Varia

Niet veel speciale dingen gebeurd deze laatste dagen.
Paar kleine dingen.

Boek
We kregen ons sterk aangeraden om 'The Story of Art' van Gombrich te lezen. Dat boek is nogal moeilijk te vinden hier in België. Dus Wendy is eens gaan zoeken op een aantal aankoopsites zoals Amazon of Bol.com. Eigenlijk heb ik redelijk wat gezocht terwijl zij ging eten, maar dat is naast de kwestie. Ik was er van overtuigd om een hardcover versie te nemen, maar zij wou liever de pocket-versie nemen, aangezien die goedkoper was. Uiteindelijk nam ze dan toch de duurdere, omdat het mocht van haar ma, maar kreeg ik naar mijn kop gesmeten dak haar had laten twijfelen. Ik was dan ook nog eens een pipo, omdat ik vroeg of ik het boek dan eventueel eens mocht lenen dan. Ze vond het zelfs zo erg dat ik haar eerst heb overtuigd de dure editie te kopen en dan te vragen of ik hem eens mocht inzien, dat ik na een tijd zei dat het al goed was en ik zelf een versie bestelde. Natuurlijk was ik dat al de hele tijd van plan, maar ik wou me even van de domme houden.

Wendy
Nee, geen paragraaf waarin ik eindelijk toegeef dat ik iets heb met haar, moest je dat verwacht hebben (en ik weet dat jullie er zijn!). Helaas, kom later nog maar eens terug.
Het gaat meer over haar gezondheid. Iedereen in de klas is wel al ziekjes geweest de laatste tijd. Hoesten, kuchen, niezen, snotteren... het hele pakket doet zowat de ronde. Ik ben er nu eindelijk min of meer vanaf al, dus zoveel te beter. Maar Wendy lijkt er nu zwaar mee te zitten. Je ziet het wel, ze ziet zo bleek als een lijk, kleine, waterige oogjes en een rode neus. Zelf zegt ze de ene keer dat ze precies aan het sterven is en de andere moment doet ze alsof ze volledig gezond is. Ok, ik weet dat je wat kan zwanzen, en ik weet dat je ziek zijn wat kan schommelen, maar bij haar is het toch ook wat extreem. Daarbij komt dat ze de laatste dagen al een beetje aan de stille kant is, wat ook niet van haar doen is. Ze is moe, zegt ze zelf, maar ze blijft wel tot 1u 's nachts wakker. Allez, daar kan ik ook geen eind aan knopen. Ik zit er wat mee in.

Baard
Ik heb mijn baard nog eens volledig afgeschoren. En het is koud.
Ik mis mijn baard...
Ik dacht dat het een goed idee ging zijn om me nog eens volledig op te frissen voor de winter. Dat mijn baard er een beetje dikker kon doorkomen. Winterbaard als het ware.
Slecht idee.
En ik zie er niet uit.

Kriekjesvla
Lang geleden, toen de dieren nog konden praten, maakte ik wel eens geregeld kriekjesvla. Een soort van pudding/broodpudding met krieken in. Lekker zoet, niet ongezond en redelijk makkelijk klaar te maken. Ik maakte het best wel veel klaar en was er redelijk goed in ook. Maar voor één of andere reden ben ik daar mee gestopt. Waarschijnlijk vanwege het verder studeren, dat ik gewoon te weinig thuis was om het klaar te maken, aangezien ik geen oven op kot had.
Welnu, vorige keer dat ik hier in Diksmuide was, heb ik een paar restjes bij elkaar gegooid (wel van de correcte ingrediënten natuurlijk) en nog eens een poging gedaan die traditie te reanimeren. Mits wat inschattingsfoutjes was het zeker geen slecht resultaat. Het smaakte zelfs naar meer. Daarom zijn mama en Wouter nu naar de winkel gestuurd (ze moesten ook nog andere dingen doen, dus waarom geen twee vliegen in één klap?) om de missende ingrediënten. Ik ga dan vanavond of morgen in de dag weer een hele voorraad maken en eens kijken of ik het recept niet wat kan verbeteren of wat variatie aanbrengen.
Mhmmm.... Kriekjesvla

Bieke
In de nacht van woensdag op donderdag kreeg ik een sms van Bieke. Ze zei dat ze die dag eens aan mij gedacht had, vanwege de datum. Ze had het op 26 oktober. Het was toen wel juist 00.02u, dus eigenlijk al de 27e. Het is namelijk zo dat op de 26e oktober 2006, exact 5jaar geleden (allez, op die dag é) we voor het eerst samen waren. Ik had er eigenlijk ook wel aan gedacht toen ik in mijn agenda keek die middag, maar ik had er niet lang bij stilgestaan. Ok, 5 jaar is best wel lang. En als ik nu terugdenk aan die dagen, dan is het toch met een glimlach op mijn gezicht. Leuke herinneringen. Maar niet om lang bij stil te blijven staan.
Daarom dat ik het ook wat vreemd vond dat Bieke daar een sms over stuurde. Ik ben wel blij dat ik haar nog eens hoorde (las?), maar uiteindelijk was de dag al voorbij, ze had eigenlijk niets meer moeten sturen...
Nuja, wie begrijpt er vrouwen nu eigenlijk echt?

Stil
Nu dat ik hier een tijdje alleen zit, valt het me eigenlijk echt op hoe hard ik al gewend ben geraak aan achtergrond lawaai.
Het is hier echt stil.
De stilte is bijna overdonderend.
Ze maakt meer lawaai dan alle vrachtwagens, politiewagens, ambulances, dronkaards, schoolkinderen en roddelwijven bij elkaar, die dagelijks (en nachtelijks) voor mijn raam passeren.
Misschien kan ik hier wel 'The Sound of Silence' horen...