Ik kijk nog wel eens geregeld naar internet reviewers. Mensen die kritiek of lof geven op verschillende dingen. Je hebt ze in alle soorten en maten: anime, horror, games, nostalgische films, comics,... Meestal ga ik daarvoor naar www.tgwtg.com (That Guy With The Glasses), de site is opgemaakt uit verschillende reviewers die elk hun ding doen, maar ook wel eens samen komen voor specials of cross-overs. Zeker het bekijken waard als je eens goed wilt lachen of gewoon graag kritiek levert op slechte films, games en muziek.
Waar ik hiermee naartoe wil is dit, ze bespreken een review van een film, in die film wordt er iemand tragisch neergeschoten en dan bewerken ze dat fragment zodat een deel van Hide and Seek van Imogen Heap speelt. Ik denk dat dit een verwijzing moet zijn naar een bepaalde film waarin dit gebeurd. Maar dat die film het zo melodramatisch maakt, dat het grappig werd. Het zal wel een 'rolling gag' zijn, want veel van de reviewers gebruiken het wel eens. Zo heb je bijvoorbeeld ook de 'Beyond Thunderdome' moppen, mocht je die kennen. Nu weet ik totaal niet uit welke film dit komt en of het wel uit een film komt, maar ik vind het liedje wel leuk. Misschien zegt de titel jullie niet veel, maar als je hoort, ben ik er zeker van dat je het herkent.
In de eerste plaats vind ik het gewoon hilarisch als ze dat fragment laten horen telkens iemand wordt neergeschoten in een dramatisch slow motion moment in een film. Zo is er een reviewer (Phelous, als je hem wilt opzoeken op de bovenstaande site) die er gebruik van maakt op een moment dat er iemand met twee pistolen non-stop kogels in iemand aan het jagen is, en daarbij de hele tijd het muziekfragment opnieuw laat beginnen met elke kogel die het slachtoffer treft. Het klinkt misschien niet zo grappig nu ik het beschrijf, maar geloof me, op het moment zelf lig je plat van het lachen.
Daarnaast is het origineel van Imogen Heap echt een ontroerend lied. Het is misschien wat traag, klinkt wat vreemd in de oren en de tekst lijkt op niet veel te slaan, maar dat geeft het zijn waarde. Het klinkt meer als een soort van poëzie dan een echt lied. De betekenis erachter staat zeker open voor discussie, vind ik.
En het blijft dagen rondhangen in je hoofd, tot vervelends toe van je broers die het altijd maar weer moeten aanhoren hoe je het deuntje neuriet of spontaan dat ene fragment zingt.
Ik zal hieronder twee songs posten. Het eerste is het originele van Imogen Heap, het tweede de onlangs uitgebrachte 'remix' van Jason Derulo, waarvan de meeste het fragment wel zullen kennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten