Evelien blijft nog eens logeren.
Om eventuele spontane stakingen van morgen uit de weg te gaan. Ook al staan ze niet gemeld, je kan nooit weten hoe sommige vakbondsleden gaan reageren als ze de kans krijgen.
Het was al heel gezellig tot nu toe, en we blijven in dezelfde sfeer met Shrek.
dinsdag 28 februari 2012
maandag 27 februari 2012
Examens
Iets dat ik nog niet vermeld heb (ik heb wel al meer overgeslagen deze paar weken), zijn de examens en de uitslagen.
De examens heb ik nog min of meer beschreven, maar de uitslagen kregen we het laatste weekend van de lesvrije week.
En deze luiden als volgt:
Kunstgeschiedenis 8.0/20
Kunstwetenschappen 15.0/20
Archeologie 16.0/20
Wijsbegeerte 3.0/20
Klassieke Oudheid 11.0/20
Dus naast een zware buis voor Wijsbegeerte en een hakken in de sloot voor Kunstgeschiedenis, ben ik best tevreden over de verzamelde resultaten. Zeker als je weet waar ik vandaan kom met mijn punten.
Hiermee gezegd zijnde, laat het tweede semester beginnen. Ik ben alleszins al meer bezig met mijn vakken ook (omdat het nu eenmaal moet, vanwege die taken) en ik heb een goed oog op wat mis ging bij die buizen, dus werk ik er al naartoe om ze in September terug recht te trekken.
De examens heb ik nog min of meer beschreven, maar de uitslagen kregen we het laatste weekend van de lesvrije week.
En deze luiden als volgt:
Kunstgeschiedenis 8.0/20
Kunstwetenschappen 15.0/20
Archeologie 16.0/20
Wijsbegeerte 3.0/20
Klassieke Oudheid 11.0/20
Dus naast een zware buis voor Wijsbegeerte en een hakken in de sloot voor Kunstgeschiedenis, ben ik best tevreden over de verzamelde resultaten. Zeker als je weet waar ik vandaan kom met mijn punten.
Hiermee gezegd zijnde, laat het tweede semester beginnen. Ik ben alleszins al meer bezig met mijn vakken ook (omdat het nu eenmaal moet, vanwege die taken) en ik heb een goed oog op wat mis ging bij die buizen, dus werk ik er al naartoe om ze in September terug recht te trekken.
Inbraak
En nu ik toch bezig ben en geen motivatie meer heb om de 5 turven over de Egeïsche Bronstijd die naast mij geplaatst zijn, en langzaam al het stof in mijn kamer aan het aantrekken zijn, door te nemen, kan ik net zo goed nog een kleine update de wereld ingooien.
Ik heb al meerdere keren steen en been zitten janken op deze blok over hoe onveilig het hier is en hoe je voor je leven zou beginnen vrezen en over hoe sommige mensen dit allemaal niet zo serieus blijken te nemen.
Wel, geen reden om een goede gewoonte te veranderen.
Vorige week dinsdag bleef ik later op de universiteit, omdat mijn werkpartner voor één van de taakjes, Anne, daar op kot zit. Na het werken ging ik, zoals gewoonte, naar het station en nam de trein, om dan rond 22u aan te komen op mijn kot. Ik was moe en had niet veel zin in niets meer, dus ik controleerde nog even mijn mails, keek eens bij wat sites voor updates, zei nog een paar mensen goedenacht en kroop in mijn bed. Ondertussen had ik nog wel een keer of twee de voordeur horen opengaan. Mensen van op kot die ook thuiskwamen. De laatste rond ongeveer 23u30. Ik lag toen al in bed.
Het is dan ook een tijdje later dat ik wakker word van een geluid. De voordeur die opengaat en iemand die tegen de binnendeuren aanloopt (we hebben eens soort van portaal in de gang, met twee deuren die u verder het huis insluizen). Ik keek op mijn klok en zag dat het rond 1u 's nachts was. Ik hoorde ook ongemakkelijk gefluister, zo van mensen die teveel gedronken hebben, maar toch overtuigd zijn dat ze nog subtiel en stil kunnen doen. Dus ik dacht dat er gewoon iemand van een feestje was thuisgekomen en wat teveel op had.
Tot de klink van mijn kamer naar beneden werd gedaan.
Het was stikdonker natuurlijk, maar mijn klink piept. En het is een heel kenmerkend geluid dat ik ondertussen wel al gewoon ben, maar alleen als ik die klink zelf in handen heb. Wat nu niet het geval was.
Ik deed mijn leeslicht aan en zag dat mijn klink heel zacht en traag naar beneden werd gedraaid en toen die beneden was, dat er wat kracht tegen de deur werd gezet, niet veel, maar net genoeg om te merken of ze open was of niet. Toen mijn deur gesloten bleek te zijn, hoorde ik weer wat gefluister en verplaatste de mensen zich verder de gang in. Wat later hoorde ik dan de klink van mijn buurvrouw (ja, die klinken hier hebben elk een eigen identiteit) ook omgedraaid worden. Dat was voor mij toch het signaal dat er iets niet klopte.
Ik deed stilletjes mijn deur van het slot en trok hem open, om dan te zien wat er aan de hand was.
Twee personen, met een kap over hun hoofd, stonden in de gang, onderaan de trap, alsof ze juist van plan waren naar de hogere verdiepingen te gaan. Ik keek dan naar de voordeur en die stond gewoon wagenwijd open. Toen het allemaal wat geregistreerd was, waren de twee natuurlijk al over hun verrassing heen (ze zullen ook wel op hun hoede geweest zijn) en spurten ze langs me heen, weer naar buiten. Ik pakte dan zo snel mogelijk mijn sleutels en deed de voordeur weer goed in het slot.
Het is weer zo'n typisch geval geweest van mensen die thuiskomen en de deur gewoon achter zich dichtgooien, zonder om te kijken. De deur is stevig genoeg, er zitten extra sloten op, bescherming tegen openbreken... alles wat je je maar kan wensen van veiligheid. Maar toch is dat alles van geen tel, als je niet de verantwoordelijkheid kan opbrengen, om die deur op slot te doen. We weten niet wie het was, die laatst thuiskwam. Die zal dat natuurlijk ook nooit toegeven. Maar het is niet de eerste keer en het zal zeker de laatste ook niet zijn, dat ik deuren achter mensen dicht en op slot moet doen. En als ik het dan eens niet doe, dan krijg je meteen zo'n situatie. Ik hoop dat ze de volgende keer tot aan de dader zijn kamer komen, zodat ze hem/haar ook eens de stuipen op het lijf kunnen jagen. Misschien dringt het dan wat door.
Ik heb al meerdere keren steen en been zitten janken op deze blok over hoe onveilig het hier is en hoe je voor je leven zou beginnen vrezen en over hoe sommige mensen dit allemaal niet zo serieus blijken te nemen.
Wel, geen reden om een goede gewoonte te veranderen.
Vorige week dinsdag bleef ik later op de universiteit, omdat mijn werkpartner voor één van de taakjes, Anne, daar op kot zit. Na het werken ging ik, zoals gewoonte, naar het station en nam de trein, om dan rond 22u aan te komen op mijn kot. Ik was moe en had niet veel zin in niets meer, dus ik controleerde nog even mijn mails, keek eens bij wat sites voor updates, zei nog een paar mensen goedenacht en kroop in mijn bed. Ondertussen had ik nog wel een keer of twee de voordeur horen opengaan. Mensen van op kot die ook thuiskwamen. De laatste rond ongeveer 23u30. Ik lag toen al in bed.
Het is dan ook een tijdje later dat ik wakker word van een geluid. De voordeur die opengaat en iemand die tegen de binnendeuren aanloopt (we hebben eens soort van portaal in de gang, met twee deuren die u verder het huis insluizen). Ik keek op mijn klok en zag dat het rond 1u 's nachts was. Ik hoorde ook ongemakkelijk gefluister, zo van mensen die teveel gedronken hebben, maar toch overtuigd zijn dat ze nog subtiel en stil kunnen doen. Dus ik dacht dat er gewoon iemand van een feestje was thuisgekomen en wat teveel op had.
Tot de klink van mijn kamer naar beneden werd gedaan.
Het was stikdonker natuurlijk, maar mijn klink piept. En het is een heel kenmerkend geluid dat ik ondertussen wel al gewoon ben, maar alleen als ik die klink zelf in handen heb. Wat nu niet het geval was.
Ik deed mijn leeslicht aan en zag dat mijn klink heel zacht en traag naar beneden werd gedraaid en toen die beneden was, dat er wat kracht tegen de deur werd gezet, niet veel, maar net genoeg om te merken of ze open was of niet. Toen mijn deur gesloten bleek te zijn, hoorde ik weer wat gefluister en verplaatste de mensen zich verder de gang in. Wat later hoorde ik dan de klink van mijn buurvrouw (ja, die klinken hier hebben elk een eigen identiteit) ook omgedraaid worden. Dat was voor mij toch het signaal dat er iets niet klopte.
Ik deed stilletjes mijn deur van het slot en trok hem open, om dan te zien wat er aan de hand was.
Twee personen, met een kap over hun hoofd, stonden in de gang, onderaan de trap, alsof ze juist van plan waren naar de hogere verdiepingen te gaan. Ik keek dan naar de voordeur en die stond gewoon wagenwijd open. Toen het allemaal wat geregistreerd was, waren de twee natuurlijk al over hun verrassing heen (ze zullen ook wel op hun hoede geweest zijn) en spurten ze langs me heen, weer naar buiten. Ik pakte dan zo snel mogelijk mijn sleutels en deed de voordeur weer goed in het slot.
Het is weer zo'n typisch geval geweest van mensen die thuiskomen en de deur gewoon achter zich dichtgooien, zonder om te kijken. De deur is stevig genoeg, er zitten extra sloten op, bescherming tegen openbreken... alles wat je je maar kan wensen van veiligheid. Maar toch is dat alles van geen tel, als je niet de verantwoordelijkheid kan opbrengen, om die deur op slot te doen. We weten niet wie het was, die laatst thuiskwam. Die zal dat natuurlijk ook nooit toegeven. Maar het is niet de eerste keer en het zal zeker de laatste ook niet zijn, dat ik deuren achter mensen dicht en op slot moet doen. En als ik het dan eens niet doe, dan krijg je meteen zo'n situatie. Ik hoop dat ze de volgende keer tot aan de dader zijn kamer komen, zodat ze hem/haar ook eens de stuipen op het lijf kunnen jagen. Misschien dringt het dan wat door.
Werk werk werk
Ik wil me nogmaals verontschuldigen voor het weinige geblog de laatste weken.
Bieke heeft in een reactie op een vorige blog er op gewezen dat het niet zo makkelijk blijkt te zijn om een lief te hebben én dan nog eens te bloggen, maar daar ligt het probleem niet zo zeer.
Ok, als ik een avond met Evelien doorbreng, dan is het inderdaad niet de bedoeling om een halfuur tot een uur achter mijn computer te kruipen om een verslag uit te brengen van al mijn doen en laten. Maar die avonden zijn zeker niet in de meerderheid.
Haar moeder ziet haar namelijk liefst elke avond thuis en het komt zelden voor dat de omstandigheden zich er eens naar zetten om het toch toe te laten. Zo is er bijvoorbeeld het werkcollege dat ongelofelijk vroeg start, waarvoor ze wel eens mag blijven overnachten, of een staking bij de NMBS, waardoor ze mag overnachten, gewoon omdat ze anders niet in de les geraakt op die dag.
Dus dat zijn dagen waarop het niet zou lukken om iets te bloggen.
Maar de echte oorzaak ligt ergens volledig anders.
Die ligt bij mijn studies.
De examens waren namelijk nog niet goed en wel voorbij, of we kregen al terug een aantal werken op ons bord. Nu kan je denken, natuurlijk krijg je werk, daarvoor zit je tenslotte op de universiteit. Maar ook daar moet je nuanceren. We kregen in de laatste les van het eerste semester een taak die we tegen de eerste les van het tweede semester af moesten hebben en presenteren. Die eerste les was natuurlijk wel de allereerste maandag. Dus moesten we er voor zorgen dat we die taak in de lesvrije week afwerkten. Dus zo lesvrij was ze al niet echt. En tijdens die eerste les, kregen we dan ook de taken voor de rest van het jaar te horen. We moeten (voor het werkcollege alleen al) twee essays schrijven in teamverband, met twee, en de verschillende werkfasen die we doormaken elke week (later hebben we wat meer tijd tussen deadlines) doorgeven en bespreken met de assistenten. Het ene werk handelt over kunst, het andere over archeologie. Wat houdt dat dus concreet in: je holt een hele week binnen en buiten in de bibliotheek van de universiteit, op zoek naar boeken over één van beide onderwerpen en probeert een afspraak te versieren met je werkpartners (die natuurlijk ook nog afspraken moet maken met hun andere partners) waardoor je algauw een halve week aan voorbereiding alleen al verliest. Dan moet je nog je taken afwerken en bij elkaar leggen om te bespreken hoe je ze gaat presenteren bij de assistenten.
