Op de trein en venster in mijn hoofd

Vandaag teruggekomen van bij ons papa. Normaal zorgt dat niet voor veel problemen en is de verbinding met het openbaar redelijk goed.
Natuurlijk heb je altijd uitzonderingen op de regel.
Zo was er om te beginnen al een probleem met de bussen, die overal rond werken heen moesten rijden en andere haltes aandeden. Dus een busrit die normaal een kleine 20minuten duurt, duurde deze keer bijna 45minuten. Al een geluk dat ik goed vroeg vertrokken was en dit dus geen problemen gaf om mijn trein te halen.
Het was dan ook enorm jammer dat er enorme vertraging op de trein zat.
Er was ergens vertraging op gekomen vanwege een vrachttrein die op een andere lijn voor problemen zorgde, waardoor er een paar treinen verkeerd liepen, zodat de trein van Gent vertraging opliep, zodat die later aankwam en ook weer later kon vertrekken, maar dan ineens nog langer moeten blijven staan om de volgende trein die naar Gent zou gaan, die van 10minuten later, ook ineens mee te nemen.
Soit, door al die vertraging kwam het eigenlijk al bijna goed uit om de volgende aansluiting in Gent te halen richting De Panne.
Het was dan ook nog eens onaards druk op die trein. Wat wil je? Het waren eigenlijk 3 treinen in één!
Bah, zo kan ik wel blijven zagen op de NMBS, het levert toch niets op. En uiteindelijk zijn dat ook omstandigheden waar zij niet aan kunnen doen en waar ze moeten improviseren.
Maar toch, aangenaam is anders.

Anderzijds had ik wel genoeg tijd om wat na te denken en wat te dromen enzo.
Zo was ik aan het denken aan Bieke haar relatie. Ik ben echt content voor haar, daar moet je niet aan twijfelen. Oprechte liefde is echt mooi en moet aangemoedigd worden. We hebben deze middag wat gebabbeld over msn. Ik heb vooral vragen gesteld over Nick, haar nieuwe vriendje, en zij vertelde over hem.  Het klinkt wel als een goeie kerel. Hij werkt hard, heeft leuke hobby's en maakt haar gelukkig. Meer heb je niet nodig, toch?
Maar toch is er iets dat me dwars zit. En we hebben er ook over gepraat, maar ik ben er niet 100% gerust in. Ze heeft namelijk tijdens het leren kennen van elkaar en de lange babbels die ze al gehad hebben, verteld over mij en het verleden dat ik heb met Bieke. Nu heeft hij er kennelijk weinig op gezegd en is hij niet tegen het contact dat Bieke en ik nog hebben. Uiteindelijk hebben we niets meer met elkaar, buiten dan goede vrienden en een vertrouwenspersoon. En ze mag nog weg met andere jongens ook, dus ik hoop dat ik dan ook nog wel eens mag afspreken met haar, zonder dat er daar problemen van komen. Alles is nu dus nog dik in orde, van mijn part, en ik hoop dat het zo gaat blijven.
Maar dan komt er toch een oude angst bovendrijven. Ik heb Bieke nog nooit meegemaakt als ze met iemand samen is, buiten dan met mij, en ik weet niet wat ik moet verwachten. Meestal verbrak ze alle contact als ze met iemand anders samen was, en hoorde ik haar 6-12maanden niet meer. Ok, dat lag ook in het feit dat ze dan juist onze relaties verbroken had en dat het dus makkelijker zou zijn om ook geen contact meer te hebben. Dan hoorde ik haar na de relatie weer, als het weer een pak rustiger was en kreeg ik de samenvatting van de tijd die ik gemist heb. Nu vrees ik wat voor hetzelfde. Zo heeft ze bijvoorbeeld deze week volledig volgeboekt om bij haar lief te zijn, begrijpelijk wel. En ze gaat niet veel smsen, geen probleem want ik zit toch in Frankrijk. En de week erop waarschijnlijk ook, en de week erna, en daarna, en daarna... en zie je mijn punt? School begint dan ook terug en ze is met allerlei zaken bezig en ze zou zo nog wel eens vergeten dat ik er ook nog ben, omdat ze toch weet dat ik er nog altijd zal zijn als ze eens omkijkt. Ik heb er totaal geen problemen mee dat ze bezig is met haar lief, en dat ze wilt genieten en altijd bij hem zijn en daarnaast haar volledig richten op haar school ook. Maar waarom heb je vrienden als je er geen tijd voor kan maken?
Ik ben gewoon bang dat ik weer een goede vriendin ga kwijtraken voor een paar maanden of een jaar en dat ik daarna er weer bij gehaald ga worden nadat er iets is misgegaan.

Nu dat zijn zaken die wat door mijn hoofd spoken. Te lang op een trein zitten, werkt een tegen het optimistisch denken.
Dit is ook een reden waarom ik misschien eerder aan een blog had moeten beginnen. Bieke zei vroeger wel eens dat ze graag zou zien wat er in mijn hoofd omgaat. Wel, meestal zijn het zo'n dingen. Overdreven nadenken over dingen die er niet zijn, maar daardoor toch voorbereid zijn als er iets misgaat.

Maar genoeg depressief gedoe, ik ga het gelukkig koppel laten doen. Ze laten genieten van de liefde en de tijd die ze samen hebben. En ik zal dan wel zien wanneer ik nog eens in het tijdschema pas.
En voor hetzelfde geld, leer ik binnen een paar weken ook iemand kennen in Brussel, en ben ik wel diegene die niet meer naar mijn vrienden omkijkt. Moest het zo zijn, schud me dan wakker, want anders vergeef ik het mezelf niet.

Slaapwel iedereen