Na de lessen nog met Anne en Katja een pizza gaan halen en die op Anne haar kot opgegeten. Naar de film Finding Nemo gekeken. Echt lachen. Beetje nostalgie.
Ook een sms-gesprek met Wendy gehad. Ze doet nogal knorrig de laatste tijd, dus ik vroeg wat er was. Het zit haar wat tegen dat ik altijd zeg dat ze zaagt. Tja, mensen die mij kennen, weten dat ik nogal graag kritiek geef waar het mij uitkomt en dat ik altijd en overal alles wel kan verbeteren, zolang ik het zelf niet moet doen. Ach ja, dat heeft nu waarschijnlijk weer een slachtoffer geëist. Niet bedoelt, totaal niet. Het is gewoon zo dat Wendy nogal vaak de neiging heeft om over kleinigheden haar mening te uiten als haar die dwars zitten. In principe heb ik daar geen probleem mee. Maar in haar geval zijn het soms echt zo'n nutteloze zaken om mee in te zitten of energie in te steken om erover te morren. Uiteindelijk ben ik van mening dat ze niet echt iets heeft om over te klagen. Misschien dat het daar ook uit voorkomt. Omdat ze nog niet zo'n enorm emotioneel zware dingen heeft meegemaakt zoals een broer verliezen, familie moeten opgeven, vrienden zien vertrekken of nog andere nare dingen die ik niet ga opsommen, dat ze niet weet hoe gelukkig ze nu moet zijn, zo zonder zorgen. Want zo'n dingen wegen de rest van je leven op je schouders. En dan weet je wel, dat je beter elke dag opstaat met een lach, want je weet hoe diep de put is, eens je er terug in valt. Of zegt ze dat midden in een gesprek over iets anders, een gesprek waar ze niet aan mee kan doen bijvoorbeeld. En natuurlijk valt dat andere gesprek dan even stil en dan zit je daar. En ok, ik geraak dan gefrustreerd.
Ik hou ook van discussies. Het is niet dat ik meteen mijn mening wil opleggen aan anderen, ik wil gewoon dat er reactie op komt, dat we allebei kunnen praten over wat er dwars zit en dat je daar uiteindelijk allebei beter uitkomt.
Ok, uit het verleden moet ik toegeven, zoveel mensen zijn er niet die graag discussiëren. Jammer.
En die mensen weten dan ook niet dat ik het doe uit goede wil en niet om alleen maar hen af te breken en te bekritiseren. Ik ben een man van veel woorden, enorm veel woorden, teveel woorden... maar geen slechte man.
Nuja, misschien moet ik er toch maar iets aan doen. Ik heb er al veel mensen mee geholpen, maar al evenveel mensen mee gekwetst. Maar moet ik wel weer een spel spelen van geven en nemen, waaruit dan uiteindelijk zal blijken, dat ik weer meer mag geven dan nemen? Ik geloof in de goedheid van mensen, iedereen is de beste persoon in de wereld als ze willen, maar ze moeten willen. Willen luisteren, willen spreken, willen actie ondernemen, willen leven... anders zijn ze gevangenen van zichzelf.
En ik ga geen namen noemen, maar er zijn al een paar personen bij wie ik dit actief heb meegemaakt. Ik ben blij dat ze er uiteindelijk door zijn gekomen. En ik denk zij ook. Dat het leven voor hen ook leuker is nu. En dat is niet door mij, zeker niet. Maar van alles dat ik tegen hen zei, moest er maar een klein beetje goed aangekomen zijn en van daar uit konden zij dan hun weg zelf vinden, dat het iets was waar ze op konden steunen en van wisten dat ze er nu nog steun van hebben.
Ik had me voorgenomen hier in Brussel nooit meer voor psycholoog te spelen...
Het blijkt toch sterker te zijn dan mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten