijn meter is fyi), goed gelachen met mijn vrienden en veel bijgeleerd van de uitstap. Het kan voor mij niet meer stuk.
Nu kruip ik waarschijnlijk in mijn nest, want ik heb toch nog een beetje vaak.
Ik had vrijdag dus een redelijk mooie dag achter de rug. Ik had verteld dat ik was gaan tekenen in de Botanique en dat ik in mijn eentje naar het Natuurhistorisch Museum ben gegaan.
Ik ben kort na dat berichtje naar het station hier gegaan, om de trein richting Antwerpen te nemen. Na een 20tal minuten was ik dan in Berchem aangekomen. En ben ik nog eventjes in de Panos een belegd broodje gaan halen. Ik had namelijk nog niets gegeten voor de avond en ik zou het jammer gevonden hebben om op de Proms honger geleden te hebben.
Daarna heb ik me onder de brug nabij het station gepositioneerd om even later door Nonkel Pascal opgepikt te worden. Tante Hilde en Wouter waren nog eerst Anne-Sophie bij haar meter gaan afzetten, en dan gingen zij ook naar het Sportpaleis komen.
We geraakten de auto op de vaste stek kwijt, mits een kleine aanpassing. Normaal parkeren we ons onder een brug op een onverharde berm, maar aangezien ze bij de vorige editie allebei een boete gekregen hebben van 120euro omdat ze daar stonden, hebben we ons wijselijk naast de brug geparkeerd. 5 Meter verder en 120euro goedkoper, dat is toch nogal wat, vind je niet?
We waren vlot genoeg binnen. Er was wel veel volk, maar het liep niet te hard in de weg. Toen we ons typeren Night Of The Proms-lichtje kregen, viel het mij opeens op dat ik al een jaar lang met het vorige aan mijn sleutelbos rondliep. En dat het nog altijd even helder scheen als op de eerste avond. In feite zelfs helderder dan het nieuwe lichtje dat ik toen kreeg. Nu heb ik een blauw en een rood. Volgend jaar voor een groene gaan en de collectie is compleet. Tenzij ze terug witte invoeren natuurlijk, dan doe ik er nog een editie langer over...
De Proms zelf waren geweldig. De kranten en andere bezoekers hadden niet gelogen: Het was een spetterende editie. Nochtans leek het er van in het begin toch niet op. Ik had het gevoel of ze maar heel moeilijk op gang geraakten en dat sommige acts iets te geforceerd over kwamen of niet helemaal duidelijk van hun bedoeling waren. De muziek en zang van Il Novecento en Fine Fleur respectievelijk, waren zoals elk jaar weer geweldig. Zij zijn eigenlijk de basis van heel het Proms-gebeuren en ik vind dat ze soms niet altijd even veel eer krijgen. De artiesten zijn natuurlijk het centrum van de aandacht, maar zij doen maar een 5tal liedjes op de avond, terwijl het orkest en koor toch bij elk nummer weer moeten presteren.
De artiesten waren goed: John Miles deed deze keer echt enorm actief mee, niet alleen met zijn gebruikelijke Music Was My First Love; Mick Hucknall van de band Simply Red was ook buitengewoon goed; Angie Stone viel heel goed mee, hoewel ik eerst niet goed wist wat ik moest verwachten; Het kwartet van Italiaanse sopranen DIV4S verbaasde me toch ook. Die hadden echt prachtige en krachtige stemmen en konden zeker en vast een mooi stukje opera zingen. Zij zouden in de sporen van Andrea Bocelli moeten treden, hij was het ook die hen aanraadde bij de Proms; Maar de meeste sfeer werd toch wel door Seal opgewerkt. Die man die kan zingen, dansen, springen, lachen, draaien, roepen... dat is een wandelende show op zich. Hij kon de Proms zeker een laatste duwtje geven nabij het einde om het helemaal 'af' te maken. Ik denk dat veel mensen het met me eens zullen zijn dat Seal deze Proms toch wel groot heeft gemaakt.
Na de show dan met Tante Hilde naar huis gegaan. We zouden eerst met hun vrienden nog langs de Waggel gaan, een cafeetje bij hen in de buurt, maar dat bleek gesloten te zijn. We hebben dan nog maar iets gedronken thuis en nog wat gebabbeld over vanalles. Voornamelijk over domme programma's zoals Jackass, Dirty Sanchez, Ultimate Survival en Surviverman. Shows waarin mensen, om verschillende redens hun persoonlijke en menselijke grenzen opzoeken. En natuurlijk ook bekritiseren dat die ook goed zot moeten zijn. Het was uiteindelijk iets na 3u toen we in bed kropen. En ik moest er al om 7u uit om terug naar Brussel te gaan...
Lekker vroeg opgestaan gisteren. Ontbeten met Tante Hilde. Wat gebabbeld over de cavia's. Ze hebben sinds deze zomer 3 cavia's. Dat zijn er ondertussen al 6, want hoewel dat het mannetje geholpen is, schijnt het dat ze een zwanger vrouwtje hadden meegekregen. En ze zou zelfs heel nipt zwanger geweest moeten zijn. Dus tegen het einde van de grote vakantie was hun cavia-gehalte al verdubbeld. Het zijn toffe beestjes.
Het is toen ook dat de eerste halve liter koffie gedronken werd, want anders bleef ik niet wakker.
Daarna werd ik afgezet aan Brussel-Centraal, waar ik met de rest van de kliek had afgesproken. De meesten waren er wel al, maar het was wachten op Wendy en Katja. Anne, Alessia en ik hadden wel de onweerstaanbare drang om naar de Starbucks in het station te gaan. Daar is dan de volgende halve liter koffie genuttigd. Na een volledige liter koffie op een goed uur tijd gedronken te hebben, lukte het me wel wat om wakker te blijven.
De laatsten kwamen aan en we gingen naar het museum. Nogal een geluk dat er een paar de weg wisten, of toch min of meer, want anders waren we er nooit geraakt. Dit statement was sarcastisch, het museum ligt op 5min wandelen van het station en wij hebben er toch een goede 20min over gedaan. Maar geen geklaag, we waren goed aangekomen.
In het Museum voor Schone Kunsten Brussel, kregen we onze eerste opdracht van de dag. We werden opgedeeld in groepen van 5 en in een zaaltje van het museum achtergelaten. Daar moesten we een keuze maken uit de werken die tentoongesteld waren en er een bespreking over geven. 'Alsof jullie al volleerde kunstwetenschappers zijn' om Prof. Balis te citeren. We namen een schilderij van Jan Sanders van Hemesen (Hemiksem) dat over de parabel van de Verloren Zoon ging. De opdracht ging heel goed, we konden de betekenissen en het verhaal er goed uithalen, net zoals een aantal symbolische voorwerpen. Was wel een leuke opdracht. Het voelde zo een beetje aan als speurderswerk. Details zoeken, connecties maken, achtergrondkennis hebben,... dat zijn wel dingen waar ik me mee bezig kan houden. Dus in de overige tijd heb ik dezelfde oefening op andere werken toegepast. Het is verbazend hoeveel je van een werk of verhaal te weten kan komen door juist te kijken en te zeggen wat je ziet.
Dan was het middagpauze en hadden we tijd om te eten en ons te verplaatsten naar het Jubelparkmuseum voor Kunst en Geschiedenis. Mooi museum, enkel jammer dat we er ongelofelijk weinig van te zien kregen. We hebben zo ongeveer een anderhalf uur in de kamer met Ivoren Kunst gestaan, omdat een Professor daar kennelijk zoveel over te vertellen had (Het was toch allemaal beter met de Congo bij België, nietwaar?). Daarna nog een korte opdracht gekregen per drie. Een bepaald voorwerp in het museum opzoeken en er een technische fiche voor opstelling met de info die voor handen was. Meestal schatting en het infoplaatje dus.
Nuja, op dat punt waren we toch al allemaal zo vreselijk moe (een paar mensen extreem moe zelfs), dat het ons niet meer uitmaakte. We konden vroeger dan gepland weg, omdat we onze opdrachten redelijk snel hadden afgemaakt. Dus allemaal richting station, op weg naar Brussel-Noord. Daar ging vrijwel iedereen zijn eigen weg, dus was de groepsdag gedaan.
Zaterdag was echt geweldig. Ik heb me massa's geamuseerd met Katja, Wendy, Anne, Alessia, Evelien en Sara. Die meisjes zijn echt geweldig. Je kan er mee lachen, mee zwanzen, onnozel doen, maar als het moet ook gewoon eens praten, serieus zijn, je beklag over iets doen. Ik ben echt goed terecht gekomen bij hen. Ik weet niet wat ik gedaan heb om het te verdienen, maar ik ben er gelukkig mee. Ze zijn allemaal uniek in wat ze doen en hoe ze het doen. Ze komen van alle hoeken van het land. Ze zijn elk een ras apart, maar voor mij zijn het allemaal schatten!
Ik heb dan ook met een aantal nog de rest van de avond lang zitten sms'en. De pret die dag mocht en zou niet eindigen!
Soit, dan aangekomen op kot, mijn spullen gepakt en opgepikt door Tante Hilde. Bij hun thuis geweest, goed gegeten ook voor de verjaardag van Tante Hilde. Nog veel plezier gemaakt met Wouter, Anne-Sophie en Laure-Anne. Regelingen getroffen om te babysitten de komende weken. Wouter doet de eerste shift, ik de tweede, hij terug de derde enz. Ze zullen namelijk redelijk wat alleen zitten de komende weken. Dus dat is weer plezier verzekerd.
In het naar huis gaan bij mama in de auto gezeten (Wouter zat bij Jurgen, ze waren met 2 auto's gekomen). Bijna 2u lang ruzie gemaakt over domme dingen. Ik wou slapen, maar dat kon niet. Want dan kwam het er op neer dat ik mijn lichaam aan het uitputten was. Allez ja, het is niet alsof ik de hele dag voor school bezig was of dat de Proms een jaarlijkse traditie is en je na zo'n dag en nacht wel eens wat moe kan zijn. En dan nog de vaste preek over dat zij hét van het is en wij ondankbare apen zijn.
Deze ochtend gebruncht, nog een paar keer geposeerd voor een opdracht van mama's fotografie en daarna de trein op naar Brussel.
Over het algemeen gezien: Een geweldig weekend. Ik heb er echt van genoten. Ik heb veel kunnen babbelen met Tante Hilde (die tevens mijn meter is fyi), goed gelachen met mijn vrienden en veel bijgeleerd van de uitstap. Het kan voor mij niet meer stuk.
Nu kruip ik waarschijnlijk in mijn nest, want ik heb toch nog een beetje vaak.
Internet: Cheap Serie of Blogposts
Ja, hier ben ik dan nog maar eens met mijn gezaag over mijn internet.
Ik denk namelijk dat ik weet wat het probleem is. Of beter gezegd, ik weet niet wat het probleem is, maar ik kan het wel situeren.
Het is zo dat ik geregeld geen internet heb op mijn kot. Het werkt een tijd niet en dan na een aantal lange procedures uitvoeren, krijg ik het toch meestal terug. Meestal is het pas op maandag dat ik het terug heb.
Ik dacht dus eerst dat het kwam omdat we zondag waren. Dat er voor één of andere dubieuze reden geen internet te verkrijgen was op zondag. Leek een beetje een dom idee, want ik heb al gesurft op zondag en dat ging toen zonder problemen. En het probleem heb ik ook al op maandag gehad, dus die vlieger gaat niet op.
Dan nog wat verder gedacht en uiteindelijk tot de volgende conclusie gekomen:
Ik heb géén internet op mijn kot, totdat ik een volledige foutcontrole en systeemherstel gedaan heb (van ongeveer 3u), nadat ik een weekend bij mama ben geweest.
De enige verklaring, want na weekenden bij papa heb ik altijd meteen verbinding, zij het op maandag of zondag. En nu ik er op terugdenk, had ik alleen problemen als ik van Diksmuide kwam. Ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe het komt, want bij beide is het een draadloos internet waar ik automatisch verbinding mee maak. Op beide netwerken zitten er nog andere personen en op beide netwerken doe ik vrijwel hetzelfde. Ik verander niets van instellingen, niets van parameters of poorten of wat dan ook... Maar toch heb ik altijd problemen nadat ik van bij mama kom.
Ik was natuurlijk ook zo dom om haar dat even te melden, dat het probleem daar waarschijnlijk te vinden was. Allez, ik heb weer iets om ruzie over te maken de komende week (Het is de laatste tijd echt te erg aan het worden. Volgens mij is die depressief ofzo en moet die gewoon ruzie zoeken met mensen om er bij te blijven).
Maar ik weet nu wanneer ik me aan internetproblemen mag verwachten en misschien kan ik met nog wat speurwerk er achter komen wat de echte reden is van het internetloze wederkeren op kot.
Ik denk namelijk dat ik weet wat het probleem is. Of beter gezegd, ik weet niet wat het probleem is, maar ik kan het wel situeren.
Het is zo dat ik geregeld geen internet heb op mijn kot. Het werkt een tijd niet en dan na een aantal lange procedures uitvoeren, krijg ik het toch meestal terug. Meestal is het pas op maandag dat ik het terug heb.
Ik dacht dus eerst dat het kwam omdat we zondag waren. Dat er voor één of andere dubieuze reden geen internet te verkrijgen was op zondag. Leek een beetje een dom idee, want ik heb al gesurft op zondag en dat ging toen zonder problemen. En het probleem heb ik ook al op maandag gehad, dus die vlieger gaat niet op.
Dan nog wat verder gedacht en uiteindelijk tot de volgende conclusie gekomen:
Ik heb géén internet op mijn kot, totdat ik een volledige foutcontrole en systeemherstel gedaan heb (van ongeveer 3u), nadat ik een weekend bij mama ben geweest.
De enige verklaring, want na weekenden bij papa heb ik altijd meteen verbinding, zij het op maandag of zondag. En nu ik er op terugdenk, had ik alleen problemen als ik van Diksmuide kwam. Ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe het komt, want bij beide is het een draadloos internet waar ik automatisch verbinding mee maak. Op beide netwerken zitten er nog andere personen en op beide netwerken doe ik vrijwel hetzelfde. Ik verander niets van instellingen, niets van parameters of poorten of wat dan ook... Maar toch heb ik altijd problemen nadat ik van bij mama kom.
Ik was natuurlijk ook zo dom om haar dat even te melden, dat het probleem daar waarschijnlijk te vinden was. Allez, ik heb weer iets om ruzie over te maken de komende week (Het is de laatste tijd echt te erg aan het worden. Volgens mij is die depressief ofzo en moet die gewoon ruzie zoeken met mensen om er bij te blijven).
Maar ik weet nu wanneer ik me aan internetproblemen mag verwachten en misschien kan ik met nog wat speurwerk er achter komen wat de echte reden is van het internetloze wederkeren op kot.
vrijdag 4 november 2011
Tekendag
Vanochtend had ik geluk met het weer. Het was voor de eerste keer in dagen mooi (en vooral droog) weer.
Ik had nog niet echt zin om zo vroeg naar het museum te gaan, dus heb ik mijn schetsboek gepakt en wat potloden en heb me in de Botanische Tuin gezet.
Daar heb ik een paar uurtjes in het zonnetjes gezeten en beelden geschetst. Paar studies gedaan en onderdelen onder de loep genomen. Lekker ontspannend, met een beetje muziek, een geïmproviseerde picknick... het was best gezellig.
Daarna ben ik naar het Natuurhistorisch museum gegaan. Ja, niet echt kunstig, maar wat maakt het uit? Ik was toch alleen en in je eentje kunst proberen bespreken is toch ook maar dom. Genoten van de tentoonstellingen daar. Heb het nu min of meer op mijn eigen tempo kunnen doorwandelen. Vorige keer met mama, Jurgen en Wouter er bij, was het soms zo dat ze nogal snel wilden doorlopen, terwijl ik graag wat bleef staan lezen en kijken.
Heb er bijna spijt van dat ik in het museum mijn schetsboek niet mee had. Ik denk dat ik daar ook mooie dingen zou kunnen tekenen.
Nu, in een museum voor schone kunsten waarschijnlijk ook. Je leert het meest van de meester.
Eventjes op kot nog, blogje schrijven, iets eten en dan mijn gerief bij elkaar pakken om de trein op te gaan.
Ik zie uit naar de Proms van vanavond. Ik heb al veel feedback gehoord van anderen die geweest zijn en ze zeggen dat het één van de beste edities is van de afgelopen jaren... en ik heb me al elk jaar massa's geamuseerd, dus ik ben benieuwd.
Iedereen een tof weekend toegewenst.
Ik had nog niet echt zin om zo vroeg naar het museum te gaan, dus heb ik mijn schetsboek gepakt en wat potloden en heb me in de Botanische Tuin gezet.
Daar heb ik een paar uurtjes in het zonnetjes gezeten en beelden geschetst. Paar studies gedaan en onderdelen onder de loep genomen. Lekker ontspannend, met een beetje muziek, een geïmproviseerde picknick... het was best gezellig.
Daarna ben ik naar het Natuurhistorisch museum gegaan. Ja, niet echt kunstig, maar wat maakt het uit? Ik was toch alleen en in je eentje kunst proberen bespreken is toch ook maar dom. Genoten van de tentoonstellingen daar. Heb het nu min of meer op mijn eigen tempo kunnen doorwandelen. Vorige keer met mama, Jurgen en Wouter er bij, was het soms zo dat ze nogal snel wilden doorlopen, terwijl ik graag wat bleef staan lezen en kijken.
Heb er bijna spijt van dat ik in het museum mijn schetsboek niet mee had. Ik denk dat ik daar ook mooie dingen zou kunnen tekenen.
Nu, in een museum voor schone kunsten waarschijnlijk ook. Je leert het meest van de meester.
Eventjes op kot nog, blogje schrijven, iets eten en dan mijn gerief bij elkaar pakken om de trein op te gaan.
Ik zie uit naar de Proms van vanavond. Ik heb al veel feedback gehoord van anderen die geweest zijn en ze zeggen dat het één van de beste edities is van de afgelopen jaren... en ik heb me al elk jaar massa's geamuseerd, dus ik ben benieuwd.
Iedereen een tof weekend toegewenst.
donderdag 3 november 2011
Lange dagen
Het lijkt wel alsof de afgelopen dagen echt zijn voorbij gekropen. Ik heb denk ik elke minuut gezien die gepasseerd is tijdens de laatste twee dagen. Niet dat ze echt saai waren, maar gewoon dat de tijd enorm traag vooruit leek te gaan.
Het komt waarschijnlijk wel door het veranderen van het uur en het feit dat het nu zo vroeg donker is, waardoor het dus eigenlijk eeuwig nacht lijkt te zijn vanaf 17u30 ofzo.
