Vreemde figuren in Brussel

Donderdagochtend was wat vreemd.
Ik was enorm moe, ik kon niet uit mijn bed geraken. Ik was echt ziek.
Toen ik nog een paar uurtjes ben blijven liggen, ging het al beter en ben ik naar het station gegaan voor de les te volgen.

Op weg naar daar, kwam ik al de eerste vreemde figuur tegen. Of niet zozeer de figuur was vreemd, maar het was gewoon wat ongemakkelijk.
Het is zo dat er een oude zigeunerin tussen een busje en de voorgevel van een huis op haar hurken zat. En er was duidelijk het geluid van stromend water te horen.
Dus mijn gok is dat die gewoon in het midden van de straat is beginnen pissen. En die was ondertussen dan nog een gesprek met iemand aan het voeren. En nog niet zo stil ook. Ze riep bijna heel de straat bij elkaar terwijl ze daar zo zat.
Echt vreemd.
Natuurlijk ben ik niet echt blijven staan om er lang naar te kijken. Integendeel, toen ik door had wat die daar eigenlijk aan het doen was, ben ik iets sneller beginnen wandelen. Niet te lang bij stil staan. Zoiets doe je toch niet in het midden van de straat?

De tweede vreemde figuur kwam ik in het Noord station van Brussel tegen.
Ik stond op het perron te wachten op mijn trein. Ik sta dan altijd in de buurt van de roltrappen. Opeens hoorde ik beneden bij de roltrappen een hels kabaal en even later werd de roltrap stilgezet. Een aantal mensen gingen kijken wat er aan de hand was, maar niemand bleef er echt lang staan en keerden snel terug, dus ik nam aan dat er niets aan de hand was. Waarschijnlijk een rolstoelgebruiker die de trap op moet ofzo. Even later schoot de roltrap terug in gang en kwamen er twee mensen naarboven.
Eén van hen was gewoon een medewerker van de NMBS, een conductrice, en de persoon die zij bij de hand hield, was een oudere man. Het was kennelijk rond die oudere man te doen.
Hij leek me rond 80-85 jaar oud en gebruikte een wandelstok. Verder had hij een baret op en droeg hij een vest met verscheidene medailles opgespeld. Wat ook opviel, was dat hij maar één oog had. Het andere oog was volledig overgroeid met huid, een oogkas waar vel over gespannen was. En uiteindelijk, één kant van zijn gezicht was volledig bedekt met bloed. Kennelijk was die man eerder van de roltrap gevallen. Nu was er dan iemand bij hem om hem te begeleiden en hem te verzorgen op het perron tot er hulp kwam. De meneer sprak Frans en de conductrice zei hem het rustig aan te doen totdat er een ambulance kwam en dat zij hem ging verzorgen ondertussen. Die man begon daar opeens uit te schieten tegen die vrouw dat er totaal geen nood was voor een ambulance. Waar zou dat nu goed voor zijn? Alles was dik in orde met hem, of dat hield hij toch zo vol. Natuurlijk kwam er kort nadien een man van de securail bij, die onder zachte dwang de man neerzette zodat er naar zijn wonden gekeken kon worden.
Wat er verder gebeurd is, weet ik niet. Mijn trein was er toen en ik moest vertrekken.
Maar die man gaat me nog een hele tijd bij blijven. Dat is waarschijnlijk zo een typische veteraan. Eén die in de tweede wereldoorlog heeft meegevochten en alles al gezien heeft in het leven (ook al is het maar met één oog). Zo het type van veteraan die een wonde zou afwimpelen met een straf verhaal zoals 'Ik heb ooit nog eens een marathon gelopen, met mijn gewonde maat op mijn rug, terwijl er een scherf van een Duitse granaat in mijn reet zat'. Zo de echte mannen van vroeger.