Weekendje Duitsland

Vorig weekend stond er een kort reisje gepland. Het was de bedoeling dat we met Alilleke en Palleke en de meisjes naar een klein hotelletje in Duitsland gingen.
Dat was natuurlijk niet zo gemakkelijk als dat het klinkt.

Allereerst was de heenreis een beetje aan de lange kant. We vertrokken vorige vrijdag. Mama, Jurgen en ik vertrokken rond 15u om Wouter op te halen in Gent. Hij had die middag nog zijn laatste examen en zou rond 16u wel al terug op zijn kot zijn. Daarna gingen we richting Brussel om de ring te nemen en dan verder te rijden naar de Ardennen en via Bastogne Luxemburg binnen te rijden en zo naar Duitsland te gaan.
Dat was buiten het weer gerekend.
Toen we in Gent doorreden, was het nog wonderbaarlijk open. We hadden ook al de hele rit naar Gent, een blauwe hemel gehad en het betrok pas in de buurt van Gent. Maar zelfs dan was er nog geen spoor van de beloofde sneeuwstorm die zogezegd al de hele dag het land teisterde.
Die kwamen we dan ook snel genoeg tegen op weg naar Brussel. We hoorden dan ook dat de ring rond Brussel al vast zat, dus gingen we een alternatieve route zoeken. We reden Brussel rond langs Halle en ondertussen was het al aan het sneeuwen met hopen tegelijk.
Eens we een tijdje in Wallonië rondreden, begon het al snel beter te gaan, hoewel de wegen er steeds slechter bij begonnen te liggen. Uiteindelijk konden we onze gewenste snelheid eindelijk bereiken.
Het eindresultaat: we hadden een derde van de reis in vier uur gedaan en de overige twee derden konden dan in een kleine twee uur afgemaakt worden.
We kwamen dan ook maar met een lichte vertraging van drie uur aan in het hotel.
Alilleke en Palleke hadden meer pech, want zij vertrokken nog later dan ons en hebben de hele Brusselse ring meegemaakt. Zij kwamen nog een uur na ons aan.
Van onze gepland avondmaal schoot dan ook niet veel meer dan een snack in het wegrestaurant over.
We besloten dan ook maar om snel in ons bed te kruipen.

Wouter en ik deelden een kamer, Mama en Jurgen één en dan Alilleke, Palleke en de meisjes in een derde. Het hotel is zeker niet groot, maar wel enorm gezellig en goed uitgerust. Het is een oud boerderijgebouw, maar wel volledig gerenoveerd en ingericht met de moderne noodzakelijkheden die je van een hotel kan verwachten. Het enige waar men wat luxe zou kunnen missen, is het gebrek aan een tv op de kamer of een mogelijkheid op internet. Maar uiteindelijk ga je niet op familie-uitje om tv te kijken of de hele tijd te internetten. Het hotel is ook heel leuk gelegen in een klein dorpje, Wallendorf. Het leuke eraan was eigenlijk dat het dorp in twee wordt gedeeld door een stroom. De twee helften zijn door een enkele brug verbonden met elkaar. Het is dan ook leuk om te weten dat de ene oever in Groothertogdom Luxemburg ligt en de andere oever in Duitsland. Dus we zaten echt wel juist over de grens.

De eerste ochtend hadden we afgesproken aan de ontbijttafel. Daar werden we allemaal weer een beetje wakker, want we waren echt uitgeput van de reis de vorige dag. Het werd toen ook duidelijk dat wij de enige gasten waren die verbleven in het hotel. Niet moeilijk ook, aangezien wij al de helft van de kamers in beslag hadden genomen. Het was ook een zeer uitgebreid ontbijt. Eens geen buffet, maar echt een gedekte tafel, met een aantal broodjes, charcuterie en zoetigheden. We kregen onze drank direct van de hoteleigenaar, die trouwens ook kok is en de bar bedient, en dus kon je er zeker van zijn dat het goede koffie was die je kreeg.
Daar besloten we dan ook om het weekend met een goede wandeling te beginnen.

