Ik heb vannacht echt geslapen als een baksteen. Als aandenken van de klierkoorts die ik een tijd terug had, krijg ik nu nog af en toe aanvallen van vermoeidheid. En dan moet ik gewoon gaan slapen of er gaan dingen verkeerd. Zo ook gisterenavond, rond 19u of zo, kreeg ik echt een enorm klop. En ik ben gewoon in mijn bed gekropen en als een blok in slaap gevallen. En heb echt geslapen tot 11u vanochtend. Normaal word ik wel gewekt door de geluiden die van de bouwwerf naast onze deur komen, maar ook nu sliep ik er gewoon door.
En gedroomd dat ik heb. Ik herinner me niet of ik dit de hele nacht gedroomd heb, maar het is het enige dat me is bijgebleven. Ik zat in een atelier of een kunstgalerij. En overal aan de muren hingen tekeningen. En het waren tekeningen die ik al gemaakt had, maar er zaten er ook bij die ik nog niet gemaakt heb. Zoals dat drieluik van die handen waar ik nu aan werk, maar ook ideeën die ik heb voor daarna of tekeningen van vroegere ideeën. Echt heel vreemd. Alsof dat elke tekening die ooit in me is opgekomen daadwerkelijk getekend werd en opgehangen in een grote zaal in mijn hoofd. En daar stopte het niet. Ik zat namelijk in het midden van dat atelier en ik was aan het tekenen. En terwijl ik de galerij van een soort 3de persoonsperspectief zag, zag ik opeens weer door mijn eigen ogen en kon ik het potlood ook wel degelijk bewegen. Voor me stond een hele rij... personen? En die kwamen gewoon één voor één voor me staan en dan tekende ik ze. Maar het gekke is dat ze niet allemaal levende personen zijn. Natuurlijk, Bieke leeft wel en Wouter ook, maar ik denk nog altijd dat Zaraki Kenpachi een personage is uit een manga en Sam B en Sunchaser personages uit een videogame. En toch stonden die ook voor mij. En nog gekker, op een bepaald moment stond mijn kot voor mijn neus. Mijn kot kwam poseren! En ik tekende maar, aan een bezeten snelheid. En telkens er een tekening af was, vloog die meteen uit mijn handen en ging die aan de muur hangen. Het was toen dat ik eigenlijk opkeek en zag dat het plafond van het atelier redelijk duister was. Maar naarmate ik meer tekende, en de tekeningen verder naar de muren vlogen, verlichtte het plafond meer en meer. Er hingen daar duizenden, miljoenen tekeningen. Allemaal opgehangen aan een eindeloos hoge muur. Tekeningen van alles wat ik ooit gezien of gedaan heb, van dingen die me bij zijn gebleven of die ik al vergeten was, van blije en kwade tijden. Het lijkt wel alsof ik van alles in mijn leven een tekening heb gemaakt en die heb opgehangen in mijn hoofd.
Echt bizar.
Ik weet wel dat als ik mij iets moet voorstellen of als ik aan iets denk, ik dat echt zie in mijn gedachten en het is inderdaad op een manier alsof het geschetst is met potlood. Maar nu doet dat echt vreemd om dat te beseffen. Dan is het net of dat er bij al die momenten daadwerkelijk een tekening is gemaakt die bij de collectie van mijn leven werd gevoegd.
Ik heb ook geen enkel idee wat de droom zou betekenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten