Oppas Kristof

Ik zit nu aan tafel met Anne-Sophie. Zij is braaf haar biologie aan het studeren, terwijl ik even blog over de afgelopen avond.

Een tijdje terug was er al afgesproken dat Wouter eens oppas ging spelen bij onze tante. Ze moesten 's avonds ergens naartoe en wilden onze nichtjes niet alleen laten. Dus Wouter vond dat niet erg om eens te overnachten bij hen en daarmee hun gerust te stellen. Daarbij kwam dan ook de vraag of ik daar wel voor te vinden was, omdat ik, eerlijk gezegd, makkelijker tot bij hen geraak dan Wouter. Uiteindelijk werkt nonkel Pascal (vanaf nu Palleke) in het Brusselse en moet die bijna passeren langs mijn kot.
Gisteren was het dus zo dat Palleke en Allileke (Tante Hilde) weer eens weg moesten en ze iemand nodig hadden om op de meisjes te passen.
Dus dan was het mijn beurt.

Na de les meteen naar mijn kot teruggekeerd om alles bij elkaar te nemen, want Palleke zou mij al snel komen ophalen. Na een beetje manoeuvreren doorheen het vreselijk drukke en vakbondsactie-aangedreven Brusselse verkeer, waren we op weg naar St.-Amands. Allileke en Palleke maakten hun snel klaar, gingen nog eens even over de belangrijkste punten en vertrokken dan al snel naar hun etentje.
Laure-Anne was wat ziek, dus daar moest ik rekening mee houden. Ze had last van vermoeidheid en hoofdpijn. Ze had van Allileke nog een pijnstiller gekregen, dus moest ik haar maar opnieuw een geven vlak voor het slapengaan, moest het nog niet beter zijn. Ook kreeg ik een voorraad pillekes en siroop in mijn handen gedrukt die ik op vaste tijdstippen moest toedienen aan de meisjes.
Laure-Anne was eerst heel loom, wat echt wel te wijten was aan het ziekjes zijn. Hoewel dat ik ook al hints had gekregen dat het misschien wat kon liggen aan het weggaan van de mama. Dat ze dat niet zo graag heeft en daarom wat lusteloos was. Daarom heb ik haar eerst wat laten doen zodat ze op haar plooi kon komen. Anne-Sophie en ik zijn dan maar begonnen aan het eten.
Kip met stukjes appel in currysaus en rijst. Heel erg lekker. We hadden wel wat teveel gemaakt. De meisjes zijn al niet zo'n grote eters en Laure-Anne had dan nog niet zoveel eetlust ook. We hadden dus nog een mooi potje om opzij te zetten voor een volgende keer.
Maar tijdens het eten hadden we wel de indruk dat Laure-Anne wat over haar ziek zijn heen begon te komen. Ze was toch alleszins enthousiast aan het vertellen over de intriges bij haar op school. Over hoe er een meisje was, dat niemand graag heeft, want ze is echt wel een bitch, die dat samen was met een jongen die keitof was. En die jongen wou het dan uitmaken met dat meisje, maar die durfde niet, dus de vriendinnen van die jongen moesten dat voor hem doen, waaronder Laure-Anne. En die ene was dan enorm boos dat het uit was, maar die jongen was enorm blij, want hij huppelde bijna weg, naar het schijnt. En dat was vorige week. En nu heeft die jongen iemand anders, en is dat ene meisje boos op het nieuwe vriendinnetje, want ze had die gezien als een vriendin van haar en vriendinnen gaan wel niet gaan lopen met elkaars vriendje, behalve in dat geval, want die ene was echt wel een bitch en die verdiende dat.
Allemaal enorm interessant, vooral omdat het uit de mond van een 11-jarige komt.
Het niveau van intriges dat die meemaken tijdens het verloop van één week, is gewoon verbazingwekkend. En bedenk u, ik heb al de gedistilleerde versie gegeven hier. Die was echt een kwartier aan een stuk aan het tateren daarover.
Maar ze was tenminste weer actief.

Na het eten was het dan de bedoeling dat we allemaal nog wat gingen studeren. Ik voor de januari zittijd en de meisjes voor de aankomende testen en examens in december. Maar omdat Laure-Anne nog wat ziek was (opeens wel terug), moest ze niet meer blokken van mij, maar eerder een warm bad gaan pakken. Dus Anne-Sophie nam haar Chemie erbij, ik mijn Gombrich' Story of Art en we vlogen erin. Ondertussen nog wat gebabbeld ook. Alles heel leuk gehouden. Ze vroeg geregeld hulp bij haar Chemie als er iets was dat niet helemaal duidelijk was vanuit de les. Dan kwam Laure-Anne terug naar beneden en gaf ik ze hun medicamenten. Natuurlijk siroop gemorst, dus het plakte overal. Daarna een yoghurtje genomen voor Anne-Sophie en mij, en een ijsje voor Laure-Anne, die zich meteen voor de tv zette. Dan nog wat geblokt, gebabbeld en gelachen tot het tijd was voor de jongste om te gaan slapen.
Ze wou natuurlijk niet, want weerom was ze al niet meer ziek, maar dat zou bij mij toch niet pakken. Ze lag er dan ook snel in, maar ik moest beloven geregeld te komen kijken. Dan wist ze dat er altijd iemand in de buurt was, voor het geval dat. Dus ben ik om de tien minuten eens gaan kijken. Natuurlijk lag ze al bij de eerste check-up al te ronken, en dat werd steeds luider geronk bij elke keer dat ik ging kijken.

Dan met Anne-Sophie nog wat tv gekeken ook. Naar Ultimate Survival met Bear Grylls, die man die zich speciaal in survival omstandigheden zet om dan de meest bizarre overlevingstips te gebruiken en illustreren. Dat gaf natuurlijk niet altijd een even smakelijk beeld, maar we hebben ons ook meermaals platgelegd van het lachen. Kort daarna was het dan ook bedtijd voor ons en zijn we naar onze kamers getrokken. In mijn geval gewoon een matras op de grond, maar meer heb ik niet nodig. Met de deur op een kier en met één oog open ging ik slapen, je weet nooit of er iets gebeurd. Een tijdje later kwamen Allileke en Palleke terug, dus kon ik wat dieper zakken.

Nu zijn we allemaal op en klaar om te vertrekken naar Diksmuide.
Het is namelijk mama haar verjaardag! 47 jaren jong! Dat wordt een feestje.