Zoals nu ook bijvoorbeeld. Volgens mijn biologische klok zou het nu al rond de 23u30 of 00u00 moeten draaien, maar ik kijk naar de klok en het is nog maar net na 22u. Dan vraag je je af hoe dat dat komt toch. Ik heb al verschillende dingen gedaan: voor school gewerkt, boek gelezen, gegeten, filmpjes bekeken, strips gelezen en op de xbox gespeeld, maar toch is het nog relatief vroeg. Niet gezond. En het doet zeker geen deugd voor mijn klierkoorts. Geregeld leven is dé manier om het te onderdrukken, maar nu ben ik helemaal in de war en dat laat mijn lichaam wel merken. Overal terug pijn, vermoeid, zweterig en kort van adem. Ik hoop dat ik snel weer een ritme vind.
Ok, dan nu kort rapport van de gisteren.
Ik zei in mijn vorige blog dat ik gisteren met Wendy naar Antwerpen zou gaan, om allerlei dingen te doen. Is niet doorgegaan. Wendy had dinsdag opeens geen zin meer om weg te gaan woensdag. Neem dat samen met nog een lading werk die ze wou doen, vermoeidheid waar ze niet vanaf geraakt en het vooruitzicht een dag met mij door te brengen (vreselijk, ik weet het) en je krijgt al snel de boodschap dat het toch niet door gaat.
Nuja, niet getreurd, ze heeft niet veel gemist. Ik ben namelijk toch naar de boekenbeurs geweest. En eerlijk gezegd, ik was ontgoocheld. Er waren niet zo heel veel goede romans. Echt veel nieuws heb ik niet gezien. Het waren vooral zomertoppers die ze er terug bij hadden gelegd, waarschijnlijk omdat het een slechte zomer is geweest. Herfsttoppers waren er, maar niet echt de genres waar ik me interesseer. Neem er dan nog bij dat er tegenwoordig een enorme lading aan vuilnis wordt geschreven, daaronder versta ik het zoveelste kookboek van één of andere bekende Vlaming, of zelfhulpboek om om te gaan met ingebeelde ziektes, en je kan wel verstaan waarom ik toen even de hoop in het literaire medium begon te verliezen. De enige troost was te vinden bij de Klassiekers. Veel indrukwekkende boeken daar gezien. Zo schrijven ze ze toch niet meer. Helaas ook wat te weinig geld mee (ik had me voorgenomen niets te kopen, gewoon ogen open houden voor lijstje voor de feestdagen).
Dat was mijn woensdag. Niet zo leuk of gevarieerd als ik gehoopt had, maar je kan ze niet allemaal hebben natuurlijk.
Morgen ga ik naar een museum hier in Brussel.
De bedoeling was ook om met de klas een museumbezoek te plannen, maar we waren er wat te laat bij om nog iets deftigs te plannen, dus er zijn maar weinigen die het zien zitten. Ik wou nog wel gaan, maar bleef uiteindelijk als enige over. Normaal vind ik dat niet erg, musea zijn interessant genoeg om op je eentje te bezoeken, maar nu steekt het toch wel een beetje.
Ik heb namelijk zwaar ruzie met mama moeten maken om hier te mogen zijn morgen.
Morgenavond is het NotP met Tante Hilde en ons mama had met haar afgesproken dat ik, vanwege mijn vrije dag, al in de middag in St.-Niklaas ging aankomen. Maar ik had daarvoor met Tante Hilde al afgesproken dat ik 's avonds aan Berchem station ging staan, waardoor ze me juist moesten oppikken op weg naar het Sportpaleis. Natuurlijk kreeg ik alles naar mijn hoofd gesmeten, dat ik niet kan plannen, dat ik alleen maar aan mezelf denk en dat ik een dikke nul ben enz. Ik heb dan met Tante Hilde zelf nog eens gebeld, om het uit te leggen en die vond het geen probleem natuurlijk. Ze vroeg zich zelfs af waarom mama het had veranderd in de eerste plaats (Omdat ze zich zo graag moeit, natuurlijk). Dus moet ik maar morgenavond in Antwerpen staan.
Ik heb dus morgen een hele dag om alleen door musea te wandelen.
Is dat even goed uitgekomen...
Ik vrees dat er nog lange dagen aankomen.
En ik heb een knuffel nodig!
Het komt waarschijnlijk wel door het veranderen van het uur en het feit dat het nu zo vroeg donker is, waardoor het dus eigenlijk eeuwig nacht lijkt te zijn vanaf 17u30 ofzo.
Zoals nu ook bijvoorbeeld. Volgens mijn biologische klok zou het nu al rond de 23u30 of 00u00 moeten draaien, maar ik kijk naar de klok en het is nog maar net na 22u. Dan vraag je je af hoe dat dat komt toch. Ik heb al verschillende dingen gedaan: voor school gewerkt, boek gelezen, gegeten, filmpjes bekeken, strips gelezen en op de xbox gespeeld, maar toch is het nog relatief vroeg. Niet gezond. En het doet zeker geen deugd voor mijn klierkoorts. Geregeld leven is dé manier om het te onderdrukken, maar nu ben ik helemaal in de war en dat laat mijn lichaam wel merken. Overal terug pijn, vermoeid, zweterig en kort van adem. Ik hoop dat ik snel weer een ritme vind.
Ok, dan nu kort rapport van de gisteren.
Ik zei in mijn vorige blog dat ik gisteren met Wendy naar Antwerpen zou gaan, om allerlei dingen te doen. Is niet doorgegaan. Wendy had dinsdag opeens geen zin meer om weg te gaan woensdag. Neem dat samen met nog een lading werk die ze wou doen, vermoeidheid waar ze niet vanaf geraakt en het vooruitzicht een dag met mij door te brengen (vreselijk, ik weet het) en je krijgt al snel de boodschap dat het toch niet door gaat.
Nuja, niet getreurd, ze heeft niet veel gemist. Ik ben namelijk toch naar de boekenbeurs geweest. En eerlijk gezegd, ik was ontgoocheld. Er waren niet zo heel veel goede romans. Echt veel nieuws heb ik niet gezien. Het waren vooral zomertoppers die ze er terug bij hadden gelegd, waarschijnlijk omdat het een slechte zomer is geweest. Herfsttoppers waren er, maar niet echt de genres waar ik me interesseer. Neem er dan nog bij dat er tegenwoordig een enorme lading aan vuilnis wordt geschreven, daaronder versta ik het zoveelste kookboek van één of andere bekende Vlaming, of zelfhulpboek om om te gaan met ingebeelde ziektes, en je kan wel verstaan waarom ik toen even de hoop in het literaire medium begon te verliezen. De enige troost was te vinden bij de Klassiekers. Veel indrukwekkende boeken daar gezien. Zo schrijven ze ze toch niet meer. Helaas ook wat te weinig geld mee (ik had me voorgenomen niets te kopen, gewoon ogen open houden voor lijstje voor de feestdagen).
Dat was mijn woensdag. Niet zo leuk of gevarieerd als ik gehoopt had, maar je kan ze niet allemaal hebben natuurlijk.
Morgen ga ik naar een museum hier in Brussel.
De bedoeling was ook om met de klas een museumbezoek te plannen, maar we waren er wat te laat bij om nog iets deftigs te plannen, dus er zijn maar weinigen die het zien zitten. Ik wou nog wel gaan, maar bleef uiteindelijk als enige over. Normaal vind ik dat niet erg, musea zijn interessant genoeg om op je eentje te bezoeken, maar nu steekt het toch wel een beetje.
Ik heb namelijk zwaar ruzie met mama moeten maken om hier te mogen zijn morgen.
Morgenavond is het NotP met Tante Hilde en ons mama had met haar afgesproken dat ik, vanwege mijn vrije dag, al in de middag in St.-Niklaas ging aankomen. Maar ik had daarvoor met Tante Hilde al afgesproken dat ik 's avonds aan Berchem station ging staan, waardoor ze me juist moesten oppikken op weg naar het Sportpaleis. Natuurlijk kreeg ik alles naar mijn hoofd gesmeten, dat ik niet kan plannen, dat ik alleen maar aan mezelf denk en dat ik een dikke nul ben enz. Ik heb dan met Tante Hilde zelf nog eens gebeld, om het uit te leggen en die vond het geen probleem natuurlijk. Ze vroeg zich zelfs af waarom mama het had veranderd in de eerste plaats (Omdat ze zich zo graag moeit, natuurlijk). Dus moet ik maar morgenavond in Antwerpen staan.
Ik heb dus morgen een hele dag om alleen door musea te wandelen.
Is dat even goed uitgekomen...
Ik vrees dat er nog lange dagen aankomen.
En ik heb een knuffel nodig!
dinsdag 1 november 2011
Weekplanning
Nu het bericht dat ik eigenlijk wou posten deze avond.
Mijn weekplanning (duh, titel!)
Het is nogal een vreemde week. Voor vele is het herfstvakantie, maar niet voor allen. Er is sowieso een feestdag dinsdag, maar sommige maken de brug met maandag en anderen hebben woensdag dan weer vrij. Het is een beetje moeilijk om alles daaromtrent van iedereen in het oog te houden. Inclusief van mezelf.
Daarom eventjes een schema van deze week, zodat mensen weten waar ik ongeveer ga uithangen.
Ik heb geen herfstvakantie. Dat betekent dat ik deze week nog wel degelijk les heb. Niet de hele week natuurlijk. Alleen maar maandag, donderdag en vrijdag. Maar aangezien de lessen van vrijdag nog altijd wegvallen, valt die dag ook al af. Dus enkel donderdag en vandaag (maandag) les. Dinsdag en woensdag zou ik naar papa gaan. Morgen (dinsdag) vertrek ik waarschijnlijk ergens in de voormiddag naar Wilrijk. Rustige dag bij ons papa, vooral bedoelt om schoolwerk in orde te maken. Woensdag dan, proberen afspreken met Wendy (wat nog niet gemakkelijk is, want die kan enkel dingen afspreken/plannen als ze "goesting heeft"). Het plan zou dan zijn naar Antwerpen te gaan. Wat er dan precies gebeurt, zouden we moeten plannen. Eventuele ideeën: Cinema, Sushi eten, een paar winkels doen, Boekenbeurs,... Kan je wel al een dag mee vullen, dus we gaan moeten zien hoe we het doen. Dan waarschijnlijk donderdagvoormiddag terug naar kot komen om die namiddag les te hebben. Ik blijf dan donderdag hier slapen. Vrijdagavond ga ik naar Berchem om opgepikt te worden door Tante Hilde, om dan naar de Proms te gaan. Ik blijf bij Tante Hilde logeren, wordt zaterdagochtend in Brussel afgezet rond 10u, vanwege de uitstap naar verscheidene musea met de klas, en ga dan na de excursie meteen terug naar mijn tante om haar verjaardag te vieren, want dat was vandaag (maandag). Zondag ben ik dan gewoon thuis.
Mijn weekplanning (duh, titel!)
Het is nogal een vreemde week. Voor vele is het herfstvakantie, maar niet voor allen. Er is sowieso een feestdag dinsdag, maar sommige maken de brug met maandag en anderen hebben woensdag dan weer vrij. Het is een beetje moeilijk om alles daaromtrent van iedereen in het oog te houden. Inclusief van mezelf.
Daarom eventjes een schema van deze week, zodat mensen weten waar ik ongeveer ga uithangen.
Ik heb geen herfstvakantie. Dat betekent dat ik deze week nog wel degelijk les heb. Niet de hele week natuurlijk. Alleen maar maandag, donderdag en vrijdag. Maar aangezien de lessen van vrijdag nog altijd wegvallen, valt die dag ook al af. Dus enkel donderdag en vandaag (maandag) les. Dinsdag en woensdag zou ik naar papa gaan. Morgen (dinsdag) vertrek ik waarschijnlijk ergens in de voormiddag naar Wilrijk. Rustige dag bij ons papa, vooral bedoelt om schoolwerk in orde te maken. Woensdag dan, proberen afspreken met Wendy (wat nog niet gemakkelijk is, want die kan enkel dingen afspreken/plannen als ze "goesting heeft"). Het plan zou dan zijn naar Antwerpen te gaan. Wat er dan precies gebeurt, zouden we moeten plannen. Eventuele ideeën: Cinema, Sushi eten, een paar winkels doen, Boekenbeurs,... Kan je wel al een dag mee vullen, dus we gaan moeten zien hoe we het doen. Dan waarschijnlijk donderdagvoormiddag terug naar kot komen om die namiddag les te hebben. Ik blijf dan donderdag hier slapen. Vrijdagavond ga ik naar Berchem om opgepikt te worden door Tante Hilde, om dan naar de Proms te gaan. Ik blijf bij Tante Hilde logeren, wordt zaterdagochtend in Brussel afgezet rond 10u, vanwege de uitstap naar verscheidene musea met de klas, en ga dan na de excursie meteen terug naar mijn tante om haar verjaardag te vieren, want dat was vandaag (maandag). Zondag ben ik dan gewoon thuis.
Internet 3: revenge
Ja, nog maar eens een blog over het vreselijke lijden dat ik moet ondergaan bij het gebruiken van mijn internet op kot.
Ik heb dus maar weer een avond zonder internet gezeten. Al moet ik zeggen, ik kan er steeds beter mee overweg en vind altijd wel nieuwe dingen om me mee bezig te houden. Alleen jammer dat er ook zoveel dingen wegvallen tegelijkertijd.
Ik moet ook wel toegeven dat het deze keer grotendeels aan mezelf lag.
Ik wist wel dat ik de limiet van mij internet aan het naderen was, maar toen ik opeens een pagina wou openen een paar uren terug, kreeg ik gewoon mijn inlogscherm. Ik probeerde in te loggen op het internet en ik kreeg prompt de boodschap dat ik mijn limiet bereikt had.
Ik dacht van, oei, heb ik dan zo snel dat laatste restje opgebruikt. Ik ging naar mijn profiel en daar stond nog altijd '94.7% verbruikt'. Was ik eventjes van in de war, maar bedacht me dat het ook kon zijn dat die meter niet meer ververst werd, nu ik toch aan mijn limiet zat.
Ik wou dus bekijken wanneer ik de reset van de maand kreeg, om in te schatten hoe lang ik het zonder moest stellen. Nergens te vinden natuurlijk. Er staat alleen dat mijn internet loopt van 15sept 2011 tot 15sept 2012. Beetje ongemakkelijk daarover, want ik begon te vrezen dat de reset op de 15e van de maand ging gebeuren. En zo lang kan ik niet echt zonder internet, en dan vooral wegens redenen voor school. Ik bekeek de optie dan ook maar om eventueel limiet bij te kopen. Ah, om limiet bij te kopen heb je een aantal credits nodig.
Ok, kijk even hoe ik credits kan aankopen. Credits komen op 1.12euro per credit ofzo en je kan ze minimaal per 5 kopen. En dat kan met overschrijving of PayPal. Het ene duurt 2 dagen en andere is direct. Pas op, dan weet je nog niet hoeveel extra limiet je krijgt voor 5 credits en of dat er dan elke maand bijkomt of juist deze maand. Overschrijving heeft geen zin, want dan zit ik er nog minstens twee dagen mee, dus eens kijken naar de PayPal, aangezien ik daar toch ook al een account heb. Natuurlijk is dat een pagina op het internet.... Is wel geniaal bedacht. Net zoals de raad die je meekrijgt van hen 'Als je computer geen verbinding met het netwerk van studentenhotspot kan maken, ga dan op onze website de online FAQ lezen'. Wees gerust, jongens, moest ik de mogelijkheden al hebben om op die website te geraken, zou ik die FAQ niet nodig hebben, want dan is in essentie mijn probleem opgelost!
Dusja, een beetje hetzelfde principe bij het aankopen van credits....
Ik heb het dan maar beetje opgegeven en beginnen hopen dat de reset op de eerste van de maand gebeurd. Moest ik gewoon een paar uur wachten.
En ja, hoor. Het was nog niet nipt 00.00u en ik druk nogmaals op inloggen en ik heb weer internet tegen lichtsnelheid (van een traag spaarlampje) en een meter die op 0% verbruik staat.
Heb ik toch weer even geluk.
Het had een paar uur gescheeld en ik had een volledig maand met mijn limiet gedaan.
Volgende keer beter
Ik heb dus maar weer een avond zonder internet gezeten. Al moet ik zeggen, ik kan er steeds beter mee overweg en vind altijd wel nieuwe dingen om me mee bezig te houden. Alleen jammer dat er ook zoveel dingen wegvallen tegelijkertijd.
Ik moet ook wel toegeven dat het deze keer grotendeels aan mezelf lag.
Ik wist wel dat ik de limiet van mij internet aan het naderen was, maar toen ik opeens een pagina wou openen een paar uren terug, kreeg ik gewoon mijn inlogscherm. Ik probeerde in te loggen op het internet en ik kreeg prompt de boodschap dat ik mijn limiet bereikt had.
Ik dacht van, oei, heb ik dan zo snel dat laatste restje opgebruikt. Ik ging naar mijn profiel en daar stond nog altijd '94.7% verbruikt'. Was ik eventjes van in de war, maar bedacht me dat het ook kon zijn dat die meter niet meer ververst werd, nu ik toch aan mijn limiet zat.
Ik wou dus bekijken wanneer ik de reset van de maand kreeg, om in te schatten hoe lang ik het zonder moest stellen. Nergens te vinden natuurlijk. Er staat alleen dat mijn internet loopt van 15sept 2011 tot 15sept 2012. Beetje ongemakkelijk daarover, want ik begon te vrezen dat de reset op de 15e van de maand ging gebeuren. En zo lang kan ik niet echt zonder internet, en dan vooral wegens redenen voor school. Ik bekeek de optie dan ook maar om eventueel limiet bij te kopen. Ah, om limiet bij te kopen heb je een aantal credits nodig.
Ok, kijk even hoe ik credits kan aankopen. Credits komen op 1.12euro per credit ofzo en je kan ze minimaal per 5 kopen. En dat kan met overschrijving of PayPal. Het ene duurt 2 dagen en andere is direct. Pas op, dan weet je nog niet hoeveel extra limiet je krijgt voor 5 credits en of dat er dan elke maand bijkomt of juist deze maand. Overschrijving heeft geen zin, want dan zit ik er nog minstens twee dagen mee, dus eens kijken naar de PayPal, aangezien ik daar toch ook al een account heb. Natuurlijk is dat een pagina op het internet.... Is wel geniaal bedacht. Net zoals de raad die je meekrijgt van hen 'Als je computer geen verbinding met het netwerk van studentenhotspot kan maken, ga dan op onze website de online FAQ lezen'. Wees gerust, jongens, moest ik de mogelijkheden al hebben om op die website te geraken, zou ik die FAQ niet nodig hebben, want dan is in essentie mijn probleem opgelost!
Dusja, een beetje hetzelfde principe bij het aankopen van credits....
Ik heb het dan maar beetje opgegeven en beginnen hopen dat de reset op de eerste van de maand gebeurd. Moest ik gewoon een paar uur wachten.
En ja, hoor. Het was nog niet nipt 00.00u en ik druk nogmaals op inloggen en ik heb weer internet tegen lichtsnelheid (van een traag spaarlampje) en een meter die op 0% verbruik staat.
Heb ik toch weer even geluk.
Het had een paar uur gescheeld en ik had een volledig maand met mijn limiet gedaan.
Volgende keer beter
Abonneren op:
Posts (Atom)