We gingen niet ver uit de buurt, naar een dorpje een paar kilometer verder. Blijkbaar waren Mama en Jurgen daar al eerder geweest, want zij herkenden de buurt meteen. Ze hadden dan ook een idee van de wandeling die we zouden maken.
Het was een stevige wandeling. Niet zozeer door de lengte, want het was maar 7 kilometer, maar door de ligging. Je moest echt door de sneeuw wandelen, over smalle padjes langs riviertjes en via uitgekapte treden een heuvelrug op. Het had echt iets sprookjesachtig, alsof je je in een scene van Lord of the Rings waande, waarin de helden via verraderlijk terrein een berg moesten beklimmen. Er waren wel hier en daar de nodige problemen met de gladde grond en takken die over het pad hingen of zelfs hele boomstronken, maar met wat stunten en acrobatiek, kwamen we er toch overheen.
Dan liep er een groot deel van de wandeling door de velden naar een klein dorpje, waar het een bocht maakte en begon terug te keren naar het bos waar we eerder uitkwamen. Daar wachtte ons natuurlijk de afdaling.  En nog een leuke verrassing: een vos. We liepen langs de zijde van de heuvel en zagen voor ons, op de flank, een wilde vos door de sneeuw spurten. Echt prachtig om zo eens een dier in het wild te zien, ook al was het maar voor even.
Op de terugweg met de auto zagen we dan ook nog twee herten de weg over lopen, dus dat was ook nog een leuk zicht. Geweldig om dieren in het wild te kunnen zien.

We aten een klein restaurantje. Klein was het alleen in oppervlakte, want het zat er vol en het was zeker en vast sfeervol. Ook de menukaart was indrukwekkend. Ik denk dat iedereen er wel zijn gading in had gevonden.
We bleven er dan ook een hele tijd babbelen en onszelf opwarmen.
Tegen dat we allemaal bereid waren om te vertrekken, was het alweer na 15u en besloten we gewoon terug naar het hotel te gaan. Daar dronken we nog iets, een vroeg aperitief.
Uiteindelijk zetten Wouter, Anne-Sophie en ik me op onze kamer en keken we een film op de laptop. Ik had kort voor de vakantie een aantal dvd's gekocht en Nightmare before Christmas was de gelukkige winnaar. Die hebben we dan op ons gemak bekeken en ondertussen nog wat met Anne-Sophie gebabbeld. Die begint ook al een serieuze meid te worden en kan al goed meepraten als er iets gezegd wordt. Dat is wel leuk, omdat je anders altijd het gevoel had dat ze dingen misliepen, gewoon omdat ze nog te jong waren.
Het eten dat we kregen was dik in orde. Goede bediening en vriendelijke mensen.
Het werd dan ook duidelijk dat het wel een bekend restaurant was, want alle tafels daar werden er bezet door gasten. Dus het heeft ook zeker zijn aantrek buiten het hotel om.

Zondagochtend was het alweer pijnlijk duidelijk dat het weekend er alweer opzat. We genoten dan ook nog met volle teugen van het ontbijt en planden het verdere verloop van de dag uit. Palleke had al een idee van wat we konden doen. De laatste keer dat ze in de streek waren, hadden ze een wandeling gemaakt die langs een oude groeve liep die mooi gelegen was. Het was toen wel herfst geweest, dus toen zag het er waarschijnlijk een beetje anders uit. Hij raadde het ons aan om daar nog eens langs te gaan en dan aan de terugreis te beginnen, in de hoop op minder problemen op de weg dan tijdens de heenreis.

Toen we de auto kwijt konden aan de kant van de weg, begaven we ons richting groeve. Die lag in een natuurreservaat en was vrijwel volledig van de buitenwereld afgesloten. De groeve is dan ook al jaren in onbruik en is niet meer dan een verre herinnering. Het enige dat je er nog van kan terugvinden, zijn een aantal oude rails, een paar ingezakte gebouwen, hier en daar een mijnkar en de brug waarop twee rails elkaar konden kruisen. Er stond al een nieuw gebouw, waarschijnlijk voor feesten of activiteiten, maar je kon nog goed aanvoelen hoe het moest geweest zijn vroeger. Ook liep er water langs de wanden van de groeve, die meteen bevroren en zo een prachtig ijsspektakel opleverden. Er was ook een klein vijvertje dat volledig dichtgevroren was. Natuurlijk kon ik het ook niet laten om eens te zien hoe dik het ijs was en smeet er een steen op. Die ketste er op af alsof het massieve rots was, waarop ik de steen smeet. Geen krasje, geen deukje, niets. Wat verder vond ik dan een serieuze steen, van ongeveer 15kg, die ik toch ook eens moest uitproberen. Dat haalde ook al niets meer uit. Het water was gewoon volledig bevroren. Je moet weten, hier in Vlaanderen was het al uitzonderlijk koud afgelopen week, maar daar in Duitsland was het toch nog een goede 5 tot 10 graden kouder, zowel 's nachts als overdag.

We aten dan op de terugweg nog iets in Bastogne, alvorens de laatste etappe in te zetten en terug te keren naar West-Vlaanderen.
Het weekend was echt top. Het was een lange heenreis en ijskoud, maar als je al die natuurpracht daar ziet en de gastvrijheid van de mensen, dan heb je het er allemaal graag voor over. Dit is een reisje dat zeker en vast voor herhaling vatbaar is.