Hier komt dan ook nog eens bij, dat het werkcollege niet het enige vak met taken is, dus als we niet bezig zijn met het werkcollege, kunnen we onze ontspanning nog terugvinden in taken voor Historische Kritiek en Esthetica, of het beluisteren van muziek voor Muziekgeschiedenis en het bekijken van films voor Beeldcultuur (geloof me, die laatste twee klinken leuker dan ze zich voordoen. We hebben het niet over Lady Gaga en Lord of the Rings, maar eerder over Gregoriaans keelgeluid en controversiële porno.).
Dus met deze legio aan taken en werkstukken houden we ons al twee weken bezig en heeft niemand al een echte vrije avond of dag gehad.
Uiteindelijk gaan de taken vooruit en is het wel bij te houden, maar er is gewoon geen tijd meer voor iets anders. Je gaat naar je lessen, daarvoor of erna zit je in de bib, je komt thuis en je werkt, tot je 's avonds nog eventjes wat gewoon film kunt kijken of een halfuurtje game't en dan kruip je gewoon in bed.
Dus Bieke, moest het zijn dat ik niet meer kon bloggen vanwege een veeleisend lief, dan heb ik dat er echt wel voor over, maar helaas ligt de werkelijkheid daar net iets verder van ;)
Bieke heeft in een reactie op een vorige blog er op gewezen dat het niet zo makkelijk blijkt te zijn om een lief te hebben én dan nog eens te bloggen, maar daar ligt het probleem niet zo zeer.
Ok, als ik een avond met Evelien doorbreng, dan is het inderdaad niet de bedoeling om een halfuur tot een uur achter mijn computer te kruipen om een verslag uit te brengen van al mijn doen en laten. Maar die avonden zijn zeker niet in de meerderheid.
Haar moeder ziet haar namelijk liefst elke avond thuis en het komt zelden voor dat de omstandigheden zich er eens naar zetten om het toch toe te laten. Zo is er bijvoorbeeld het werkcollege dat ongelofelijk vroeg start, waarvoor ze wel eens mag blijven overnachten, of een staking bij de NMBS, waardoor ze mag overnachten, gewoon omdat ze anders niet in de les geraakt op die dag.
Dus dat zijn dagen waarop het niet zou lukken om iets te bloggen.
Maar de echte oorzaak ligt ergens volledig anders.
Die ligt bij mijn studies.
De examens waren namelijk nog niet goed en wel voorbij, of we kregen al terug een aantal werken op ons bord. Nu kan je denken, natuurlijk krijg je werk, daarvoor zit je tenslotte op de universiteit. Maar ook daar moet je nuanceren. We kregen in de laatste les van het eerste semester een taak die we tegen de eerste les van het tweede semester af moesten hebben en presenteren. Die eerste les was natuurlijk wel de allereerste maandag. Dus moesten we er voor zorgen dat we die taak in de lesvrije week afwerkten. Dus zo lesvrij was ze al niet echt. En tijdens die eerste les, kregen we dan ook de taken voor de rest van het jaar te horen. We moeten (voor het werkcollege alleen al) twee essays schrijven in teamverband, met twee, en de verschillende werkfasen die we doormaken elke week (later hebben we wat meer tijd tussen deadlines) doorgeven en bespreken met de assistenten. Het ene werk handelt over kunst, het andere over archeologie. Wat houdt dat dus concreet in: je holt een hele week binnen en buiten in de bibliotheek van de universiteit, op zoek naar boeken over één van beide onderwerpen en probeert een afspraak te versieren met je werkpartners (die natuurlijk ook nog afspraken moet maken met hun andere partners) waardoor je algauw een halve week aan voorbereiding alleen al verliest. Dan moet je nog je taken afwerken en bij elkaar leggen om te bespreken hoe je ze gaat presenteren bij de assistenten.
Hier komt dan ook nog eens bij, dat het werkcollege niet het enige vak met taken is, dus als we niet bezig zijn met het werkcollege, kunnen we onze ontspanning nog terugvinden in taken voor Historische Kritiek en Esthetica, of het beluisteren van muziek voor Muziekgeschiedenis en het bekijken van films voor Beeldcultuur (geloof me, die laatste twee klinken leuker dan ze zich voordoen. We hebben het niet over Lady Gaga en Lord of the Rings, maar eerder over Gregoriaans keelgeluid en controversiële porno.).
Dus met deze legio aan taken en werkstukken houden we ons al twee weken bezig en heeft niemand al een echte vrije avond of dag gehad.
Uiteindelijk gaan de taken vooruit en is het wel bij te houden, maar er is gewoon geen tijd meer voor iets anders. Je gaat naar je lessen, daarvoor of erna zit je in de bib, je komt thuis en je werkt, tot je 's avonds nog eventjes wat gewoon film kunt kijken of een halfuurtje game't en dan kruip je gewoon in bed.
Dus Bieke, moest het zijn dat ik niet meer kon bloggen vanwege een veeleisend lief, dan heb ik dat er echt wel voor over, maar helaas ligt de werkelijkheid daar net iets verder van ;)
vrijdag 10 februari 2012
Weekendje Duitsland
Vorig weekend stond er een kort reisje gepland. Het was de bedoeling dat we met Alilleke en Palleke en de meisjes naar een klein hotelletje in Duitsland gingen.
Dat was natuurlijk niet zo gemakkelijk als dat het klinkt.
Allereerst was de heenreis een beetje aan de lange kant. We vertrokken vorige vrijdag. Mama, Jurgen en ik vertrokken rond 15u om Wouter op te halen in Gent. Hij had die middag nog zijn laatste examen en zou rond 16u wel al terug op zijn kot zijn. Daarna gingen we richting Brussel om de ring te nemen en dan verder te rijden naar de Ardennen en via Bastogne Luxemburg binnen te rijden en zo naar Duitsland te gaan.
Dat was buiten het weer gerekend.
Toen we in Gent doorreden, was het nog wonderbaarlijk open. We hadden ook al de hele rit naar Gent, een blauwe hemel gehad en het betrok pas in de buurt van Gent. Maar zelfs dan was er nog geen spoor van de beloofde sneeuwstorm die zogezegd al de hele dag het land teisterde.
Die kwamen we dan ook snel genoeg tegen op weg naar Brussel. We hoorden dan ook dat de ring rond Brussel al vast zat, dus gingen we een alternatieve route zoeken. We reden Brussel rond langs Halle en ondertussen was het al aan het sneeuwen met hopen tegelijk.
Eens we een tijdje in Wallonië rondreden, begon het al snel beter te gaan, hoewel de wegen er steeds slechter bij begonnen te liggen. Uiteindelijk konden we onze gewenste snelheid eindelijk bereiken.
Het eindresultaat: we hadden een derde van de reis in vier uur gedaan en de overige twee derden konden dan in een kleine twee uur afgemaakt worden.
We kwamen dan ook maar met een lichte vertraging van drie uur aan in het hotel.
Alilleke en Palleke hadden meer pech, want zij vertrokken nog later dan ons en hebben de hele Brusselse ring meegemaakt. Zij kwamen nog een uur na ons aan.
Van onze gepland avondmaal schoot dan ook niet veel meer dan een snack in het wegrestaurant over.
We besloten dan ook maar om snel in ons bed te kruipen.
Wouter en ik deelden een kamer, Mama en Jurgen één en dan Alilleke, Palleke en de meisjes in een derde. Het hotel is zeker niet groot, maar wel enorm gezellig en goed uitgerust. Het is een oud boerderijgebouw, maar wel volledig gerenoveerd en ingericht met de moderne noodzakelijkheden die je van een hotel kan verwachten. Het enige waar men wat luxe zou kunnen missen, is het gebrek aan een tv op de kamer of een mogelijkheid op internet. Maar uiteindelijk ga je niet op familie-uitje om tv te kijken of de hele tijd te internetten. Het hotel is ook heel leuk gelegen in een klein dorpje, Wallendorf. Het leuke eraan was eigenlijk dat het dorp in twee wordt gedeeld door een stroom. De twee helften zijn door een enkele brug verbonden met elkaar. Het is dan ook leuk om te weten dat de ene oever in Groothertogdom Luxemburg ligt en de andere oever in Duitsland. Dus we zaten echt wel juist over de grens.
De eerste ochtend hadden we afgesproken aan de ontbijttafel. Daar werden we allemaal weer een beetje wakker, want we waren echt uitgeput van de reis de vorige dag. Het werd toen ook duidelijk dat wij de enige gasten waren die verbleven in het hotel. Niet moeilijk ook, aangezien wij al de helft van de kamers in beslag hadden genomen. Het was ook een zeer uitgebreid ontbijt. Eens geen buffet, maar echt een gedekte tafel, met een aantal broodjes, charcuterie en zoetigheden. We kregen onze drank direct van de hoteleigenaar, die trouwens ook kok is en de bar bedient, en dus kon je er zeker van zijn dat het goede koffie was die je kreeg.
Daar besloten we dan ook om het weekend met een goede wandeling te beginnen.
We gingen niet ver uit de buurt, naar een dorpje een paar kilometer verder. Blijkbaar waren Mama en Jurgen daar al eerder geweest, want zij herkenden de buurt meteen. Ze hadden dan ook een idee van de wandeling die we zouden maken.
Het was een stevige wandeling. Niet zozeer door de lengte, want het was maar 7 kilometer, maar door de ligging. Je moest echt door de sneeuw wandelen, over smalle padjes langs riviertjes en via uitgekapte treden een heuvelrug op. Het had echt iets sprookjesachtig, alsof je je in een scene van Lord of the Rings waande, waarin de helden via verraderlijk terrein een berg moesten beklimmen. Er waren wel hier en daar de nodige problemen met de gladde grond en takken die over het pad hingen of zelfs hele boomstronken, maar met wat stunten en acrobatiek, kwamen we er toch overheen.
Dan liep er een groot deel van de wandeling door de velden naar een klein dorpje, waar het een bocht maakte en begon terug te keren naar het bos waar we eerder uitkwamen. Daar wachtte ons natuurlijk de afdaling. En nog een leuke verrassing: een vos. We liepen langs de zijde van de heuvel en zagen voor ons, op de flank, een wilde vos door de sneeuw spurten. Echt prachtig om zo eens een dier in het wild te zien, ook al was het maar voor even.
Op de terugweg met de auto zagen we dan ook nog twee herten de weg over lopen, dus dat was ook nog een leuk zicht. Geweldig om dieren in het wild te kunnen zien.
We aten een klein restaurantje. Klein was het alleen in oppervlakte, want het zat er vol en het was zeker en vast sfeervol. Ook de menukaart was indrukwekkend. Ik denk dat iedereen er wel zijn gading in had gevonden.
We bleven er dan ook een hele tijd babbelen en onszelf opwarmen.
Tegen dat we allemaal bereid waren om te vertrekken, was het alweer na 15u en besloten we gewoon terug naar het hotel te gaan. Daar dronken we nog iets, een vroeg aperitief.
Uiteindelijk zetten Wouter, Anne-Sophie en ik me op onze kamer en keken we een film op de laptop. Ik had kort voor de vakantie een aantal dvd's gekocht en Nightmare before Christmas was de gelukkige winnaar. Die hebben we dan op ons gemak bekeken en ondertussen nog wat met Anne-Sophie gebabbeld. Die begint ook al een serieuze meid te worden en kan al goed meepraten als er iets gezegd wordt. Dat is wel leuk, omdat je anders altijd het gevoel had dat ze dingen misliepen, gewoon omdat ze nog te jong waren.
Het eten dat we kregen was dik in orde. Goede bediening en vriendelijke mensen.
Het werd dan ook duidelijk dat het wel een bekend restaurant was, want alle tafels daar werden er bezet door gasten. Dus het heeft ook zeker zijn aantrek buiten het hotel om.
Zondagochtend was het alweer pijnlijk duidelijk dat het weekend er alweer opzat. We genoten dan ook nog met volle teugen van het ontbijt en planden het verdere verloop van de dag uit. Palleke had al een idee van wat we konden doen. De laatste keer dat ze in de streek waren, hadden ze een wandeling gemaakt die langs een oude groeve liep die mooi gelegen was. Het was toen wel herfst geweest, dus toen zag het er waarschijnlijk een beetje anders uit. Hij raadde het ons aan om daar nog eens langs te gaan en dan aan de terugreis te beginnen, in de hoop op minder problemen op de weg dan tijdens de heenreis.
Toen we de auto kwijt konden aan de kant van de weg, begaven we ons richting groeve. Die lag in een natuurreservaat en was vrijwel volledig van de buitenwereld afgesloten. De groeve is dan ook al jaren in onbruik en is niet meer dan een verre herinnering. Het enige dat je er nog van kan terugvinden, zijn een aantal oude rails, een paar ingezakte gebouwen, hier en daar een mijnkar en de brug waarop twee rails elkaar konden kruisen. Er stond al een nieuw gebouw, waarschijnlijk voor feesten of activiteiten, maar je kon nog goed aanvoelen hoe het moest geweest zijn vroeger. Ook liep er water langs de wanden van de groeve, die meteen bevroren en zo een prachtig ijsspektakel opleverden. Er was ook een klein vijvertje dat volledig dichtgevroren was. Natuurlijk kon ik het ook niet laten om eens te zien hoe dik het ijs was en smeet er een steen op. Die ketste er op af alsof het massieve rots was, waarop ik de steen smeet. Geen krasje, geen deukje, niets. Wat verder vond ik dan een serieuze steen, van ongeveer 15kg, die ik toch ook eens moest uitproberen. Dat haalde ook al niets meer uit. Het water was gewoon volledig bevroren. Je moet weten, hier in Vlaanderen was het al uitzonderlijk koud afgelopen week, maar daar in Duitsland was het toch nog een goede 5 tot 10 graden kouder, zowel 's nachts als overdag.
We aten dan op de terugweg nog iets in Bastogne, alvorens de laatste etappe in te zetten en terug te keren naar West-Vlaanderen.
Het weekend was echt top. Het was een lange heenreis en ijskoud, maar als je al die natuurpracht daar ziet en de gastvrijheid van de mensen, dan heb je het er allemaal graag voor over. Dit is een reisje dat zeker en vast voor herhaling vatbaar is.
Dat was natuurlijk niet zo gemakkelijk als dat het klinkt.
Allereerst was de heenreis een beetje aan de lange kant. We vertrokken vorige vrijdag. Mama, Jurgen en ik vertrokken rond 15u om Wouter op te halen in Gent. Hij had die middag nog zijn laatste examen en zou rond 16u wel al terug op zijn kot zijn. Daarna gingen we richting Brussel om de ring te nemen en dan verder te rijden naar de Ardennen en via Bastogne Luxemburg binnen te rijden en zo naar Duitsland te gaan.
Dat was buiten het weer gerekend.
Toen we in Gent doorreden, was het nog wonderbaarlijk open. We hadden ook al de hele rit naar Gent, een blauwe hemel gehad en het betrok pas in de buurt van Gent. Maar zelfs dan was er nog geen spoor van de beloofde sneeuwstorm die zogezegd al de hele dag het land teisterde.
Die kwamen we dan ook snel genoeg tegen op weg naar Brussel. We hoorden dan ook dat de ring rond Brussel al vast zat, dus gingen we een alternatieve route zoeken. We reden Brussel rond langs Halle en ondertussen was het al aan het sneeuwen met hopen tegelijk.
Eens we een tijdje in Wallonië rondreden, begon het al snel beter te gaan, hoewel de wegen er steeds slechter bij begonnen te liggen. Uiteindelijk konden we onze gewenste snelheid eindelijk bereiken.
Het eindresultaat: we hadden een derde van de reis in vier uur gedaan en de overige twee derden konden dan in een kleine twee uur afgemaakt worden.
We kwamen dan ook maar met een lichte vertraging van drie uur aan in het hotel.
Alilleke en Palleke hadden meer pech, want zij vertrokken nog later dan ons en hebben de hele Brusselse ring meegemaakt. Zij kwamen nog een uur na ons aan.
Van onze gepland avondmaal schoot dan ook niet veel meer dan een snack in het wegrestaurant over.
We besloten dan ook maar om snel in ons bed te kruipen.
Wouter en ik deelden een kamer, Mama en Jurgen één en dan Alilleke, Palleke en de meisjes in een derde. Het hotel is zeker niet groot, maar wel enorm gezellig en goed uitgerust. Het is een oud boerderijgebouw, maar wel volledig gerenoveerd en ingericht met de moderne noodzakelijkheden die je van een hotel kan verwachten. Het enige waar men wat luxe zou kunnen missen, is het gebrek aan een tv op de kamer of een mogelijkheid op internet. Maar uiteindelijk ga je niet op familie-uitje om tv te kijken of de hele tijd te internetten. Het hotel is ook heel leuk gelegen in een klein dorpje, Wallendorf. Het leuke eraan was eigenlijk dat het dorp in twee wordt gedeeld door een stroom. De twee helften zijn door een enkele brug verbonden met elkaar. Het is dan ook leuk om te weten dat de ene oever in Groothertogdom Luxemburg ligt en de andere oever in Duitsland. Dus we zaten echt wel juist over de grens.
De eerste ochtend hadden we afgesproken aan de ontbijttafel. Daar werden we allemaal weer een beetje wakker, want we waren echt uitgeput van de reis de vorige dag. Het werd toen ook duidelijk dat wij de enige gasten waren die verbleven in het hotel. Niet moeilijk ook, aangezien wij al de helft van de kamers in beslag hadden genomen. Het was ook een zeer uitgebreid ontbijt. Eens geen buffet, maar echt een gedekte tafel, met een aantal broodjes, charcuterie en zoetigheden. We kregen onze drank direct van de hoteleigenaar, die trouwens ook kok is en de bar bedient, en dus kon je er zeker van zijn dat het goede koffie was die je kreeg.
Daar besloten we dan ook om het weekend met een goede wandeling te beginnen.
We gingen niet ver uit de buurt, naar een dorpje een paar kilometer verder. Blijkbaar waren Mama en Jurgen daar al eerder geweest, want zij herkenden de buurt meteen. Ze hadden dan ook een idee van de wandeling die we zouden maken.
Het was een stevige wandeling. Niet zozeer door de lengte, want het was maar 7 kilometer, maar door de ligging. Je moest echt door de sneeuw wandelen, over smalle padjes langs riviertjes en via uitgekapte treden een heuvelrug op. Het had echt iets sprookjesachtig, alsof je je in een scene van Lord of the Rings waande, waarin de helden via verraderlijk terrein een berg moesten beklimmen. Er waren wel hier en daar de nodige problemen met de gladde grond en takken die over het pad hingen of zelfs hele boomstronken, maar met wat stunten en acrobatiek, kwamen we er toch overheen.
Dan liep er een groot deel van de wandeling door de velden naar een klein dorpje, waar het een bocht maakte en begon terug te keren naar het bos waar we eerder uitkwamen. Daar wachtte ons natuurlijk de afdaling. En nog een leuke verrassing: een vos. We liepen langs de zijde van de heuvel en zagen voor ons, op de flank, een wilde vos door de sneeuw spurten. Echt prachtig om zo eens een dier in het wild te zien, ook al was het maar voor even.
Op de terugweg met de auto zagen we dan ook nog twee herten de weg over lopen, dus dat was ook nog een leuk zicht. Geweldig om dieren in het wild te kunnen zien.
We aten een klein restaurantje. Klein was het alleen in oppervlakte, want het zat er vol en het was zeker en vast sfeervol. Ook de menukaart was indrukwekkend. Ik denk dat iedereen er wel zijn gading in had gevonden.
We bleven er dan ook een hele tijd babbelen en onszelf opwarmen.
Tegen dat we allemaal bereid waren om te vertrekken, was het alweer na 15u en besloten we gewoon terug naar het hotel te gaan. Daar dronken we nog iets, een vroeg aperitief.
Uiteindelijk zetten Wouter, Anne-Sophie en ik me op onze kamer en keken we een film op de laptop. Ik had kort voor de vakantie een aantal dvd's gekocht en Nightmare before Christmas was de gelukkige winnaar. Die hebben we dan op ons gemak bekeken en ondertussen nog wat met Anne-Sophie gebabbeld. Die begint ook al een serieuze meid te worden en kan al goed meepraten als er iets gezegd wordt. Dat is wel leuk, omdat je anders altijd het gevoel had dat ze dingen misliepen, gewoon omdat ze nog te jong waren.
Het eten dat we kregen was dik in orde. Goede bediening en vriendelijke mensen.
Het werd dan ook duidelijk dat het wel een bekend restaurant was, want alle tafels daar werden er bezet door gasten. Dus het heeft ook zeker zijn aantrek buiten het hotel om.
Zondagochtend was het alweer pijnlijk duidelijk dat het weekend er alweer opzat. We genoten dan ook nog met volle teugen van het ontbijt en planden het verdere verloop van de dag uit. Palleke had al een idee van wat we konden doen. De laatste keer dat ze in de streek waren, hadden ze een wandeling gemaakt die langs een oude groeve liep die mooi gelegen was. Het was toen wel herfst geweest, dus toen zag het er waarschijnlijk een beetje anders uit. Hij raadde het ons aan om daar nog eens langs te gaan en dan aan de terugreis te beginnen, in de hoop op minder problemen op de weg dan tijdens de heenreis.
Toen we de auto kwijt konden aan de kant van de weg, begaven we ons richting groeve. Die lag in een natuurreservaat en was vrijwel volledig van de buitenwereld afgesloten. De groeve is dan ook al jaren in onbruik en is niet meer dan een verre herinnering. Het enige dat je er nog van kan terugvinden, zijn een aantal oude rails, een paar ingezakte gebouwen, hier en daar een mijnkar en de brug waarop twee rails elkaar konden kruisen. Er stond al een nieuw gebouw, waarschijnlijk voor feesten of activiteiten, maar je kon nog goed aanvoelen hoe het moest geweest zijn vroeger. Ook liep er water langs de wanden van de groeve, die meteen bevroren en zo een prachtig ijsspektakel opleverden. Er was ook een klein vijvertje dat volledig dichtgevroren was. Natuurlijk kon ik het ook niet laten om eens te zien hoe dik het ijs was en smeet er een steen op. Die ketste er op af alsof het massieve rots was, waarop ik de steen smeet. Geen krasje, geen deukje, niets. Wat verder vond ik dan een serieuze steen, van ongeveer 15kg, die ik toch ook eens moest uitproberen. Dat haalde ook al niets meer uit. Het water was gewoon volledig bevroren. Je moet weten, hier in Vlaanderen was het al uitzonderlijk koud afgelopen week, maar daar in Duitsland was het toch nog een goede 5 tot 10 graden kouder, zowel 's nachts als overdag.
We aten dan op de terugweg nog iets in Bastogne, alvorens de laatste etappe in te zetten en terug te keren naar West-Vlaanderen.
Het weekend was echt top. Het was een lange heenreis en ijskoud, maar als je al die natuurpracht daar ziet en de gastvrijheid van de mensen, dan heb je het er allemaal graag voor over. Dit is een reisje dat zeker en vast voor herhaling vatbaar is.
maandag 6 februari 2012
Vakantie
Zoals ik al eerder melde (en velen van jullie gemerkt hebben), is het vakantie. Lesvrije week om precies te zijn.
En ik heb al een aantal dingen te vertellen.
Ik ga dat echter vandaag niet meer doen. Het is vandaag een leuke, maar lange en vermoeiende dag geweest en ik zie het niet meer zitten om veel te typen. Ook ben ik nog aan het wachten tot de foto's van het weekend in Duitsland geüpload/gedownload zijn, voor dat ik er een blog over schrijf. Ik kan me dan op de foto's richten en me dan zo oriënteren in mijn verhaal. Het zijn er wel een aantal en het downloaden duurt langer dan ik dacht.
Kijk morgen dus zeker uit naar de verslagen van de afgelopen drie dagen.
En ik heb al een aantal dingen te vertellen.
Ik ga dat echter vandaag niet meer doen. Het is vandaag een leuke, maar lange en vermoeiende dag geweest en ik zie het niet meer zitten om veel te typen. Ook ben ik nog aan het wachten tot de foto's van het weekend in Duitsland geüpload/gedownload zijn, voor dat ik er een blog over schrijf. Ik kan me dan op de foto's richten en me dan zo oriënteren in mijn verhaal. Het zijn er wel een aantal en het downloaden duurt langer dan ik dacht.
Kijk morgen dus zeker uit naar de verslagen van de afgelopen drie dagen.
vrijdag 3 februari 2012
Verscheidene Updates
Ik ga toch even een paar dingen up to date brengen die al eerder besproken werden, maar nog altijd lopende zaken zijn. Ook een aantal gebeurtenissen of agendapunten in de toekomst zal ik toelichten.
Allereerst iets waar ik gisteren mee afsloot:
Het kot
Eigenlijk meteen na het blogberichtje ben ik, bij de anderen van mijn kot, op de gang gaan staan. We hebben nog wat zaken besproken over het kot en de examens die voor iedereen bijna voorbij zijn en we wachtten op Maxim, onze kotbaas. Die kwam dan eigenlijk stipt op tijd aan en vertelde over het nieuwe systeem dat we gaan krijgen. Het houdt in dat we elk een gepersonaliseerde magneet, een beetje kogelvormig en je kan het aan je sleutelbos hangen, krijgen. Daarmee kunnen we binnen een aantal weken het slot dan openen dat op het slot van de voordeur staat. Dus het principe bestaat er in om eerst het slot te ontsluiten en daarna met je gewone sleutel de voordeur. Dat klinkt natuurlijk allemaal heel mooi, maar ik wil het toch eerst eens zien werken.
Toegegeven, ze steken meer dan genoeg moeite in de veiligheid van het kot.
Vakantie
Nu dat de examens gedaan zijn, breekt er een prachtige tijd aan: de lesvrije week. Een week zonder lessen, speciaal ingelast om de hardwerkende student op adem te laten komen. En jongens, ga ik op adem komen. Ik heb al een aantal dingen op de agenda staan, die ik zeker wil en ga doen volgende week, alsook nog een paar ideeën voor in de vrije momenten. We beginnen er eigenlijk vandaag al mee, want we vertrekken straks op reis. Het is niets speciaals, maar dat moet ook niet altijd. We gaan met Allileke, Palleke en de meisjes naar Duitsland om daar in een klein hotelletje het weekend door te brengen en van de natuur te genieten.
We zouden dan zondagavond terugkomen en de rest van de week doorbrengen bij Jurgen thuis.
Donderdag heb ik ook al afgesproken om nog eens gezamenlijk met Sean, Evelien en Wouter naar Roeselare te gaan en een filmpje mee te pikken en erna iets te gaan eten.
Evelien
In een vorige blog legde ik uit hoe het niet zo bijster goed ging met Evelien. Ze was wat down en had niet zo veel zin in niets. Nu was het wel aan het beteren, maar het bleef tot gisterenmiddag toch nog op een laag pitje staan. Na mijn examen heb ik haar dan eens gebeld om te vertellen hoe het was gegaan en te vragen hoe het met haar was. Aan het begin van het gesprek klonk ze inderdaad nog redelijk somber en wat verward (ze wordt niet veel en graag gebeld), maar nadat ze toch een paar keer hartig heeft kunnen lachen, begon het wat meer op dreef te komen. Tegen het einde van het gesprek was ze vrijwel weer de oude en in de loop van de dag bleef het maar beteren. Ik denk dus dat het voornamelijk lag aan het feit dat ze in een gat tussen examens viel. Ze had anderhalve week tussen haar voorlaatste en laatste examen, dus dan kan ik best geloven dat het gewoon veel te lang is en de muren op je af beginnen komen. Ook omdat ik in de tussentijd nog wel een examen had, zorgde dat ervoor dat ik ze ondertussen niet meer kon zien en deed het nu dan nog wel eens deugd om mij te horen. Ik weet alleszins dat het mij enorm deugd deed om haar te horen. Ik mis haar echt. Hopelijk kan ik volgende week toch redelijk wat afspreken met haar.
Sean
Het andere einde van de vergelijking... of toch de andere kant van de gendergrens. Ik heb Sean de laatste tijd toch alweer veel meer gezien. Hij zit nu dan ook zonder werk. Zijn contract bij Gamemania is afgelopen en hij is nu terug werkzoekende. Het is dan ook eigenlijk kort daarna dat zowel Evelien als ik een sms kregen van hem, waarin hij terug contact zocht met ons. De communicatie stond de laatste tijd wat op een laag pitje. Evelien en ik probeerden toch geregeld een sms of mail te sturen, maar het antwoord kwam meestal toch maar moeizaam. En ik kan best wel geloven waarom. Als je moet werken, in een scheiding zit, moet verhuizen en weet ik veel wat nog allemaal... dan is het moeilijk om soms door de bomen het bos nog te zien. Maar goed, nu is dat allemaal weer sterk verbeterd en kunnen we geregeld chatten of sms'en. Zo is het mogelijk geweest om de afspraak volgende donderdag vast te leggen en was het ook mogelijk dat Sean al eens langskwam vorige week, om wat Kungfu films te kijken en nog eens bij te kletsen. Daarover kan ik ook al zeggen dat we plannen hebben. We zijn beiden fan van That Guy With The Glasses en hebben een diep respect voor sommigen van de reviewers en critics. Daarom zouden wij ook eens een poging willen wagen om zelf een kleine show op te starten. En we zouden dat doen rond het genre van de oosterse vechtsportfilms. Ik hou jullie hiervan nog op de hoogte.
Gezondheid
Ik ben op dit moment in topvorm. Ik heb me al sinds dat ik ... één was, me niet zo goed in mijn vel gevoeld. Ik train nog dagelijks, steeds meer en langer, en dat merk ik wel aan mijn conditie en spiermassa. Ook mijn gewicht gaat enorm achteruit. Ik dieet nog altijd, maar laat het zeker niet over mijn hart komen om toch eens hier of daar iets extra te nemen. Nooit veel natuurlijk, want het heeft geen negatieve impact op mijn gewichtsverlies. Ik heb volgende week dan nog de kans om het heel streng toe te passen en zeker dagelijks te trainen, dus ik ben er zeker van dat mijn vooropgestelde gewicht niet meer zo lang op zich gaat laten wachten. Sommige mensen hebben me wel al de vraag gesteld of ik niet verdikt ben, dus dat vind ik vreemd. Maar misschien is dat vooral doordat ik ook mijn baard heb afgeschoren. Dan lijkt het of ik een minder duidelijke kaaklijn heb en kom ik dus boller over. Dat is iets dat ik nu ook zie terugkomen, mijn kin en kaak zijn weer veel scherper (dan vroeger) en hier en daar merk je het ook wel dat ik wat minder bagage meezeul. Uiteindelijk zal ik altijd wel een struise kerel blijven, maar voor mezelf kan ik dan toch al uitmaken dat het niet meer is dan dat. En dat voelt goed.
Euhm, dat is zowat alles dat ik op dit moment kan zeggen.
Ik ben terug met bloggen, zoals eerder vermeld. Ik zal dus verdergaan met het bloggen van wat er in mijn dagelijks leven gebeurd, moest dat de moeite zijn om te delen. Als er nog vragen zijn over de afgelopen maand, stel ze gerust, ik wil altijd antwoorden.
Ik ga nu nog wat gamen (het is echt té lang geleden) en dan eten om daarna richting Gent te vertrekken om Wouter op te pikken op weg naar Wallendorf.
Allereerst iets waar ik gisteren mee afsloot:
Het kot
Eigenlijk meteen na het blogberichtje ben ik, bij de anderen van mijn kot, op de gang gaan staan. We hebben nog wat zaken besproken over het kot en de examens die voor iedereen bijna voorbij zijn en we wachtten op Maxim, onze kotbaas. Die kwam dan eigenlijk stipt op tijd aan en vertelde over het nieuwe systeem dat we gaan krijgen. Het houdt in dat we elk een gepersonaliseerde magneet, een beetje kogelvormig en je kan het aan je sleutelbos hangen, krijgen. Daarmee kunnen we binnen een aantal weken het slot dan openen dat op het slot van de voordeur staat. Dus het principe bestaat er in om eerst het slot te ontsluiten en daarna met je gewone sleutel de voordeur. Dat klinkt natuurlijk allemaal heel mooi, maar ik wil het toch eerst eens zien werken.
Toegegeven, ze steken meer dan genoeg moeite in de veiligheid van het kot.
Vakantie
Nu dat de examens gedaan zijn, breekt er een prachtige tijd aan: de lesvrije week. Een week zonder lessen, speciaal ingelast om de hardwerkende student op adem te laten komen. En jongens, ga ik op adem komen. Ik heb al een aantal dingen op de agenda staan, die ik zeker wil en ga doen volgende week, alsook nog een paar ideeën voor in de vrije momenten. We beginnen er eigenlijk vandaag al mee, want we vertrekken straks op reis. Het is niets speciaals, maar dat moet ook niet altijd. We gaan met Allileke, Palleke en de meisjes naar Duitsland om daar in een klein hotelletje het weekend door te brengen en van de natuur te genieten.
We zouden dan zondagavond terugkomen en de rest van de week doorbrengen bij Jurgen thuis.
Donderdag heb ik ook al afgesproken om nog eens gezamenlijk met Sean, Evelien en Wouter naar Roeselare te gaan en een filmpje mee te pikken en erna iets te gaan eten.
Evelien
In een vorige blog legde ik uit hoe het niet zo bijster goed ging met Evelien. Ze was wat down en had niet zo veel zin in niets. Nu was het wel aan het beteren, maar het bleef tot gisterenmiddag toch nog op een laag pitje staan. Na mijn examen heb ik haar dan eens gebeld om te vertellen hoe het was gegaan en te vragen hoe het met haar was. Aan het begin van het gesprek klonk ze inderdaad nog redelijk somber en wat verward (ze wordt niet veel en graag gebeld), maar nadat ze toch een paar keer hartig heeft kunnen lachen, begon het wat meer op dreef te komen. Tegen het einde van het gesprek was ze vrijwel weer de oude en in de loop van de dag bleef het maar beteren. Ik denk dus dat het voornamelijk lag aan het feit dat ze in een gat tussen examens viel. Ze had anderhalve week tussen haar voorlaatste en laatste examen, dus dan kan ik best geloven dat het gewoon veel te lang is en de muren op je af beginnen komen. Ook omdat ik in de tussentijd nog wel een examen had, zorgde dat ervoor dat ik ze ondertussen niet meer kon zien en deed het nu dan nog wel eens deugd om mij te horen. Ik weet alleszins dat het mij enorm deugd deed om haar te horen. Ik mis haar echt. Hopelijk kan ik volgende week toch redelijk wat afspreken met haar.
Sean
Het andere einde van de vergelijking... of toch de andere kant van de gendergrens. Ik heb Sean de laatste tijd toch alweer veel meer gezien. Hij zit nu dan ook zonder werk. Zijn contract bij Gamemania is afgelopen en hij is nu terug werkzoekende. Het is dan ook eigenlijk kort daarna dat zowel Evelien als ik een sms kregen van hem, waarin hij terug contact zocht met ons. De communicatie stond de laatste tijd wat op een laag pitje. Evelien en ik probeerden toch geregeld een sms of mail te sturen, maar het antwoord kwam meestal toch maar moeizaam. En ik kan best wel geloven waarom. Als je moet werken, in een scheiding zit, moet verhuizen en weet ik veel wat nog allemaal... dan is het moeilijk om soms door de bomen het bos nog te zien. Maar goed, nu is dat allemaal weer sterk verbeterd en kunnen we geregeld chatten of sms'en. Zo is het mogelijk geweest om de afspraak volgende donderdag vast te leggen en was het ook mogelijk dat Sean al eens langskwam vorige week, om wat Kungfu films te kijken en nog eens bij te kletsen. Daarover kan ik ook al zeggen dat we plannen hebben. We zijn beiden fan van That Guy With The Glasses en hebben een diep respect voor sommigen van de reviewers en critics. Daarom zouden wij ook eens een poging willen wagen om zelf een kleine show op te starten. En we zouden dat doen rond het genre van de oosterse vechtsportfilms. Ik hou jullie hiervan nog op de hoogte.
Gezondheid
Ik ben op dit moment in topvorm. Ik heb me al sinds dat ik ... één was, me niet zo goed in mijn vel gevoeld. Ik train nog dagelijks, steeds meer en langer, en dat merk ik wel aan mijn conditie en spiermassa. Ook mijn gewicht gaat enorm achteruit. Ik dieet nog altijd, maar laat het zeker niet over mijn hart komen om toch eens hier of daar iets extra te nemen. Nooit veel natuurlijk, want het heeft geen negatieve impact op mijn gewichtsverlies. Ik heb volgende week dan nog de kans om het heel streng toe te passen en zeker dagelijks te trainen, dus ik ben er zeker van dat mijn vooropgestelde gewicht niet meer zo lang op zich gaat laten wachten. Sommige mensen hebben me wel al de vraag gesteld of ik niet verdikt ben, dus dat vind ik vreemd. Maar misschien is dat vooral doordat ik ook mijn baard heb afgeschoren. Dan lijkt het of ik een minder duidelijke kaaklijn heb en kom ik dus boller over. Dat is iets dat ik nu ook zie terugkomen, mijn kin en kaak zijn weer veel scherper (dan vroeger) en hier en daar merk je het ook wel dat ik wat minder bagage meezeul. Uiteindelijk zal ik altijd wel een struise kerel blijven, maar voor mezelf kan ik dan toch al uitmaken dat het niet meer is dan dat. En dat voelt goed.
Euhm, dat is zowat alles dat ik op dit moment kan zeggen.
Ik ben terug met bloggen, zoals eerder vermeld. Ik zal dus verdergaan met het bloggen van wat er in mijn dagelijks leven gebeurd, moest dat de moeite zijn om te delen. Als er nog vragen zijn over de afgelopen maand, stel ze gerust, ik wil altijd antwoorden.
Ik ga nu nog wat gamen (het is echt té lang geleden) en dan eten om daarna richting Gent te vertrekken om Wouter op te pikken op weg naar Wallendorf.
Abonneren op:
Posts (Atom)